برگزیده های پرشین تولز

درخواست ترجمه ی متن از انگلیسی به فارسی

mosikhafan74

Registered User
تاریخ عضویت
12 سپتامبر 2009
نوشته‌ها
15
لایک‌ها
0
سلام دوستان.یک متن انگلیسی ا رو که از سایت ناسا گرفتم می خوام یک حرفه ای ترجمه کنه.
ممنون میشم اگه سرعتر باشه.تا تاریخ 89/2/19


متن:

Humans have gazed at the heavens and tried to understand the cosmos for thousands of years. Ancient civilizations placed great emphasis on careful astronomical observations. Early Greek astronomers were among the first to leave a written record of their attempts to explain the cosmos. For them, the universe was Earth, the Sun, the Moon, the stars, comets and five glowing points of light that moved among the stars. The Greeks named the five points of light - called planetos, or wanderers - after their gods. The Romans later translated the names into Latin - Mercury, Venus, Mars, Jupiter, and Saturn - and these are the names astronomers use today. Planetary features are named by the International Astronomical Union, founded in 1919.

Ancient observers believed that the Sun and all the other celestial bodies revolved around Earth. But astronomers gradually realized that the Earth-centered model did not account for the motions of the planets. In 1610, Galileo Galilei's discoveries using the recently invented telescope strongly supported the concept of a solar system in which all the planets, including Earth, revolve around a central star - the Sun.

Planetary moons, the rings of Saturn, and more planets were eventually discovered: Uranus (in 1781) and Neptune (1846). The largest known asteroid, Ceres, was discovered between Mars and Jupiter in 1801. Originally classified as a planet, Ceres is now designated a dwarf planet (but retains its asteroid label), along with Pluto, which was discovered in 1930; Eris, found in 2003; Haumea, found in 2004; and Makemake, found in 2005. Most of the asteroids orbit in a region between the orbits of Mars and Jupiter, while the home of comets lies far beyond the orbit of Pluto, in the Oort Cloud.

Our solar system formed about 4.6 billion years ago. The four planets closest to the Sun - Mercury, Venus, Earth, and Mars - are called the terrestrial planets because they have solid, rocky surfaces. Two of the outer planets beyond the orbit of Mars - Jupiter and Saturn - are known as gas giants; the more distant Uranus and Neptune are called ice giants.

Earth's atmosphere is primarily nitrogen and oxygen. Mercury has a very tenuous atmosphere, while Venus has a thick atmosphere of mainly carbon dioxide. Mars' carbon dioxide atmosphere is extremely thin. Jupiter and Saturn are composed mostly of hydrogen and helium, while Uranus and Neptune are composed mostly of water, ammonia, and methane, with icy mantles around their cores. The Voyager 1 and 2 spacecraft visited the gas giants, and Voyager 2 flew by and imaged the ice giants. Ceres and the outer dwarf planets - Pluto, Eris, Haumea, and Makemake - have similar compositions and are solid with icy surfaces. NASA spacecraft are en route to two of the dwarf planets to study them - the Dawn mission will visit Ceres in 2015 and the New Horizons mission will reach Pluto in that same year. Neither Ceres nor Pluto has been visited by a spacecraft. New Horizons is on a course that may allow it to investigate other Kuiper Belt Objectsin the future.

Moons, rings, and magnetic fields characterize the planets.There are 146 known planetary moons, with at least 21 moons awaiting official recognition. Many of these were discovered by planetary spacecraft. Three dwarf planets also have moons: Pluto has three, Eris has one, and Haumea has two. The planetary moons are not all alike: Saturn's Titan has a thick atmosphere and Jupiter's Io has active volcanoes. An ocean may lie beneath the frozen crust of Jupiter's moon Europa, while images of Jupiter's moon Ganymede show historical motion of icy crustal plates.

Rings are an intriguing planetary feature. From 1659 to 1979, Saturn was thought to be the only planet with rings. NASA's Voyager missions to the outer planets showed that Jupiter, Uranus, and Neptune also have ring systems. Saturn's remains by far the largest.

Most of the planets have magnetic fields that extend into space and form a magnetosphere around each planet. These magnetospheres rotate with the planet, sweeping charged particles with them.[/LEFT
How big is our solar system? To think about the large distances, we use a cosmic ruler based on the astronomical unit (AU). One AU is the distance from Earth to the Sun, which is about 150 million kilometers or 93 million miles. The area of the Sun's influence stretches far beyond the planets, forming a giant bubble called the heliosphere. The enormous bubble of the heliosphere is created by the solar wind, a stream of charged gas blowing outward from the Sun. As the Sun orbits the center of the Milky Way, the bubble of the heliosphere moves also, creating a bow shock ahead of itself in interstellar space - like the bow of a ship in water - as it crashes into the interstellar gases. The area where the solar wind is abruptly slowed by pressure from gas between the stars is called the termination shock.

A spacecraft that reached the termination shock would be able to measure the slowing effect, and that is exactly what happened when Voyager 1 began sending unusual data to Earth in late 2003. In December 2004, scientists confirmed that Voyager 1 had crossed the termination shock at about 94 AU, approximately 13 billion kilometers (8.7 billion miles) from the Sun, venturing into the vast, turbulent expanse where the Sun's influence diminishes. Voyager 2, 16 billion kilometers (10 billion miles) from Voyager 1, crossed the termination shock in August 2007.

Voyager 1 may reach interstellar space sometime between 2014 and 2017; the spacecraft should have enough electrical power to continue to send data until at least 2020. It will be thousands of years before the two Voyagers exit the enormous Oort Cloud, a vast spherical shell of icy bodies surrounding the solar system.

As we explore the universe, we wonder: Are there other planets where life might exist? Are we alone? These are the great questions that science is now probing. Only recently have astronomers had the tools to detect large planets around other stars other solar systems using telescopes on Earth and in space.

How Our Solar System Got its Name
A solar system describes a group of celestial bodies orbting a star. Our solar system is one of many in our galaxy.​
 

brainsore

Registered User
تاریخ عضویت
1 مارس 2008
نوشته‌ها
5,886
لایک‌ها
3,189
محل سکونت
دور
من می تونم ترجمه کنم براتون. 3000 تومن. قابلی هم نداره البته!
 

FarzanParsayar

کاربر تازه وارد
تاریخ عضویت
3 می 2010
نوشته‌ها
91
لایک‌ها
0
محل سکونت
In my mind
براتون به فارسی برگرداندم ، البته این نوشته رو در وبلاگ هم قرار دادم، ممنون از این متن زیبا .

بشر خیره به آسمان گشته و برای هزاران سال تلاش کرده است تا کیهان را بشناسد . تمدن های باستان تاکید بسیاری را بر روی رصد دقیق ستاره ها کرده اند . ستاره شناسان اولیه ی یونانی در دسته ی اولین کسانی بودند که نتایج تلاش های خود را برای تشریح کیهان ثبت کرده اند . برای آن ها ، زمین ، خورشید ، ماه ، ستاره ها ، ستاره های دنباله دار و پنج نقطه ی درخشنده ی نورانی که بین ستاره ها حرکت می کردند همه جهان را تشکیل می داد . یونانیان آن پنج نقطه ی نورانی را - که بدان ها سیارک یا خیره کننده می گویند – با نام خدایانشان نام گذاردند . رومی ها بعد ها این نام ها را به لاتین برگرداندند - عطارد ( Mercury ) ، زهره ( Venus )، مشتری ( Jupiter ) و زحل ( Saturn ) - و این ها همان نام های هستند که ستاره شناسان امروزی هم استفاده می کنند . اجرام فضایی به وسیله ی " اتحاد بین المللی ستاره شناسی " که در سال 1919 میلادی پایه گذاری شده، نام گذاری می شوند .
منجمان باستان باور داشتند که خورشید و تمام اجرام فضایی به دور زمین می چرخند، اما ستاره شناسان به تدریج متوجه شدند که مدل " زمین-مرکز " حرکت سیاره ها را شرح نمی دهد . در 1610 میلادی، اکتشافات گالیلئو گالیله که با استفاده از آخرین تلسکوپ زمان انجام شد، با قطعیت مدل منظومه ی خورشیدی ای را که در ان زمین و تمام سیاره ها به دور ستاره ی مرکزی – خورشید – می چرخند ثابت کرد .
و سرانجام ماه های سیاره ها، حلقه های زحل، و تعداد بیشتری سیاره کشف شدند: اورانوس ( 1781 میلادی) و نپتون ( 1846 میلادی ). بزرگترین استروئید ( سیارک )، به نام " Ceres "، بین مشتری و مریخ در 1801 میلادی کشف شد. در حقیقت مانند یک سیاره، " Ceres" هم اکنون یه یک سیاره ی کوچک شبیه است ( اما همچنان نام استروئید را بر خود دارد)، مانند پلوتو که در 1930 میلادی کشف شد; Eris، در 2003 میلادی; Haumea، در 2004; و Makemake نیز در 2005 کشف شد. بیشتر استروئید ها در یک ناجیه بین مریخ و مشتری می گردند، در حالی که محل تراکم ستاره های دنباله دار پس از محل گردش پلوتو، در ابر Oort واقع شده است .
منظومه ی خورشیدی ما در حدود 4.6 بیلیون سال پیش تشکیل شد. چهار سیاره ی نزدیک به خورشید – عطارد، زهره، زمین، و مریخ - سیاره های خاکی خوانده می شوند چرا که در آن ها خاک و پوسته های سنگی وجود دارد. دو تا از سیاره هایی که پس از مریخ قرار دارند – مشتری و زحل – با نام " غول های گازی " شناخته می شوند; در فاصله ی دورتر اورانوس و نپتون با نام غول های یخی مشهورند.
اتمسفر زمین تشکیل شده است از نیتروژن و اکسیژن. عطارد اتمسفر بسیار رقیقی دارد، در حالی که زهره دارای اتمسفر غلیظ می باشد که بیشتر از کربن دی اکسید تشکیل شده است. اتمسفر کربن دی اکسیدیِ مریخ بسیار اندک است و مشتری و زحل بیشتر از هیدروژن و هلیم تشکیل شده اند، در حالی که اورانوس و نپتون در بیشتر بخش های خود شامل آب، آمونیاک و متان با پوشش یخی به دورهسته شان هستند. فضاپیماهای Voyager 1 و 2 تا به غول های گازی رسیده بودند و Voyager 2 به راهش ادامه داد و از غول یخی عکس گرفت. Ceres و دیگر سایرک های بیرونی- پلوتون، Eris، Haumea و Makemake – همین شکل را به خود دارند و با پوشش یخی پوشانده شده اند. فضاپیماهای ناسا در حال حرکت به سوی دو تا از این سیارک ها هستند تا آنها را مطالعه کنند – ماموریت “ Dawn ” در 2010 به Ceres خواهد رفت و “ New Horizons “ در راهی است تا شاید بتواند اجرام کمربند " کوئیپر " را در آینده مشاهده کند .
ماه ها، حلقه ها، و میدان های مغناطیسی سیاره ها را توصیف می کنند. در حال حاضر 146 ماه، و دست کم 21 جرم آسمانی در حال ماه شدن وجود دارند. بسیاری از این ها با فضاپیماها کشف شده اند. همچنین سه سیارک هم ماه دارند: پلوتون سه عدد ماه دارد، Eris یک عدد ماه، و Haumea 2 عدد ماه دارد. ماه های سیاره های شبیه هم نیستند: Titan یکی از ماه های زحل اتمسفر غلیظی دارد و Io یکی از ماه های مشتری کوه های آتشفشانی فعال . ممکن است یک اقیانوس در زیر پوسته ی یخ بسته ی Europa یکی از ماه های مشتری وجود داشته باشد، در حالی که عکس های گرفته شده از Ganymede یکی از ماه های مشتری نشان از فعالیت هایی تاریخی از پوسته ی یخ بسته آن دارد.
حلقه های اجرام سیاره ای فریب دهنده ای هستند. از 1659 میلادی تا 1979 میلادی، تصور می شد که زحل تنها سیاره ایست که به دور خود حلقه دارد. ماموریت Voyager ناسا به فضای بیرونی نشان داد که مشتری، اورانوس و نپتون نیز دارای مجموعه حلقه هایی می باشند، اما همچنان حلقه های موجود به دور زحل بزرگترینِ حلقه ها باقی مانده اند .
بیشتر سیاره ها دارای میدان های مغناطیسی هستند که به دور سیاره و در فضا گشترش یافته و مغناطیس – سپهر را می سازند. مغناطیس – سپهر همراه سیاره می چرخد، واجرام درونش را با خود می کشد.
منظومه ی خورشیدی ما چقدر بزرگ است ؟ برای آنکه به مسافت های بزرگ فکر کنیم، از یکاهای اندازه گیری کیهای که برپایه ی یکاهای ستاره شناسی بنا شده اند استفاده می کنیم ( AU). یک AU مسافت بین زمین و خورشید است، که تقریبا برابر با 150 میلیون کیلومتر یا 93 مایل می شود. حدود تاثیر گذاری خورشید فراتر از سیاره های منظومه ی شمسی، حبابی عظیم را به نام heliosphere تشکیل می دهد. حباب بزرگ heliosphere به وسیله طوفان های خورشیدی تشکیل شده است، طوفان هایی که از طریق وزش گاز ها به بیرون خورشید تشکیل می شوند. همینطور که خورشید به دور مرکز کهکشان راه شیری می گردد، حباب heliosphere هم با آن به گردشش ادامه می دهد، و یک لایه ی محافظتی سازد – که مانند دماغه ی یک کشتی در آب –هنگام برخورد با طوفان و گاز ستاره های دیگر عمل می کند. ناجیه ای را که طوفان های خورشیدی به وسیله گاز بین ستاره ها به سرعت آرام شده کاهش پیدا می کنند را ناحیه " فسخ ضربتی " می نامند.
زمانی که یک فضاپیما به ناجیه ی " فسخ ضربتی " برسد می تواند مقدار تاثیرات آهسته شدن را اندازه بگیرد، و این دقیقا همان چیزی بود که برای Voyager 1 زمانی که در اوخر سال 2003 میلادی شروع به فرستادن سیگنال های نا معمول به زمین کرد اتفاق افتاد. در دسامبر سال 2004 میلادی، دانشمندان قبول کردند که Voyager 1 از ناحیه ی " فسخ ضربتی " خارج شده یعنی معادل 94 AU، برابر با 13 بیلیون کیلومتر ( 8.7 بیلیون مایل ) از خورشید فاصله گرفته و با جسارت وارد فضایی بی کران، و پهناور گشته که در آن جا تاثیرات خورشید بسیار کاهش یافته است. Voyager 2 نیز16 بیلیون کیلومتر ( 10 بیلیون مایل ) از Voyager 1 ، در آگوست سال 2007 میلادی از ناحیه ی “ فسخ ضربتی “ گذشت.
شاید Voyager 1 در بین سال های 2014 تا 2017 به یکی از فاصله ی میان ستارگان دست پیدا کند; فضاپیما باید انرژی الکتریکی کافی را برای ارسال اطلاعات به زمین دست کم تا سال 2020 داشته باشد. به هر حال هزاران سال طول خواهد کشید تا دو Voyager از ابر عظیم Oort خارج شوند، ناحیه بی کران و کروی که با پوششی یخی دور منظومه ی خورشیدی را پوشانده است.
همانطور که در حال تشریح جهان هستیم ، برای ما این پرسش ها باقی مانده است که : آیا سیاره ی دیگری وجود دارد که احتمالا در آنجا حیات یافت شود؟ آیا ما تنهاییم؟ این ها پرسش های بزرگی هستند که علم بر روی آن ها به کنکاش می پردازد. و تنها اخیرا" ستاره شناسان به ابزار های دست پیدا کرده اند که بتوانند سیاره های بزرگ را به دور دیگر منظومه های خورشیدی با استفاده از تلسکوپ هایی از روی زمین و فضا تشخیص دهند.

منظومه ی خورشیدی ما چگونه این نام را دریافت کرد ؟
یک منظومه ی خورشیدی به معنای یک گروه از اجرام فضایی است که به دور یک خورشید می گردند. منظومه ی خورشیدی ما یکی از بسیار منظومه های خورشیدی کهکشان مان است.
 
بالا