در مورد dk yoo من هم یک نظرات شخصی‌ای دارم. ایشون علاقه داره خودش رو در رشته‌های متعدد «استاد» معرفی کنه، نظریه بده، حرکات چشم نواز انجام بده و ...
من ایشون رو فرد با استعدادی می‌دونم اما از این کارها خوشم نمیاد! در این نمایش‌ها من یکجور جلوه گری و اطوار و تظاهر می‌بینیم که اصلا برام جالب نیست.
به علاوه برای محک زدن مهارت رزمی باید خودت رو در موقعیت‌های حقیقی قرار بدی، یا شرایطی نزدیک به واقعیت رو بازسازی کنی. من می‌بینیم ایشون در ویدیوهاش افرادی رو داره که انگار دست ندارن، مغز ندارن، ساکن ایستادن و ایشون ضربات جذابی رو بهشون وارد میکنه و این افراد پخش زمین می‌شن. خب این ترویج یک ذهنیت غلط درباره موقعیت‌های پویا و چالش برانگیزِ مبارزه است و هیچ انطباقی با واقعیت نداره.
ایشون گاهی با شاگرداش مبارزه تمرینی میکنه که دیدنشون خالی از لطف نیست. واقعا بد و خنده دار هست...
گذشته از همه اینها سوال جدی که وجود داره اینه که آیا ما برای اینکه مبارز خوبی بشیم باید صدها تکنیک رو فرابگیریم؟ میاموتو موساشی در چهارصد سال پیش میگه:
Teaching people a large number of sword techniques is turning the way into a business of selling goods, making
beginners believe that there is something profound in their training by impressing them with a variety of
techniques. Th is attitude toward strategy must be avoided, because thinking that there is a variety of ways of
cutting a man down is evidence of a disturbed mind. In the world, different ways of cutting a man down do
not exist. Whether you are an accomplished adept or a noninitiate, a woman or a child, the ways (michi) of
striking, slapping, and cutting down are not all that numerous. Apart from these movements, there are only
those of stabbing and slashing broadly on the horizontal. Because what is primarily at issue is the way (mishi)
of cutting someone down, there cannot be many differences
جان کلام موساشی اینه که تکنیک‌های زیاد ممکنه شما رو تحت تاثیر قرار بده اما باید بدونید که برای ضربه زدن به حریف چند راه بیشتر وجود نداریم و اونهایی که هزار روش برای غلبه بر حریف به شما آموزش می‌دن فریبکارن.
ما به تعداد کمی تکنیک کاربردی احتیاج داریم اما باید این تعداد کم رو بسیار تمرین کنیم تا درمبارزه و زمانی که تحت فشار هستیم بدون فکر کردن عمل کنیم(موشین). اصلا در زمان مبارزه مجالی برای فکر کردن نداریم.
در هر صورت کسانی که هنر رزمی رو برای نمایش و جذب مشتری و غیره می‌خوان به بیراه می‌رن.
این رو هم اضافه کنم که ضربات مشت یک اینچی و شش اینچی بروس لی با کاری که ایشون میکنه کاملا متفاوته. من هم عقیده دارم که ایشون حریف رو هل میده.
