mx2fix
Registered User
- تاریخ عضویت
- 9 آگوست 2011
- نوشته‌ها
- 436
- لایک‌ها
- 313
سلام،
با توجه به مشکلات اجتماعی زیادی که برای جوونها به وجود اومده و تاثیر این مشکلات بر جنبه های مختلف زندگیشون، احتمال دادم که گروه زیادی از افراد برای پیدا کردن راه حل مسائلشون به روانپزشک، روانشناس یا مشاور مراجعه کنند برای همین خواستم تجربه شخصی خودم رو با شما درباره نحوه کار و تجویز راه حل توسط این گروه از پزشکان و یا کارشناسان علوم رفتاری و اجتماعی رو برای شما بازگو کنم.
اولاً ببینید مشکلتون در چه سطحی هست. اگر احساس می کنید درگیری فکری روی شرایط فیزیکیتون تاثیر گذاشته و نشانه هایی مثل تپش قلب، سردرد و ... دارید حتماً به روانپزشک مراجعه کنید چون می تونه علاوه بر توصیه هایی برای اصلاح شرایط زندگیتون، برای شما دارو هم تجویز کنه تا این علایمی که داره شما رو اذیت می کنه از بین بره. البته دارو فقط علایم رو از بین میبره و اگر به توصیه های دیگرش توجه نکنید مشکل همچنان پا بر جاست.
اگر مسئله شخصی و فردی دارید که تمرکز شما برای مطالعه رو ازتون میگیره یا تجربه تلخی داشتید که میخواید ازش عبور کنید و ... بهتره به روانشناس مراجعه کنید. روانشناس ها ممکنه درجه دکتری داشته باشند اما پزشک نیستن که دارو تجویز کنن و فقط با صحبت و توصیه هایی برای تغییر نگرش و روش زندگی به شما کمک می کنن.
اگر هم مسئله خانوادگی دارید و مشکلتون اونقدری حاد نیست و صرفاً یک مسئله با اطرافیان و ... هست می تونید به مشاوره مراجعه کنید.
بنا به تجربه شخصی با سواد ترین، باهوش ترین و منطقی ترین افراد، روانپزشک ها هستند که نسبت به دو گروه دیگه، مسئله رو دقیق تر و با نگاه علمی تر بررسی میکنن. همچنین با احترام به مشاوران محترمی که دقیق و علمی کارشون رو انجام میدن باید بگم بی دقت ترین و کم توجه ترین قشری که باهاشون برخورد داشتم، فارغ از مدرک تحصیلیشون که میتونه دکتری باشه، مشاورهای خانواده بودند که فقط یک سری صحبت های صد تا یک غاز تحویل مراجعه کننده میدند و نگاهشون به مسئله غالباً همون نگاه سنتی و غیر علمی حاکم بر جامعه هست که البته توجیه این مسئله فکر می کنم مراجعه اقشار کم درآمد تر جامعه به مشاورها هست که غالباً تحصیلات کمتری هم دارن. لازم هست اضافه کنم که یک جلسه مشاوره با مشاوره خانواده حدود 30% ارزان تر یک جلسه مشاوره با یک روانپزشک هست.
به هر حال... بنا به تجربه شخصی و شنیده هام از تجربیات دیگران، توصیه می کنم تا جایی که می تونید به روانپزشک و روانشناس مراجعه کنید و مشاور خانواده رو بگذارید برای زمانی که به دو گروه اول دسترسی ندارید.
بعد از انتخاب روانپزشک یا روانشناس خوب برای مراجعه، مهترین چیز شیوه برخورد با مسئله ای که شما مطرح می کنید هست. این خیلی خیلی مهم هست که روانپزشک یا روانشناس کارش رو درست انجام بده چون شما وقتی بیماری فیزیکی پیدا می کنند اگر پزشک به بدن شما آسیب بزنه همون لحظه متوجه میشید ولی اگر با توصیه نادرست بر اساس شناخت کم و ناکافی نسبت به مسئله شما، توصیه ای نامناسب به شما بدن ممکنه چند سال از زندگیتون رو به تباهی بگذرونید و بعد از 5-6 سال با شرایطی بدتر دوباره مجبور به مراجعه و حل مشکل اولیه و مشکلاتی که طی این سالها بهش اضافه شده باشید.
من نه روانپزشک هستم نه روانشناس اما یک مقدار مطالعه کردم و تا حدودی میدونم مراحل مربوط به درمان مسائل روحی و رفتاری چطور هست.
اول اینکه روانپزشک یا روانشناس خوب هیچوقت در جلسه اول برای شما نسخه نمی پیچیه و حداقل دو جلسه به صحبت های شما و شرایطی که در اون هستید گوش میده و کم کم با سئوال شفاهی یا درخواست از شما برای پر کردن یک یا چند پرسشنامه درباره ویژگی های خودتون سعی می کنه شخصیت شما و مشکلاتتون رو بشناسه و بعد وارد فاز درمان بشه. پس تو خاطرتون داشته باشید اگر یک یا دو جلسه رفتید و توصیه کامل و جامع نگرفتید خودش نشانه خوبی هست.
مورد دوم، مدل کردن مسئله شما هست. هیچ مسئله ای توی دنیا نیست که بدون مدل کردن بشه حلش کرد. روانپزشک یا روانشناسی هم که ندونه شما جزو چه دسته افراد با چه ویژگی های اخلاقی و رفتاری هستید و نتونه شما رو بر اساس علایمی که نشون میدید در یک گروه مشخص قرار بده قطعاً نخواهد توانست یک توصیه دقیق به شما ارائه بده و مشکلی از شما حل کنه چون اصلاً مسئله رو نشناخته.
یک کتاب مرجع هست به اسم DSM-IV که روانپزشک ها و روانشناس ها ازش استفاده می کنند. اگر بخوام به زبان ساده بگم، این کتاب تمام امراض روحی شناخته شده رو به همراه علایم اونها لیست کرده. منظور از قرار دادن شما در یک گروه مشخص بر اساس علایمی که نشون میدید هم دقیقاً شناختن مشکل شما بر اساس این کتاب مرجع هست که مشکلات روحی و رفتاری رو با علایم مشخص کرده.
اگر دیدید روانپزشک یا روانشناس شما این دو مورد یعنی شناخت مسئله و مدل کردن مسئله برای حرکت به سمت دادن راه حل های درست رو خوب انجام داده، امیدوار باشید که بتونه به حل مشکلاتتون کمک بکنه. اما اگر دید جوان هستید و هنوز ازدواج نکردید و به شما توصیه ازدواج کرد، یا اگر متاهل بودید و مشکل داشتید و به شما توصیه مدارا کرد و یا مشکل سردرد و سرگیجه داشتید و فقط برای شما دارو تجویز کرد و ... بدونید که به قول اون لطیفه معروف جاده داره می پیچه و راننده شما هم در خواب ناز تشریف داره. به عبارت ساده تر داره شما رو به ته دره ای می بره که زنده بیرون کشیدن شما از ته اون دره خودش هنر بزرگی هست چه برسه به بازگردادن شما به همون مسیر و شرایطی که قبلاً داشتید.
همین... فقط چون خودم شخصاً بعضی سوء استفاده ها از کم اطلاعی بیمار رو دیدم خواستم یک آگاهی کوچیک و یک مشورت ساده اما مهم رو به سایر افراد که قصد حل درست و علمی مشکلاتشون با مراجعه به روانپزشک یا روانشناس رو دارند داده باشم. یک چیز هم این آخر اضافه کنم... به روانپزشک یا روانشناسی که میدونید کارش رو بلده و داره برای حل مشکلتون تلاش می کنه اعتماد کنید چون مخفی کردن مسائل و ناقص و یکطرفه توضیح دادن مسائل در واقع دادن علایم اشتباه به درمانگر و گرفتن نسخه اشتباه برای مشکلتون هست.
شاد باشید...
با توجه به مشکلات اجتماعی زیادی که برای جوونها به وجود اومده و تاثیر این مشکلات بر جنبه های مختلف زندگیشون، احتمال دادم که گروه زیادی از افراد برای پیدا کردن راه حل مسائلشون به روانپزشک، روانشناس یا مشاور مراجعه کنند برای همین خواستم تجربه شخصی خودم رو با شما درباره نحوه کار و تجویز راه حل توسط این گروه از پزشکان و یا کارشناسان علوم رفتاری و اجتماعی رو برای شما بازگو کنم.
اولاً ببینید مشکلتون در چه سطحی هست. اگر احساس می کنید درگیری فکری روی شرایط فیزیکیتون تاثیر گذاشته و نشانه هایی مثل تپش قلب، سردرد و ... دارید حتماً به روانپزشک مراجعه کنید چون می تونه علاوه بر توصیه هایی برای اصلاح شرایط زندگیتون، برای شما دارو هم تجویز کنه تا این علایمی که داره شما رو اذیت می کنه از بین بره. البته دارو فقط علایم رو از بین میبره و اگر به توصیه های دیگرش توجه نکنید مشکل همچنان پا بر جاست.
اگر مسئله شخصی و فردی دارید که تمرکز شما برای مطالعه رو ازتون میگیره یا تجربه تلخی داشتید که میخواید ازش عبور کنید و ... بهتره به روانشناس مراجعه کنید. روانشناس ها ممکنه درجه دکتری داشته باشند اما پزشک نیستن که دارو تجویز کنن و فقط با صحبت و توصیه هایی برای تغییر نگرش و روش زندگی به شما کمک می کنن.
اگر هم مسئله خانوادگی دارید و مشکلتون اونقدری حاد نیست و صرفاً یک مسئله با اطرافیان و ... هست می تونید به مشاوره مراجعه کنید.
بنا به تجربه شخصی با سواد ترین، باهوش ترین و منطقی ترین افراد، روانپزشک ها هستند که نسبت به دو گروه دیگه، مسئله رو دقیق تر و با نگاه علمی تر بررسی میکنن. همچنین با احترام به مشاوران محترمی که دقیق و علمی کارشون رو انجام میدن باید بگم بی دقت ترین و کم توجه ترین قشری که باهاشون برخورد داشتم، فارغ از مدرک تحصیلیشون که میتونه دکتری باشه، مشاورهای خانواده بودند که فقط یک سری صحبت های صد تا یک غاز تحویل مراجعه کننده میدند و نگاهشون به مسئله غالباً همون نگاه سنتی و غیر علمی حاکم بر جامعه هست که البته توجیه این مسئله فکر می کنم مراجعه اقشار کم درآمد تر جامعه به مشاورها هست که غالباً تحصیلات کمتری هم دارن. لازم هست اضافه کنم که یک جلسه مشاوره با مشاوره خانواده حدود 30% ارزان تر یک جلسه مشاوره با یک روانپزشک هست.
به هر حال... بنا به تجربه شخصی و شنیده هام از تجربیات دیگران، توصیه می کنم تا جایی که می تونید به روانپزشک و روانشناس مراجعه کنید و مشاور خانواده رو بگذارید برای زمانی که به دو گروه اول دسترسی ندارید.
بعد از انتخاب روانپزشک یا روانشناس خوب برای مراجعه، مهترین چیز شیوه برخورد با مسئله ای که شما مطرح می کنید هست. این خیلی خیلی مهم هست که روانپزشک یا روانشناس کارش رو درست انجام بده چون شما وقتی بیماری فیزیکی پیدا می کنند اگر پزشک به بدن شما آسیب بزنه همون لحظه متوجه میشید ولی اگر با توصیه نادرست بر اساس شناخت کم و ناکافی نسبت به مسئله شما، توصیه ای نامناسب به شما بدن ممکنه چند سال از زندگیتون رو به تباهی بگذرونید و بعد از 5-6 سال با شرایطی بدتر دوباره مجبور به مراجعه و حل مشکل اولیه و مشکلاتی که طی این سالها بهش اضافه شده باشید.
من نه روانپزشک هستم نه روانشناس اما یک مقدار مطالعه کردم و تا حدودی میدونم مراحل مربوط به درمان مسائل روحی و رفتاری چطور هست.
اول اینکه روانپزشک یا روانشناس خوب هیچوقت در جلسه اول برای شما نسخه نمی پیچیه و حداقل دو جلسه به صحبت های شما و شرایطی که در اون هستید گوش میده و کم کم با سئوال شفاهی یا درخواست از شما برای پر کردن یک یا چند پرسشنامه درباره ویژگی های خودتون سعی می کنه شخصیت شما و مشکلاتتون رو بشناسه و بعد وارد فاز درمان بشه. پس تو خاطرتون داشته باشید اگر یک یا دو جلسه رفتید و توصیه کامل و جامع نگرفتید خودش نشانه خوبی هست.
مورد دوم، مدل کردن مسئله شما هست. هیچ مسئله ای توی دنیا نیست که بدون مدل کردن بشه حلش کرد. روانپزشک یا روانشناسی هم که ندونه شما جزو چه دسته افراد با چه ویژگی های اخلاقی و رفتاری هستید و نتونه شما رو بر اساس علایمی که نشون میدید در یک گروه مشخص قرار بده قطعاً نخواهد توانست یک توصیه دقیق به شما ارائه بده و مشکلی از شما حل کنه چون اصلاً مسئله رو نشناخته.
یک کتاب مرجع هست به اسم DSM-IV که روانپزشک ها و روانشناس ها ازش استفاده می کنند. اگر بخوام به زبان ساده بگم، این کتاب تمام امراض روحی شناخته شده رو به همراه علایم اونها لیست کرده. منظور از قرار دادن شما در یک گروه مشخص بر اساس علایمی که نشون میدید هم دقیقاً شناختن مشکل شما بر اساس این کتاب مرجع هست که مشکلات روحی و رفتاری رو با علایم مشخص کرده.
اگر دیدید روانپزشک یا روانشناس شما این دو مورد یعنی شناخت مسئله و مدل کردن مسئله برای حرکت به سمت دادن راه حل های درست رو خوب انجام داده، امیدوار باشید که بتونه به حل مشکلاتتون کمک بکنه. اما اگر دید جوان هستید و هنوز ازدواج نکردید و به شما توصیه ازدواج کرد، یا اگر متاهل بودید و مشکل داشتید و به شما توصیه مدارا کرد و یا مشکل سردرد و سرگیجه داشتید و فقط برای شما دارو تجویز کرد و ... بدونید که به قول اون لطیفه معروف جاده داره می پیچه و راننده شما هم در خواب ناز تشریف داره. به عبارت ساده تر داره شما رو به ته دره ای می بره که زنده بیرون کشیدن شما از ته اون دره خودش هنر بزرگی هست چه برسه به بازگردادن شما به همون مسیر و شرایطی که قبلاً داشتید.
همین... فقط چون خودم شخصاً بعضی سوء استفاده ها از کم اطلاعی بیمار رو دیدم خواستم یک آگاهی کوچیک و یک مشورت ساده اما مهم رو به سایر افراد که قصد حل درست و علمی مشکلاتشون با مراجعه به روانپزشک یا روانشناس رو دارند داده باشم. یک چیز هم این آخر اضافه کنم... به روانپزشک یا روانشناسی که میدونید کارش رو بلده و داره برای حل مشکلتون تلاش می کنه اعتماد کنید چون مخفی کردن مسائل و ناقص و یکطرفه توضیح دادن مسائل در واقع دادن علایم اشتباه به درمانگر و گرفتن نسخه اشتباه برای مشکلتون هست.
شاد باشید...
