معیار انتخاب گزارش‌گران در تلویزیون چیست؟ / جواد خیابانی داربی را کشت / یادداشت امیر قادری درباره جواد خیابانی و گزارش بازی پرسپولیس و استقلال
1- تا مغز استخوان پرسپولیسی ام، اما خوشحال شدم که جواد خیابانی این قدر استقلالی است. که این قدر یک طرفه بازی را گزارش کرد. جوری که انگار دارد بازی تیم ملی فوتبال ایران ( استقلال ) در برابر تیم دشمن را گزارش می کند. چون حداقل این طوری می شود فهمید که خیابانی حداقل طرفدار یک چیزی هست. کمی علاقه مندی واقعی که جایی در وجودش پنهان شده. به جز این، هر چه ازش می بینیم، انگار نمایش است و هیچ و پوچ.2- به نظرم شش سالی گذشته از روزی که قرار شد پرسپولیس و استقلال بعد از یک بازی واقعی، اما پر از دعوا و زد و خورد، یک بازی دیگر برگزار کنند که قرار بود نشان دهنده دوستی و محبت بین بازیکنان و نشانه همبستگی ریاکارانه و از این چیزها باشد. طبق معمول بازی را دادند خیابانی گزارش کند و طرف، آن قدر از همدلی و نوع دوستی گفت، از این که بنی آدم اعضای یکدیگرند، از این که چه قدر بازیکنان دو تیم همدیگر را دوست دارند، که می خواستم زمین را گاز بگیرم. آن موقع تماشاگران چاپ می شد، پس یک مطلب فرستادم برای پژمان راهبر در حمایت از تماشاگری که در میان این همه احساس نوع دوستی و محبت، یک ترقه ول کرد زیر پای داور. گزارش خیابانی و جو حال به هم زن بازی، کاری کرده بود که از چنین اظهار وجود غیر قانونی به وجد بیایم. تماشاگر قانون شکن، به هر حال تنها عنصر واقعی آن روز ورزشگاه آزادی بود. موقع بازی دیروز هم، وقتی داشتم گزارش خیابانی را گوش می دادم، خوشحال شدم که کی بورد این لپ تاپ هست و روزنامه دنیای فوتبال. وگرنه می زدم بیرون و از حرص، با دست های خودم یک بدبختی را وسط کوچه خفه می کردم. 3- نه فقط تبلیغ نوع دوستی و محبت، که حالا هر جور واکنش دیگری. خیابانی در طول این سال ها، همیشه آن طوری گزارش کرده که ازش خواسته اند یا بقیه انجام داده اند. این که مثلا حالا لازم است هیجان انگیز گزارش کند، حالا بهتر است اطلاعات بدهد، حالا سازمان می خواهد به انتقادات بها دهد، حالا باید از تیم ملی انتقاد بکند، انتقاد نکند، حالا باید فلان شعار را بدهد، حالا از معلومات مهمان برنامه استفاده کند. کمتر احساس کردم که فلان واکنش اش واقعی باشد. که شور و حال واقعی نسبت به فوتبال رو کند. شد که بهترین و زیباترین صحنه بازی را از دست بدهد، چون داشت از داخل کامپیوترش، آمار و ارقام بیرون می کشید. در عوض بی ربط ترین صحنه را با صدای بلند و مثلا با هیجان گزارش کرد، چون یادش می آمد که باید شور و حالی به بازی بدهد. زیبایی های بازی در لحظه به وجدش نمی آورد. تصمیم می گرفت و بعد عمل می کرد. که تازه باز این یک قدم به جلو بود. معمولا اجازه داد که بقیه برایش تصمیم بگیرند. خیابانی را وقتی موفق می دیدیم که پشت تریبون قرار می گرفت تا در مراسمی، فلان مسئول سازمان تربیت بدنی و رئیس سازمان صدا و سیما و ورزشکار برتر را دعوت کند روی سن. در باقی موارد، واکنش های خیابانی خیلی وقت ها واقعی نبود، همان طور که احساسات دوستانه خرج شده در آن بازی کدر و لوس و احمقانه پرسپولیس – استقلال، واقعی نبود. 4- حالا مهم ترین خاطره ای که از خیابانی برای مان مانده، همان « باز هم روی زمین » گفتن اش، و اشک هایش پس از پایان مسابقه جادویی ایران و استرالیاست. این احساسات واقعی هستند که باقی می مانند و واکنش خیابانی در آن بازی، یکی از معدود چیزهایی واقعی بود که از سوی او دیدیم. درست به همین دلیل است که حالا، وقتی به عنوان یک پرسپولیسی، از شنیدن گزارش اش بر دربی دیروز، به جنون رسیده ام، باز ته دل ام خوشحالم که یک واکنش واقعی دیگر از او دیده ام. همین که فهمیده ام جواد خیابانی استقلالی است، این قدر که نمی تواند خودش را کنترل کند و از تماشای ضربه بازیکن استقلال که موازی با خط دروازه بیرون رفته، این قدر هیجان زده می شود، و وقتی نیک بخت پا به توپ تا روی خط دروازه جلو می رود، دارد از ماجرای قضاوت داور در بازی آتلتیکو مادرید حرف می زند. این بازی هم خیابانی دیوانه مان کرد، بس که قدر لحظات را ندانست، حتی نفهمید کدام توپ خطرناک است، کدام یکی نه. تحلیل ها و جمع بندی هایش اشتباه بود، لحظات پر استرس بازی را کشت و زمان های مرده را گزارش کرد. ( نکند عاشق سینمای میکل آنجلو آنتونیونی است؟ ) اما همین که فهمیدیم استقلالی است، همین که فهمیدیم یک چیز واقعی در وجودش است...5- تا مغز استخوان پرسپولیسی ام و به این دلیل و هزار تا دلیل دیگر، خوشحال ام که مجری و گزارشگری مثل جواد خیابانی، طرفدار تیم فوتبال استقلال است.
منبع خبر : سینمای ما
1- تا مغز استخوان پرسپولیسی ام، اما خوشحال شدم که جواد خیابانی این قدر استقلالی است. که این قدر یک طرفه بازی را گزارش کرد. جوری که انگار دارد بازی تیم ملی فوتبال ایران ( استقلال ) در برابر تیم دشمن را گزارش می کند. چون حداقل این طوری می شود فهمید که خیابانی حداقل طرفدار یک چیزی هست. کمی علاقه مندی واقعی که جایی در وجودش پنهان شده. به جز این، هر چه ازش می بینیم، انگار نمایش است و هیچ و پوچ.2- به نظرم شش سالی گذشته از روزی که قرار شد پرسپولیس و استقلال بعد از یک بازی واقعی، اما پر از دعوا و زد و خورد، یک بازی دیگر برگزار کنند که قرار بود نشان دهنده دوستی و محبت بین بازیکنان و نشانه همبستگی ریاکارانه و از این چیزها باشد. طبق معمول بازی را دادند خیابانی گزارش کند و طرف، آن قدر از همدلی و نوع دوستی گفت، از این که بنی آدم اعضای یکدیگرند، از این که چه قدر بازیکنان دو تیم همدیگر را دوست دارند، که می خواستم زمین را گاز بگیرم. آن موقع تماشاگران چاپ می شد، پس یک مطلب فرستادم برای پژمان راهبر در حمایت از تماشاگری که در میان این همه احساس نوع دوستی و محبت، یک ترقه ول کرد زیر پای داور. گزارش خیابانی و جو حال به هم زن بازی، کاری کرده بود که از چنین اظهار وجود غیر قانونی به وجد بیایم. تماشاگر قانون شکن، به هر حال تنها عنصر واقعی آن روز ورزشگاه آزادی بود. موقع بازی دیروز هم، وقتی داشتم گزارش خیابانی را گوش می دادم، خوشحال شدم که کی بورد این لپ تاپ هست و روزنامه دنیای فوتبال. وگرنه می زدم بیرون و از حرص، با دست های خودم یک بدبختی را وسط کوچه خفه می کردم. 3- نه فقط تبلیغ نوع دوستی و محبت، که حالا هر جور واکنش دیگری. خیابانی در طول این سال ها، همیشه آن طوری گزارش کرده که ازش خواسته اند یا بقیه انجام داده اند. این که مثلا حالا لازم است هیجان انگیز گزارش کند، حالا بهتر است اطلاعات بدهد، حالا سازمان می خواهد به انتقادات بها دهد، حالا باید از تیم ملی انتقاد بکند، انتقاد نکند، حالا باید فلان شعار را بدهد، حالا از معلومات مهمان برنامه استفاده کند. کمتر احساس کردم که فلان واکنش اش واقعی باشد. که شور و حال واقعی نسبت به فوتبال رو کند. شد که بهترین و زیباترین صحنه بازی را از دست بدهد، چون داشت از داخل کامپیوترش، آمار و ارقام بیرون می کشید. در عوض بی ربط ترین صحنه را با صدای بلند و مثلا با هیجان گزارش کرد، چون یادش می آمد که باید شور و حالی به بازی بدهد. زیبایی های بازی در لحظه به وجدش نمی آورد. تصمیم می گرفت و بعد عمل می کرد. که تازه باز این یک قدم به جلو بود. معمولا اجازه داد که بقیه برایش تصمیم بگیرند. خیابانی را وقتی موفق می دیدیم که پشت تریبون قرار می گرفت تا در مراسمی، فلان مسئول سازمان تربیت بدنی و رئیس سازمان صدا و سیما و ورزشکار برتر را دعوت کند روی سن. در باقی موارد، واکنش های خیابانی خیلی وقت ها واقعی نبود، همان طور که احساسات دوستانه خرج شده در آن بازی کدر و لوس و احمقانه پرسپولیس – استقلال، واقعی نبود. 4- حالا مهم ترین خاطره ای که از خیابانی برای مان مانده، همان « باز هم روی زمین » گفتن اش، و اشک هایش پس از پایان مسابقه جادویی ایران و استرالیاست. این احساسات واقعی هستند که باقی می مانند و واکنش خیابانی در آن بازی، یکی از معدود چیزهایی واقعی بود که از سوی او دیدیم. درست به همین دلیل است که حالا، وقتی به عنوان یک پرسپولیسی، از شنیدن گزارش اش بر دربی دیروز، به جنون رسیده ام، باز ته دل ام خوشحالم که یک واکنش واقعی دیگر از او دیده ام. همین که فهمیده ام جواد خیابانی استقلالی است، این قدر که نمی تواند خودش را کنترل کند و از تماشای ضربه بازیکن استقلال که موازی با خط دروازه بیرون رفته، این قدر هیجان زده می شود، و وقتی نیک بخت پا به توپ تا روی خط دروازه جلو می رود، دارد از ماجرای قضاوت داور در بازی آتلتیکو مادرید حرف می زند. این بازی هم خیابانی دیوانه مان کرد، بس که قدر لحظات را ندانست، حتی نفهمید کدام توپ خطرناک است، کدام یکی نه. تحلیل ها و جمع بندی هایش اشتباه بود، لحظات پر استرس بازی را کشت و زمان های مرده را گزارش کرد. ( نکند عاشق سینمای میکل آنجلو آنتونیونی است؟ ) اما همین که فهمیدیم استقلالی است، همین که فهمیدیم یک چیز واقعی در وجودش است...5- تا مغز استخوان پرسپولیسی ام و به این دلیل و هزار تا دلیل دیگر، خوشحال ام که مجری و گزارشگری مثل جواد خیابانی، طرفدار تیم فوتبال استقلال است.
منبع خبر : سینمای ما
