خانواده همچین چیز مهمی هم نیست که بهش وابسته باشی. فقط کافیه با 10 نفر که بالای 40 سال دارن درباره روابط خانوادگی و وابستگی بی دلیل به خانواده صحبت کنی و حرفاشون رو گوش کنی تا بفهمی بعد از میانسالی روابط به چه شکلی تغییر وضعیت میده و آدم ها چطور تغییر میکنن. به سمت بد شدن میره روابط.
عشق و علاقه افراد درجه یک ، بله هست و نمیشه کتمانش کرد...
اما چیزی که مهمه اینه که از اون عاطفه و محبت و از خودگذشتگی چه چیزی برای شما خروجی داره و چیو برای شما میسازه.
وقتی بدونی خانواده هم مثل بقیه آدم های اطرافت نقش مشخصی دارن کم کم بهشون نگاهت عوض میشه. کم رنگ تر میشه و با بودن و نبودنش کنار میای (منظورم مرگ نیست).
من مثال میزنم برای شما: ممکنه یک فردی بگه من وابستگی شدید به مادرم دارم و اگر هرروز باهش تصویری صحبت نکنم حالم بد میشه.....
اما همین ادم اگر تماسش رو یک روز در میون کنه.... میبینه که آسمون به زمین نیامد... نه مادرش نفرینش کرد ، خودش هم دیگه درگیر هرروز زنگ زدن نیست و وقت بیشتری داره که میتونه برای کار بهتری استفاده کنه (و افراط نکنه).
تنها چیزی که برای آدم در زندگی میمونه و با ارزشه و میتونه باهش به همه جا برسه تکیه به خودشه و عملکردی که در طول زندگی ش خواهد داشت.
بقیه وسیله و کمک اند براش.