-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
امیلی دیکنسون
- شروع کننده موضوع ashena55
- تاریخ شروع
ashena جان ... من هیچ کاری ازش به فارسی ندیدم ... شاید یکی دو تا شعر تو مجله ها
... و بیشتر به همون انگلیسی کاراش رو دنبال کردم.... 
اون کدوم نشریه است که هر بار میره سراغ یه شاعر
... یه بار فکر کنم یه ویژه نامه برای زنان شاعر داشت ، چند تا از کارای اینم توش بود که البته چنگی به دل نمی زد ترجمه اش
اون کدوم نشریه است که هر بار میره سراغ یه شاعر
حق با توه آشنا جان .... هنوز خیلی کتابهای مهم به فارسی ترجمه نشدن ... در این زمینه خیلی ضعف داریم ...
ما اگه می خوایم تو ادبیات جهان حرفی داشته باشیم ، اول باید به اندازه کافی روش احاطه داشته باشیم ( اول باید دشمن رو بشناسیم !!!
(شوخی ) برای این کار هم فقط دو راه هست : یا خودمون زبان اصلی بخونیم
، یا ترجمه شده باشه
... متاسفانه هر دو راه هم ...
ما اگه می خوایم تو ادبیات جهان حرفی داشته باشیم ، اول باید به اندازه کافی روش احاطه داشته باشیم ( اول باید دشمن رو بشناسیم !!!
ashena55
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 28 سپتامبر 2005
- نوشته‌ها
- 688
- لایک‌ها
- 2
من ebook اشعار دیکنسون رو یه زمانی از اینترنت دانلود کردم تا هر وقت زبانم خوب شد بخونم اما افسوس که فکر نمی کنم چنین اتفاقی بیفتهبه نقل از seymour :یا خودمون زبان اصلی بخونیم، یا ترجمه شده باشه... متاسفانه هر دو راه هم ...
البته ترجمه سعیدپور هم خوبه .
به تازگي خانم "نسترن نصرت زادگان" كتابي منتشر كرده كه اشعار اميلي ديكنسون را در آن ترجمه كرده.متاسفانه اسم كتابو فراموش كردم.
اشعارش فوق العاده است
- تاریخ عضویت
- 26 جولای 2007
- نوشته‌ها
- 6,356
- لایک‌ها
- 5,482
امیلی دیکنسون (به انگلیسی: Emily Dickinson) شاعرهٔ آمریکایی قرن نوزدهم میلادی.
او را شاعر معتکف نیز گویند یا به قول دکتر الهی قمشه ای دختر مولانا چرا که او بسیار با ابهام سخن می‌گوید
امیلی در سال ۱۸۳۰ در شهرک «امهرست» در ایالت ماساچوست آمریکا زاده شد
یک خواهر و یک برادر داشت پدرش خزانه دار دانشگاه و مردی خشکه مقدس بود، با قلبی پاک.
امیلی بیشتر وقت خود را در محیط خانه می گذراند و کمتر از خانه بیرون می رفت.
از کودکی روحیات او شبیه شاعران بود؛ حساس و مهربان.
امیلی به ندرت شهر و دیار خود را ترک می کرد، او همیشه عاشق محیط خانه بود،
عاشق جایی که خانواده اش در آنجا نفس می کشیدند.
امیلی هرگز ازدواج نکرد و زندگیش را با سرودن شعر و مراقبت از خانه و
نگهداری از پدر و مادرش سپری کرد،
پس از مرگ پدر و مادر به طور کلی منزوی و خانه نشین شد
و حتی با خویشان و اطرافیانش هم بیشتر با یادداشت ها و نامه های کوتاه و مقطعی رابطه برقرار می کرد.
روزی که امیلی در آن خانه قدیمی زاده شد شعر نیز همزمان با او در آن خانه متولد شد و
همزمان با او رشد کرد. با هر گام که امیلی در زمان برداشت شعر نیز دوش به دوش او در زمان
به راه افتاد و هرگز او را میان راه تنها نگذاشت.
شعر و امیلی با هم بزرگ شدند تا اینکه جایی از راه، امیلی دلباخته مردی از دوستان خانوادگی اش
به نام «چارلز ودزورث» شد که قاضی دادگستری بود، اما ودوزورث یک سال بعد در ۱۸۶۱ او را ترک کرد و
به بهانه های شغلی به کالیفرنیا رفت.
این ناکامی عشقی به شدت باعث پریشانی و ناامیدی امیلی شد و ظاهرا همین دوره،
یعنی فاصله میان سال های ۱۸۶۲ تا ۱۸۶۵ بود که خلاقیت های امیلی به اوج می رسد،
تنهایی امیلی دوچندان می شود و این اتفاق نه چندان زیبا تمام آینده او را تحت الشعاع قرار می دهد.
این شوک امیلی را به خود آورد تا دنیا را دوباره ببیند و خود را از میان تمام آدم های دنیا دوباره پیدا کند؛
امیلی پس از این ماجرا همیشه لباس سپید می پوشید و از خانه بیرون نمی رفت،
شاید روزی که او لباس سپید به تن کرد روزی بود که امیلی در عین تنهایی
هم صحبتی صمیمی برای خود پیدا کرد، کسی که هیچ کس به جز امیلی او را نمی دید.
جملاتی که بین امیلی و هیچ کس مبادله می شود، بسیار پرمعناست،
در این خانه حالا هیچ کس تنها دوست امیلی است.
بعد از مرگ پدر و مادر و از دست دادن معشوق شاید هیچ کس محکم ترین تکیه گاه برای امیلی باشد.
امیلی در این خانه اوقات فراغتش را با خود و هیچ کس تقسیم می کند
و از هیچ کس هزاران دوست می آفریند، دوستانی که نامه واسطه ای بین آنها بود.
او را شاعر معتکف نیز گویند یا به قول دکتر الهی قمشه ای دختر مولانا چرا که او بسیار با ابهام سخن می‌گوید
امیلی در سال ۱۸۳۰ در شهرک «امهرست» در ایالت ماساچوست آمریکا زاده شد
یک خواهر و یک برادر داشت پدرش خزانه دار دانشگاه و مردی خشکه مقدس بود، با قلبی پاک.
امیلی بیشتر وقت خود را در محیط خانه می گذراند و کمتر از خانه بیرون می رفت.
از کودکی روحیات او شبیه شاعران بود؛ حساس و مهربان.
امیلی به ندرت شهر و دیار خود را ترک می کرد، او همیشه عاشق محیط خانه بود،
عاشق جایی که خانواده اش در آنجا نفس می کشیدند.
امیلی هرگز ازدواج نکرد و زندگیش را با سرودن شعر و مراقبت از خانه و
نگهداری از پدر و مادرش سپری کرد،
پس از مرگ پدر و مادر به طور کلی منزوی و خانه نشین شد
و حتی با خویشان و اطرافیانش هم بیشتر با یادداشت ها و نامه های کوتاه و مقطعی رابطه برقرار می کرد.
روزی که امیلی در آن خانه قدیمی زاده شد شعر نیز همزمان با او در آن خانه متولد شد و
همزمان با او رشد کرد. با هر گام که امیلی در زمان برداشت شعر نیز دوش به دوش او در زمان
به راه افتاد و هرگز او را میان راه تنها نگذاشت.
شعر و امیلی با هم بزرگ شدند تا اینکه جایی از راه، امیلی دلباخته مردی از دوستان خانوادگی اش
به نام «چارلز ودزورث» شد که قاضی دادگستری بود، اما ودوزورث یک سال بعد در ۱۸۶۱ او را ترک کرد و
به بهانه های شغلی به کالیفرنیا رفت.
این ناکامی عشقی به شدت باعث پریشانی و ناامیدی امیلی شد و ظاهرا همین دوره،
یعنی فاصله میان سال های ۱۸۶۲ تا ۱۸۶۵ بود که خلاقیت های امیلی به اوج می رسد،
تنهایی امیلی دوچندان می شود و این اتفاق نه چندان زیبا تمام آینده او را تحت الشعاع قرار می دهد.
این شوک امیلی را به خود آورد تا دنیا را دوباره ببیند و خود را از میان تمام آدم های دنیا دوباره پیدا کند؛
امیلی پس از این ماجرا همیشه لباس سپید می پوشید و از خانه بیرون نمی رفت،
شاید روزی که او لباس سپید به تن کرد روزی بود که امیلی در عین تنهایی
هم صحبتی صمیمی برای خود پیدا کرد، کسی که هیچ کس به جز امیلی او را نمی دید.
جملاتی که بین امیلی و هیچ کس مبادله می شود، بسیار پرمعناست،
در این خانه حالا هیچ کس تنها دوست امیلی است.
بعد از مرگ پدر و مادر و از دست دادن معشوق شاید هیچ کس محکم ترین تکیه گاه برای امیلی باشد.
امیلی در این خانه اوقات فراغتش را با خود و هیچ کس تقسیم می کند
و از هیچ کس هزاران دوست می آفریند، دوستانی که نامه واسطه ای بین آنها بود.
- تاریخ عضویت
- 26 جولای 2007
- نوشته‌ها
- 6,356
- لایک‌ها
- 5,482
نگاه امیلی به دنیا نگاه عجیبی است،
امیلی منزوی و گوشه گیر از لابه لای درزهای آجرهای کهنه و قدیمی بهشتی بی نظیر می بیند،
بهشتی که پادشاهش خداست. شاید او نیازی نداشت تا مثل همسایه هایش
برای رفتن به دریا شال و کلاه کند، برای او تصور دریا در مخیلات اش کفایت می کرد تا تور در دریا بیندازد و
زیباترین واژه ها را برای شعرهایش شکار کند.
لحن و صدای شعر امیلی مخصوص خود اوست.
در شعر او عشق، خدا، طبیعت و جاودانگی نفس می کشند.
خانه پدری او سرشار بود از تجربیات باطنی، او هر روز به سفری تازه می رفت،
سفری به درون ژرفای زندگی نه در پهنای زمین،
شاید به همین علت بود که سروده هایش را بعد از مرگ او درون جعبه ای کشف کردند.
در عمق رنج و نومیدی نشانی از دلسوزی برای خود در لحن و کلام او نمی یابید،
امیلی گرچه تنهاست، اما این تنهایی را دوست می دارد،
هنر او شعری است مرگ اندیش. زندگی از دیدگاه امیلی یک تراژدی است،
اما عجیب است که با این تفکر او همیشه چشمانی براق داشت؛
او هرگز شاعری مهجور نبود، صدای امیلی چنان پردغدغه، صریح و خاص اوست که
خواننده را وامی دارد آنها را تا آخر بشنود..
امیلی منزوی و گوشه گیر از لابه لای درزهای آجرهای کهنه و قدیمی بهشتی بی نظیر می بیند،
بهشتی که پادشاهش خداست. شاید او نیازی نداشت تا مثل همسایه هایش
برای رفتن به دریا شال و کلاه کند، برای او تصور دریا در مخیلات اش کفایت می کرد تا تور در دریا بیندازد و
زیباترین واژه ها را برای شعرهایش شکار کند.
لحن و صدای شعر امیلی مخصوص خود اوست.
در شعر او عشق، خدا، طبیعت و جاودانگی نفس می کشند.
خانه پدری او سرشار بود از تجربیات باطنی، او هر روز به سفری تازه می رفت،
سفری به درون ژرفای زندگی نه در پهنای زمین،
شاید به همین علت بود که سروده هایش را بعد از مرگ او درون جعبه ای کشف کردند.
در عمق رنج و نومیدی نشانی از دلسوزی برای خود در لحن و کلام او نمی یابید،
امیلی گرچه تنهاست، اما این تنهایی را دوست می دارد،
هنر او شعری است مرگ اندیش. زندگی از دیدگاه امیلی یک تراژدی است،
اما عجیب است که با این تفکر او همیشه چشمانی براق داشت؛
او هرگز شاعری مهجور نبود، صدای امیلی چنان پردغدغه، صریح و خاص اوست که
خواننده را وامی دارد آنها را تا آخر بشنود..
- تاریخ عضویت
- 26 جولای 2007
- نوشته‌ها
- 6,356
- لایک‌ها
- 5,482
I’m Nobody ! Who are you ?
Are you – Nobody – too ?
Then there’s a pair of us .
Don’t tell !
They’d advertise – you know !
How dreary – to be – Somebody !
How public – like a frog –
To tell one’s name – the livelong June –
To an admiring bog !
من كسي نيستم ! تو كيستي ؟
آيا تو هم كسي نيستي ؟
پس ما يك جفت ايم .
ولي به هيچ كس نگو !
وگرنه همه با خبر مي شوند !
چقدر ملال آور است كه « كسي » باشي !
چقدر سطحي است – مانند يك قورباغه
كه نام ِ خود را سراسر روز تكرار مي كند
در لجن زار ِ‌ستايش و تحسين !
Are you – Nobody – too ?
Then there’s a pair of us .
Don’t tell !
They’d advertise – you know !
How dreary – to be – Somebody !
How public – like a frog –
To tell one’s name – the livelong June –
To an admiring bog !
من كسي نيستم ! تو كيستي ؟
آيا تو هم كسي نيستي ؟
پس ما يك جفت ايم .
ولي به هيچ كس نگو !
وگرنه همه با خبر مي شوند !
چقدر ملال آور است كه « كسي » باشي !
چقدر سطحي است – مانند يك قورباغه
كه نام ِ خود را سراسر روز تكرار مي كند
در لجن زار ِ‌ستايش و تحسين !
- تاریخ عضویت
- 26 جولای 2007
- نوشته‌ها
- 6,356
- لایک‌ها
- 5,482
We never know we go
When we are going
We jest and shut the door
Fate – following
Behind us bolts it
And we accost no more
ما هرگز نمي دانيم كه مي رويم
آن هنگام كه در حال رفتن هستيم
به شوخي درها را مي بنديم
و سرنوشت – كه ما را همراهي مي كند
پشت سر ما به درها قفل مي زند ،
و ما ديگر ، هرگز نمي توانيم به عقب برگرديم
When we are going
We jest and shut the door
Fate – following
Behind us bolts it
And we accost no more
ما هرگز نمي دانيم كه مي رويم
آن هنگام كه در حال رفتن هستيم
به شوخي درها را مي بنديم
و سرنوشت – كه ما را همراهي مي كند
پشت سر ما به درها قفل مي زند ،
و ما ديگر ، هرگز نمي توانيم به عقب برگرديم
درود
اين كتابها مي تواند براي شما مفيد باشد:
کتابفروشی بخوان داتکام » ليست كتاب اميلي ديكنسون : خرید اینترنتی کتاب - بزرگترین فروشگاه کتاب