بابا طاهر عریان

[ibest]

نمیدانم دلم دیوانهٔ کیست

کجا آواره و در خانهٔ کیست
نمیدونم دل سر گشتهٔ مو
اسیر نرگس مستانهٔ کیست

 

[ibest]

بود درد مو و درمانم از دوست
بود وصل مو و هجرانم از دوستا
گر قصابم از تن واکره پوست
جدا هرگز نگردد جانم از دوست

 

[ibest]

خوش آن ساعت که یار از در آیو
شو هجران و روز غم سر آیو
زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق
همی واجم که جایش دلبر آیو

 

[ibest]

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینمب
هر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روی زیبای ته وینم

 

[m-k]

امان از اختر شوریدهٔ مو
فغان از بخت برگردیدهٔ مو

فلک از کینه ورزی کی گذاره
رود خون از دل غمدیدهٔ مو

 

[alavlav]

چرا بهش میگفتن عریان؟

 

[ibest]

چرا بهش میگفتن عریان؟

با سلام خدمت شما دوست عزیز
بابا طاهر عریان همدانی یكی از شاعران اواسط قرن 5 هجری قمری است كه ولادت او اواخر قرن 4 می باشد. درباره زندگانی این شاعر عارف اطلاعات دقیقی در دست نیست. تنها روایت ها و داستان هایی از مقام علمی و عرفانی این شاعر وجود دارد و گفته اند كه به این دلیل به او عریان می گفتند چون از علایق دنیا دست كشیده بود و گفته شده كه او معاصر با پادشاهی طغرل بیك سلجوقی بوده و این پادشاه ملاقات هایی با بابا طاهر داشته است.
خودش هم در یک دوبیتی خودش رو عریان معرفی میکنه:
ندونم لوت و عریونم که کرده
کدوم جلادو بی جونم که کرده
به خنجر که تا سینه کنم چاک
ببینم عشق با جونم چه کرده

 

[ibest]

هر آنکس عاشق است از جان نترسد
یقین از بند و از زندان نترسد
دل عاشق بود گرگ گرسنه
که گرگ از هی هی چوپان نترسد

 

[ibest]

مرا نه سر نه سامان آفریدندپریشانم
پریشان آفریدندپریشان خاطران رفتند
در خاکمرا از خاک ایشان آفریدند

 

[ibest]

یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد

 

[ibest]

به گلشن بی ته گل هرگز مرویا
وگر رویا کسش هرگز مبویا
بی ته هر گل به خنده لو گشایه
رخش از خون دل هرگز مشویا

 

[ibest]

ببندم شال و میپوشم قدک را
بنازم گردش چرخ و فلک را
بگردم آب دریاها سراسر بشویم هر دو دست بی نمک را

 

[ibest]

محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی

که خیاط اجل میبایدش دوخت

 

[ibest]

اگر دل دلبر و دلبر کدام است
وگر دلبر دل و دلرا چه نام است
دل و دلبر بهم آمیته وینم
ندونم دل که و دلبر کدام است

 

[ibest]

شیرمردی بدم دلم چه دونست
اجل قصدم کره و شیر ژیونست
ز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد تنم وا مرگ جنگیدن ندونست

 

[ibest]

ته دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست

 

[ibest]

یکی برزیگرک نالان درین دشت
بخون دیدگان آلاله می‌کشت

همی کشت و همی گفت ای دریغا
بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت

 

[ibest]

بهار آیو به صحرا و در و دشت
جوانی هم بهاری بود و بگذشت
سر قبر جوانان لاله رویه
دمی که گلرخان آیند به گلگشت

 

[ibest]

سیاهی دو چشمانت مرا کشت
درازی دو زلفانت مرا کشت

به قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگانت مرا کشت

 

[ibest]

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ
اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ
اگر ملک سلیمانت ببخشند

در آخر خاک راهی عاقبت هیچ