تو اینجا که موجود زنده ای نیست. میشه این تیکه چوب یاد گرفته باشه که مثل یه بچه گریه زاری کنه؟
منکه باورم نمیشه، این چوبه که اینجاست، یه چوبیه مثل بقیه، که اگه تو منقل بندازیش ، آتیشش کتری رو میجوشونه... خوب؟ کسی توش قایم شده؟ اگه کسی این تو قایم شده باشه، وای به حالش. حالا آدمش میکنم!
بعد از این حرفها چوب بیچاره رو با دو دستش گرفت و بی رحمانه شروع کرد به دیوار کوبیدن.
بعد وایستاد و منتظر شد تا ببینه او صدای کوچولو باز هم ناله میکنه. دو دقیقه صبر کرد، خبری نشد، پنج دقیقه، هیچی، ده دقیقه، خبری نشد!
در حالیکه میخندید و موهای کلاه گیسشو به هم میزد گفت، - فهمیدم،
این صدا رو که میگه آخ! به نظرم تو خیلاتم میشنوم! بذار بکارم برسم.
از اونجایی که خیلی ترسیده بود، شروع کرد آواز خوندن شاید کمی ترسش بریزه.
در ضمن تبر رو کنار گذاشت و رنده در دست گرفت، تا با کشیدن و رنده کردن چوب رو صاف کنه، اما در حالیکه رنده بالا پایین میشد، صدای ضعیفی شنید که با خنده میگفت:
- وایستا! داری غلغلکم میدی!
این دفعه استاد آلبالوی بیچاره مثل برق زده ها افتاد. وقتی چشماشو باز کرد، دی که وسط اتاق نشسته.
قیافه اش تغییر کرده بود و ته دماغش که همیشه قرمز بود از شدت ترس کبود شده بود.
Eppure qui non c'è anima viva. Che sia per caso questo pezzo di legno che abbia imparato a piangere e a lamentarsi come un bambino?
Io non lo posso credere. Questo legno eccolo qui; è un pezzo di legno da caminetto, come tutti gli altri, e a buttarlo sul fuoco, c'è da far bollire una pentola di fagioli... O dunque? Che ci sia nascosto dentro qualcuno? Se c'è nascosto qualcuno, tanto peggio per lui. Ora l'accomodo io!
E cos? dicendo, agguant? con tutte e due le mani quel povero pezzo di legno, e si pose a sbatacchiarlo senza carità contro le pareti della stanza.
Poi si messe in ascolto, per sentire se c'era qualche vocina che si lamentasse. Aspett? due minuti, e nulla; cinque minuti, e nulla; dieci minuti, e nulla!
- Ho capito; - disse allora sforzandosi di ridere e arruffandosi la parrucca - si vede che quella vocina che ha detto ohi, me la son figurata io! Rimettiamoci a lavorare.- E perché gli era entrata addosso una gran paura, si prov? a canterellare per farsi un po' di coraggio.
Intanto, posata da una parte l'ascia, prese in mano la pialla, per piallare e tirare a pulimento il pezzo di legno; ma nel mentre che lo piallava in su e in giù, sent? la solita vocina che gli disse ridendo: - Smetti! tu mi fai il pizzicorino sul corpo! - Questa volta il povero maestro Ciliegia cadde giù come fulminato. Quando riapr? gli occhi, si trov? seduto per terra. Il suo viso pareva trasfigurito, e perfino la punta del naso, di paonazza come era quasi sempre, gli era diventata turchina dalla gran paura.
)
