چامه‌سرایان گمنام

[Tystnaden]

در این جستار به معرفی یا نقل از چامه‌ها و چامه‌سرایانی بپردازید که برای عموم ِ مردم کمتر شهرت دارند، اما نزد شما دارای جایگاهی ویژه و برجسته هستند.

 

[Tystnaden]

من همیشه شیفته رهی معیری و اشعار او بوده‌ام و لحظاتی ناب و تکرار نشدنی را با خواندن اشعار او تجربه کرده‌ام .

ما نظر از خرقه‌ پوشان بسته‌ایـم
دل به مهر باده‌ نوشان بستـه‌ایـم

جان به‌کوی می فروشان داده‌ایم
در به روی خود فروشان بسته‌ایم

بحر طوفـان‌زا دلِ پرجوش ماست
دیده از دریـای جوشـان بسته‌ایـم

اشــک غم در دل فرو ریزیم و مـا
راه بر سـیل خروشـان بستـه‌ایـم

بـــر نـخیزد نالـــه‌ای از مـا رهـی
عهد الفت با خموشان بـسته‌ایـم

رهی معیری

 

[Dorhato]

نادر نادرپور شاعر، نویسنده و مترجم ایرانی 16 خرداد 1308 در کرمان به دنیا آمد. او از نوادگان رضا قلی میرزا پسر ارشد نادرشاه افشار بود. نادرپور پس از به پایان رساندن دوره دبستان درکرمان به تهران رفت و دوره متوسطه در دبیرستان ایرانشهر تهران تمام نمود و در سال 1328 برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت.

در سال 1331 پس از دریافت لیسانس از دانشگاه سوربن پاریس در رشته زبان و ادبیات فرانسه به تهران بازگشت.وی از سال 1337 به مدت چند سال در وزارت فرهنگ و هنر در مسئولیت‌های مختلف به کار مشغول بود. نادرپور در سال 1346 در کنار تعدادی از روشنفکران و نویسندگان مشهور در تأسیس کانون نویسندگان ایران نقش داشت و به عنوان یکی از اعضای اولین دوره هیئت دبیران کانون انتخاب گردید.

نادرپور مرداد ماه 1359 از تهران به پاريس رفت و تا ارديبهشت ماه 1365 در آن شهر اقامت داشت. در همانجا، به عضويت افتخاری اتحاديه نويسندگان فرانسه برگزيده شد و در مجامع و گردهمايی های گوناگون شرکت نمود. پساز آن به آمریکا رفت و تا پایان عمر در این کشور به سر برد. نادرپور به زبان فرانسه آشنایی کامل داشت. وی اشعار و مقالاتی را به زبان فارسی ترجمه نمود.

مجموعه‌های شعر او «چشم‌ها و دست‌ها»، «دختر جام»، «شعر انگور»، «سرمه خورشید»، «گیاه و سنگ نه، آتش»،«از آسمان تا ریسمان» «شام بازپسین»، «صبح دروغین»، «خون و خاکستر» و «زمین و زمان» چند سال پیش توسط انتشارات نگاه تجدید چاپ و به همراه یادداشت‌ها و توضیحات و با مقدمه‌ای از شاعر، برای سومین بار در یک مجلد عرضه شدند. نادرپور 29 بهمن 1378 در لس‌آنجلس بر اثر حمله قلبی از دنیا رفت.
منبع: ستاره دات کام


من مرغ کور جنگل شب بودم

باد غریب، محرم رازم بود

چون بار شب به روی پرم می‌ریخت

تنها به خواب مرگ، نیازم بود


هرگز ز لابلای هزاران برگ

بر من نمی شکفت گل خورشید

هرگز گلابدان بلور ماه

بر من گلاب نور نمی پاشید