اولین مبحثی که میخوام مطرح کنم، اینه که ما باید مراقب رفتار خودمون باشیم.
یک موقعی هست که ما کاری میکیم، حرفی میزنیم یا کاری نمیکنیم و حرفی نمیزنیم، و این، باعث میشه که طرف مقابل ما از ما ناراحت و دلگیر بشه.
اصلاً مهم نیست که آیا واقعاً اون عمل یا حرف ما ناراحت کننده و دلگیر کننده بوده یا نه. مهم اینه که کار ما بعث شد که طرف مقابلمان دوستمان فامیلمان و ... ناراحت بشه.
ما نباید بشینیم و بحث کنیم که بابا این حرفی که زدم ناراحت کننده نبود که. عجب آدم کج فهمی هستی تو !!!
کار ما باعث این برداشت در او شده است. ما اول از همه باید بفهمیم که چرا اون ناراحت شده. بعد بشینیم براش توضیح بدیم که قصدمان ناراحت کردن اون نبوده. ازش معذرت خواهی کنیم. باهاش حرف بزنیم. سعی کنیم از دلش دراد.
توی این انجمن، یک نمونه هست که من توی این چند روزه دیدم.
شاه پسری میاد به گل دختری متلک میگه. دختر خب ناراحت میشه.
برای من اصلاً مهم نیست که بدونم جناب آقا حرف بدی زده بوده یا نه. برای من همین که سرکار علیه ناراحت شده کافیه که حکم کنم که کار پسر، خوب نبوده. پسر اگه بیاد بگه که آخه دختر جنبه اش رو نداشت و ... اصلاً قابل قبول نیست. پسر نباید کاری میکرد که دختر نارحت شه. حالا که شده، باید معذرت خواهی کنه.
دختر هم باید رک رو راست بیاد بگه که به خاطر چی ناراحت شده. شاید پسر دوباره اون کارش رو از طریقی دیگه تکرار کنه. قضیه مثل پونه و مار است. دوستان مار، براش گل پونه میبردند، مار نارحت میشد و چیزی نمیگفت. تا اینکه مار از بس اونها براش پونه برده بودند، مریض شد. بعد که دوستاش به عیادتش رفتند، مار گفت به خاطر پونه ها بود. دوستاش گفتند که خب ما از کجا میدونستیم که تو ناراحت میشی؟ فکر میکردیم که خوشت میاد!!
اینجا هم همینطور. دختر باید صراحتاً بگه که چرا ناراحت شد.
حالا شاید دختر بیاد و بگه که پسر از قصد این کار رو میکنه که من رو ناراحت کنه.
بشر به طور کلی دوستدار جلب توجه است. بچه ای رو تصور کنید که هی داره میگه مامان مامان مامان. ولی مامانش اصلاً توجهی بهش نداره. بچه چی کار میکنه؟ گریه میکنه، شلوارش رو میکشه پایین و وسط خونه شر شر میشاشه!!! اینها همه برای جلب توجه است. اگر کاری صورت گرفت برای جلب توجه که ناخوشایند بود، اصلاً نباید توجهی کنید. این یک اصل روان شناسیست.
پسر مخصوصاً این کار رو میکنه؟ اوکی. محل بهش نذار. بعد از یک مدت می بینی که از یک در دیگه وارد شد. باز هم محل مذار. اینقدر بی محلی کن که اون رو مجبور کنی برای جلب توجه از دری وارد بشه که تو دوست داری.
توجه کردن به مسایلی که باعث ناراحتی ما میشه، باعث میشه که روی دو ما سنگینی کنه. اینها آشغالهایی هستند که مدام روی دوش ما هست. ما باید این آشغالها رو از روی دوشمون برداریم. بی توجهی کردن یکی از این راههاست.
