من كه نويسندگي رو خيلي دوست دارم
يعني يه جور آرامش بهم دست ميده
يه متن هايي نوشته بودم داييم كه دبير ادبيات هست وقتي ميخوند ذوق كرده بود
مادرم هم گريه ميكرد :دي
ولي ديگه نميدونم چي شد ادامه ندادم !
ولي واقعا آروم ميشم وقتي مينويسم...
مدتي هست كه مشغله زياد فكري باعث شده فقط خواننده باشم تا نويسنده......
نوشته هام هم البته فقط مال خودم هست
نه براي روزنامه و مجله و ...
گاهي هم مادرم ميخونه
همين........
_______ اين ها كه مقدمه بود بريم سر اصل مطلب :دي _________
دوستان من يه موضوع عاشقانه بسيار غمگين ( كه روح و قلب آدم رو تسخير ميكنه !!! يعني خيلي وحشتناك غمگينه ! )
دارم ...
نميدونم
هميشه وسوسه ميشم كه بنويسم ولي ...
اصلا نميدونم هر چي با خودم كلنجار ميرم به جايي نميرسم كه شروع كنم يا نه...
موضوع هم شايد واسه خودم اتفاق افتاده باشه ! شايد...
چند شخصيت محبوب داره كه بعلت .... فوت ميكنن
تنهايي
خيانت
جدايي
غربت
مرگ
و...
اصلا نميدونم شروع كنم يا نه
از كجا شروع كنم
روزي چقدر بنويسم
مثلا يه سوال مهم كه پيش مياد اينه كه شايد نويسنده ( حالا چه در واقعيت چه در خيالات) از دوران جواني وارد يه عرصه جديد زندگي (داستان ما ) شده ! آيا بايد از همون جووني شروع كنه به نوشتن اتفاقات و ... يا نه
بايد از بچگي شروع كنه؟
يا شرح مختصري از بچگي و گذشته !
من يه چند روز ديگه ميرم واسه دوره آموزشي سربازي (45 روز )
معاف از رزم هم كه هستم ميشه گفت وقت آزاد زياد دارم
البته كتاب تهيه كردم واسه اين مدت ولي خب
نميدونم آيا ميشه روي اين داستان هم وقت گزاشت و شروع به نوشتن كرد يا نه؟!
شرمنده زياد شد...
حس ميكنم يه سوال تكراري رو بارها تكرار كردم! ( شروع كنم يا نه ...)
يا حق