با نام و یاد خدا
مدت زیادیست که با این انجمن آشنا و به محیط آن رفت و آمد دارم اما تازه به عضویت آن در آمده ام و قصد دارم آموخته های خودم را در زمینه آرامش که مدت زیادی جهت کسب آن سپری شد را در اختیار شما دوستان عزیز قرار بدهم . آموخته هایی که فکر میکنم دوستانی باشند که بتوانند از آنها استفاده کنند . آموخته هایی در رابطه با آرامش روح و روان . چیزی که به آن اعصاب راحت میگوییم .
در این وادی خوشحال خواهم شد از صحبت شما دوستان و عزیزان هم استفاده کنم .
پس بیدرنگ آغاز میکنم.
__________________________________________________________________________________
روز ها ؛ هفته ها و ماه ها از عمرم گذشت و همیشه در تفکر این بودم که چرا اوضاع ذهنی من اینچنین باید باشد ؟
همیشه در تفکر این بودم که چرا من همین شخصیت 19 ساله ی امروز باید اینچنین درگیر روزمرگی و تلخی ها باشم ؟ چرا من نباید همانند دیگری که درست 19 سال سن دارد و در حالی که از نظر شرایط خانواده و اجتماع و اقتصاد حتی در رده ای پایین تر از من قرار گرفته , آرام و آسوده باشم ؟ و چرا من نباید همانند دیگری که در آغوش خانواده اش هست احساس راحتی نکنم ؟ چرا ....
و در پس چنین سوالاتی همیشه و همیشه ذهنی داشتم درگیر مسائل اینچنینی که هرگز به جوابی قانع کننده ؛ حداقل برای خودم ! ؛ نمیرسیدم .
تا اینکه با افرادی ملاقات کردم که اگرچه از نظر سنی برخی کمتر و برخی بیشتر از من سن داشتند اما همگی بدان آرامش که همیشه ایده آل من بود رسیده بودند و اینان کسانی بودند که آرامششان را به قیمت عشق و محبت با چون منی که هیچ از من نمیدانستند تقسیم کردند و مرا با آغوشی گرم به این آرامش دعوت کردند و با آنان همچون خانواده ای شدم . خانواده ای که دوری از آنها هرگز اتفاق نخواهد افتاد ....
و آنجا بود که آموختم : چشمها را باید بست / جور دیگر باید دید
مدت زیادیست که با این انجمن آشنا و به محیط آن رفت و آمد دارم اما تازه به عضویت آن در آمده ام و قصد دارم آموخته های خودم را در زمینه آرامش که مدت زیادی جهت کسب آن سپری شد را در اختیار شما دوستان عزیز قرار بدهم . آموخته هایی که فکر میکنم دوستانی باشند که بتوانند از آنها استفاده کنند . آموخته هایی در رابطه با آرامش روح و روان . چیزی که به آن اعصاب راحت میگوییم .
در این وادی خوشحال خواهم شد از صحبت شما دوستان و عزیزان هم استفاده کنم .
پس بیدرنگ آغاز میکنم.
__________________________________________________________________________________
روز ها ؛ هفته ها و ماه ها از عمرم گذشت و همیشه در تفکر این بودم که چرا اوضاع ذهنی من اینچنین باید باشد ؟
همیشه در تفکر این بودم که چرا من همین شخصیت 19 ساله ی امروز باید اینچنین درگیر روزمرگی و تلخی ها باشم ؟ چرا من نباید همانند دیگری که درست 19 سال سن دارد و در حالی که از نظر شرایط خانواده و اجتماع و اقتصاد حتی در رده ای پایین تر از من قرار گرفته , آرام و آسوده باشم ؟ و چرا من نباید همانند دیگری که در آغوش خانواده اش هست احساس راحتی نکنم ؟ چرا ....
و در پس چنین سوالاتی همیشه و همیشه ذهنی داشتم درگیر مسائل اینچنینی که هرگز به جوابی قانع کننده ؛ حداقل برای خودم ! ؛ نمیرسیدم .
تا اینکه با افرادی ملاقات کردم که اگرچه از نظر سنی برخی کمتر و برخی بیشتر از من سن داشتند اما همگی بدان آرامش که همیشه ایده آل من بود رسیده بودند و اینان کسانی بودند که آرامششان را به قیمت عشق و محبت با چون منی که هیچ از من نمیدانستند تقسیم کردند و مرا با آغوشی گرم به این آرامش دعوت کردند و با آنان همچون خانواده ای شدم . خانواده ای که دوری از آنها هرگز اتفاق نخواهد افتاد ....
و آنجا بود که آموختم : چشمها را باید بست / جور دیگر باید دید
