wanted boy
کاربر تازه وارد
سلام دوستان
من قصد دارم در این تاپیک در مورد وینگ چون و تاریخچه و تحوالات این رشته و اساتید این رشته مطالبی قرار دهم.
تاریخچه وینگ چون کونگ فو
تاریخچه وینگ چون تا استاد اعظم ایپ منمبدع و اولین استاد سبک وینگ چون کونگ فو
بانو انگ مویی راهبه ی کونگ فو کار
تنها زن و پیرترین عضو گروهی معروف به پنج استاد بزرگ در یکی از معابد شائولین، زندگی میکرد. برخورد و ابراز نارضایتی او با دولت منچوری به شدت برادران و شاگردان سرکش او نبود ولی او هم کاملا خود را از مبارزه علیه بی انصافی ها عقب نمی کشید
تا آنکه حاکمان سلسله منچوری با لشکری فراوان به معابد شائولین حمله برده و تمامی راهبان را قتل عام نموده و معابد را به آتش کشیدند، در این حمله فقط چند تن از اساتید هنرهای رزمی جان سالم به در بردند. بعد از تخریب معبد انگ مویی به صورت مخفیانه از آنجا گریخته و در کشور پهناور چین متواری شد. بالاخره او در معبد (درنای سفید) واقع در کوههای تای لئونگ که همینطور به اسم کوههای چای های نیزخوانده میشود، مستقر شد.کوهستانی که سکنه کمی داشت، این کوه بین شهرستانهای سچوان و یوان واقع شده بود. در آنجا او بدون مزاحم شروع به تمرین هنرهای رزمی و ذن کرد. انگ مویی مانند برادران کونگ فو کار (برادر یا سی هینگ، لقبی در سیستم کونگ فو به معنای برادر بزرگ است) خود که حالا از آنها جدا شده بود، قادر نبود خاطره به آتش زدن معبدشان و خیانت راهبان حیله گر را فراموش کند.
در هر صورت او نگرانی دیگری نیز داشت و آن هم اینکه به چه صورتی جانش را در مقابل راهبان مزدور و لشکریان منچو حفظ کند. خیلی مشکل خواهد بود که خیانتکارانی که سالها آموزش دیدهاند و استاد بیشتر تکنیکهای شائولین شدهاند را مغلوب کرد. او هنوز در قابلیت های فنی و دانش تئوری از آنها ارشدتر بود ولی در قدرت بدنی، دیگر از آنها پیشرفتهتر نبود و ترس روزی را داشت که به علت کهولت سن دیگر قادر به مقاومت و دفاع در مقابل خیانتکارهای جوان و قدرتمند نباشد. فقط یک راه برای او وجود داشت، باید سبک را پایه گذاری کند که بتواند با آن بر تکنیکهای فعلی شائولین غلبه کند. ولی این چه سیستمی است و باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
انگ مویی، این سیستم جدید را از روباه و درنای سفید که در حال مبارزه آنها را مشاهده کرده بود الهام گرفت. در حقیقت او فقط مفهوم را از این حیوانات گرفت و بسیار تلاش کرد که تکنیکها را با بدن انسان تطبیق دهد.
به عقیده وی کونگفوی شائولین با حرکات کم ارتفاع، زیادی خسته کننده و غیر قابل تحمل بود. روش جدیدی که او توسعه داده بود به طور قابل ملاحضه فرق داشت. برای اینکه آنها حرکات بسیار ساده و قابل تطبیقی بودند. ده فرم رایج شائولین کونگ‌فو فقط کمی با یکدیگر فرق داشتند و از همه مهمتر تمرینها خیلی متداول و معمولی بودند.
سیستم جدید بانو انگ مویی شامل فقط ۳ فرم دست و یک فرم آدمک چوبی بود. همینطور در شائولین تعداد زیادی حرکت وجود داشت و با اینکه به نظر چشمگیر میآمدند و نامهای جذابی داشتند (مانند: اژدها و رقص ققنوس، چوب استاد تائو، شیری که از ارتفاع پایین میآید) ولی در واقعیت خاصیت عملی و کاربردی نداشتند. در حالیکه سیستم جدید برای اجرا و نمایش به درد نمیخورد به دلیل اینکه این سیستم حتی یک حرکت هم برای به نظر جالب آمدن و لذت بردن نداشت. تمام حرکاتی که انگ مویی توسعه داد مستقیماً با تمرین رزمی ارتباط داشتند، در نتیجه این حرکات ابداً نامهای دکوری و نمایشی نداشتند. نامهای این فنون، شرح وظیفه و دلیل کاربرد این حرکات را در بر داشت.
برای مثال در سیستم مبارزاتی جدید او حرکتی به نام کف دست به بالا با حرکت بازو(تان سائو) وجود داشت که دقیقاً و به طور ساده تشریح میکرد که دست و بازو باید به چه طریقی نگه داشته شود. یک تفاوت دیگر بین شائولین وسیستم جدید انگ مویی، تاکید زیاد به مفهوم قدرت که مشخصاً درسیستم شائولین پرورش داده شده بود، می‌باشد. یک هنرجوی شائولین قبل از اینکه به او اجازه داده شود که اولین حرکت را یاد بگیرد، برای مدت ۲ تا ۳ سال باید منحصراً طریق ایستادن که نشانه این سیستم است را تمرین میکرد. هدف سیستم Ng Mui مغلوب کردن حریف قوی-تر بود از طریق تکنیک صحیح تا قدرت زیاد. بدون شک در سیستم او، جایی برای آموزشهای قدرتی هم بود، برای او اساساً سوأل این بود که چطور میتواند حریف را بدون قدرت بدنی و تنها با نیروی عکس-العمل (در واقع نیروی خود حریف) از پا بیاندازد. برای این منظور او، طرز و شیوه ایستادن معمول و گارد گرفتن شائولین را تغییر داد (در شائولین اتکای بدن به سمت جلو بود)بانوی کونگ فو کار اتکای بدن را به پای عقب منتقل کرد و به جای استفاده از قدمهای بلند و پرشی شائولین، قدمهای کوتاه و سریع را برگزید. این طرز ایستادن به هنرجو این امکان را میداد تا به سرعت به زانوی حریف لگد بزند بدون اینکه از جای خود حرکت کند. دومین استاد سبک دختری زیبا به نام “ییم وینگ چون” در شهرستان کوآتن به دنیا آمد و از زمان فوت مادرش، با پدرش یی لی که دانشجوی معبد شائولین بود، تنها زندگی میکرد. در بچگی عقد او را با جوانی به نام لئونگ بوک چون که تاجر نمک بود و اهل شهرستان فوکین بسته بودند. ییم لی که به چندین تکنیک رزمی سبک شائولین مسلط بود در موقع لزوم از این تکنیکهای رزمی استفاده میکرد. به همین دلیل مورد تعقیب قانون قرار گرفت. برای اینکه دستگیر نشود به همراه دخترش فرار کرده و در مرز شهرستانهای سچوان و یوان در دامنه کوه تای لئونگ مستقر شد و روزی خود را با فروختن غذاهای لوبیایی به عنوان دستفروش میگذراند. به مرور وینگ چون بزرگ شده و دختری زیبا و پرانرژی شد. ولی زیبایی بیش از حد او، مساله ساز شد. در دهکده آنها قلدری معروف به نام وانگ بود که همیشه دنبال دردسر میگشت، اهالی دهکده در مقابل زورگویی او کاری نمیتوانستند بکنند، چون او استاد کونگ‌فو و عضو یک گروه تبهکاری بود. علاوه بر این مقامات قانونی و پلیس دسترسی و نفوذی به این دهکده مرزی نداشتند.
وانگ به خاطر زیبایی که وینگ چون داشت او را از طریق فرستادهای خواستگاری کرد ولی زمان محدودی را برای جواب او گذاشت که اگر آن زمان تمام شود و وینگ چون تقاضایش را قبول نکند، او را اذیت خواهد نمود. وینگ چون، چون بسیار از نظر بدنی ضعیف بود و نمیتوانست در مقابل او مقاومت کند و پدرش نیز در عین حال خیلی پیر شده بود. از آن روز به بعد پدر و دختر خیلی نگران آینده خود و سرنوشتشان شدند. در همین زمانانگ مویی در معبد درنای سفید واقع در کوه تای لئونگ زندگی میکرد و برای رفع مایحتاج خود، چندین بار در ماه به این دهکده کوچک می‌آمد. یک روز که استاد به شهر آمده بود و از ییم لی (پدر وینگ چون) در حال خرید بود، از طرز نگاههای وینگ چون و پدرش تشخیص داد که آنها در مورد مطلبی نگران هستند. وقتی که از آنها سوأل کرد همه چیز را به او گفتند. انگ مویی که خود سابقه طولانی در مبارزه با ظلم و بیعدالتی داشت، تصمیم گرفت به وینگ چون کمک کند. او نمیخواست خود مستقیماً وارد مبارزه شود زیرا از آن بیم داشت که هویت اصلیاش فاش شود و دیگر آنکه درگیر شدن و شکست دادن یک ولگرد خیابانی برای استادی مثل او، نه افتخار بود نه عادلانه. لذا او تصمیم گرفت مسأله را به صورت دیگری حل کند، آن هم اینکه با آموزش دادن هنر رزمی جدید خویش به وینگ چون، او را برای دفاع از خود آماده کند. هنرهای رزمی خیلی برای وینگ چون غریبه نبود به دلیل اینکه پدرش قبلاً رزمیکار بود. وینگ چون خودش هرگز در موقعیتی نبود که احتیاج به یاد گرفتن سیستم دفاع شخصی داشته باشد. ولی حالا تحت آموزش استاد انگ مویی هدفی در نظر داشت. بنابراین به صورت خصوصی وینگ چون ظرف فقط یک سال استاد تمام متدهایی شد که استادش به او آموزش داده بود.
انگ مویی بعد از ختم دورهی آموزش، در معبد درنای سفید، او را به پدرش تحویل داد. وینگ چون به تازگی از کوه تای لئونگ برگشته بود که آن قلدر دهکده دوباره زورگویی خود را شروع کرد. این بار وینگ‌چون از او فرار نکرد و او را به مبارزه طلبید. آن قلدر بسیار خوشحال شد، چون مطمئن بود که او فاتح مبارزه خواهد بود و مشتاقانه منتظر بود که بالاخره این دختر زیبا را صاحب شود. ولی او خود را فریب میداد چون، وینگ چون او را به نحوی روی زمین پرتاب کرد که او عاجزانه روی زمین خوابیده و به او التماس میکرد و دیگر میلی نداشت که وینگ چون را اذیت کند. بعد از اینکه وینگ چون آن خلافکار را مغلوب کرد به آموزش سیستم رزمی خود، نزد استادش، ادامه داد. بعدها اسم این سبک به نام کونگ فوی وینگ چون شهرت یافت.
اساتید بزرگ از زمان وینگ چون تا اوایل قرن بیستم (شش نسل)
Leung Bok Chao(همسر خانم وینگ چون)
Leung Lan Kwai
Leung Yee Tei & Wong Wa Bo
Leung Jan
Leung Bik & Chan Wah Shun & Leung Chun & Others
NG Chun So & Others 14 Students
استاد بزرگ ایپ من
در سبک وینگ چون استاد فقید “ایپ من” بزرگترین استاد کونگ فوی زمان خودش در جهان بود. با داشتن خلقی غیر عادی و احساس احترامی که برای خودش قائل بود، توجهی به شهرت و ثروت نداشت و همین طور خصلت بیادبی و تحقیر کننده بعضی از کونگفوکاران را نیز نداشت. با ملاقات با او مجبور به هیچ تظاهری نمیشدید. او با افرادی که ملاقات میکرد به آنان احساس آرامش میداد. صمیمیت و گرمی و میهمان نوازی او به صورتهای مختلف مشخص بود. او مردی متشخص، با اصالت و آرام بود. او در خانوادهای اصیل و محترم و ثروتمند متولد شده بود، خانواده او صاحب مزارع بزرگ و خانههای متعددی بودند. او به عنوان یک اشراف زاده زندگی مرفهی داشت تا آنجا که حتی اجازه نمیدادند برای برداشتن آب از روی زمین، خم شود. در سن ۱۳ سالگی در کمال تعجب همگان، به ورزشهای رزمی علاقمند شد و داستان علاقمند شدنش به هنر رزمی وینگ چون از این قرار است: استاد “چان واه شو” که ذکرش در بالا گفته شد، شاگرد محبوب استاد بزرگ “لئونگ جان” بود. او برای تعلیم و تربیت شاگردانش نیاز به جایی داشت، پدر “ایپ من” معبد خاندان ایپ را برای تدریس به او اجاره داد. استاد حقالتدریس زیادی (۳ سکه نقره) در ماه از شاگردانش میگرفت و این باعث شده بود که درس او کم رونق باشد. ییپ مَن به خاطر جذابیت تکنیکهایی که نزد استاد دیده بود، به شدت به این سبک علاقمند شد، بنابراین یک روز با آوردن ۳ سکه نقره برای “استاد واه” او را شگفت زده کرد. با وجود علاقه کم استاد به تدریس به ییپ من، به خاطر اعیان زادگی و نحیف و لاغر بودن او؛ سرانجام در مقابل اصرارهای ییپ مَن جوان، قانع شد. استاد در طول حیات خود ۱۶ شاگرد بیشتر نداشت که یکی از آنها پسرش “چون یو مین” بود. ییپ من جوانترین عضو و شاگرد مدرسه او بود. استاد پس از ۳ سال آموزش به ایپ من در گذشت و ییپ مَن ۱۶ ساله را ترک گفت. ییپ من جوان نیز برای تحصیل در کالج به هنگ کنگ سفر نمود.
ایپ من در کالج همراه با دوستان چینی خود گروهی برای مبارزه و دعوا با اروپاییها تشکیل داده بود و آنان را به خاطر مهارتش در وینگ چون به راحتی شکست میداد. او خود در خاطراتش اشاره میکند که از این موضوع بسیار متکبر شده بود. تا اینکه روزی یکی از همکلاسیهایش برای او از دوست پدرش که در شرکت با پدرش همکار بود، تعریف نمود و گفت که او در هنرهای رزمی بسیار پیشرفته است و از او پرسید که آیا جرات مبارزه با او را دارد یا نه؟ ییپ من جوان که بسیار مغرور شده بود و از هیچ کس نمیترسید روزی را معین نمود تا با همشاگردی خود به ملاقات آن مرد برود. آن مرد حدوداً ۵۰ ساله بود و در شرکت تجاری ابریشم کار میکرد. سرانجام روز قرار، بعد از ملاقات با آن مرد، قصد ملاقاتش با او را بیان کرد. مرد با لبخندی پذیرفت و از جوان پرسید که از استادت چیزی یاد گرفتهای یا نه؟ آیا فرم چام کیو را کار کردهای؟ ییپ من جوان که از این سوالات خشمگین شده بود لباسهایش را برای مبارزه از تن درآورد و پیرمرد تاکید کرد که او را نخواهد زد و فقط از خود در مقابل حملات او دفاع خواهد نمود. این مبارزه انجام پذیرفت و ییپ من بارها توسط پیرمرد به زمین کوبیده شد. این اولین باری بود که ییپ من از کسی شکست میخورد. او بعدها فهمید که آن پیرمرد شاگرد استاد استادش (در واقع همشاگردی استاد سابقش) بوده است.
به این صورت بود که ایپ من شاگرد پیرمرد (لئونگ بیک فرزند استاد لئونگ جان) شد و سالها نزد او به آموختن وینگ چون پرداخت. او در سن ۲۴ سالگی استادش را به قصد شهر خود ترک گفت. در آن زمان او خود دیگر در این سبک استاد شده بود. او در شهر خود فوشان در سال ۱۹۴۹ میلادی به شغل مربیگری روی آورد و مربی کانون کارگران شهر شد. پس از آن سالها به نیروهای پلیس درس داد. او قبل از بازنشستگی برای ترویج بیشتر سبک خود “کانون وینگ چون هنگ کنگ” را تأسیس کرد و پس از بازنشستگی استاد بزرگ لئونگ تینگ را به عنوان شاگرد ارشد و جانشین خود برای اداره این کانون معرفی کرد.
استاد ایپ من در طی سالها فعالیت آموزشی شاگردان زیادی را تربیت کرد که یکی از معروفترین آنها بروس لی نام داشت.
من قصد دارم در این تاپیک در مورد وینگ چون و تاریخچه و تحوالات این رشته و اساتید این رشته مطالبی قرار دهم.
تاریخچه وینگ چون کونگ فو
تاریخچه وینگ چون تا استاد اعظم ایپ منمبدع و اولین استاد سبک وینگ چون کونگ فو
بانو انگ مویی راهبه ی کونگ فو کار
تنها زن و پیرترین عضو گروهی معروف به پنج استاد بزرگ در یکی از معابد شائولین، زندگی میکرد. برخورد و ابراز نارضایتی او با دولت منچوری به شدت برادران و شاگردان سرکش او نبود ولی او هم کاملا خود را از مبارزه علیه بی انصافی ها عقب نمی کشید
تا آنکه حاکمان سلسله منچوری با لشکری فراوان به معابد شائولین حمله برده و تمامی راهبان را قتل عام نموده و معابد را به آتش کشیدند، در این حمله فقط چند تن از اساتید هنرهای رزمی جان سالم به در بردند. بعد از تخریب معبد انگ مویی به صورت مخفیانه از آنجا گریخته و در کشور پهناور چین متواری شد. بالاخره او در معبد (درنای سفید) واقع در کوههای تای لئونگ که همینطور به اسم کوههای چای های نیزخوانده میشود، مستقر شد.کوهستانی که سکنه کمی داشت، این کوه بین شهرستانهای سچوان و یوان واقع شده بود. در آنجا او بدون مزاحم شروع به تمرین هنرهای رزمی و ذن کرد. انگ مویی مانند برادران کونگ فو کار (برادر یا سی هینگ، لقبی در سیستم کونگ فو به معنای برادر بزرگ است) خود که حالا از آنها جدا شده بود، قادر نبود خاطره به آتش زدن معبدشان و خیانت راهبان حیله گر را فراموش کند.
در هر صورت او نگرانی دیگری نیز داشت و آن هم اینکه به چه صورتی جانش را در مقابل راهبان مزدور و لشکریان منچو حفظ کند. خیلی مشکل خواهد بود که خیانتکارانی که سالها آموزش دیدهاند و استاد بیشتر تکنیکهای شائولین شدهاند را مغلوب کرد. او هنوز در قابلیت های فنی و دانش تئوری از آنها ارشدتر بود ولی در قدرت بدنی، دیگر از آنها پیشرفتهتر نبود و ترس روزی را داشت که به علت کهولت سن دیگر قادر به مقاومت و دفاع در مقابل خیانتکارهای جوان و قدرتمند نباشد. فقط یک راه برای او وجود داشت، باید سبک را پایه گذاری کند که بتواند با آن بر تکنیکهای فعلی شائولین غلبه کند. ولی این چه سیستمی است و باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
انگ مویی، این سیستم جدید را از روباه و درنای سفید که در حال مبارزه آنها را مشاهده کرده بود الهام گرفت. در حقیقت او فقط مفهوم را از این حیوانات گرفت و بسیار تلاش کرد که تکنیکها را با بدن انسان تطبیق دهد.
به عقیده وی کونگفوی شائولین با حرکات کم ارتفاع، زیادی خسته کننده و غیر قابل تحمل بود. روش جدیدی که او توسعه داده بود به طور قابل ملاحضه فرق داشت. برای اینکه آنها حرکات بسیار ساده و قابل تطبیقی بودند. ده فرم رایج شائولین کونگ‌فو فقط کمی با یکدیگر فرق داشتند و از همه مهمتر تمرینها خیلی متداول و معمولی بودند.
سیستم جدید بانو انگ مویی شامل فقط ۳ فرم دست و یک فرم آدمک چوبی بود. همینطور در شائولین تعداد زیادی حرکت وجود داشت و با اینکه به نظر چشمگیر میآمدند و نامهای جذابی داشتند (مانند: اژدها و رقص ققنوس، چوب استاد تائو، شیری که از ارتفاع پایین میآید) ولی در واقعیت خاصیت عملی و کاربردی نداشتند. در حالیکه سیستم جدید برای اجرا و نمایش به درد نمیخورد به دلیل اینکه این سیستم حتی یک حرکت هم برای به نظر جالب آمدن و لذت بردن نداشت. تمام حرکاتی که انگ مویی توسعه داد مستقیماً با تمرین رزمی ارتباط داشتند، در نتیجه این حرکات ابداً نامهای دکوری و نمایشی نداشتند. نامهای این فنون، شرح وظیفه و دلیل کاربرد این حرکات را در بر داشت.
برای مثال در سیستم مبارزاتی جدید او حرکتی به نام کف دست به بالا با حرکت بازو(تان سائو) وجود داشت که دقیقاً و به طور ساده تشریح میکرد که دست و بازو باید به چه طریقی نگه داشته شود. یک تفاوت دیگر بین شائولین وسیستم جدید انگ مویی، تاکید زیاد به مفهوم قدرت که مشخصاً درسیستم شائولین پرورش داده شده بود، می‌باشد. یک هنرجوی شائولین قبل از اینکه به او اجازه داده شود که اولین حرکت را یاد بگیرد، برای مدت ۲ تا ۳ سال باید منحصراً طریق ایستادن که نشانه این سیستم است را تمرین میکرد. هدف سیستم Ng Mui مغلوب کردن حریف قوی-تر بود از طریق تکنیک صحیح تا قدرت زیاد. بدون شک در سیستم او، جایی برای آموزشهای قدرتی هم بود، برای او اساساً سوأل این بود که چطور میتواند حریف را بدون قدرت بدنی و تنها با نیروی عکس-العمل (در واقع نیروی خود حریف) از پا بیاندازد. برای این منظور او، طرز و شیوه ایستادن معمول و گارد گرفتن شائولین را تغییر داد (در شائولین اتکای بدن به سمت جلو بود)بانوی کونگ فو کار اتکای بدن را به پای عقب منتقل کرد و به جای استفاده از قدمهای بلند و پرشی شائولین، قدمهای کوتاه و سریع را برگزید. این طرز ایستادن به هنرجو این امکان را میداد تا به سرعت به زانوی حریف لگد بزند بدون اینکه از جای خود حرکت کند. دومین استاد سبک دختری زیبا به نام “ییم وینگ چون” در شهرستان کوآتن به دنیا آمد و از زمان فوت مادرش، با پدرش یی لی که دانشجوی معبد شائولین بود، تنها زندگی میکرد. در بچگی عقد او را با جوانی به نام لئونگ بوک چون که تاجر نمک بود و اهل شهرستان فوکین بسته بودند. ییم لی که به چندین تکنیک رزمی سبک شائولین مسلط بود در موقع لزوم از این تکنیکهای رزمی استفاده میکرد. به همین دلیل مورد تعقیب قانون قرار گرفت. برای اینکه دستگیر نشود به همراه دخترش فرار کرده و در مرز شهرستانهای سچوان و یوان در دامنه کوه تای لئونگ مستقر شد و روزی خود را با فروختن غذاهای لوبیایی به عنوان دستفروش میگذراند. به مرور وینگ چون بزرگ شده و دختری زیبا و پرانرژی شد. ولی زیبایی بیش از حد او، مساله ساز شد. در دهکده آنها قلدری معروف به نام وانگ بود که همیشه دنبال دردسر میگشت، اهالی دهکده در مقابل زورگویی او کاری نمیتوانستند بکنند، چون او استاد کونگ‌فو و عضو یک گروه تبهکاری بود. علاوه بر این مقامات قانونی و پلیس دسترسی و نفوذی به این دهکده مرزی نداشتند.
وانگ به خاطر زیبایی که وینگ چون داشت او را از طریق فرستادهای خواستگاری کرد ولی زمان محدودی را برای جواب او گذاشت که اگر آن زمان تمام شود و وینگ چون تقاضایش را قبول نکند، او را اذیت خواهد نمود. وینگ چون، چون بسیار از نظر بدنی ضعیف بود و نمیتوانست در مقابل او مقاومت کند و پدرش نیز در عین حال خیلی پیر شده بود. از آن روز به بعد پدر و دختر خیلی نگران آینده خود و سرنوشتشان شدند. در همین زمانانگ مویی در معبد درنای سفید واقع در کوه تای لئونگ زندگی میکرد و برای رفع مایحتاج خود، چندین بار در ماه به این دهکده کوچک می‌آمد. یک روز که استاد به شهر آمده بود و از ییم لی (پدر وینگ چون) در حال خرید بود، از طرز نگاههای وینگ چون و پدرش تشخیص داد که آنها در مورد مطلبی نگران هستند. وقتی که از آنها سوأل کرد همه چیز را به او گفتند. انگ مویی که خود سابقه طولانی در مبارزه با ظلم و بیعدالتی داشت، تصمیم گرفت به وینگ چون کمک کند. او نمیخواست خود مستقیماً وارد مبارزه شود زیرا از آن بیم داشت که هویت اصلیاش فاش شود و دیگر آنکه درگیر شدن و شکست دادن یک ولگرد خیابانی برای استادی مثل او، نه افتخار بود نه عادلانه. لذا او تصمیم گرفت مسأله را به صورت دیگری حل کند، آن هم اینکه با آموزش دادن هنر رزمی جدید خویش به وینگ چون، او را برای دفاع از خود آماده کند. هنرهای رزمی خیلی برای وینگ چون غریبه نبود به دلیل اینکه پدرش قبلاً رزمیکار بود. وینگ چون خودش هرگز در موقعیتی نبود که احتیاج به یاد گرفتن سیستم دفاع شخصی داشته باشد. ولی حالا تحت آموزش استاد انگ مویی هدفی در نظر داشت. بنابراین به صورت خصوصی وینگ چون ظرف فقط یک سال استاد تمام متدهایی شد که استادش به او آموزش داده بود.
انگ مویی بعد از ختم دورهی آموزش، در معبد درنای سفید، او را به پدرش تحویل داد. وینگ چون به تازگی از کوه تای لئونگ برگشته بود که آن قلدر دهکده دوباره زورگویی خود را شروع کرد. این بار وینگ‌چون از او فرار نکرد و او را به مبارزه طلبید. آن قلدر بسیار خوشحال شد، چون مطمئن بود که او فاتح مبارزه خواهد بود و مشتاقانه منتظر بود که بالاخره این دختر زیبا را صاحب شود. ولی او خود را فریب میداد چون، وینگ چون او را به نحوی روی زمین پرتاب کرد که او عاجزانه روی زمین خوابیده و به او التماس میکرد و دیگر میلی نداشت که وینگ چون را اذیت کند. بعد از اینکه وینگ چون آن خلافکار را مغلوب کرد به آموزش سیستم رزمی خود، نزد استادش، ادامه داد. بعدها اسم این سبک به نام کونگ فوی وینگ چون شهرت یافت.
اساتید بزرگ از زمان وینگ چون تا اوایل قرن بیستم (شش نسل)
Leung Bok Chao(همسر خانم وینگ چون)
Leung Lan Kwai
Leung Yee Tei & Wong Wa Bo
Leung Jan
Leung Bik & Chan Wah Shun & Leung Chun & Others
NG Chun So & Others 14 Students
استاد بزرگ ایپ من
در سبک وینگ چون استاد فقید “ایپ من” بزرگترین استاد کونگ فوی زمان خودش در جهان بود. با داشتن خلقی غیر عادی و احساس احترامی که برای خودش قائل بود، توجهی به شهرت و ثروت نداشت و همین طور خصلت بیادبی و تحقیر کننده بعضی از کونگفوکاران را نیز نداشت. با ملاقات با او مجبور به هیچ تظاهری نمیشدید. او با افرادی که ملاقات میکرد به آنان احساس آرامش میداد. صمیمیت و گرمی و میهمان نوازی او به صورتهای مختلف مشخص بود. او مردی متشخص، با اصالت و آرام بود. او در خانوادهای اصیل و محترم و ثروتمند متولد شده بود، خانواده او صاحب مزارع بزرگ و خانههای متعددی بودند. او به عنوان یک اشراف زاده زندگی مرفهی داشت تا آنجا که حتی اجازه نمیدادند برای برداشتن آب از روی زمین، خم شود. در سن ۱۳ سالگی در کمال تعجب همگان، به ورزشهای رزمی علاقمند شد و داستان علاقمند شدنش به هنر رزمی وینگ چون از این قرار است: استاد “چان واه شو” که ذکرش در بالا گفته شد، شاگرد محبوب استاد بزرگ “لئونگ جان” بود. او برای تعلیم و تربیت شاگردانش نیاز به جایی داشت، پدر “ایپ من” معبد خاندان ایپ را برای تدریس به او اجاره داد. استاد حقالتدریس زیادی (۳ سکه نقره) در ماه از شاگردانش میگرفت و این باعث شده بود که درس او کم رونق باشد. ییپ مَن به خاطر جذابیت تکنیکهایی که نزد استاد دیده بود، به شدت به این سبک علاقمند شد، بنابراین یک روز با آوردن ۳ سکه نقره برای “استاد واه” او را شگفت زده کرد. با وجود علاقه کم استاد به تدریس به ییپ من، به خاطر اعیان زادگی و نحیف و لاغر بودن او؛ سرانجام در مقابل اصرارهای ییپ مَن جوان، قانع شد. استاد در طول حیات خود ۱۶ شاگرد بیشتر نداشت که یکی از آنها پسرش “چون یو مین” بود. ییپ من جوانترین عضو و شاگرد مدرسه او بود. استاد پس از ۳ سال آموزش به ایپ من در گذشت و ییپ مَن ۱۶ ساله را ترک گفت. ییپ من جوان نیز برای تحصیل در کالج به هنگ کنگ سفر نمود.
ایپ من در کالج همراه با دوستان چینی خود گروهی برای مبارزه و دعوا با اروپاییها تشکیل داده بود و آنان را به خاطر مهارتش در وینگ چون به راحتی شکست میداد. او خود در خاطراتش اشاره میکند که از این موضوع بسیار متکبر شده بود. تا اینکه روزی یکی از همکلاسیهایش برای او از دوست پدرش که در شرکت با پدرش همکار بود، تعریف نمود و گفت که او در هنرهای رزمی بسیار پیشرفته است و از او پرسید که آیا جرات مبارزه با او را دارد یا نه؟ ییپ من جوان که بسیار مغرور شده بود و از هیچ کس نمیترسید روزی را معین نمود تا با همشاگردی خود به ملاقات آن مرد برود. آن مرد حدوداً ۵۰ ساله بود و در شرکت تجاری ابریشم کار میکرد. سرانجام روز قرار، بعد از ملاقات با آن مرد، قصد ملاقاتش با او را بیان کرد. مرد با لبخندی پذیرفت و از جوان پرسید که از استادت چیزی یاد گرفتهای یا نه؟ آیا فرم چام کیو را کار کردهای؟ ییپ من جوان که از این سوالات خشمگین شده بود لباسهایش را برای مبارزه از تن درآورد و پیرمرد تاکید کرد که او را نخواهد زد و فقط از خود در مقابل حملات او دفاع خواهد نمود. این مبارزه انجام پذیرفت و ییپ من بارها توسط پیرمرد به زمین کوبیده شد. این اولین باری بود که ییپ من از کسی شکست میخورد. او بعدها فهمید که آن پیرمرد شاگرد استاد استادش (در واقع همشاگردی استاد سابقش) بوده است.
به این صورت بود که ایپ من شاگرد پیرمرد (لئونگ بیک فرزند استاد لئونگ جان) شد و سالها نزد او به آموختن وینگ چون پرداخت. او در سن ۲۴ سالگی استادش را به قصد شهر خود ترک گفت. در آن زمان او خود دیگر در این سبک استاد شده بود. او در شهر خود فوشان در سال ۱۹۴۹ میلادی به شغل مربیگری روی آورد و مربی کانون کارگران شهر شد. پس از آن سالها به نیروهای پلیس درس داد. او قبل از بازنشستگی برای ترویج بیشتر سبک خود “کانون وینگ چون هنگ کنگ” را تأسیس کرد و پس از بازنشستگی استاد بزرگ لئونگ تینگ را به عنوان شاگرد ارشد و جانشین خود برای اداره این کانون معرفی کرد.
استاد ایپ من در طی سالها فعالیت آموزشی شاگردان زیادی را تربیت کرد که یکی از معروفترین آنها بروس لی نام داشت.
Last edited:
