ووشو از ورزش های معروف و قدیمی چین است، با قوانین و مسابقات آشنا شوید.
مقدمه
در میان رازهای بسیار چینیان، یکی از آنها ورزش ووشو می‌باشد. ووشو بخش مهمی از میراث فرهنگی چین است و در طی قرن‌ها محتوای آن تغییر زیادی نیافته است. در ترجمه لغت به لغت، wu به معنای نظامی و shu معنی هنر می‌دهد. بنابراین wushu به معنی هنر جنگیدن یا هنرهای رزمی است.
اهمیت ووشو در چین
در گذشته ووشو برای زنده ماندن در طول جنگ‌ها و تحولات سیاسی بسیار چین اهمیت زیادی داشت. امروزه ووشو سازمان‌دهی شده و به یک شاخه از دانش هنرهای اجرایی در چین تبدیل گشته است. ووشو مشهورترین ورزش در میان جمعیت 1.1 بیلیون نفر چین است که توسط پیر و جوان تمرین می‌شود. تأکید این ورزش از جنگیدن به نمایش تبدیل شده است و برای دستیابی به سلامت، دفاع شخصی، قوانین نظامی، تفریح و مسابقات استفاده می‌شود.
فلسفه آموزش ووشو
برای شرح ووشو، بهتر است با فلسفه‌ی آموزش آن آشنا شوید. هر حرکت از این ورزش باید دارای استفاده مبارزه‌ای و زیبایی باشد. ارزش محتوای ووشو، زیبایی حرکات آن، فاکتورهای دشواری و روش‌های علمی آموزش آن، آهنگ عناصری هستند که ووشو را از دیگر هنرهای رزمی جدا می کند. حرکات در این ورزش به صورت فردی، دو نفره یا گروهی اجرا می‌شوند و ممکن است بی اسلحه یا با سلاح‌های سنتی چین انجام شوند. به طور خلاصه، ووشو مهیج‌ترین هنر رزمی ای است که دیده‌شده، احساس شده و به طور کامل تمرین شده است.
تاریخچه‌ی ووشو
در حدود قرن 8 و 9، زمانی که مسلمانان ( شامل عرب‌ها، ایرانیان و ترک‌ها) به چین رفتند، بسیاری از آنها با زنان چینی ازدواج‌کرده و به صورت دائمی در چین ساکن شدند. اسناد بسیاری از این جنبه از تاریخ ووشو وجود دارد که نشانه‌ی وجود اثراتی از ووشوی مدرن و تکامل بی‌وقفه‌ی آن است.
آن افراد مسلمان که در چین ساکن شده بودند و دارای تجربیات نظامی از قسمت آسیای شرقی بودند، به سرعت به ووشو علاقه نشان داده و با استفاده از تجربه‌هایشان در زمینه‌ی جنگیدن و سلاح‌های متفاوت، توانستند با ایجاد مدارس و قوانین جدید در ووشو و کنگ فو، تغییراتی اساسی در این ورزش ایجاد کنند. مدارس شناخته‌شده که شاخه‌هایی اصلی ووشو مانند Tantui، Zha-quan را ادامه دادند، تا امروز همچنان مشهور باقی‌مانده‌اند. بسیاری از این قوانین جدید، سهم بسزایی در گسترش و ارتقای ووشو به سبک معاصر داشته‌اند.
تکنیک های ووشو
در مسابقات ووشو از تکنیک های فردی یا اجباری استفاده می‌شود. روتین‌های اجباری آن دسته از کارهایی هستند که از قبل برای مسابقه دهندگان ایجاد شده اند و در نتیجه همه آنها عملاً حرکات مشابهی انجام خواهند داد. روتین های فردی آن‌هایی هستند که هر فرد، با در نظر داشتن قوانین خاص دشواری حرکات، با کمک مربی خود ایجاد می‌کند.
دسته‌بندی گروهی ووشو
علاوه بر مسابقات فردی، بعضی از مسابقات به صورت دوتایی یا گروهی می باشد. در ووشوی دو نفره که دویلیان (duilian) نیز نامیده می‌شود، رویدادهایی هستند که در آنها از نوعی مبارزه با سلاح و یا با دست خالی و گاه دست خالی در برابر سلاح استفاده می شود. حرکات ووشوی دو نفره بسیار دیدنی است و حالتی از قبل طرح ریزی می شوند.
ووشوی گروهی با نام جی تی (jiti) نیز شناخته می‌شود. در این قسمت گروهی از افراد به اجرای حرکات همگام‌سازی شده و منظم می‌پردازند. در این رویدادهای گروهی، استفاده از موزیک برای هماهنگی با حرکات نمایشی نیز مجاز می باشد. قالی ای که برای اجرای ووشوی گروهی در نظر گرفته می‌شود نیز از روتین های فردی بزرگ‌تر است.
انواع سبک‌های ووشو
بدون سلاح | Barehanded
چانگ چوان |Changquan یا مشت بلند:
این فرم از ووشو، سبک به‌روز رسانی شده حرکات سبک های سنتی ووشو است. چانگ چوان بیش از بقیه فرم های ووشو دیده می شود و شامل سرعت، قدرت، دقت و انعطاف‌پذیری است. اجرای چانگ چوان دشوار بوده و نیاز به انعطاف پذیری و هنر ورزشی بالایی دارد و اغلب از سنین پایین تمرین می شود.
| Nanquanنان چوان یا مشت جنوبی:
این سبک به ووشویی که جنوب چین سرچشمه گرفته است بازمی‌گردد. بسیاری از آن سبک ها با حرکات قویی و ورزشی، با حرکات پیچیده و با ثبات دست شناخته می شدند. نانچوان سبکی مدرن است که از این حرکات قوی و سبک های سنتی دیگر جنوب چین نشأت می گیرد. این سبک نسبت به چانگ چوان نیاز به انعطاف‌پذیری کمتری داشته و حرکات آکروباتیک کمتری دارد. اما به ثبات و قدرت بیشتری در پاها و پایین تنه نیاز دارد. این رویداد در سال 1960 به وجود آمد.
Taijiquan | تای چی چوان یا مشت سایه ها
این سبک به دلیل حرکات آهسته و آرام خود که اغلب توسط افراد مسن به دلیل اثرات آرام بخشی آن انجام می شود معروف است. سبک تای چی چوان گاه در کشورهای غربی توسط افرادی که با ووشو آشنا نیستند با نام تای چی (T'ai chi) نیز شناخته می‌شود. این فرم ووشو، یک گردآوری مجدد از سبک تای چی چوان است، که حرکاتی از چن نیز در آن وجود دارد.
سلاح های مورد استفاده در ووشو
سلاح کوتاه | Short weapons
Dao یا شمشیر پهن
این نام به هر شمشیر/تیغه‌ی یک طرفه بازمی‌گردد، اما این فرم از ووشو، یکی از متدهای سبک چانگ چوان است که در آن از شمشیرهای سایز متوسط به شکل برگ بید استفاده می شود.
Nandao | نن دائو | شمشیر جنوبی
نن دائو دارای تیغه پهن تری و ضخیم تری نسبت به دائو است که به قدرت بیشتری برای کنترل نیاز دارد. این سلاح بر روی ضربات و برش های عمیق تکیه دارد. این سلاح توسط افراد نیرومند بهتر استفاده می‌شود. رویداد نن دائو در سال 1992 به وجود آمد.
Jian | جیان | شمشیر دو طرفه
جیان هر شمشیر با تیغه‌های بلند و دو طرفه را شامل می شود، ولی این سبک از ووشو نوعی از چانگ چوان است که در آن از شمشیر جیان استفاده می شود.
Taijijian | تای چی جیان | شمشیر دو لبه تای چی
یک دسته از ورزش ووشو است که در آن از شمشیر جیان استفاده می شود و برپایه تکنیک های سنتی تای چی چوان جیان است.
سلاح بلند | Long weapon
Gun | گون شو | چوب
گون شو، یک چوب بلند است که بلندی آن می‌تواند تا مچ دست فردی که ایستاده و دست‌هایش را به سمت بالا کشیده است باشد. ولی این فرم ووشو سبکی از چانگ چوان است که در آن از این چوب استفاده می شود.
Nangun | نن گون | چوب جنوبی
چوب جنوبی (نن گون) از گون ضخیم تر بوده و کار با آن نیز خیلی متفاوت است. نن گون با مواضع قوی و ضربات محکم شناخته می‌شود. این سبک برای افراد نیرومند مناسب است. رویداد نن گون در سال 1992 به وجود امد.
Qiang | کیانگ شو | نیزه
کیانگ یا نیزه یکی از موفق‌ترین سلاح های زمان جنگ بود که با نام " پادشاه سلاح‌ها " شناخته می‌شد. مانند سبک جیان، این سبک نیز نیازمند سرعت و حرکات برازنده و چابکی در حرکات پا است. کیانگ شامل چندین حرکات پیچیده است که برای پیشرفت در آن نیاز به مهارت زیاد می‌باشد. این عوامل کیانگ را به یکی از دشوارترین سلاح‌ها برای پیشرفت تبدیل نموده است.
ووشو در بازی‌های المپیک
IWUF | فدراسیون بین‌المللی ووشو | پیشنهادی را به کمیته‌ی بین‌المللی المپیک | IOC | ارائه داد تا این ورزش به بازی‌های آینده‌ی المپیک افزوده شود، اما این پیشنهاد با موفقیت همراه نبود. اگرچه IOC اجازه داد تا چین یک برنامه ووشوی سازمان دهی شده را در طی بازی‌های المپیک 2008 پکن داشته باشد اما این جزو 28 بازی رسمی المپیک نبود. ووشو یکی از 8 ورزشی بود که برای اضافه شدن به بازی‌های تابستانی المپیک 2020 پیشنهاد شد، اما این درخواست نیز در 29 می 2013 رد شد.
Wushu Taolu| ووشو تالو
تالو مسابقاتی است که در آن چابکی و توانایی شرکت کنندگان در اجرای مانورهای رزمی پرشی و تکنیک هایی که با/بدون سلاح‌های سنتی چین مانند شمشیر یا نیزه انجام می شود، به مبارزه طلبیده می شود. شرکت‌کنندگان بر اساس استانداردهای تعیین‌شده‌ی بین‌المللی قضاوت می‌شوند.
روتین ها ممکن است برای بزرگ نمایی توانایی های شخص مسابقه دهنده از قبل طراحی شوند و محدودیت زمانی آن ها اغلب 1 دقیقه و 20 ثانیه است. تالو به عنوان حرکات غیر مبارزه ای که برپایه ووشو ایجاد می شوند در نظر گرفته می شود.
منبع " http://wiki.5040.ir/fa/content/article/1935.html
مقدمه
در میان رازهای بسیار چینیان، یکی از آنها ورزش ووشو می‌باشد. ووشو بخش مهمی از میراث فرهنگی چین است و در طی قرن‌ها محتوای آن تغییر زیادی نیافته است. در ترجمه لغت به لغت، wu به معنای نظامی و shu معنی هنر می‌دهد. بنابراین wushu به معنی هنر جنگیدن یا هنرهای رزمی است.
اهمیت ووشو در چین
در گذشته ووشو برای زنده ماندن در طول جنگ‌ها و تحولات سیاسی بسیار چین اهمیت زیادی داشت. امروزه ووشو سازمان‌دهی شده و به یک شاخه از دانش هنرهای اجرایی در چین تبدیل گشته است. ووشو مشهورترین ورزش در میان جمعیت 1.1 بیلیون نفر چین است که توسط پیر و جوان تمرین می‌شود. تأکید این ورزش از جنگیدن به نمایش تبدیل شده است و برای دستیابی به سلامت، دفاع شخصی، قوانین نظامی، تفریح و مسابقات استفاده می‌شود.
فلسفه آموزش ووشو
برای شرح ووشو، بهتر است با فلسفه‌ی آموزش آن آشنا شوید. هر حرکت از این ورزش باید دارای استفاده مبارزه‌ای و زیبایی باشد. ارزش محتوای ووشو، زیبایی حرکات آن، فاکتورهای دشواری و روش‌های علمی آموزش آن، آهنگ عناصری هستند که ووشو را از دیگر هنرهای رزمی جدا می کند. حرکات در این ورزش به صورت فردی، دو نفره یا گروهی اجرا می‌شوند و ممکن است بی اسلحه یا با سلاح‌های سنتی چین انجام شوند. به طور خلاصه، ووشو مهیج‌ترین هنر رزمی ای است که دیده‌شده، احساس شده و به طور کامل تمرین شده است.
تاریخچه‌ی ووشو
در حدود قرن 8 و 9، زمانی که مسلمانان ( شامل عرب‌ها، ایرانیان و ترک‌ها) به چین رفتند، بسیاری از آنها با زنان چینی ازدواج‌کرده و به صورت دائمی در چین ساکن شدند. اسناد بسیاری از این جنبه از تاریخ ووشو وجود دارد که نشانه‌ی وجود اثراتی از ووشوی مدرن و تکامل بی‌وقفه‌ی آن است.
آن افراد مسلمان که در چین ساکن شده بودند و دارای تجربیات نظامی از قسمت آسیای شرقی بودند، به سرعت به ووشو علاقه نشان داده و با استفاده از تجربه‌هایشان در زمینه‌ی جنگیدن و سلاح‌های متفاوت، توانستند با ایجاد مدارس و قوانین جدید در ووشو و کنگ فو، تغییراتی اساسی در این ورزش ایجاد کنند. مدارس شناخته‌شده که شاخه‌هایی اصلی ووشو مانند Tantui، Zha-quan را ادامه دادند، تا امروز همچنان مشهور باقی‌مانده‌اند. بسیاری از این قوانین جدید، سهم بسزایی در گسترش و ارتقای ووشو به سبک معاصر داشته‌اند.
تکنیک های ووشو
در مسابقات ووشو از تکنیک های فردی یا اجباری استفاده می‌شود. روتین‌های اجباری آن دسته از کارهایی هستند که از قبل برای مسابقه دهندگان ایجاد شده اند و در نتیجه همه آنها عملاً حرکات مشابهی انجام خواهند داد. روتین های فردی آن‌هایی هستند که هر فرد، با در نظر داشتن قوانین خاص دشواری حرکات، با کمک مربی خود ایجاد می‌کند.
دسته‌بندی گروهی ووشو
علاوه بر مسابقات فردی، بعضی از مسابقات به صورت دوتایی یا گروهی می باشد. در ووشوی دو نفره که دویلیان (duilian) نیز نامیده می‌شود، رویدادهایی هستند که در آنها از نوعی مبارزه با سلاح و یا با دست خالی و گاه دست خالی در برابر سلاح استفاده می شود. حرکات ووشوی دو نفره بسیار دیدنی است و حالتی از قبل طرح ریزی می شوند.
ووشوی گروهی با نام جی تی (jiti) نیز شناخته می‌شود. در این قسمت گروهی از افراد به اجرای حرکات همگام‌سازی شده و منظم می‌پردازند. در این رویدادهای گروهی، استفاده از موزیک برای هماهنگی با حرکات نمایشی نیز مجاز می باشد. قالی ای که برای اجرای ووشوی گروهی در نظر گرفته می‌شود نیز از روتین های فردی بزرگ‌تر است.
انواع سبک‌های ووشو
بدون سلاح | Barehanded
چانگ چوان |Changquan یا مشت بلند:
این فرم از ووشو، سبک به‌روز رسانی شده حرکات سبک های سنتی ووشو است. چانگ چوان بیش از بقیه فرم های ووشو دیده می شود و شامل سرعت، قدرت، دقت و انعطاف‌پذیری است. اجرای چانگ چوان دشوار بوده و نیاز به انعطاف پذیری و هنر ورزشی بالایی دارد و اغلب از سنین پایین تمرین می شود.
| Nanquanنان چوان یا مشت جنوبی:
این سبک به ووشویی که جنوب چین سرچشمه گرفته است بازمی‌گردد. بسیاری از آن سبک ها با حرکات قویی و ورزشی، با حرکات پیچیده و با ثبات دست شناخته می شدند. نانچوان سبکی مدرن است که از این حرکات قوی و سبک های سنتی دیگر جنوب چین نشأت می گیرد. این سبک نسبت به چانگ چوان نیاز به انعطاف‌پذیری کمتری داشته و حرکات آکروباتیک کمتری دارد. اما به ثبات و قدرت بیشتری در پاها و پایین تنه نیاز دارد. این رویداد در سال 1960 به وجود آمد.
Taijiquan | تای چی چوان یا مشت سایه ها
این سبک به دلیل حرکات آهسته و آرام خود که اغلب توسط افراد مسن به دلیل اثرات آرام بخشی آن انجام می شود معروف است. سبک تای چی چوان گاه در کشورهای غربی توسط افرادی که با ووشو آشنا نیستند با نام تای چی (T'ai chi) نیز شناخته می‌شود. این فرم ووشو، یک گردآوری مجدد از سبک تای چی چوان است، که حرکاتی از چن نیز در آن وجود دارد.
سلاح های مورد استفاده در ووشو
سلاح کوتاه | Short weapons
Dao یا شمشیر پهن
این نام به هر شمشیر/تیغه‌ی یک طرفه بازمی‌گردد، اما این فرم از ووشو، یکی از متدهای سبک چانگ چوان است که در آن از شمشیرهای سایز متوسط به شکل برگ بید استفاده می شود.
Nandao | نن دائو | شمشیر جنوبی
نن دائو دارای تیغه پهن تری و ضخیم تری نسبت به دائو است که به قدرت بیشتری برای کنترل نیاز دارد. این سلاح بر روی ضربات و برش های عمیق تکیه دارد. این سلاح توسط افراد نیرومند بهتر استفاده می‌شود. رویداد نن دائو در سال 1992 به وجود آمد.
Jian | جیان | شمشیر دو طرفه
جیان هر شمشیر با تیغه‌های بلند و دو طرفه را شامل می شود، ولی این سبک از ووشو نوعی از چانگ چوان است که در آن از شمشیر جیان استفاده می شود.
Taijijian | تای چی جیان | شمشیر دو لبه تای چی
یک دسته از ورزش ووشو است که در آن از شمشیر جیان استفاده می شود و برپایه تکنیک های سنتی تای چی چوان جیان است.
سلاح بلند | Long weapon
Gun | گون شو | چوب
گون شو، یک چوب بلند است که بلندی آن می‌تواند تا مچ دست فردی که ایستاده و دست‌هایش را به سمت بالا کشیده است باشد. ولی این فرم ووشو سبکی از چانگ چوان است که در آن از این چوب استفاده می شود.
Nangun | نن گون | چوب جنوبی
چوب جنوبی (نن گون) از گون ضخیم تر بوده و کار با آن نیز خیلی متفاوت است. نن گون با مواضع قوی و ضربات محکم شناخته می‌شود. این سبک برای افراد نیرومند مناسب است. رویداد نن گون در سال 1992 به وجود امد.
Qiang | کیانگ شو | نیزه
کیانگ یا نیزه یکی از موفق‌ترین سلاح های زمان جنگ بود که با نام " پادشاه سلاح‌ها " شناخته می‌شد. مانند سبک جیان، این سبک نیز نیازمند سرعت و حرکات برازنده و چابکی در حرکات پا است. کیانگ شامل چندین حرکات پیچیده است که برای پیشرفت در آن نیاز به مهارت زیاد می‌باشد. این عوامل کیانگ را به یکی از دشوارترین سلاح‌ها برای پیشرفت تبدیل نموده است.
ووشو در بازی‌های المپیک
IWUF | فدراسیون بین‌المللی ووشو | پیشنهادی را به کمیته‌ی بین‌المللی المپیک | IOC | ارائه داد تا این ورزش به بازی‌های آینده‌ی المپیک افزوده شود، اما این پیشنهاد با موفقیت همراه نبود. اگرچه IOC اجازه داد تا چین یک برنامه ووشوی سازمان دهی شده را در طی بازی‌های المپیک 2008 پکن داشته باشد اما این جزو 28 بازی رسمی المپیک نبود. ووشو یکی از 8 ورزشی بود که برای اضافه شدن به بازی‌های تابستانی المپیک 2020 پیشنهاد شد، اما این درخواست نیز در 29 می 2013 رد شد.
Wushu Taolu| ووشو تالو
تالو مسابقاتی است که در آن چابکی و توانایی شرکت کنندگان در اجرای مانورهای رزمی پرشی و تکنیک هایی که با/بدون سلاح‌های سنتی چین مانند شمشیر یا نیزه انجام می شود، به مبارزه طلبیده می شود. شرکت‌کنندگان بر اساس استانداردهای تعیین‌شده‌ی بین‌المللی قضاوت می‌شوند.
روتین ها ممکن است برای بزرگ نمایی توانایی های شخص مسابقه دهنده از قبل طراحی شوند و محدودیت زمانی آن ها اغلب 1 دقیقه و 20 ثانیه است. تالو به عنوان حرکات غیر مبارزه ای که برپایه ووشو ایجاد می شوند در نظر گرفته می شود.
منبع " http://wiki.5040.ir/fa/content/article/1935.html
