سخت ترین زبان های دنیا را بشناسید

[Merdas50]

زبانشناسان با مقایسه عناصر مختلف زبانهای دنیا مانند دستور زبان، صرف افعال و تعداد الفباها به دستهبندی زبانهای زنده دنیا بر اساس میزان دشواری آموختن آنها كردهاند و پنج زبان عربی، چینی، ژاپنی، كرهای و مجارستانی را به عنوان مشكلترین زبانهای دنیا دستهبندی كردهاند.
به گزارش نازوب به نقل از ThirdAge، اگر تا پنجاه سال پیش "باسواد بودن" به معنای سواد خواندن و نوشتن و بلد بودن چهار عمل اصلی ریاضیات بود اما در دنیای مدرن معیارهای دیگری نیز به آن افزوده می شود تا با سواد بودن سخت تر از دهه های گذشته باشد. دانستن یك زبان خارجی یا بلد بودن كار با كامپیوتر و استفاده از اینترنت را می توان از دیگر معیارهای باسواد بودن به حساب آورد.
با این حال یكی از كارهای زمانبر و نسبتاً مشكل آموختن زبانی به غیر از زبان مادری است و هیچ زبانی برای یادگیری آسان نیست اما آموختن همه زبان ها به یك اندازه مشكل نیستند و برخی از زبان شناسان پنج زبان زنده دنیا را جزو مشكل ترین زبان ها برای آموختن انتخاب كرده اند. اینكه چرا این زبان ها به عنوان مشكل ترین زبان های زنده دنیا برای آموختن انتخاب شده اند به فاكتورهایی مانند میزان دوری و اختلاف با زبان مادری، نحوه نگارش الفبای و گویش اصوات آن بر می گردد. این زبان مشكل دنیا عبارتند از:

1- زبان عربی

​

زبان عربی شباهت بسیار كمی به زبان های هندی و اروپایی دارد. اصوات در این زبان بسیار مهم هستند اما شباهت بسیار زیادی بهم دارند به نحوی كه با اندكی تغییر صوت ممكن است معنای جمله به كلی عوض شود. زبان عربی بزرگترین عضو از شاخه زبانهای سامی است و با زبانهای عبری و آرامی همخانوادهاست و یكی از شش زبان رسمی سازمان ملل است. ای زبان، زبان رسمی 25 كشور جهان است و حدود 320 میلیون نفر گویشگر دارد.


2- زبان چینی

​

زبان چینی اصطلاحاً یك زبان تونال "Tonal Language" است به این معنا كه با تغییر زیر و بم صدا معانی واژگان نیز تغییر می كند. همچنین وجود هزاران كاركتر و سیستم پیچیده خط چینی به دشوارتر شدن آموختن این زبان منجر شده است. زبان مادری حدود یك پنجم مردم جهان یكی از انواع زبان چینی است.

3- زبان ژاپنی

​

برای آموختن زبان ژاپنی نیز باید مانند زبان چینی هزاران كاراكتر را به ذهن سپرد. سه سیستم متفاوت نوشتن و دو سیستم هجابندی برای این زبان وجود دارد كه یادگیری این زبان را مشكل تر كرده است. این زبان حدود 130 میلیون گویشگر دارد.

4- زبان كره ای

​

برای كسی كه پیشینه آسیای شرقی ندارد آموختن زبان كره كار واقعاً مشكلی است. ساختار بسیار متفاوت دستور زبان و نحوه تغییر افعال در زمانهای مختلف براستی گیج كننده است. برای نوشتن به این زبان نیز باید همان هزاران كاراكتر مشابه زبان خط چینی را آموخت. این زبان حدود هشتاد میلیون گویشگر دارد.

5- زبان مجارستانی

​

در زبان مجارستانی اسم در هفت حالت مونث و مذكر و خنثی و ... صرف می شود. زبان مجارستانی همچنین جزو "زبان های مستقل" محسوب می شود بدین معنا كه واقعاً هنوز مشخص نشده است كه ریشه های این زبان از كجاست و برخلاف بقیه زبانهای رایج در اروپا ریشه لاتین ندارد. این زبان 13 میلیون گویشگر دارد.

منبع:
http://www.parsnaz.ir/news_detail_1757.html

 

[parsifar]

من که آخرش فرق زبان چینی و کره ای و ژاپنی رو نفهمیدم

 

[sh.n.n786]

دروود ...

به نظر من زبان چینی آشفته و بی سبک نوشتن هست

اما ژاپنی و کره ای سبک خاص خودشو داره

اما زبان های دیگری هم هستند :

کامل نیست

موفق باشید

 

[javad44]

زبان چینی به عنوان یکی از شش زبان رسمی مورد استفاده سازمان ملل، اکنون در جهان جایگاه بیشتری برای خود کسب کرده است.
زبان رسمی چین ماندارین است و نام‌های "هانیو" یا "پوتونگوا" متعلق به سینوی تبت است.
پوتونگوا در سرزمین اصلی چین واقع شده است که زبان مشترک همه ملیت‌های مدرن‌‌هان است. در استان تایوان و هنگ کنگ، " گویو"نامیده می‌شود، در حالی که در سنگاپور و مالزی، اغلب "هوآیو" نامیده می‌شود.

​

برای مطالعات بیشتر از زبان چینی، به این مقاله مراجعه کنید.
ماندارین مبتنی بر گویش پکن و سایر گویش‌هایی است که در مناطق شمالی چین صحبت می‌شود. به دانش آموزان اغلب به عنوان " یوئن " با ماندارین در کتاب‌های مدرسه آموزش می‌دهند.
شکی نیست که اکثر مردم به عنوان یک زبان مادری از ماندارین استفاده می‌کنند که تقریباً یک پنجم از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده است.
چینی‌ها زمانی با زبان‌ها و شخصیت‌های خود مانند ژاپنی، کره‌ای و ویتنامی تأثیر بسیار زیادی در برخی کشو‌های پیرامونی داشتند.
کاراکتر چینی بیش از 3000 سال قدمت دارد. این نوعی سلسله مراتب است که از سلسله مراتب اسکریپت در سلسله شانگ (از قرن شانزدهم تا یازدهم قبل از میلاد) سرچشمه گرفته است. سپس به اشکال مختلف دست نوشته‌های خوشنویسی مانند اسکریپت بزرگ مهر، اسکریپت مهر و موم کوچک، اسکریپت رسمی، اسکریپت معمولی، متن خطی تبدیل شد.
عمدتا در چین از کاراکترهای ساده شده استفاده می‌شود که در کلاس‌های ماندارین و چینی نیز در سطح بین المللی تدریس می‌شود. این کاراکتر‌ها ساده‌تر هستند، از این رو ضربات قلم کمتری نسبت به شخصیت‌های سنتی چینی دارند.
کاراکتر‌های ساده شده صدها سال وجود داشته اند، اما تنها در نوشتن رسمی پس از تأسیس جمهوری خلق چین برای بهبود سواد در بین چینی‌ها، در دهه 1950، پذیرفته شد.

​

برای تماشای تصاویر بیشتر اینجا کلیک کنید
روزنامه چینی "رین مین ری بائو" یا "مردم روزانه" از زیرنویس گزارش‌های خبری یا فیلم‌هایی که از چین تهیه می‌شود استفاده می‌کند. از آنجا که تعداد زیادی از خوانندگان این مقاله در ایالات متحده وجود ندارند، این مقاله معمولاً در فروشگاه‌های محلی چینی وجود ندارد. افرادی که در کاراکترهای ساده چینی آشنایی دارند ممکن است به زبان چینی سنتی آشنایی نداشته باشند.
کاراکتر‌های سنتی یا کلاسیک چینی توسط چینی‌ها در هنگ کنگ، تایوان، مالزی، کره، ژاپن و جاهای دیگر آموزش داده می‌شود. بسیاری از کتاب‌های درسی، روزنامه‌ها و زیرنویس‌های فیلم به زبان چینی سنتی نوشته می‌شود.
نمونه ای از روزنامه‌های چینی که در ایالات متحده توزیع شده اند و از شخصیت‌های سنتی چینی استفاده می‌کنند، روزنامه‌های "مینگ پائو" یا "سینک تائو" هستند. کانتونی که به زبان چینی از هنگ کنگ صحبت می‌کند، عموماً این مقالات را می‌خواند. از طرف دیگر، تایوانیایی به زبان ماندارین روزنامه چینی "ژورنال جهانی" را در ایالت‌ها می‌خواند. هر دو مقاله معمولاً در فروشگاه‌ها و رستوران‌های محلی چینی فروخته می‌شوند.