هوراااااا بالاخره اولین مدال المپیک را گرفتیم.اونم برنز

[ایرانی آزاد]

ایراد احتمالا از ماست، مایی كه نمی‌دانیم بخندیم یا بگرییم؟ اینكه كاروان ورزشی ایران به اولین مدال خود رسیده فی‌نفسه نكته خوشحال‌كننده‌ای است اما ذوق و شوق زایدالوصفی كه به خاطر این برنز در تلویزیون و صدالبته دستگاه ورزش به راه افتاده ناخودآگاه ما را به فكر فرو می‌برد. ظاهر امر این است كه ما اولین مدال را گرفته‌ایم و باید كرور كرور شكر به‌جای بیاوریم و دست همدیگر را بفشاریم اما در باطن ندایی به ما نهیب می‌زند. ما تازه همسایه و همنشین كشور فقیر و بی‌مال و منال و گرسنه‌ای مثل توگو شده‌ایم. باز هم خدا پدر و مادر مراد محمدی و اهالی كشتی را بیامرزد كه ما را برد جزء مدال‌بگیرها وگرنه هنوز باید بین صد و خرده‌ای كشور بی‌مدال قنبرك می‌زدیم و افسوس می‌خوردیم. اما تا می‌آییم كمی خوشحالی كنیم یادمان می‌افتد كه یك مدال برنز واقعا سزاوار كشور 70 میلیونی با این همه مدعی قهرمانی نیست. ما برای فتح‌الفتوحی چراغانی كرده‌ایم كه در اصل یک جور عقبگرد یا به عبارت بهتر یک باخت محسوب می‌شود. جوری شادی می‌كنیم و سرود حماسی پخش می‌كنیم كه انگار پیش از این «ایران كشور شیران» نبوده است.
بله می‌توانیم دلخوش به این برنز باشیم و از فرط سرخوشی سرمان را به سقف بكوبیم. بعد هم یادمان برود كه المپیك 2012 به چشم به هم‌زدنی از راه می‌رسد و ما هنوز سرمست برنز «مراد» هستیم و بعد همین برنز را هم بدهیم برود پی كارش...
عرض كردم كه اشكال از ماست كه نمی‌دانیم بخندیم یا گریه كنیم بر این مدال. وقتی می‌بینیم كه مغولستان با یك مدال طلا، زیمبابوه با یك طلا یا جامائیكا با دو طلا از بالا به ما می‌خندد فقط می‌توانیم سرمان را پایین بیندازیم. اما از طرف دیگر از اینكه یك ورزشكار در سیستم پر از ایراد و انتقاد و دیمی می‌آید روی روی صحنه و مدال را هر طور شده می‌گیرد دلمان از خوشی می‌لرزد. ای كاش می‌دانستیم كه باید با این تك مدال پس از گذشت 11 روز از المپیك چه كنیم، ای كاش...
...............................................
کارگزاران.

 

[zfarhad2003]

عاقبت مدیریت کیلویی در ورزش بیشتر از این نیست دوست من