چند وقت پيش از Geoffrey Morrison که يکي از نويسندگان شناخته شده سايت Cnet هست سوال کردم :
"تفاوت واقعي تلويزيون هاي سه بعدي Active و Passive چيه؟ اينکه شرکت LG ادعا ميکنه تلويزيون هاي سه بعدي Passive توليد اين شرکت در هنگام پخش سه بعدي واقعاً به هر چشم يک تصوير کامل 1080p ميدن، صحت داره يا نه؟ "
آقاي Morrison هم لطف کردن و يک مقاله کامل در اين رابطه نوشتن و به توضيح کامل اين قضايا پرداختن که در اينجا ميخوام ترجمه مطلب ايشون رو براتون بنويسم چون ميدونم که بدردتون خواهد خورد.
فناوري
ابتدا از مسائل ابتدايي شروع مي کنم. براي اينکه شما بتونيد عمق رو در يک تلويزيون سه بعدي ببينيد هر چشم بايد اطلاعات تقريباً متفاوتي نسبت به چشم ديگه دريافت کنه. در حالت ايده آل چشم راست هيچ چيزي رو که مربوط به چشم چپ هست نبايد ببينه و برعکس.
در حال حاضر دو روش براي انجام اين کار وجود داره که Active و Passive ناميده شدند. سه بعدي Active (فعال) از عينک هايي استفاده ميکنه داراي باتري هستند و از شاتر استفاده مي کنند و اينطور کار مي کنند : اين عينک ها خيلي سريع شاتر رو در جلوي چشم باز و بسته مي کنند. اين عمل، در تئوري، به اين معني هست که از ورود اطلاعاتي که براي چشم چپ در نظر گرفته شده توسط يک شاتر بسته (تيره شده) به چشم راست جلوگيري ميشه. حالا تمام چيزي که نياز هست اينه که تلويزيون بتونه اونقدر سريع تصوير رو Refresh (بازسازي) کنه که براي هر چشم در يک ثانيه حداقل 60 فريم تصويري فرستاده بشه. اين کار رو چند وقتي هست که تلويزيون ها مي تونند انجام بدن.
سه بعدي Active بر روي تلويزيون هاي پلاسما، LCD ، LED LCD و همه مدلهاي پروجکشن خانگي قابل دسترسي هست.
در اينجا مي تونيد عکسي رو ببينيد که عينک Active رو در حال کار نشون ميده. توجه داشته باشيد که براي گرفتن اين عکس دوربين عکاسي هم طوري تنظيم شده بود که بتونه خيلي سريع شاتر بزنه تا بتونه تصوير بسته بودن شاتر عينک رو بگيره.
در اين عکس مي بينيد که شاتر چشم راست بسته هست و تصوير بر روي صفحه تلويزيون فقط براي چشم چپ هست.
در اين عکس شاتر چشم چپ بسته شده و تصوير مخصوص چشم راست هست. همين تفاوت جزئي تصوير براي چشم چپ و راست چيزي هست که عمق تصوير رو ايجاد مي کنه.
سه بعدي Passive (غير فعال) از يک عينک ارزانقيمت پلاريزه شده استفاده مي کنه و عينکي هست که در اغلب سينماهاي سه بعدي شهري هم به بيننده داده ميشه. بر روي صفحه تلويزيون يک فيلتر مخصوص قرار داره که پيکسل هاي هر خط تصوير رو پلاريزه مي کنه. اين فيلتر بر روي صفحه کاري مي کنه که خط هاي فرد فقط توسط چشم چپ و خط هاي زوج فقط با چشم راست ديده بشن. البته بدون زدن عينک صفحه تلويزيون معمولي ديده ميشه.
در اينجا عکس يک تلويزيون سه بعدي Passive رو بدون زدن عينک و از فاصله نزديک مي بينيد.
حالا در اين تصوير همون صفحه رو با زدن عينک مي بينيد. دقت کنيد که يک سري خط ديگه ديده نمي شن. اين به اين دليل هست که دوربين عکاسي فقط از داخل يکي از چشم هاي عينک Passive اين عکس رو گرفته.
دقت داشته باشيد که با اينکه هر دو چشم شما همزمان همه خط هاي تصوير رو مي بينند، اما بسته به فاصله شما تا صفحه تلويزيون مي تونيد اين خطوط رو ببينيد.
در اين تصاوير شما مي تونيد مقايسه تصوير Passive و Active رو از نزديک ببينيد.
عکس سمت چپ سه بعدي Passive از درون عينک هست. عکس وسط سه بعدي Passive بدون عينک و عکس سمت راست سه بعدي Active هست.
سه بعدي Passive بر روي برخي LCD ها و LED LCD ها در دسترس هست.
براي بخش بعد قصد دارم مزايا و معايب رو بررسي کنم که مسائلي هستند که قابل اندازه گيري و تکنيکي هستند و البته بسته به نظر هر شخص ميتونند متفاوت باشند.
هدف
هر روش مزايا و معايبي دارند که البته تبليغات سازنده ها چيز ديگه اي مي گن.
با استفاده از عينک Active هر چشم يک صفحه کامل با رزولوشن 1080p دريافت ميکنه. از طرف ديگه عينک هاي Active ممکنه تيره تر به نظر برسند چرا که مقداري از نور رو جذب مي کنند. در تلويزيون هاي LCD اين شايد زياد مساله ساز نباشه اما در تلويزيون هاي پلاسما و پروجکشن از جلو، اين مساله بيشتر احساس ميشه. در حاليکه برخي از اين عينک ها سبک هستند، خيلي هاشون هم نيستند. اين عينک ها همچنين بطور ديوانه واري گرون هستند، بر خلاف ادعاهاي اوليه سازندگان که مي گفتند به زودي ارزون ميشن.
البته استثناهايي هم در بخش قيمت و وزن وجود دارند. مثلاً سامسونگ عينک هاي 30 دلاري و يا 70 دلاري داره که يک اونس (28 گرم) وزن دارند. اما غالباً اين عينک ها گرون هستند (معمولاً 150 دلار و يا بيشتر) و معمولاً راحت نيستند.
در عينک هاي Passive هر چشم فقط 1920 در 540 پيکسل رو مي گيره بدليل اينکه لنزهاي پلاريزه شده عينک نصف خط هاي تصوير رو نشون نمي دن. اگر صفحه تلويزيون شما بزرگه و يا اينکه نزديک صفحه مي شينيد (چقدر نزديک، بستگي به چشم شما و اندازه صفحه داره)، خط هاي مذکور رو خواهيد ديد که خط هاي سياهي بين تصوير هستند (عکس هاي بالا). حتي اگر اين خط ها ديده نشن خط هاي دنده دنده شده قطري شايد ديده بشن. از طرف ديگه نور بيشتري به چشم شما ميرسه پس تصوير در حالت Passive معمولاً روشن تر هست. همينطور عينک ها هم ارزانقيمت و سبک هستند.
بررسي عملي
تنها زماني که من از کم بودن نور تصوير اذيت شدم وقتي بود که با عينک Active و بر روي يک صفحه پروجکشن از جلو تصوير رو ديدم که البته اين صفحه ها خودشون هم به اندازه کافي تاريک بودند. بعد از 15 دقيقه چشم شما با نور تطبيق پيدا مي کنه و تصوير ديگه تيره به نظر نمي رسه. اگرچه تصوير در مقايسه با Passive تيره تر هست. در نهايت اين عينک ها ميزان غلظت سياهي رو بيشتر مي کنند که مساله خوبي هست ولي از طرفي جزئيات سايه ها رو هم بعضاً مي تونند کمتر کنند که خوب نيست. همچنين در عينک هاي Active امکان به وجود اومدن Crosstalk (حالت روح مانند در کنار برخي از اشيا) هم بيشتره.
به شخصه من باز و بسته شدن شاتر لنز رو نمي بينم ولي قطعاً مغز من متوجه ميشه که اتفاقاتي داره رخ ميده. برخي از افراد ادعا مي کنند که اونها باز و بسته شدن شاتر رو احساس مي کنند و من هم حرفشون رو باور مي کنم. من اين مساله رو آزار دهنده نمي دونم البته بي آزار هم نمي دونم.
نکته آخر اينکه افرادي که اين عينک ها رو طراحي مي کنند بايد مجبور بشن طرح عذاب آور خودشون رو براي چند ساعت به چشم بزنند.
تصوير سه بعدي که با Passive ايجاد ميشه به علت روشن تر بودن و نبودن شاتري که همش در حال باز و بسته شدن هست احساس بهتري به بيننده دست ميده. عينک ها هم خيلي راحت تر هستند مخصوصاً براي کساني که از قبل عينک مي زنند.
اگر چه، و اين نکته کليدي هست، رزولوشن نصف و خط هاي قطري دنده دنده قابل تشخيص هستند. نيازي نيست که تلويزيون خيلي بزرگ باشه و يا شما خيلي غيرطبيعي جلو نشسته باشيد تا متوجه هر دو بشيد. LG ادعا مي کنه که در تلويزيون هاي Passive به هر چشم يک تصوير کامل 1080p نشون ميده. به اين صورت که تلويزيون خط هاي فرد تصوير رو روي خط هاي فرد نشون ميده و بعد بصورت لحظه اي خط هاي زوج تصوير رو بر روي خط هاي فرد نشون ميده( و براي خط هاي زوج هم برعکس). تلويزيون LG که من تست کردم تصوير تاري نداشت، که البته اين اصلاً مساله اصلي نبود. اگر قصد داريد که يک تلويزيون سه بعدي Passive بخريد، حتماً قبلاً به يک فروشگاه مراجعه کنيد و تلويزيون رو از فاصله اي که قراره تو خونه از اون فاصله تماشا کنيد، ببينيد. براي من اون خط ها و دنده دنده شدن ها بسيار آزار دهنده بود.
اگرچه همونطور که گفتم تصوير احساس بهتري به بيننده دست ميده. انتخابتون رو انجام بديد.
دست آخر
شرمنده، برنده اي نداريم! هر دو فناوري ايرادهاي قابل توجهي دارند. سه بعدي بدون عينک هم هر وقت به بازار عمومي راه پيدا کنند قطعاً ايرادات بزرگي خواهند داشت.
پيشنهاد من؟ حساب کنيد چقدر قرار هست تصوير دو بعدي و چقدر سه بعدي تماشا کنيد و قراره در چه فاصله اي از تلويزيون بشينيد.
اگر شما هم مثل اغلب مردم هستيد، خيلي بيشتر تصاوير دو بعدي خواهيد ديد که در اين صورت پيشنهاد من اينه که تلويزيوني بخريد که تصوير دو بعدي بهتري داشته باشه. اگر فکر مي کنيد که تصاوير خيلي زيادي در سه بعدي تماشا خواهيد کرد، ممکنه Passive براتون بهتر باشه البته فقط در صورتي که در فاصله دوري نسبت به تلويزيون مي شينيد (يا صفحه تلويزيون کوچک هست) که نمي تونيد خطوط ذکر شده در بالا رو ببينيد.
مقاله : Geoffrey Morrison/ Cnet
