توو پروژه اي،با مهندسي آشنا شدم كه 35 سال سن داشت،يك بار سر صحبت باز شد و از ايشون به شوخي پرسيدم انشاالله كي شيريني مي خوريم! خيلي ساده جواب داد من حتي دوست دختر هم ندارم و حوصله هيچكدوم از دختر ها رو هم ديگه ندارم! يعد چند حرف و دليل منطقي گفت! جوابي نداشتم!
چيزي كه گفت اين بود كه تا مي تونين توو سن پايين ازدواج كنين! يا لااقل به هيچوجه زندگي رو بدون داشتن دوست دختر نگزرونين! (اشتباهي كه من خودم دارم مي كنم)
دليلي هم كه آورد اين بود كه گفت ازدواج يعني عشق،عشق يعني جنون! جنون يعني ديوانگي! شما عملا بايد ديوانه يك دختر بشين و براي با اون بودن،چشمتون رو روو همه چيز ببندين! در اين صورت هست كه هزاران مشكل بعد از ازدواج رو نمي بينين !!! باز سنگين مسئوليت و و و ...
مي گفت 20-25 سالتون كه هست ازدواج كنين! چون غير از اون بعدا احساس بي نيازي مي كنين!!!!!
سن كه زياد ميشه،حتي يك ديوانه ! عقلش زياد مي شه! چه برسه به ماها !!!!اين جنون و عشق بي عقلي توو وجود همه ماها از بين ميره! عملا به جاي اينكه چند ثانيه آرامش بخش با همسر جلوي چشمتون براي ديدن بار هاي سنگين مسئوليت رو بگيره،تنها چيزي كه توو وجود يك دختر ميبينين،مسئوليتي هست كه به شما اضافه مي كنه! اينكه خيلي از آزادي هاتون گرفته ميشه! به جاي اينكه مثل 20 سالگي بگين ما فقط با هم باشيم،حالا ديگه بقيش مهم نيست! اينبار ميگين به دليل اينكه ممكنه خدايي نكرده شبي پيش بياد كه مجبور شيم شام جاي كباب! نون پنير بخوريم و من پيشش شرمنده شم! پس بيخيال!!!!!
راستش من شايد 35 سالم نباشه،اما توو 27 سالگي من هم الان اونقدر با دختر نبودم،كه وقتي مي خوام به اين موضوع فكر كنم،با خودم مي گم بيخيال! آقاي خودمم، بي دردسر،چيزي هم كم ندارم! نون و پنير صبحم از كيك و شيريني دست پخت دختري كه دريايي از مسئوليت برام هست خوشمزه تره! وقتي به ازدواج و مسئوليتش و خانواده طرف مقابلم و ... هزاران موضوع ديگه فكر مي كنم،چند ساعت لذت 5شنبه شب ها برام هيچ آرامش و انگيزه اي نمياره!
مشكلي كه داره خفم مي كنه اينه كه هيچ چيزي رو توو زندگيم كم نميبينم كه بخوام به ازدواج فكر كنمو نياز بدونم با اين كار حلش كنم!!(بي شك هزاران موضوع رو كم دارم! عقلا مي دونم! مي دونم بعدها دچار مشكل خواهم شد اما چون الان هيچي كم ندارم ... مي دونم آدمي كه 50 سالشه اگه بچه و حاصل زندگي بقيه رو ببينه، از اينكه خودش تنهاست احساس ... مي دونم خدا رو شكر الان سايه مادرم روي سرم هست و اگر زبونم لال ... احساس مرد شدني كه بعد از ازدواج به آدم دست مي ده ديد و كل زندگي رو عوض مي كنه و و و ... اما ...)
مي دونم همون احساس مسئوليتي كه زن با خودش مياره،جلوي خيلي از اطلاف وقتهام رو ميگره،خيلي محكم ترم مي كنه ! زندگي رو برام عوض مي كنه! اما حس بي نيازي ...
دلم مي خواست يك تاپيك باز كنم انگيزه و اون نيازي كه ديگران يه خاطرش ازدواج كردن رو بپرسم،اينكه الان كه ازدواج كردين،آيا به چيزهايي كه مي خواستين رسيدين ؟ آيا اون لحضه كه دل بستين،عشق به وجود اومده جلوي ديد شما براي آرزوها و آرمانهايي كه قبل از ازدواج دنبالش بودين رو گرفت يا اينكه با اون معيار ها كسي رو پيدا كردين ؟ اينكه راضي هستين يا
...
اما مي دونم سرانجامي نخواهد داشت
از كمك و جواب همه ممنونم
در حقم لطف كردين
پ.ن. : به طور حتم مثالهايي كه زدم فقط يك سري مثال ساده بود! نه اينكه به فرض كسي ايراد بگيره كه ما براي كيك صبحانه ازدواح نمي كنيم كه حالا كه نون پنيره خوشمزه تره ... فقط مي خواستم با چند مثال بگم كه كل ابعاد زندگيم رو به همين شكل بي نياز ميبينم!
