نوشته ی تاثر برانگیزی بود...
اما تاثر برانگیزتر اینکه اینها اتفاقاتی است که هر روز در همین مملکت خودمان دارد می افتد و کسی عین خیالش نیست...!!
در مورد این تاپیک:
مطالب و قضاوت های متفاوتی رو از کاربران مختلف خوندم، برای خودم بعضی هاش جالب بود!
اما عقیده ی من در مورد خود کشی:
نمی تونم صد در صد حرف آقا داریوش رو رد کنم، چون واقعیت های تلخ و دردناکی وجود داره که عرصه رو بر انسان تنگ می کنه و خدا نکنه چنین روزهای تیره ای برای هیچ کدام از ما پیش بیاد، چون در اون صورت معلوم نیست واکنش خود ما در اون موقعیت ها چی باشه.اما از طرفی حرف های جناب شروین هم درست است!
اما مطلبی که من می خوام به عرض برسونم اینه:
این که من در این موقعیت ها چه می کنم ملاک نیست، اصولا عملکرد مثلا منی که چیزی رو تقبیح یا تایید می کنم معیار نیست، بلکه باید واقعیت خارجی رو ملاک قرار داد.
همه ی انسان ها دارای گوهری به اسم عقل هستند و به نسبت نورانیتی که این عقل دارد (چون درجاتش متفاوت است) تصمیم گیری ها و رفتارهای ما در تمام زندگی فرق می کند.
اما همین عقل از یک حد اقل پرتوافشانی برخوردار است که نشان می دهد چه چیز درست و چه چیزی غلط و نادرست است. (یک چیزی را داخل پرانتز عرض کنم: بعضی ها می گویند به عقل ناقص من اینجور می رسد که... ما عقل ناقص نداریم، یا عقل هست یا نیست اگر نباشد دیگر اسمش عقل نیست، اما همه ی انسان هایی که اصطلاحا می گوییم عاقل از یک حداقلی برخوردارند که همان معیار تشخیص و تمییز درست از نادرست است. و البته از این حداقل به بعد درجات عقل می تواند بیشتر و بیشتر باشد.)
بر مبنای این مقدمه، عقل هرگز خود کشی را تایید نمی کند! خودکشی یعنی من توانایی های خودم را انکار می کنم و بدون توجه به داشته ها و خلاقیت هایم همه را از بین می برم! این کار عقلا قبیح است.
اما بحث مهم تر و ریز ترش:
مهم ترین نعمتی که به همه ما داده شده، نعمت وجود است! وجود نقطه ی مقابل عدم هست، چیزی که ما هرگز دوست نداریم حتی لحظه ای به آن فکر کنیم چون حتی تصورش هم وحشتناک و دهشتناک است!!
شما تصورش را بکنید! یک مثال می زنم:
اکثر قریب به اتفاق مردم از مرگ می ترسند. درست است یا نه؟ خب، برای چی می ترسند؟! دقت کنید! نمی خواهم بحث دینی و آخرتی بکنم، این بحث نکته ی مهمی دارد: ترس مردم (مردم دنیا نه کشور ما) از مرگ به قطع حیات و ترک کالبد جسمی بر می گردد! در این حالت فکر می کنیم از بین می رویم و جان ما از ما گرفته می شود و چون همه ی ما حب ذات داریم و خومان را دوست داریم دلمان نمی خواهد بمیریم و برای همین می ترسیم.
اما مرتبه ی بالاترش را اگر فکر کنیم کار وخیم تر می شود و آن عدم یا نیست شدن است...!!! وجود، مهم ترین نعمتی است که همه داریم و بدیهی ترین چیزی است که داریم، اگر آن را از ما بگیرند چه؟؟!
برای همین عرض می کنم که کسی که دست به خود کشی می زند برای خود عالم دیگری از هستی تصور می کند که دیگر آنجا غم و ناراحتی ندارد و الا اگر متذکر این نکته می بود که با مرگ فنا می شود به دست خود چنین کاری نمی کرد!
اما واقعیت این است که همانطور که شروین عزیز گفت ما به سرای دیگر اعتقاد داریم و مرگ را مساوی نیستی و عدم نمی دانیم، برای همین چون معتقد به بقای روح هستیم نسبت به رفتار خود در این دنیا دقت می کنیم و در نتیجه نمی توانیم - علیرغم همه ی مصیبت ها - خودکشی یا مرگ اختیاری را تایید کنیم.
البته مرگ اختیاری بحث مفصلتری دارد که به نظرم جای بحثش اینجا نیست (همان چیزی که بهش می گویند انخلاع و ترک بدن به صورت اختیاری..)
خاتمه ی کلام:
خود کشی - با همه ی سختی هایی که برای فرد وجود داشته و نمی توان هم این موارد را انکار کرد- عقلا مورد تایید نیست. اگر چه از یاد نمی بریم که معلوم نیست خود ما نسبت به حوادث چه واکنشی نشان می دهیم، اما با اتکا به داشتن نعمت وجود و توانایی های بی شماری که به ما داده شده است باید بپذیریم که همین زندگی را حتی در همین شرایط باید ادامه داد، کما این که نمونه های فراوان در فراوانی هم وجود داشته و دارند که روزگار تیره و تاری داشته اند اما هرگز فکر خودکشی هم به مخیله شان خطور نکرده...
جدي ميگم.چرا ميگيد خدا كنه نميره.وقتي خودش انتخاب كرده كه مرگ بهتره خوب اميدوارم به ارزوش برسه.من هم عشق و عاشقي رو مسئله ي بچه گانه ميدونم ولي وقتي يك نفر حاضر ميشه خودكشي كنه لابد براش مهمه.كي از زندگي تو اين دنياي لعنتي لذت ميبره.خود من هم اگه از مرگ نميترسيدم شايد يك زماني خودكشي ميكردم البته از نوع پوچ گراييش.
