اونایی که میرن خارج بعد چند وقت که خوشی میزنه زیر دلشون یاد وطن میفتن!!
ولی یادشون میره که اینجا داشته *ونشون پاره میشده و از فرط بدبختی و با هزار جور بیچارگی له له میزدن برن خارج و پاشدن رفتن اونجا
البته طبیعی هم هست گذشت روزگار و فاصله گرفتن از یه موقعیت زمانی و مکانی به تدریج خاطرات بد رو از ذهن ادم پاک می کنه و فقط خوبیها می مونه
مثل کسانی که میرن سربازی و در حالی که تو سربازی پدرشون دراومده بعد چند سال میگن هی سربازی یادش بخیر چه دوران خوبی بود.
اتفاقا اینایی که میرن خارج بعد میگن ما داره بهمون بدمیگذره و کاش ایران بودیم بدتر باعث میشن مردم داخل ایران فکر کنن اینجا خیلی خوبه و احساس خوشبختی کاذب کنن و از این بیشتر در جا بزنن.
تقریبا همش به نظر درست میاد ، ایران خوبی ها و بدی های خودشو داره ، ولی اینکه با این حرفا که ایران بهترین جای دنیاست
و صفا و صمیمیت و این حرفا ، سرمون رو شیره میمالن هم حرف درستیه. همون جوری که همیشه برای اینکه
عقب موندگی روستاها رو توجیه کنن مرتب تو تلویزیون میگن صداقت روستایی ، صفا ،زلال ، خوبی ، دوستی ( لحن کلاه قرمزی)...
همه این حرفا رو زدم که بگم پاراگراف آخر به نظرم خیلی درست میاد، سر مردم رو شیره میمالن که بگن هیچ حا بهترین
از اینجا گیرتون نمیاد، هی آبگوشت و کله پاچه بخورید بگید به به ، به به ،ملکه انگلستان هم این غذا گیرش نمیاد ( جمله
همیشگی پدر شخص شخیص بنده
)