E.I.G
Registered User
پوشش بدن طیور از پر ، پوست و یک بافت پوششی فلسی شکل تشکیل شده است. پوشش بدن طیور تکامل یافته تر از پوست خزندگان است.
پرها
پوشش پر و پوشش بدن طیور و پرندگان را می توان می توان عامل تمایز این گروه از سایر مهره داران دانست. در سیر تکامل پرندگان ، بیشتر قسمتهای فلسی خزندگان تبدیل به پر شده است. پر در پرندگان و نیز فلس خزندگان از روانشین مشابهی به نام کراتین ساخته شده اند. اندازه پرها در سطوح مختلف بدن پرنده متفاوت است. هورمونهای جنسی از عوامل موثر در اختلاف شکل پرها در مرغ و خروس می باشند. شکل پرها برحسب جنسی طیور در نواحی گردن، گرده و پشت و دم متفاوت است. بین وزن و اندازه بدن مرغ با تعداد و اندازه پرها نسبت مستقیم وجود دارد. حدود ۴-۹٪ وزن زنده طیور را پر تشکیل می دهد. در نژادهای آمریکایی مقدار پر بین ۴/۵-6٪ وزن زنده طیور است. با افزایش سن و جنس، درصد پر نسبت به وزن زنده طیور تغییر می کند. پرندگان پیرتر و خروسی ها پرهای کمتری دارند. در نژادهایی که اندازه بدنشان بزرگتر است اندازه پرها نیز بزرگتر است. تعداد پرها در نژادهای آمریکایی مرغ بین ۶۰۰۰-۸۰۰۰ شمارش شده است. در برخی از مرغ های نژاد ویند وت پوشش بدن طیور تعداد پرها تا ۹۵۰۰ عدد است. تعداد پرها در پرندگان زینتی کوچک ۲۵۰۰ و در قو بیش از 10000 عدد است.
اعمال پر در طیور
۱- حفاظت بدن پرنده از صدمات فیزیکی .
۲- عایق مناسبی برای نگهداری دمای بدن بوده و پرنده را از برف و باران حفظ می نمایند.
۳- بعنوان عضو پرواز پرندگان هستند.
۴- پرندہ را در مقابل صیادان استتار می کنند.
۵- موجب جذابیت پرنده در بین پرندگان همان گروه می شوند.
پرها از نقاطی به نام پاپیلا در جنین مرغ بیرون می آید از نقطه نظر جنینی پاپیلاها در روز پنجم یا ششم دوران جنینی در پوست ظاهر می شوند. پرها بصورت یکنواخت تمام بدن را نمی پوشانند پرها تنها در نقاط معینی از پوست پرنده بنام پتریلا رشد می کنند.
مناطق واجد پر در پوست بوسیله محل های بدون پر که آپتریلا نامیده می شود از یکدیگر مجزا هستند.
بزرگترین پرها در ناحیه بال و دم پرنده واقع شده اند. به جز بال ها و دم، بدن پرندگان تازه متولد شده از پرهای کرکی پوشیده شده است. پرهای کرکی و نرم به زودی بلند تر شده و قسمت اعظم آن بصورت ساقه پر تمایز می یابند. طی چند روز ساقه ها و یا محورها جوانه زده و قسمت های دیگر پر ظاهر میشوند. تا ۴ الی ۵ هفتگی از سن مرغ، تمام بدن پرنده از پر پوشیده می گردد. اولین پرهاى طيور بزودی می ریزند و پرهای جدید تا ۸ هفتگی بوجود می آیند. دوره سوم کامل شدن پرها درست قبل از زمان بلوغ است. رشد پرهای نواحی مختلف بدن طیور در ردیف هایی صورت می گیرد. ده ناحیه برای رشد پرهای طیور وجود دارد. نواحی رشد پرها عبارت از شانه، ران، دم، سینه، گردن، شکم، ساق پا، پشت، بال و سر می باشند. زمان ظهور پرها بر بدن به ترتیب است:
۱- شانه و ران در سن ۲ تا ۳ هفتگی
۲- دم و سینه در ۳ تا ۴ هفتگی
۳- گردن، شکم، ساق پا در ۴ تا ۵ هفتگی
۴- پشت ۵ تا ۶ هفتگی
۵- بالی و سر ۶ تا ۷ هفتگی
پرهای دائمی به سه دسته تقسیم می شود و عبارتند از:
۱- شاه پرها ( COntour Feathers ) مثل پرهای اولیه و ثانویه بال و پرهای دم
۲- پوشی پرها ( DOWn۷ Feathers ) مثل پرهایی که قسمت اعظم بدن را پوشانده
۳- موی پرها ( Filoplumes ) که با چشم دیده نمی شوند.
موی پرها پس از پرکنی به صورت موهای باریکی در سطح پوست دیده می شوند. موی پرهای طیور بوسیله دستگاه پرکن، کنده نمی شوند و بایستی با شعله سوزانده شود. ساختمان پر
پر طیور دارای یک شاخه اصلی به نامه پایه (Ouill) می باشد.
پایه پر طیور در قسمت پایین توخالی بوده و کالاموس (SلاCalam) نامیده می شود.
در امتداد کالاموس یک ساقه بلند تو پر به نام محور (Rachis) به آن متصل شده است.
قسمت تو پر از دو طرف دارای شاخه های فرعی است که ریش Barb نامیده میشود.
ریش ها با زاویه ۴۵ درجه از ساقه پر منشعب می گردند. ریشک ها (BarbuleS) به موازات هم از دو طرف ریش و با زاویه ۴۵ درجه از ریش منشعب گشته اند. در انتهای رشته فرعی دیگری به نام باربیسل (Barbicel) جدا می شود. در انتهای باربیسل قلاب وجود دارد. تمام قسمت های فوقانی پر تشکیل شبکه ای را می دهند که به نام تنه پر (Vane) نامیده می شود. شبکه یا تنه پر در قسمت پایه پر وجود ندارد.
پرها واجد رنگهای متنوع می باشند و در یک پر نیز ممکن است رنگهای متفاوتی مشاهده شود. در بسیاری موارد اختلاف رنگ پرها به ناحیه قرار گرفتن پر نیز بستگی دارد.
پرها
پوشش پر و پوشش بدن طیور و پرندگان را می توان می توان عامل تمایز این گروه از سایر مهره داران دانست. در سیر تکامل پرندگان ، بیشتر قسمتهای فلسی خزندگان تبدیل به پر شده است. پر در پرندگان و نیز فلس خزندگان از روانشین مشابهی به نام کراتین ساخته شده اند. اندازه پرها در سطوح مختلف بدن پرنده متفاوت است. هورمونهای جنسی از عوامل موثر در اختلاف شکل پرها در مرغ و خروس می باشند. شکل پرها برحسب جنسی طیور در نواحی گردن، گرده و پشت و دم متفاوت است. بین وزن و اندازه بدن مرغ با تعداد و اندازه پرها نسبت مستقیم وجود دارد. حدود ۴-۹٪ وزن زنده طیور را پر تشکیل می دهد. در نژادهای آمریکایی مقدار پر بین ۴/۵-6٪ وزن زنده طیور است. با افزایش سن و جنس، درصد پر نسبت به وزن زنده طیور تغییر می کند. پرندگان پیرتر و خروسی ها پرهای کمتری دارند. در نژادهایی که اندازه بدنشان بزرگتر است اندازه پرها نیز بزرگتر است. تعداد پرها در نژادهای آمریکایی مرغ بین ۶۰۰۰-۸۰۰۰ شمارش شده است. در برخی از مرغ های نژاد ویند وت پوشش بدن طیور تعداد پرها تا ۹۵۰۰ عدد است. تعداد پرها در پرندگان زینتی کوچک ۲۵۰۰ و در قو بیش از 10000 عدد است.
اعمال پر در طیور
۱- حفاظت بدن پرنده از صدمات فیزیکی .
۲- عایق مناسبی برای نگهداری دمای بدن بوده و پرنده را از برف و باران حفظ می نمایند.
۳- بعنوان عضو پرواز پرندگان هستند.
۴- پرندہ را در مقابل صیادان استتار می کنند.
۵- موجب جذابیت پرنده در بین پرندگان همان گروه می شوند.
پرها از نقاطی به نام پاپیلا در جنین مرغ بیرون می آید از نقطه نظر جنینی پاپیلاها در روز پنجم یا ششم دوران جنینی در پوست ظاهر می شوند. پرها بصورت یکنواخت تمام بدن را نمی پوشانند پرها تنها در نقاط معینی از پوست پرنده بنام پتریلا رشد می کنند.
مناطق واجد پر در پوست بوسیله محل های بدون پر که آپتریلا نامیده می شود از یکدیگر مجزا هستند.
بزرگترین پرها در ناحیه بال و دم پرنده واقع شده اند. به جز بال ها و دم، بدن پرندگان تازه متولد شده از پرهای کرکی پوشیده شده است. پرهای کرکی و نرم به زودی بلند تر شده و قسمت اعظم آن بصورت ساقه پر تمایز می یابند. طی چند روز ساقه ها و یا محورها جوانه زده و قسمت های دیگر پر ظاهر میشوند. تا ۴ الی ۵ هفتگی از سن مرغ، تمام بدن پرنده از پر پوشیده می گردد. اولین پرهاى طيور بزودی می ریزند و پرهای جدید تا ۸ هفتگی بوجود می آیند. دوره سوم کامل شدن پرها درست قبل از زمان بلوغ است. رشد پرهای نواحی مختلف بدن طیور در ردیف هایی صورت می گیرد. ده ناحیه برای رشد پرهای طیور وجود دارد. نواحی رشد پرها عبارت از شانه، ران، دم، سینه، گردن، شکم، ساق پا، پشت، بال و سر می باشند. زمان ظهور پرها بر بدن به ترتیب است:
۱- شانه و ران در سن ۲ تا ۳ هفتگی
۲- دم و سینه در ۳ تا ۴ هفتگی
۳- گردن، شکم، ساق پا در ۴ تا ۵ هفتگی
۴- پشت ۵ تا ۶ هفتگی
۵- بالی و سر ۶ تا ۷ هفتگی
پرهای دائمی به سه دسته تقسیم می شود و عبارتند از:
۱- شاه پرها ( COntour Feathers ) مثل پرهای اولیه و ثانویه بال و پرهای دم
۲- پوشی پرها ( DOWn۷ Feathers ) مثل پرهایی که قسمت اعظم بدن را پوشانده
۳- موی پرها ( Filoplumes ) که با چشم دیده نمی شوند.
موی پرها پس از پرکنی به صورت موهای باریکی در سطح پوست دیده می شوند. موی پرهای طیور بوسیله دستگاه پرکن، کنده نمی شوند و بایستی با شعله سوزانده شود. ساختمان پر
پر طیور دارای یک شاخه اصلی به نامه پایه (Ouill) می باشد.
پایه پر طیور در قسمت پایین توخالی بوده و کالاموس (SلاCalam) نامیده می شود.
در امتداد کالاموس یک ساقه بلند تو پر به نام محور (Rachis) به آن متصل شده است.
قسمت تو پر از دو طرف دارای شاخه های فرعی است که ریش Barb نامیده میشود.
ریش ها با زاویه ۴۵ درجه از ساقه پر منشعب می گردند. ریشک ها (BarbuleS) به موازات هم از دو طرف ریش و با زاویه ۴۵ درجه از ریش منشعب گشته اند. در انتهای رشته فرعی دیگری به نام باربیسل (Barbicel) جدا می شود. در انتهای باربیسل قلاب وجود دارد. تمام قسمت های فوقانی پر تشکیل شبکه ای را می دهند که به نام تنه پر (Vane) نامیده می شود. شبکه یا تنه پر در قسمت پایه پر وجود ندارد.
پرها واجد رنگهای متنوع می باشند و در یک پر نیز ممکن است رنگهای متفاوتی مشاهده شود. در بسیاری موارد اختلاف رنگ پرها به ناحیه قرار گرفتن پر نیز بستگی دارد.
گروه صنعتی اسکندری برترین سازنده دستگاه جوجه کشی در سطح خاور میانه
