از تجربه های شراکت خود بگوئید آیا با شریک موفق بوده اید یا شکست خوردید؟

[amin94z]

در مورد طمع و این حرفا هم ... هر آدمی منافع خودش رو بر دیگران مقدم میدونه. طبیعتا اگر شریک من در کار مشترکمون x تومن عایدش بشه و در کار دیگری 2x تومن، دیر یا زود کار مشترک رو ول میکنه ... اما اگر از اول ساختار شرکتی درست چیده شده باشه، این منفعت طلبی های شخصی ، آسیب کمتری به کل شرکت میزنه .

همه میگن شریک خوب نیست، پای صحبت هر یک از شرکا هم که بشینی میگه تقصیر شریکم بوده که شراکتمون بهم خورده . اما در اکثر مواقع تقصیر افراد نیست که شراکت بهم میخوره. سیستم، بد چیده شده... هی میخوان به زور یه سیستم خراب رو جلو ببرن، نمی تونن... دعواشون میشه

مشکل اینه زمانی به شریک فکر میکنیم که بخوایم تعدادی از مشکلاتمون توسط شریک برطرف بشه
یعنی بهش به چشم رفع مشکلات نگاه میکنیم یعنی میخایم شریک غم و غضه ها باشه توی شراکت
وگرنه همه همون اول حتما یک بار این فککر از سرشون میگذره که بعد از سود دهی سهم شریکم رو میخرم یا سود بیشتر به من برسهو مشکلات رو توسط شریک پشت سر بزاریم

 

[amaa_tama]

کاملا درسته اختلافات دقیقا زمانی رخ میده که کار شکست خورده و الا در زمان سوددهی قربون صدقه هم میرن اما نکته ای که در مورد طمع گفتم منظورم اونطور نبود که فردی منافع خودش رو فدا کنه خیر شراکت یعنی اینکه بتونی قبول کنی فرد دیگری مثلا 50 درصد کیک تو رو بخوره و تو شب بتونی بخوابی نه اینکه شب تا صبح از درد به خودت بپیچی که چرا من 3 تومن در میارم فلانی هم 3 تومن متاسفانه در ایران ما این مورد رو داریم همیشه در صدد حذف اون یکی ها هستیم از منظر و ادبیات من شراکت این هست تعریفش
شراکت یعنی :
اینکه سر ظهر است یک سفره پهن شده است من برنج می آورم دوست من خورشت می آورد دوست دیگرم ترشی می آورد حاصل یک وعده غذای خوشمزه است که اگر جمع نمی شدیم هیچکدام آن را نمی خوردیم

اما اینکه چرا در اکثر موارد شراکت ها ختم به ناراحتی می شوند حقیقت امر این است که در شراکت خیلی ها دوست دارند فرمان دهنده باشند تا فرمانبر مهم نیست شخص مورد نظر دوست شماست یا برادر شما شما باید فرد رو طوری انتخاب کنید که اگر بنا شد شما ریاست کنید بتواند این موضوع را تحمل کند و این اصلا ربطی به استعداد و غیره ندارد و همانطور که گفتم مورد اصلی قبول سود بردن طرف مقابل است یعنی اگر بنا هست نصف سود رو شریک ببره دلضعفه و ننه من قریبن بازی در نیارین و به فکر درآمد بیشتر باشین تا حذف شریک

دقیقا مشکل همین جا شروع میشه توی اون سفره ای که هر روز پهنه اگر یکی برنج بیاره یکی ترشی و یکی دیگر بگه من علم و فن خود را به میدان میارم و دیگری بگه من مثلا هزینه نمک رو میدونم مطمئن باشید ناراحتی پیش میاد یه روز اون صاحب برنج و ترشی راز میشن این دو نفر دیگر مفت خوری کنن روز دیگه که مفت خوری اونا رو دیدن دیگر رازی به پهن کردن این سفره نمیشن . چون اورده ها یکسان نیست ولی برداشت غذا از سفره قراره یکسان باشه. بله تو ایران شراکت زیاد به جایی نمیرسه چون تعارف به جایی رسیده که حتی در شراکت هم استفاده میکنن میگن حالا بذار شرکت بگیره بعدا در مورد این موارد حرف میزنم اما بعدها که گرفت ( که معمولا این طور شراکتها نمیگرن ) دعوا میشه .
من یه دوستی داشتم که یکبار به من پیشنهاد شراکت داد ولی اتمام حجت کرد که من هر وقت عشقم بکشه میام سر کار این دقیقا به قول دوستمون از اونا تعارف های دوستانه بود که مانع از بوجود امدن شراکت شد چون قبلا همچنین نمونه ای رو از ایشون در شراکت با یکی از دوستان دیگر دیده بودم به نظر من اگر قراره سفره ای با شراکت همه پهن بشه و به قول دوستمون از روی اصول و قانونمند و دارای نظم باشد همه نفع خواهند برد وگرنه یه عده کار میکنن یه عده دیگه مفت خوری . بعدا هم پشتتون موقع غیبت میگن یارو عجب پخمه ای هست.

 

[arashdownload]

مشکل اینه زمانی به شریک فکر میکنیم که بخوایم تعدادی از مشکلاتمون توسط شریک برطرف بشه
یعنی بهش به چشم رفع مشکلات نگاه میکنیم یعنی میخایم شریک غم و غضه ها باشه توی شراکت
وگرنه همه همون اول حتما یک بار این فککر از سرشون میگذره که بعد از سود دهی سهم شریکم رو میخرم یا سود بیشتر به من برسهو مشکلات رو توسط شریک پشت سر بزاریم

منظور من هم از تحمل تقسیم کیک همین بود یعنی بتونیم تحمل کنیم که فردا وقتی شرکت داره ماهی 400 میلیون سود میده 200 رو اون برداره

 

[arashdownload]

دقیقا مشکل همین جا شروع میشه توی اون سفره ای که هر روز پهنه اگر یکی برنج بیاره یکی ترشی و یکی دیگر بگه من علم و فن خود را به میدان میارم و دیگری بگه من مثلا هزینه نمک رو میدونم مطمئن باشید ناراحتی پیش میاد یه روز اون صاحب برنج و ترشی راز میشن این دو نفر دیگر مفت خوری کنن روز دیگه که مفت خوری اونا رو دیدن دیگر رازی به پهن کردن این سفره نمیشن . چون اورده ها یکسان نیست ولی برداشت غذا از سفره قراره یکسان باشه. بله تو ایران شراکت زیاد به جایی نمیرسه چون تعارف به جایی رسیده که حتی در شراکت هم استفاده میکنن میگن حالا بذار شرکت بگیره بعدا در مورد این موارد حرف میزنم اما بعدها که گرفت ( که معمولا این طور شراکتها نمیگرن ) دعوا میشه .
من یه دوستی داشتم که یکبار به من پیشنهاد شراکت داد ولی اتمام حجت کرد که من هر وقت عشقم بکشه میام سر کار این دقیقا به قول دوستمون از اونا تعارف های دوستانه بود که مانع از بوجود امدن شراکت شد چون قبلا همچنین نمونه ای رو از ایشون در شراکت با یکی از دوستان دیگر دیده بودم به نظر من اگر قراره سفره ای با شراکت همه پهن بشه و به قول دوستمون از روی اصول و قانونمند و دارای نظم باشد همه نفع خواهند برد وگرنه یه عده کار میکنن یه عده دیگه مفت خوری . بعدا هم پشتتون موقع غیبت میگن یارو عجب پخمه ای هست.

هیچوقت آورده ها قرار نیست برابر باشه به نظرتون اگر وازنیاک پیش خودش می گفت من دارم کار اصلی رو می کنم این استیو بزغاله این وسط واسه چی هست الان نه اپل بود و نه غیره در مثالی که زدم اهمیت ترشی و برنج یکسان نیست اما با هم بودن اونا هست که غذا رو خوشمزه می کنه

 

[F-5]

مشکل اینه زمانی به شریک فکر میکنیم که بخوایم تعدادی از مشکلاتمون توسط شریک برطرف بشه
یعنی بهش به چشم رفع مشکلات نگاه میکنیم یعنی میخایم شریک غم و غضه ها باشه توی شراکت
وگرنه همه همون اول حتما یک بار این فککر از سرشون میگذره که بعد از سود دهی سهم شریکم رو میخرم یا سود بیشتر به من برسهو مشکلات رو توسط شریک پشت سر بزاریم

همه کارها کمابیش همینجوریه. تا من احساس نیاز به کسی نکنم و اون فرد، قسمتی از مشکلاتم رو حل نکنه، که در کارم شریکش نمیکنم... هر کی غیر از این میگه، شعار میده
اما راه حل این مشکل چیه ؟ 1- پایه شراکت به نحوی گذاشته شده باشه که تا آخر، این نیاز شرکت، به همه شرکا وجود داشته باشه 2- در همه شرایط احتمالی آینده، منفعت تمام شرکا پیشبینی و حفظ شده باشه 3- شرکا، آدم درست و حسابی باشن یعنی در عین منفعت طلبی شخصی، منافع بلندمدت خودشون رو به منافع کوتاه مدت ترجیح بدن... به دلیل اینکه هرچی هم ساختار کاری خوب چیده شده باشه، باز هم در حین کار لحظاتی پیش میاد که یکی از شرکا کمتر یا بیشتر از چیزی که حقشه، برداشت میکنه .... اگر شرکا آدم های شریفی باشن؛ در طول شراکت، این "عدم تعادل ها" جبران میشه

اما از همه اینا مهمتر همونه که arashdownload گفت . درآمد.... درآمد که خوب باشه، گذشت و ایثار هم هست، قربون صدقه رفتن هم هست. اکثریت آدم ها، وقتی وضعشون خوب باشه، آدم های قابل تحمل تری هستن

فقط یک چیز مهمه،... درآمد من نوعی از شرکت، باید بیشتر از درآمدی باشه که بصورت شخصی به راحتی میتونم کسب کنم . اگر به من درحالت استخدام 5 تومن حقوق میدن، طبعا در شرکتی که 2 تومن ازش درامد دارم، مدت زیادی نمیمونم. اما اگر از این شرکت ماهی 8 تومن درامد داشته باشم، من به شخصه کمتر آدمی رو دیدم که به سرش بزنه که شراکتش رو به هم بزنه و بره از صفر یک شرکت دیگه راه بندازه که شاید اگر بخت یارش باشه، سهم شرکاش هم به درآمدش اضافه بشه ... معمولا افراد در این شرکت سعی میکنن درآمد کلی شرکت بالا بره که سهم خودشون هم بیشتر بشه

 

[davodmg]

برای کار بزرگ لزوما باید شریک داشته باشید. هم برای مدیریت کار، هم برای افزایش توان مالی و از همه مهمتر برای تقسیم ریسک ... اتفاقا جالب اینجاست که در شراکت های بزرگ، کمتر مشکل پیش میاد. مثلا یه شرکت تعاونی که 20 نفر سهامدار داره، کمتر از 2 نفر که با هم یه مغازه میزنن، احتمال فروپاشی داره

دقیقا
چون توی بیزینس های بزرگ تر , سیستم درست چیده میشه واسه اینکه پای رقمای بالا مطرحه ! همچنین توی شراکت های بزرگ , چون شرکاء روی هم دیگه شناختی ندارن و ممکنه تا قبل از اون همدیگه رو ندیده باشن و مثلا طرف سهم یک شرکت رو خریده باشه و با چند نفر دیگه شریک شده باشه , با هم دیگه از در دوستی وارد نمیشن ! همه چی سفت و سخت و روی اصوله
از طرفی توی شراکت کوچیک , که معمولا خانوادگی یا دوستانه هستش , دو یا چند نفر جمع میشن , رویایی میخوان برن جلو , میگن هرچی کار هست میریزیم و سط و انجام میدیم و ... همین باعث میشه یکی بیشتر کار کنه و ناراضی باشه و یکی کمتر کار کنه و باعث نارضایتی بقیه . یکی سهمشو دیر میده و میوفته گردن یکی دیگه . یکی پرداختی ها رو بدون رسید اثبات میکنه و بقیه بهش شک میکنن ! بعد کم کم حرفای مخرب و در نهایت اعمال مخرب که باعث از بین رفتن کل کار میشه ...

خب بحث سر همین موضوع هست ما وقتی به بزرگان نگاه می کنیم همه شریک داشتن واقعیت اینه که شما وقتی کارتون گسترده میشه مجبورید افرادی رو وارد تیم خودتون کنید تا هم بتونید بخش های مختلف شرکت رو پوشش بدین و هم تقسیم کار بشه اما موردی که همیشه ایجاد مشکل کرده و می کنه در بحث شراکت طمع قدرت و ثروت در شرکت هست به طور کل یک کارمند اگر از حد خودش خارج بشه می دونه کارشو از دست میده پس دست به عصا حرکت می کنه اما شریک چون خودش رو مالک کار می دونه واهمه ای نداره پس بیشتر اختیاری عمل می کنه مثلا اگر ما برای جایی کار کنیم اگر حتی خانممون پا به ماه هم باشه از ترس میریم سر کار اما وقتی کار خودمون میشه با یه عطسه کردن سر صبح می گیریم می خوابیم و به شریک میگیم نمیام امروز

دقیقا اشتباه همینیه که شما میگید !
نقش ها باید توی شراکت از هم جدا بشن !
اول از هر چیزی باید روی کاغذ تمام حرف ها رو بیارید !
سهام دار به صورت پیش فرض نباید هیچ کاری بکنه ( خیلیا اینو در نظر نمیگیرن )
سهام دار فقط تامین مالی میکنه
یه فلوچارت باید از روند انجام کار ( صفر تا صد ) + یک لیست از کل کارهایی که قراره انجام بشه تهیه بکنید .
بعد این مسئولیت ها رو در قالب نقش های مختلف که تعریف میکنید توزیع کنید .
مرحله بعدی اینه که واسه این نقش ها حقوق و مزایا یا درصدی از سود تعیین کنید !
یعنی میگید " مدیر عامل " با این مسئولیت ها ( همه باید انجام بشه و اگه انجام نشه توبیخ خواهد شد ! ) ماهی فلان قدر حقوق یا مثلا X درصد از کل سود اون ماه و یا ترکیبی از حقوق ثابت و درصد .
و به عهمین ترتیب برای بقیه نقش ها
مرحله بعد اینه که باید برای این نقش ها که همه جزئیات براشون مشخص شده , آدم پیدا بکنید . بسته به اینکه سطح کار کجاست , شرکاء , آشناهاشون یا افراد غریبه میتونن وارد بشن و مسئولیت نقش ها رو بر عهده بگیرن .
اینطوری همه چیز شفاف باید بره جلو
این روشی رو که من الآن گفتم , دارم خودم برای کارام استفاده میکنم و همینطوری یه چیزی نپروندم !

در ضمن به حرفای افتک گوش کنید . حرفاش کاملا درسته :general601:

 

[F-5]

در ضمن به حرفای افتک گوش کنید . حرفاش کاملا درسته :general601:

الکی میگه. من همش 16 سالمه:general709:. به حرفای شیخ محمد صالح بزدل گوش کنید

 

[senator@]

شریک فقط دردسر داره(تو هر کاری شریک نداشته باشی موفق تری)