tanhai
Registered User
- تاریخ عضویت
- 18 می 2009
- نوشتهها
- 456
- لایکها
- 16
خودسانسوری عبارت است از خود داری کردن یک رسانه از انتشار اخبار و یا سایر موارد بدون اعمال شدن مستقیم فشار بیرونی برای سانسور. خود سانسوری در واقع یک نوع عمل پیش گیرانهاست.
رسانهها در شرایطی ویژه (بیشتر برای بقا) دست به خود سانسوری میزنند که این شرایط ممکن است به دلیل فشارهای سیاسی و دینی و... یک کشور باشد. خودسانسوری در کشورهایی که در آنها دموکراسی و آزادی بیان تا حدودی وجود دارد کمتر است.این عمل بیشتر در کشورهای جهان سوم و بیشتر کشورهای اسلامی نظیر ایران و افغانستان و... دیده میشود که رسانهها مجبور میشوند برای ادامه کار خودسانسوری کنند.
==========
حتي شاعران برجسته ايراني چون حافظ و سعدي در طرح مسائل عاشقانه و حتي سياسي سعي كردهاند مطالب مد نظرشان را با الفاظي متين و موقر و آميخته با استعاره و تلميح در بستر زباني فخيم طرح كنند كه اين رويكرد نوعي خودسانسوري درمقابل جامعهي ارزشگراي زمانه به حساب ميآيد
فردوسی به عنوان یکی از نمونه های بارزی که در مواجهه با فضاهای خاص زمانه خودش، در بخش هایی از شاهنامه تحت تاثیر بوده و به نوعی خودسانسوری کرده است; فردوسی حماسه سرای شهیر ایرانی بسیار دوست داشت که در آغاز شاهنامه که سرشار از باورها و حقایق نیاکانش است، سخن را با نام اهورا مزدا آغاز کند. اما بنابه دلایلی متعدد ازجمله ذهنیت حاکمان و مردم ترجیح داد شاهنامه اش را با مصرع «به نام خداوند جان و خرد» که معنای تحت الفظی «به نام اهورا مزدا» است، آغاز کند. بنابراین من معتقد هستم فردوسی سعی کرده است باوجود تنگناهای موجود ضمن اینکه حرفش را زده باشد، موقعیت این اثر عظیم را نیز به خطر نیندازد.
==========
علت اصلی همانا گرفتار شدن ما به بیماری باستانی ” سانسورکاری ” یعنی مرض ” خود سانسوری ” که اگر ولش کنی به مرور و ضرور زمان و مکان به ” سازگاری “ تغییر شکل می دهد
رسانهها در شرایطی ویژه (بیشتر برای بقا) دست به خود سانسوری میزنند که این شرایط ممکن است به دلیل فشارهای سیاسی و دینی و... یک کشور باشد. خودسانسوری در کشورهایی که در آنها دموکراسی و آزادی بیان تا حدودی وجود دارد کمتر است.این عمل بیشتر در کشورهای جهان سوم و بیشتر کشورهای اسلامی نظیر ایران و افغانستان و... دیده میشود که رسانهها مجبور میشوند برای ادامه کار خودسانسوری کنند.
==========
حتي شاعران برجسته ايراني چون حافظ و سعدي در طرح مسائل عاشقانه و حتي سياسي سعي كردهاند مطالب مد نظرشان را با الفاظي متين و موقر و آميخته با استعاره و تلميح در بستر زباني فخيم طرح كنند كه اين رويكرد نوعي خودسانسوري درمقابل جامعهي ارزشگراي زمانه به حساب ميآيد
فردوسی به عنوان یکی از نمونه های بارزی که در مواجهه با فضاهای خاص زمانه خودش، در بخش هایی از شاهنامه تحت تاثیر بوده و به نوعی خودسانسوری کرده است; فردوسی حماسه سرای شهیر ایرانی بسیار دوست داشت که در آغاز شاهنامه که سرشار از باورها و حقایق نیاکانش است، سخن را با نام اهورا مزدا آغاز کند. اما بنابه دلایلی متعدد ازجمله ذهنیت حاکمان و مردم ترجیح داد شاهنامه اش را با مصرع «به نام خداوند جان و خرد» که معنای تحت الفظی «به نام اهورا مزدا» است، آغاز کند. بنابراین من معتقد هستم فردوسی سعی کرده است باوجود تنگناهای موجود ضمن اینکه حرفش را زده باشد، موقعیت این اثر عظیم را نیز به خطر نیندازد.
==========
علت اصلی همانا گرفتار شدن ما به بیماری باستانی ” سانسورکاری ” یعنی مرض ” خود سانسوری ” که اگر ولش کنی به مرور و ضرور زمان و مکان به ” سازگاری “ تغییر شکل می دهد