مردمان ترکتبار یا
تُرکها مردمانی
اوراسیاییاند که در آسیای شمالی، مرکزی و غربی، مغولستان، سیبری جنوبی، شمالغربی چین و بخشهایی از اروپای شرقی ساکناند. آنها به زبانهایی از
خانوادهٔ زبانهای ترکیتبار سخن میگویند.
[۱]
خاستگاه اصلی مردمان ترکتبار،
آسیای میانه بوده و این مردم که از
نژاد زرد بودند
[۲][۳][۴] به تدریج در
غرب آسیا،
خاورمیانه،
آسیای کوچک و
اروپای شرقی پراکنده شدند. در جریان این مهاجرتها بخشهای بزرگی از مردم هندواروپایی نواحی جدید نیز به مرور ترکزبان شدند.
[۵] بررسی
دیانای در
ترکیه نشان میدهد که مردم ترکيه نوادگان مردم مختلف ساکن آناتولی مانند یونانی، ارمنی، قفقازی (آسیانی) و کرد ميباشند که در سدههای معاصر ترکزبان شدهاند و از لحاظ ژن از نژاد ترک (زردپوست
مغولسان)بهره بسيار کمی برده اند. کمتر از ۱۰% مردم
ترکيه دارای اين نژاد میباشند.
[۶][۷][۸] در مورد ترک زبانان آذربايجانی نيز اين قضيه صادق است که از لحاظ ژن به سان مردم ايرانی و قفقازی هستند .
[۹][۱۰]
پیشینه واژهٔ ترک
در نوشتههای تاریخی «ترک» در مقابل
تاجیک (غیر عرب و ترک) آمدهاست. نام ترک نخستین بار در قرن ششم میلادی در نوشتههای چینی دیده میشود. در همان قرن ترکان دولتی نیرومند تأسیس کردند که از مغولستان و سرحد شمالی
چین تا
دریای سیاه امتداد داشتهاست. مؤسس حکومت مزبور که چینیان او را «
تئومان» مینامند، در کتیبههای ترکی بومن، در سال ۵۵۲ م. درگذشت و برادرش «
ایستمی» (در تاریخ طبری: سنجبوخاقان) که در مغرب فتوحاتی کرده، ظاهراً تا سال ۵۷۶ م. زیستهاست این دو برادر گویا از آغاز مستقل از یکدیگر حکومت میکردند. چینیان از دولت مزبور بنام امپراتوری ترکان شمال و مشرق یاد کردهاند. در سال ۵۸۱ م. تحت نفوذ سلسلهٔ چینی «سویی» این دو امپراتوری بطور قطع از یکدیگر جدا شدند و بعدها هر دو تابع سلسلهٔ چینی «تانگ» (۶۱۸ – ۹۰۷ م.) گردیدند. در حدود سال ۶۸۲ م. ترکان شمال موفق شدند استقلال خود را بدست آورند.
اصطلاح "ترک" از میانهٔ سدهٔ ششم میلادی برپایهٔ اتحادیهٔ گوگ ترک ها در مناطق شمال چین و بیابان های غربی آن ایجاد شد و بر اقوام زیرگروه این اتحادیه گذاشته شد و از این پس اقوام جُداسَر و مستقل این اتحادیه ها که هر کدام برای خود نام ویژهٔ خود را داشت، ترک نامیده شدند
/
http://fa.wikipedia.org/wiki/مردمان_ترکتبار