فروغ فرخزاد - ستاره اي در آسمان ادب ايران

[ibest]

یاد یک روز
---------------------------------------------
خفته بودیم و شعاع آفتاب
بر سراپامان بنرمی میخزید
روی کشی های ایوان دست نور
سایه هامان را شتابان میکشید
موج رنگین افق پایان نداشت
آسمان از عطر روز کنده بود
گرد ما گویی حریر ابرها
پرده ای نیلوفری افکنده بود
دوستت دارم خموش خسته جان
باز هم لغزید بر لبهای من
لیک گویی در سکوت نیمروز
گم شد از بیحاصلی آوای من
ناله کردم : آفتاب ...ای آفتاب
بر گل خشکیده ای دیگر متاب
تشنه لب بودیم و او ما را فریفت
در کویر زندگانی چون سراب
در خطوط چهره اش نا گه خزید
سایه های حسرت پنهان او
چنگ زد خورشید بر گیسوی من
آسمان لغزید در چشمان او
آه ... کاش آن لحظه پایانی نداشت
در غم هم محو و رسوا میشدیم
کاش با خورشید می آمیختیم
کاش همرنگ افقها می شدیم

 

[ibest]

موج
-----------------------------------
تو در چشم من همچو موجی
خروشنده و سرکش و نا شکیبا
که هر لحظه ات می کشاند بسویی
نسیم هزار آرزوی فریبا
تو موجی
تو موجی و دریای حسرت مکانت
پریشان رنگین افقهای فردا
نگاه آلوده دیدگانت
تو دائم بخود در ستیزی
تو هرگز نداری سکونی
تو دائم ز خود میگریزی
تو آن ابر آشفته نیلگونی
چه می شد خدا یا ...
چه میشد اگر ساحلی دور بودم ؟
شبی با دو بازوی بگشوده خود
ترا می ربودم ... ترا می ربودم

 

[ibest]

{{ آيينه شكسته }}

ديروز به ياد تو آن عشق دل انگيز
بر پيكر خود پيرهن سبز نمودم
در آيينه بر صورت خود خيره شدم باز
بند از سر گيسوي خود آهسته گشودم

عطر آوردم بر سر و سينه فشاندم
چشمانم را ناز كنان سرمه كشاندم
افشان كردم زلفم را بر سر شانه
در كنج لبم خالي آهسته نشاندم
گفتم به خود آنگاه صد افسوس كه او نيست
تا مات شود زين همه افسونگري و ناز
چون پيرهن سبز ببيند به تن من
با خنده بگويد كه چه زيبا شده اي باز

او نيست كه در مردمك چشم سياهم
تا خيره شود عكس رخ خويش ببيند
اين گيسوي افشان به چه كار ايدم امشب
كو نجه ي او تا كه در آن خانه گزيند
من خيره به آيينه و او گوش به من داشت
گفتم كه چه سان حل كني اين مشكل مارا
بشكست و فغان كرد كه از شرح غم خويش
اي زن ، چه بگويم ، كه شكستي دل مارا

 

[ibest]

شوق
-------------------------------------

یاد داری که زمن خنده کنان پرسیدی
چه رهآورد سفر دارم از این راه دراز ؟
چهره ام را بنگر تا بتو پاسخ گوید
اشک شوقی که فروخفته به چشمان نیاز
چه رهآورد سفر دارم ای مایه عمر؟
سینه ای سوخته در حسرت یک عشق محال
نگهی گمشده در پرده رویایی دور
پیکری ملتهب از خواهش سوزان وصال
چه رهآورد سفر دارم ... ای مایه عمر ؟
دیدگانی همه از شوق درون پر آشوب
لب گرمی که بر آن خفته به امید نیاز
بوسه ای داغتر از بوسه خورشید جنوب
ای بسا در پی آن هدیه زیبنده تست
در دل کوچه و بازار شدم سرگردان
عاقبت رفتم و گفتم که ترا هدیه کنم
پیکری را که در آن شعله کشد شوق نهان
چو در اینه نگه کردم دیدم افسوس
جلوه روی مرا هجر تو کاهش بخشید
دست بر دامن خورشید زدم تا بر من
عطش و روشنی و سوزش و تابش بخشید
حالیا... این منم این آتش جانسوز منم
ای امید دل دیوانه اندوه نواز
بازوان را بگشا تا که عیا نت سازم
چه رهآورد سفر دارم از این راه دراز

 

[ibest]

اندوه تنهایی
--------------------------------------------
پشت شیشه برف میبارد
پشت شیشه برف میبارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه میکارد
مو سپید آخر شدی ای برف
تا سرانجام چنین دیدی
در دلم باریدی ... ای افسوس
بر سر گورم نباریدی
چون نهالی سست میلرزد
روحم از سرمای تنهایی
میخزد در ظلمت قلبم
وحشت دنیای تنهایی
دیگرم گرمی نمی بخشی
عشق ای خورشید یخ بسته
سینه ام صحرای نومیدیست
خسته ام ‚ از عشق هم خسته
غنچه شوق تو هم خشکید
شعر ای شیطان افسونکار
عاقبت زین خواب درد آلود
جان من بیدار شد بیدار
بعد از او بر هر چه رو کردم
دیدم افسون سرابی بود
آنچه میگشتم به دنبالش
وای بر من نقش خواب بود
ای خدا ... بر روی من بگشای
لحظه ای درهای دوزخ را
تا به کی در دل نهان سازم
حسرت گرمای دوزخ را؟
دیدم ای بس آفتابی را
کو پیاپی در غروب افسرد
آفتاب بی غروب من !
ای دریغا در جنوب ! افسرد
بعد از او دیگر چی میجویم؟
بعد از او دیگر چه می پایم ؟
اشک سردی تا بیافشانم
گور گرمی تا بیاسایم
پشت شیشه برف میبارد
پشت شیشه برف میبارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه میکارد

 

[ibest]

قصه ای در شب

----------------------------------------
چون نگهبانی که در کف مشعلی دارد
می خرامد شب در میان شهر خواب آلود
خانه ها با روشنایی های رویایی
یک به یک در گیر و دار بوسه بدرود
ناودانها ناله ها سر داده در ظلمت
در خروش از ضربه های دلکش باران
می خزد بر سنگفرش کوچه های دور
نور محوی از پی فانوس شبگردان
دست زیبایی دری میگشاید نرم
میدود در کوچه برق چشم تبداری
کوچه خاموشست و در ظلمت نمیپیچد
بانگ پای رهرو از پشت دیواری
باد از ره میرسد عریان و عطر آلود
خیس باران میکشد تن بر تن دهلیز
در سکوت خانه میپیچد نفس هاشان
ناله های شوقشان ارزان و وهم انگیز
چشمها در ظلمت شب خیره بر راهست
جوی می نالد که ایا کیست دلدارش ؟
شاخه ها نجوا کنان در گوش یکدیگر
ای دریغا ... در کنارش نیست دلدارش
کوچه خاموشست و در ظلمت نمیپیچد
بانگ پای رهروی از پشت دیواری
می خزد در ‌آسمان خاطری غمگین
نرم نرمک ابر دود آلود پنداری
بر که میخندد فسون چشمش ای افسوس ؟
وز کدامین لب لبانش بوسه میجوید ؟
پنجه اش در حلقه موی که میلغزد ؟
با که در خلوت به مستی قصه میگوید ؟
تیرگیها را به دنبال چه میکاوم
پس چرا در انتظارش باز بیدارم؟
در دل مردان کدامین مهر جاوید است ؟
نه ... دگر هرگز نمی اید بدیدارم
پیکری گم میشود در ظلمت دهلیز
باد در را با صدایی خشک میبندد
مرده ای گویی درون حفره ی گوری
بر امیدی سست و بی بنیاد میخندد

 

[ibest]

اسیر . شب و هوس

ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ
<ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ
ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻭ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ
<ﺷﺎﻳﺪ ﺯ ﺭﻭﯼ ﻧﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ

<
ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ
<ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻬﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪٔ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ
<ﺩﺭ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺒﺾ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ

<
ﻣﻐﺮﻭﻕ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﻢ
<ﻣﻐﺮﻭﻕ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ
ﻣﻐﺮﻭﻕ ﺍﻳﻦ ﺳﻼﻡ ﻧﻮﺍﺯﺷﺒﺎﺭ
<ﺩﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﺂﻏﻮﺷﯽ

<
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺶ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ
<ﺑﺎ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﺍﺭ
ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ، ﺩﺭﺩ ﺳﺎﮐﺖ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ
<ﺳﺮﺷﺎﺭ ، ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺷﺎﺭ

<
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺶ ﮐﻪ ﺑﻔﺸﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ
<ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻔﺸﺮﺩ ﻣﻦ ﺷﻴﺪﺍ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﭙﻴﭽﺪ ، ﭘﻴﭽﺪ ﺳﺨﺖ
<ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺭﺍ

<
ﺩﺭ ﻻﺑﻼﯼ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ
<ﮔﺮﺩﺵ ﮐﻨﺪ ﻧﺴﻴﻢ ﻧﻔﺴﻬﺎﻳﺶ
ﻧﻮﺷﺪ ، ﺑﻨﻮﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻡ
<ﺑﺎ ﺭﻭﺩ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﻳﺶ

<
ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻭ ﭘﺮ ﻋﻄﺶ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ
<ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﮐﺶ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮ
ﺩﺭ ﮔﻴﺮﺩﻡ ، ﺑﻪ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺩﺭ ﮔﻴﺮﺩ
<ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻡ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ

<
ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ
<ﺑﻴﻨﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻤﻨﺎ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺷﺮﺭﺵ ﺟﻮﻳﻢ
<ﻟﺬﺍﺕ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻫﻮﺳﻬﺎ ﺭﺍ

<
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺶ ﺩﺭﻳﻐﺎ ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ
<ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻤﺶ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ، ﺑﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ
<ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻤﺶ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ، ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ

<
ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﻧﮕﻬﻢ ﻫﺮ ﺩﻡ
<ﺩﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ ، ﺷﺐ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎﻥ
ﺍﻭ ، ﺁﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ، ﺷﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺪ
<ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻳﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩٔ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ

 

[ibest]

اسیر . خاطرات

ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩٔ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻴﺎﻝ
<ﺧﻨﺪﻩ ﺯﺩ ﭼﺸﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻣﻮﺯﺕ
ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺩﻝ
<ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻮﺳﻪٔ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﻮﺯﺕ

<
ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﻫﻮﺱ
<ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺍﻣﻴﺪ
ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﭘﺮﺗﻮ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩٔ ﻋﺸﻖ
<ﮐﻪ ﺯ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻴﺪ

<
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻴﺎﻝ
<ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ
ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺭﻳﺨﺖ
<ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻋﻄﺶ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ

<
ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺖ
<ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪٔ ﻋﺸﻖ
ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺎﻩ
<ﻧﮕﻬﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪٔ ﻋﺸﻖ

<
ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺩﺍﻉ
<ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺷﻌﻠﻪٔ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ
ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺧﻨﺪﻩٔ ﺑﻴﺮﻧﮓ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ
<ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳﻮﺧﺖ

<
ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ
<ﻋﺸﻘﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪﯼ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩٔ ﺍﺷﮏ
<ﺣﺴﺮﺗﯽ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩٔ ﺳﺮﺩ

<
ﺁﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﻮﻳﻢ ﺁﻳﯽ
<ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻧﺪﻫﻢ ﺁﺳﺎﻧﺖ
ﺗﺮﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪٔ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩٔ ﻋﺸﻖ
<ﺁﺧﺮ ﺁﺗﺶ ﻓﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺖ

 

[ibest]

اسیر . رویا

ا ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺳﺮﺩ
<ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﺯ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ
ﻳﺎﺩ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺩﺭﺩ
<ﺭﻓﺖ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﮔﻮﺭ

<
ﺭﻭﯼ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻣﻴﺪﻡ
<ﺩﺳﺖ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮﯼ ﺷﻤﻌﯽ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ
ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ ﺁﺗﺸﺶ ﺭﺍ
<ﺍﺯ ﺩﻝ ﮔﻮﺭ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﻭﺧﺖ

<
ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ، ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺳﺖ
<ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ، ﻫﺮﺍﺳﯽ
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩ
<ﮐﺎﯼ ﻫﻮﺳﺮﺍﻥ ، ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ

<
ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻟﺮﺯﻳﺪ
<ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ، ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ، ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ
<ﻭﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ

<
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺭﻧﺞ
<ﮐﯽ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﻭ
ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﺖ
<ﭘﺎ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻝ ﺍﻭ

<
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺍﺩﻡ
<ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﻴﺎﻫﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪﻡ
ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ، ﺧﺪﺍﻳﺎ ، ﺧﺪﺍﻳﺎ
<ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻮﺭﺵ ﮐﺸﺎﻧﺪﻡ

<
ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻟﺒﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ
<ﺷﻌﻠﻪٔ ﺷﻤﻊ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻟﺮﺯﻳﺪ
ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺗﻴﺮﮔﻴﻬﺎ
<ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺩﻳﺪ

<
ﻫﻤﭽﻮ ﻃﻔﻠﯽ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺩﻭﻳﺪﻡ
<ﺗﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺶ ﺍﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﯼ
ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ
<ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﺁﺭﯼ

<
ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺷﻤﻊ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﮐﺮﺩ
<ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ
ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺮﻭ ، ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ، ﺻﺒﺮ
<ﻟﻴﮑﻦ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ، ﺑﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﻓﺖ

<
ﻭﺍﯼ ﺑﺮﻣﻦ ، ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ
<ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﻴﺎﻫﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪﻡ
ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ، ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ
<ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻮﺭﺵ ﮐﺸﺎﻧﺪﻡ

 

[ibest]

اسیر . هر جایی

ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺮﻭ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ
<ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﺴﺖ ﻭ ﮔﻨﻪ ﮐﺎﺭﻡ
ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﺳﻴﻨﻪ ﻳﮏ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ
<ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﺩﻝ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﻮﺱ ﺩﺍﺭﻡ

<
ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﭘﺎﮎ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺎﮎ
<ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ
ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻮﺳﻪٔ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﯽ
<ﻣﻦ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﻢ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ

<
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
<ﻣﻦ ﺳﺎﻗﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺳﺮﻣﺴﺘﺎﻥ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺯ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﯽ
<ﮔﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻣﻦ ، ﺑﺴﺘﺎﻥ

<
ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺑﺴﺖ
<ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻟﺠﻦ ﺯﺍﺭﯼ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺣﻤﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ
<ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﻗﻠﺐ ﮔﻨﻬﮑﺎﺭﯼ

<
ﻣﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺟﺎﻭﻳﺪﻡ
<ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﻣﻴﺪﯼ
ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻢ ، ﺍﯼ ﻓﺮﻭﻍ ﺳﻌﺎﺩﺗﺒﺨﺶ
<ﺩﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ، ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﻴﺪﯼ

<
ﺩﻳﺮ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺭﻓﺖ
<ﺩﻳﺮ ﺁﻣﺪﯼ ﻭ ﻏﺮﻕ ﮔﻨﻪ ﮔﺸﺘﻢ
ﺍﺯ ﺗﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﺫﻟﺖ ﻭ ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ
<ﺍﻓﺴﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺗﺒﻪ ﮔﺸﺘﻢ

 

[ibest]

اسیر . اسیر

ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ
<ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﻧﮕﻴﺮﻡ
ﺗﻮﻳﯽ ﺁﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ
<ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ، ﻣﺮﻏﯽ ﺍﺳﻴﺮﻡ

<
ﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺗﻴﺮﻩ
<ﻧﮕﺎﻩ ﺣﺴﺮﺗﻢ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺖ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ
<ﻭ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﻪ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺖ

<
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﻔﻠﺖ
<ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻣُﺶ ﭘﺮ ﺑﮕﻴﺮﻡ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺑﺨﻨﺪﻡ
<ﮐﻨﺎﺭﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﻡ

<
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﮑﺮﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ
<ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺯﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ
ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ
<ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ ﻧﻔﺲ ﻧﻴﺴﺖ

<
ﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ
<ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﻢ
ﭼﻮ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ
<ﻟﺒﺶ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻢ

<
ﺍﮔﺮ ﺍﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ
<ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻣُﺶ ﭘﺮ ﺑﮕﻴﺮﻡ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﻮﺩﮎ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ
<ﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭ ، ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﻏﯽ ﺍﺳﻴﺮﻡ

<
ﻣﻦ ﺁﻥ ﺷﻤﻌﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ
<ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﺰﻳﻨﻢ
<ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ

 

[ibest]

اسیر . بوسه

ﺩﺭ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ
<ﺑﺮ ﺭﺧﺶ ﻧﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ
ﺩﺭ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﻟﺒﺎﻥ ﺧﻤﻮﺵ
<ﺷﻌﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ

<
ﺷﺮﻣﻨﺎﮎ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﮔﻨﮓ
<ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﺴﺘﯽ ﺩﺍﺷﺖ
ﺩﺭ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺖ :
<ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ

<
ﺳﺎﻳﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﯼ ﺧﻢ ﺷﺪ
<ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍﺯﭘﺮﻭﺭ ﺷﺐ
ﻧﻔﺴﯽ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻟﻐﺰﻳﺪ
<ﺑﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺷﻌﻠﻪ ﺯﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻟﺐ

 

[ibest]

اسیر . نا آشنا

ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﻠﺒﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩ
<ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﻢ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ ﻳﮏ ﻧﺒﺮﺩ
<ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﯼ ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪ

<
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪٔ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﻣﻦ
<ﺗﺸﻨﻪ ﺍﯼ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺷﺪ ، ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺷﺪ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻦ
<ﺭﻫﺮﻭﻳﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪ ، ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪ

<
ﺑﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺩﻭﺯﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ
<ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺯﻭﺩ
<ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺁﺑﺮﻭ

<
ﺍﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯ ﻣﻦ
<ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺍﻣّﻴﺪ ﺭﺍ
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻪ ﻣﻦ
<ﻃﺎﻟﺒﻢ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺭﺍ

<
ﻣﻦ ﺻﻔﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ
<ﺗﺎ ﻓﺪﺍ ﺳﺎﺯﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ
ﺍﻭ ﺗﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻴﻦ
<ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺭﺍ

<
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ
<ﻣﺴﺖ ﻧﺎﺯﻡ ﮐﻦ ، ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﯼ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ
<ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ

<
ﺁﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ، ﺁﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻡ ﺍﻣﻴﺪ
<ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﻭ ﮐﺲ ﺭﺍﺯﺵ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ
ﭼﻨﮓ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﯼ
<ﺍﯼ ﺩﺭﻳﻐﺎ ، ﮐﺲ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ

 

[ibest]

اسیر . حسرت
ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻣﻴﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﻫﻨﻮﺯ
<ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﻭ ﺟﻔﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ
ﺩﻝ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ
<ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ

<
ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺖ ﻣﺮﺍ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ
<ﺩﻳﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻨﻢ
ﺩﻳﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﻳﮏ ﺑﻮﺳﻪٔ ﺗﻮ ﺭﺍ
<ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺳﻴﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻢ

<
ﻳﺎﺩ ﺁﺭ ﺁﻥ ﺯﻥ ، ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻔﺖ
<ﻳﮏ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﻴﻨﻪٔ ﺗﻮ ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﺯ
ﻟﺮﺯﻳﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻥ ﻋﻄﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﻫﻮﺱ
<ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﻧﻴﺎﺯ

<
ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻟﺒﺖ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﺩ
<ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ
ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻫﻤﭽﻮ ﺷﺎﺧﻪٔ ﭘﻴﭽﮏ ﺑﻪ ﭘﻴﮑﺮﺕ
<ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺯﺭﺩ ﻣﺎﻩ

<
ﻫﺮ ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ
<ﺩﺭ ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩﺍ ﺩﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ، ﺷﺐ ﺷﮕﻔﺖ
<ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺧﺸﮏ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

<
ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺯ ﻳﺎﺩ
<ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻣﺖ
ﺍﯼ ﻣﺮﺩ ، ﺍﯼ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺠﺴﻢ ﺑﻴﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ
<ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪٔ ﭘﺮ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻓﺸﺎﺭﻣﺖ

 

[ibest]

اسیر . یادی از گذشته
ﺷﻬﺮﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺷﻂ ﭘﺮ ﺧﺮﻭﺵ
<ﺑﺎ ﻧﺨﻠﻬﺎﯼ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻭ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﺮ ﺯ ﻧﻮﺭ
ﺷﻬﺮﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻩٔ ﺁﻥ ﺷﻂ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ
<ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﭘﻨﺠﻪٔ ﻳﮏ ﻣﺮﺩ ﭘﺮ ﻏﺮﻭﺭ

<
ﺷﻬﺮﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻩٔ ﺁﻥ ﺷﻂ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ
<ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﺮ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺨﻞ
<ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

<
ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ
<ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ ﺍﻭ
ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﺮﺯﻳﺪﻩ ﺍﺷﮏ ﺷﻮﻕ
<ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺭﻧﮓ ﺍﻭ

<
ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ
<ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪٔ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﻴﮑﺮﺍﻥ
ﺑﺸﮑﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ
<ﺑﺮ ﺑﺰﻡ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﭙﻴﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ

<
ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻢ ﻏﻨﻮﺩﻩ ﭼﻮ ﻃﻔﻠﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺯ ﻣﻬﺮ
<ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩٔ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﺎﻡ ﻣﻮﺝ ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ
<ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ

<
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ
<ﺍﯼ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ ﺧﺮﻭﺵ ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺍﺭ
<ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ

 

[ibest]

اسیر . پاییز
ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩٔ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻓﺴﻮﻧﮑﺎﺭ
<ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻧﻨﮕﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺐ ﺁﻟﻮﺩﻡ
<ﺍﻳﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺭﺍ

<
ﭘﺎﻳﻴﺰ ، ﺍﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺎﮎ ﺁﻟﻮﺩﻩ
<ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﯼ
ﺟﺰ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ
<ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺛﺮﻭﺗﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﯼ ؟

<
ﺟﺰ ﻏﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺷﺎﻋﺮ
<ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻏﺮﻭﺏ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ ؟
ﺟﺰ ﺳﺮﺩﯼ ﻭ ﻣﻼﻝ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
<ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻣﻦ ﺁﻏﻮﺷﺖ ؟

<
ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﻏﻢ ﺍﻓﺰﺍﻳﺖ
<ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺁﺯﺍﺭﻡ
ﺁﻥ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ
<ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺒﻬﻢ ﭘﻨﺪﺍﺭﻡ

<
ﭘﺎﻳﻴﺰ ، ﺍﯼ ﺳﺮﻭﺩ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ
<ﭘﺎﻳﻴﺰ ، ﺍﯼ ﺗﺮﺍﻧﻪٔ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺎﺭ
ﭘﺎﻳﻴﺰ ، ﺍﯼ ﺗﺒﺴّﻢ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ
<ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩٔ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻓﺴﻮﻧﮑﺎﺭ

 

[ibest]

اسیر . وداع


ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﺭ
<ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪٔ ﺧﻮﻳﺶ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ
<ﺩﻝ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪٔ ﺧﻮﻳﺶ

<
ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪٔ ﺩﻭﺭ
<ﺷﺴﺘﺸﻮﻳﺶ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﮔﻨﺎﻩ
ﺷﺴﺘﺸﻮﻳﺶ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﮑﻪٔ ﻋﺸﻖ
<ﺯﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﻴﺠﺎ ﻭ ﺗﺒﺎﻩ

<
ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﺵ ﺳﺎﺯﻡ
<ﺯ ﺗﻮ ، ﺍﯼ ﺟﻠﻮﻩٔ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﺤﺎﻝ
ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﻮﺭﺵ ﺳﺎﺯﻡ
<ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﮑﻨﺪ ﻳﺎﺩ ﻭﺻﺎﻝ

<
ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﺩ ، ﻣﯽ ﺭﻗﺼﺪ ﺍﺷﮏ
<ﺁﻩ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰﻡ ﻣﻦ
ﺍﺯ ﺗﻮ ، ﺍﯼ ﭼﺸﻤﻪٔ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ
<ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻡ ﻣﻦ

<
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻏﻨﭽﻪٔ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩﻡ
<ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻢ ﭼﻴﺪ
ﺷﻌﻠﻪٔ ﺁﻩ ﺷﺪﻡ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ
<ﮐﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻧﺮﺳﻴﺪ

<
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺴﺖ
<ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ، ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻟﺐ ، ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺩﻝ
ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ
<ﺍﯼ ﺍﻣﻴﺪ ﻋﺒﺚ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ

 

[ibest]

اسیر . افسانه تلخ

ﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺵ ﮐﻨﻢ ﺩﻝ
<ﻧﻪ ﭘﻴﻐﺎﻣﯽ ﻧﻪ ﭘﻴﮏ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺘﻨﻪ ﺳﺎﺯﯼ
<ﻧﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﺻﺪﺍﻳﯽ

<
ﺯ ﺷﻬﺮ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ
<ﺳﺤﺮ ﮔﺎﻫﯽ ﺯﻧﯽ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ
ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﻍ ﺭﻩ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ
<ﮐﻪ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﻮﯼ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ

<
ﮐﺠﺎ ﮐﺲ ﺩﺭ ﻗﻔﺎﻳﺶ ﺍﺷﮏ ﻏﻢ ﺭﻳﺨﺖ
<ﮐﺠﺎ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ
ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩﻡ
<ﮐﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺍﻭ ﻃﻨﻴﻦ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ

<
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﺑﺪ
<ﻧﻬﺎﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺭﺍ
ﺩﺭﻳﻐﺎ ، ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯ
<ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ

<
ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻫﻮﺱ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ
<ﺩﺭ ﺍﻭ ﺟﺰ ﺟﻠﻮﻩٔ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﺳﺮﻭﺩﻧﺪ
<ﮐﻪ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﻋﺸﺮﺕ ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ

<
ﺷﺒﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻴﺪ
<ﻣﺮﻭ ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﭘﺴﻴﻦ ﺩﻡ
ﺯ ﺩﻳﺪﺍﺭﺕ ﺩﻟﻢ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ
<ﺷﺒﺢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﻫﻢ

<
ﭼﺮﺍ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﻋﺸﻘﯽ ﻋﺒﺚ ﺑﺴﺖ ؟
<ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﻭ ﺧﻔﺖ ؟
ﭼﺮﺍ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ
<ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮ ﮔﻔﺖ ؟

<
ﭼﺮﺍ؟...ﺍﻭ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ
<ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ِﮔﻞ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﺵ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ
<ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺵ ﻟﻐﺰﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ

<
ﺑﻪ ﺟﺎﻣﯽ ﺑﺎﺩﻩٔ ﺷﻮﺭ ﺍﻓﮑﻨﯽ ﺑﻮﺩ
<ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻟﺒﺎﻧﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ
ﭼﻮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺯ ﺭﻩ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻧﻮﺷﯽ
<ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺟﺎﻡ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ

<
ﺷﺒﯽ ﻧﺎ ﮔﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ
<ﻟﺒﺶ ﺩﺭ ﮐﺎﻡ ﺳﻮﺯﺍﻧﯽ ﻫﻮﺱ ﺭﻳﺨﺖ
ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﻏﻀﺐ ﮐﺮﺩ ؟
<ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺫﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﺶ ﺁﻭﻳﺨﺖ ؟

<
ﮐﻨﻮﻥ ، ﺍﻳﻦ ﺍﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺳﺮﺩ
<ﻧﻪ ﭘﻴﻐﺎﻣﯽ ، ﻧﻪ ﭘﻴﮏ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺘﻨﻪ ﺳﺎﺯﯼ
<ﻧﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺝ ﺻﺪﺍﻳﯽ

 

[ibest]

اسیر . گریز و درد

ﺭﻓﺘﻢ ، ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﻣﮕﻮ ﺍﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ
<ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺠﺰ ﮔﺮﻳﺰ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﯽ ﺍﻣﻴﺪ
<ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ

<
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺳﻪٔ ﭘﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ
<ﺑﺎ ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﺩﻳﺪﻩ ﺯ ﻟﺐ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﻫﻢ
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﺩ
<ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺨﻮﺩ ﺁﺑﺮﻭ ﺩﻫﻢ

<
ﺭﻓﺘﻢ ، ﻣﮕﻮ ، ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺖ ، ﻧﻨﮓ ﺑﻮﺩ
<ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺳﺎﺯ ﻣﺎ
ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩٔ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻮ ﻧﻮﺭ ﺻﺒﺢ
<ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﮑﺒﺎﺭﻩ ﺭﺍﺯ ﻣﺎ

<
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﻮﻡ ﭼﻮ ﻳﮑﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﮔﺮﻡ
<ﺩﺭ ﻻﺑﻼﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﺒﺮﻧﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﯽ ﻳﮏ ﮔﻮﺭ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻥ
<ﻓﺎﺭﻍ ﺷﻮﻡ ﺯ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ

<
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ
<ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ
ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺳﺮﺩ ﻫﺠﺮ
<ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻼﻣﺖ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ

<
ﺍﯼ ﺳﻴﻨﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻮﺯ
<ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮﺍﻍ ﺷﻌﻠﻪٔ ﺁﺗﺶ ﺯﻣﻦ ﻣﮕﻴﺮ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻮﻡ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ
<ﻣﺮﻏﯽ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ

<
ﺭﻭﺣﯽ ﻣﺸﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺯ ﺧﻮﻳﺶ
<ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ
ﻧﺎﻻﻥ ﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺯ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ
<ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﻻﻳﻖ ﺗﻮ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ

 

[ibest]

اسیر . انتقام

ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻴﺴﻮﻳﻢ ﺑﻨﺪ
<ﭘﻨﺪ ﺑﺲ ﮐﻦ ، ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻡ ﭘﻨﺪ
ﺩﺭ ﺍﻣﻴﺪ ﻋﺒﺜﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ
<ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺁﺧﺮ ، ﺗﺎ ﭼﻨﺪ

<
ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﺭ ﻭ ﺑﻨﻮﺵ
<ﺷﻬﺪ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩٔ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺩﺭ ﻋﻄﺸﯽ ﺩﺭﺩﺁﻟﻮﺩ
<ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ

<
ﺧﻮﺏ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺯ ﻳﺎﺩ
<ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻨﻴﺎﺩﺵ
ﺑﺎﺩﻩ ﺍﯼ ، ﺍﯼ ﮐﻪ ﺯ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ
<ﺑﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﺎ ﺑﺒﺮﻡ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺵ

<
ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﻪٔ ﭼﺸﻤﯽ ﺷﻮﺥ
<ﺑﺮﻕ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﺶ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩﻡ
<ﺍﻭ ﺯ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮﯼ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ

<
ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﮐﺎﻡ ﺯﻧﯽ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ
<ﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺴﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯ ﻳﺎﺩ
<ﻋﺸﻖ ﻋﺼﻴﺎﻧﯽ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﯼ ﻣﺮﺍ

<
ﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻧﯽ ﻭ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﺴﺖ ، ﺑﮕﻮ
<ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻧﺎﻣﻪ ، ﭼﻪ ﺷﺪ ﭘﻴﻐﺎﻣﺶ
ﺧﻮﺏ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺯ ﻳﺎﺩ
<ﺯﺁﻧﮑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﺶ

<
ﻣﻨﺸﻴﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ
<ﺯﻧﯽ ﺍﻣﺸﺐ ﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ ﮐﺎﻡ
ﺩﺭ ﺗﻤﻨﺎﯼ ﺗﻦ ﻭ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ
<ﺗﺎ ﻧﻬﺪ ﭘﺎﯼ ﻫﻮﺱ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎﻡ

<
ﻋﺸﻖ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪٔ ﺍﻭ
<ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﻣﻴﺮﺩ
ﭼﻮﻥ ﻏﺮﻳﻘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﺯ
<ﺩﺍﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ

<
ﺩﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﮔﻴﺮ
<ﺍﻳﻦ ﻟﺒﺶ ، ﺍﻳﻦ ﻟﺐ ﮔﺮﻣﺶ ﺍﯼ ﻣﺮﺩ
ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻭ ﺳﻴﻨﻪٔ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩٔ ﺍﻭ
<ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺶ ، ﺍﻳﻦ ﺗﻦ ِ ﻧﺮﻣﺶ ، ﺍﯼ ﻣﺮﺩ