......... اونا چند بار برا ما توپ رو زدن بیرون
اونا هدفشون تلف کردن وقت بوده ... برای برد نیومدن که حالا چند برا توپ رو بزنن بیرون چیزی رو از دست بدن ... کلا بازیکنای ایرانی عادت کردن تا توپ رو از دست میدن خودشونو میندازن رو زمین
...
...
فوتبال جوان مردانه مال اروپاست که خداییش طرف چیزیش میشه میفیته نه اینجا که اوخ میشه خودش رو میندازه
... سری که شکسته نشده بانداژ میشه یعنی تمارض بوده و برای تمارض نباید توپ رو بیرون زد
دوست عزیز در محوطه ی 18 و در زمانی که شرایط حساس یک موقعیت تحت اختیار کامل یک تیمه ( چه اون بازیکن سرپا بود چه خوابیده ) ،
عقل ، منطق و غریزه ایجاب میکنه کار ادامه پیدا کنه و موقعیت خطرناک مسابقه به ثمر بشینه ...
حتی خود بازیکنان مس هم اونقدر درگیر جریان حساس اون لحظه بودند که بعد از به ثمر رسیدن گل متوجه مصدومیت بازیکنشون شدن ...
چه در سطح اول فوتبال دنیا و چه در ایران این موقعیت اجتناب ناپذیره ...
کلا وقتی تیم میبازه همه دنیال توجیه کردن شکست هستن
طرفدار های تیم های استقلال و پرسپولیس هم همینطور هستن و این حرفتون درسته که اگه این اتفاق برای خودمون میفتاد شاکی میشدیم
ولی اگه بخوایم منطقی نگاه کنیم به قضیه جوانمردانه ترین حالت ادامه ی بازی بود تا درس عبرتی بشه برای تیم هایی که وقت کشی میکنن
مرتضی جان من باهات موافق نیستم . اگه ای نبازی رو مس میبرد یا مساوی میشد همین یاوری میومد میگفت که آره جلوی تیم میلیاردی حریف بردیم و ... همچین آدمهایی رو باید ببری . با جرزنی هم ببری تا بفهمن اخلاق یعنی چی !
بازی جوان مردانه فقط تو ایران به این شکل انجام میشه و یه جورایی لوث شده و بعضی اوقات مربی ها و بازیکنای حریف سر انجام ندادن بازی جوان مردانه وارد دعوا میشن و کاری می کنن انگار بازی جوان مردانه اجباریه
ظاهرا این عدم اجرای فیرپلی از سوی پرسپولیس انقدر بحث برانگیز و جذاب بوده که دوستان رو تا صبح بیدار نگه داشته! :دی
من تعدادی از کامنت های دوستان رو نقل کردم که قدری در مورد این داستان صحبت کنیم چون فکر می کنم این مساله در فوتبال ما دچار اشکال شده.
تا جایی که یادم هست فیرپلی (یعنی بیرون زدن توپ توسط بازیکنانی که می بینند یکی از بازیکنان حریف مصدوم شده یا قادر به ادامه بازی نیست) قدمت خیلی طولانی نداره و من دقیقا خاطرم هست که در بازی های جام جهانی 90 ایتالیا (یعنی 23 سال پیش) در بازی برزیل و اسکاتلند (البته قدری تردید دارم که بازی با اسکاتلند بود یا تیم دیگر)، در یک صحنه ای که بازیکن حریف مصدوم شده بود؛
کارلوس دونگا توپ رو زد بیرون تا اجبارا بازی از جریان بیفته و در فرصت ایجاد شده کادر پزشکی بتواند روی بازیکنی که واقعا هم مصدوم شده بود، کار کند. فردای اون روز این حرکت کارلوس دونگا مورد تمجید اکثر خبرنگاران قرار گرفته بود و یکی از آنها تیتر زده بود:
"دونگا یک جوانمرد واقعی است!" بعد از اون بازی ها در جام ملت های اروپا 1992 (یا شاید 1996) یک لوگو روی پیراهن ها و بازوی بازیکنان حک شد و عملا بازی جوانمردانه رسمیت پیدا کرد، در واقع تیم ها اعلام کردند که برایشان سوای نتیجه بازی، بازی جوانمردانه اولویت دارد ...
حالا برسیم به فوتبال کشور خودمان! ...
اول از همه باید پذیرفت که بازی جوانمردانه (بیرون زدن توپ) الزام و قانون حتمی نیست؛ حتی اگر در صحنه ای بازیکن حریف مصدومیتی در حد مرگ! داشته باشه، تا زمانی که بازی از جریان نیفتاده باشه تیم صاحب توپ
مختار هست که بازی را ادامه دهد یا توپ را بیرون بزند.
مطلب بعدی چیزی است که در تمام این 12 - 13 سال لیگ حرفه ای در ایران دیده ایم و نوع خطاهای بازیکنان، زمین خوردن ها و ... است که در فرمی که مشاهده می کنیم در فوتبال پیشرفته دنیا اصلا و ابدا دیده نمی شود!
شما ببینید که نوع تکل رفتن های بازیکنان ایرانی (کلی حرف می زنم که به کسی بر نخورد!) چطوری است؟ آیا چنین تکل رفتن هایی رو در بازی های تراز اول دنیا و در کالچو، لالیگا، بوندس لیگا و ... سراغ دارید؟!
به همین نسبت اصلا سراغ دارید که بازیکن های فوتبال با هر ضربه ای خودشون رو روی زمین بیندازند و چندین و چند غلت هم بزنند که به اصطلاح پیاز داغش رو زیاد کنند؟!
اما اینجا ایران است با همه اختصاصات عجیب و غریب آن و شما عینا می بینید که استعداد تباه کردن هر نوع قاعده و قانونی وجود دارد، فیر پلی و بازی جوانمردانه که جای خود دارد!
از دید من یکی از مهترین وجوه زیبا نبودن بازی های تیم های ایرانی
خشونت بسیار زیاد و بی مورد و همچنین اتلاف وقت های زننده و
زمین خوردن های تاترگونه است ...
در بسیاری از صحنه ها شما می بینید که بازیکن توپی رو خراب می کنه، بعد می خواد مثلا جبران کنه با تکل از پشت!! بازیکنی که توپ رو از او گرفته سرنگون می کنه!!
از اون طرف به کرات و دفعات (یک جوانمرد پیدا بشه اینجا بشمره در هر بازی ببینه چند بار اتفاق می افته!) بازیکن قدرت حمل توپ و خلق موقعیت مناسب نداره، خودش رو می زنه زمین که یعنی روی من خطا شد والا من از کریس رونالدو هم کریس رونالدوترم!!
خدا وکیلی این سبک بازی رو در همین پرسپولیس چقدر دیده اید؟ ببینید سبک بازی هادی نوروزی و غلامرضا رضایی شببیه چیزی نیست که بنده عرض کردم؟!
بنابراین باید قبول کنیم که فوتبال ما از نظر کیفیت ایرادهای فراوانی داره و فیرپلی هم که فلسفه خوبی داشته و همه جای دنیا جا افتاده و پذیرفتنی هم هست در این فوتبال به یک
افتضاح تبدیل شده. در نتیجه من عقیده دارم که در این مورد خاص موضوع لوث شده و الان قدری جرات و جسارت لازم هست تا از سوی کادر فنی تیم ها دستور صادر بشه که در برابر
زمین خوردن های بی مورد، توپ بیرون زده نشه و به این ترتیب بازی از تب و تاب نیفته و زیبایی خودش رو از دست نده ...
حالا برگردیم به صحبت های دوستان و اتفاقی که دیشب در بازی مستقیم پرسپولیس و مس افتاد:
چند نکته رو دوستان مطرح کردند:
- اتلاف وقت تیم مس: احتمال داره که در برخی صحنه ها این مساله اتفاق افتاده باشه همون داستان زمین خوردن های مشابه تیم های عربی باشه ولی در مورد صحنه مورد بحث مطمئن نیستم که واقعا مشکل جدی بود یا نه.
- بیرون زدن چندین باره توپ توسط مسی ها برای پرسپولیس: این دلیل قانع کننده ای نیست که ما هم حتما هر کاری آنها کردند بکنیم. به نظر من
باید چیزی که درست هست را انجام داد، اگر بازیکن حریف دچار مصدومیتی شده که واقعا قادر به ادامه بازی نیست، می شود توپ را بیرون زد اما نه هر زمین خوردنی را!
- اگر این اتفاق برای ما می افتاد چطور؟ آیا اینجا همه شکوه و شکایت نمی کردند؟: باید بپذیریم که کسب نتیجه به هر شیوه ای مطلوب نیست، اگر بازیکن ما هم بی خود و بی جهت خودش رو روی زمین می اندازه تا داور رو مجبور به گرفتن خطا بکنه، کارش غلط هست و اگر یکی از این زمین خوردن های الکی مثلا هادی نوروزی بازیکن حریف توپ رو بیرون نزد، نباید ناراحت شویم، چون حریف کار غلطی انجام نداده، باید مرز بین تعصب درست و بی قانونی و شلختگی رو درک کرد.
- سر بازیکن حریف شکسته نشده چون بانداژ نکردند: مفهوم این حرف یعنی تمارض بازیکن مس؛ باز هم عرض می کنم مطمئن نیستم واقعا این طور بوده یا نه. احتمالا بازیکن هایی که در جریان بازی بوده اند بهتر تشخیص داده اند که حریف مصدومیتش جدی بوده یا نه؛ ولی به هر حال باید دید قاعده فیرپلی چی هست آن وقت به اون قاعده عمل کنیم نه به تبصره هاش و یا برداشت های دیگر!
- در محوطه جریمه عقل و منطق حکم می کنه که بازی ادامه پیدا کنه: نه این طور نیست و بهترین شاهد مثال هم همون حرکت امین متوسل زاده ... اگر واقعا نیاز باشه که تووپ به بیرون زده بشه (ناتوانی حقیقی حریف از ادامه بازی)، باید این کار رو کرد و بیرون زد
حتی اگر به ضرر ما باشه. باز هم باید به قاعده رجوع کرد نه موقعیت خاصی که درش قرار داریم.
- تیم های بازنده در مقام توجیه بر می آیند: بله نکته کاملا درستی است. همه هم این موضوع رو دیده ایم، از همین علی دایی بگیرید تا سایر مربیان لیگ برتر، اکثریت قریب به اتفاق شان دست به توجیه کردنشان حرف ندارد! و زمین و زمان رو به هم می دوزند تا با مظلوم نمایی نشان بدهند که در بازی فوتبال نباخته اند!
- تیم هایی که مدعی اخلاق هستند ولی عملا طور دیگر رفتار می کنند (اتلاف وقت) رو حتی با جرزنی باید برد: هم موافقم هم مخالف! باید دید شرایط چطوری است.
باید محرز بشه عدم رعایت اخلاق و اتلاف وقت، اگر به قول شاغلام: "ایمان پیدو کردیم!" که دارند اتلاف وقت می کنند در این صورت موافقم که باید بی توجه از کنارشون رد شد تا سو استفاده از حسن اخلاق ما نشود.
در نهایت:
فکر می کنم باید یاد بگیریم که در برابر صحنه های بازی بدون جانبداری کورکورانه و بی منطق از تیم مورد علاقه مان، به قوانینی که وجود دارد - حالا ممکن هست این قانون مثل فیرپلی یک قانون نانوشته باشد- احترام بگذاریم حتی اگر به ضررمان باشد، و گر این حساسیت ها از سوی همه چه ارباب جراید و رسانه ها و چه مدیران فوتبال و مربیان و بازیکنان و تماشاچیان و ... کم شد، شاید کیفیت فوتبال مان هم بهتر شد و اون وقت از دیدن فوتبال ایرانی هم بیشتر لذت ببریم ...
