رضاکاظمی

[ibest]

چون سیب رسیده ای
رها شده در رویا
با رود می روم
کاش
شاخه ای که از آب می گیردم
دست تو باشد ..

 

[ibest]

من و باران و خیابان‌های شهر
چه قدم‌زنانِ عاشقانه‌ای!

سپاس‌گزارم
اگر نرفته بودی
این شب این‌قدر زیبا نمی‌شد!

 

[ibest]

می‌روی

بی‌آن‌که بدانی میانِ سینه‌اَت

دلِ من است که می‌تپد!

 

[ibest]

بگذار ببووسمت


نگران نباش


کسی ما را نمی‌بیند


این شعرها همه سانسور می‌شوند!

 

[ibest]

شیارِ دست‌هاش را نشان می‌دهد پدر:


"هنوو گُشنه‌گی نکشیدی عاشقی یادت بره!"


اما از ابرِ چشم‌هاش


چکّه می‌کند


تصویرِ زنی جوان

 

[ibest]

بهار

گل نیست

شکوفه نیست

نه سبزه وُ

نه سفره‌ی هفت‌سین.

... بهار

تویی که هر سال

تکرار می‌شوی

تکراری اما، نه!

 

[ibest]

اینقدر به زندگی اَم سَرَک نکش!

کوتاهتر از خوابهای من

دیواری ندیده ای؟!

 

[ibest]

دریاستْ تنَت

موّاج و طوفانی

بگذار غریقِ تو باشم.

 

[ibest]

چون سیب رسیده ای
رها شده در رویا
با رود می روم
کاش
شاخه ای که از آب می گیردم
دست تو باشد ..

 

[ibest]

باران می‌بارد

و من

دارم به تو فکر می‌کنم.

فعلا نیا !

 

[ibest]

من و باران و خیابان‌های شهر
چه قدم‌زنانِ عاشقانه‌ای!

سپاس‌گزارم
اگر نرفته بودی
این شب این‌قدر زیبا نمی‌شد!

 

[ibest]

می‌روی

بی‌آن‌که بدانی میانِ سینه‌اَت

دلِ من است که می‌تپد!

 

[ibest]

چه تلخ و تُند دارد می‌چرخد زمین!

بخند

آرام بگیرد

دیرتر تمام شویم.

 

[ibest]

ميان بقچه زمين
هميشه يك صداي خوب
يك طلوع تازه هست
كه دست هاي سخت هر درخت
و چشم هاي هر پرنده مهاجري در انتظار اوست
و ديدنش
اگرچه بارها و بارها
ولي درست مثل خنده اي دوباره ، تازه است
و راه او ،
در امتداد راه سبز جويبار
درون قلب دانه اي به زير خاك
كنار من ، كنار تو
و نام او :
بهار ...

 

[ibest]

عشق
پروانه ای بود
که پشت دریچه چشمایت
می پرید
تقصیر نو نیست اگر
ندیدی اش!

 

[ibest]

میان ِ جنگل ِ کاج های تلخ
هر نیمکت ِ خالی
می تواند جای تو باشد.
و اینجا
چقـــــــــــدر نیمکت ِ خالی هست ...

 

[ibest]

عطر گیسووهات را نسیم

نه از سمرقند می‌آورد، نه بُخارا

حالا دیگر همه‌ی زنانِ شهر

بووی تو را می‌دهند!

 

[ibest]

تنهایی، شاخه‌ی درختی‌ست پشتِ پنجره‌اَم

گاهی لباسِ برگ می‌پوشد

گاهی لباسِ برف

اما؛ همیشه هست

 

[ibest]

نیایی

بهار نمی آید

پرستوها بی کار می شوند

درخت ها غمْ باد.

حالا من هیچ؛ اما
چه گناهی کرده اَند این بی چاره ها؟!

 

[ibest]

نگرانِ رفتنَ‌ت نیستم؛

برو!

کوچه‌درختی‌های شهر

به نام تواَند همه.