انتقاد بی‌سابقه هانیه توسلی از فرصت‌طلبی یک کارگردان در انتخابات

[Merdas50]

حامد کلاهداری پس از وقایع انتخابات سال 88 فیلم «پایان نامه» را با محوریت اتفاق‌های پس از انتخابات جلوی دوربین برد. فیلمی که چه در مرحله تولید و چه در اکران حاشیه‌های فراوان داشت.

برخی از بازیگرانی که حاضر به حضور در پایان نامه نشدند تحت فشار قرار گرفتند و امیر آقایی به دلیل انصراف از بازی در این فیلم در سینما ممنوع‌الکار شد و ظاهراً این اتفاق برای هانیه توسلی هم رخ داد.
حامد کلاهداری با حمایت مستقیم علیرضا سجادپور مدیر کل وقت اداره نظارت و ارزشیابی فیلم «پایان نامه» را کارگردانی کرد. جالب اینکه کلاهداری که در این سال‌ها از حمایت مدیریت سینما بهره‌مند بوده و «پایان نامه» را با حمایت مستقیم سجادپور و شمقدری ساخت پس از پیروزی نامزد اصلاح‌طلبان در انتخابات به انتقاد از مدیریت سینمایی فعلی پرداخت.
حامد کلاهداری در گفت و گو با فارس درباره ویژگی‌های وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در دولت یازدهم گفت: «به عقیده من در دوره اصلاحات بهترین وزرا را داشتیم امیدواریم در این دوره شاهد مدیران یک سویه با نگاه‌های یک طرفه نباشیم. وزیر ارشاد از نخبگان سینما و فرهنگ بهره ببرد و هنرمندان را با یک سو نگری فراری ندهد.»
وی در ادامه گفت: «متاسفانه باید بگویم بدترین دوره فرهنگ و هنر کشور را این دوره تجربه کردیم . وزیر باید فارغ از جناح بندی‌ها و سیاسی‌کاری‌ها عمل کند و از عملکردهای سلیقه‌ای پرهیز کند. وی درباره خصوصیات مدیران میانی در وزارت ارشاد گفت: مدیران میانی باید دارای برنامه‌های کوتاه مدت و بلند مدت باشند فعالیت در عرصه فرهنگ و هنر با دیگر مدیریت‌ها متفاوت است و باید علاوه بر برنامه‌ریزی کوتاه مدت، برنامه‌ریزی بلند مدت‌هم داشته باشد. اگر مدیران از اهالی سینما باشند و دردمند این حوزه باشند می‌توانند موفق عمل کنند اما باید از جنا‌ح بندی‌ها و روابط و دوستی‌ها برحذر باشند.»
هانیه توسلی و هاتف علیمردانی در متنی از اظهارات کلاهداری انتقاد کردند.
متن این یادداشت را پیش رو دارید:
«جناب آقای حامد کلاهداری
هر چند بنا نداشتیم به رفتارها و بداخلاقی‌های چند ساله جنابعالی پاسخ دهیم اما با توجه به اظهارات اخیر جنابعالی که دوران فعالیت شمقدری را بدترین دوره فرهنگ و هنر کشور ارزیابی کرده‌اید بر آن شدیم تا مواردی را برای جنابعالی متذکر شویم.
در زمانی که بسیاری از اهل هنر به بهانه‌های واهی کنار گذاشته شدند جنابعالی بی‌هیچ سابقه‌ای در زمینه فیلمسازی تنها و تنها به واسطه نزدیکی به یک جریان فکری توانستید سه فیلم بلند سینمایی بسازید. آن روز که با بازیگرانی که حاضر نشدند در فیلم شما بازی کنند به بدترین نحو برخورد کردید تا آن‌ها ممنوع‌الکار شوند.
نباید فراموش می‌کردید که چرخه روزگار همیشه به کام نمی‌چرخد. اگر طرز تفکر شما همانی‌ست که چند سال است پیشه نمودید، اگرچه با آن مخالفیم اما به عنوان یک عقیده، به آن احترام می‌گذاریم، اما چرخش یک روزه شما بعد از انتخابات پرشور 92 نامی جز فرصت‌طلبی ندارد. شاید شما فراموش کرده‌اید رفتارها و سخنانی که در چند سال اخیر انجام دادید، اما این را بدانید تمام این‌ها در حافظه تاریخی ملت ایران ثبت شده است. ما فراموش نخواهیم کرد کسانی را که با هر تلنگری خود را به سمتی انداخته‌اند که نفع‌شان در آن بود.
با تمامی این‌ها امروز که ایران بیش از پیش به همدلی و دوستی نیاز دارد امیدواریم شما هم مانند دیگر فیلمسازان بدون دغدغه مشغول به کار باشید.»

 

[lion33]

مردك الاغ دورو..

 

[افتک]

سنگ پای قزوین که میگن اینه ؟

 

[Merdas50]

نان به نرخ روز خوردید ای دریغ!

سینمای ایران نه تنها از سوی مسئولان که از سوی خود سینماگران نیز به شدت سیاسی شده است؛ نشانه بارز سیاسی شدن این حوزه از سوی سینماگران، بروز رفتارهای سیاسی، آن هم به ناشیانه‌ترین شکل ممکن از سوی اهالی این حوزه است؛ رفتارهایی که البته تنها به سینماگران محدود نمی‌شود، ولی چون این عده در چنین رفتارهایی تبحر ندارند، تغییر رفتارشان به سرعت برجسته می‌شود.

به گزارش «تابناک»، در کشورمان که اخلاق به عنوان محور امور قرار گرفته، طبیعتاً انتظار می‌رود آداب سیاسی نیز در مدار اخلاق تعریف شود و از این حیث، بسیاری از کنش‌ها و واکنش‌های ‌سیاسی که در دیگر کشورها رویه‌ای معمول به شمار می‌رود، جای ندارد و به همین دلیل، انتظار می‌رود سیاسیون کشورمان سراغ چنین رویه‌هایی نروند، هرچند چنین رفتارهایی شایع است و انتظارات هیچ گاه در حوزه فرهنگ و اخلاق سیاسی به قدر کفایت برآورده نشده است.

در انتخابات پیش روی که شاهد رفتار اخلاقی از سوی کاندیداها و هوادارانشان به ویژه در قیاس با دوره پیشین بودیم، برخی بی‌اخلاقی‌ها دقیقاً پس از انتخابات رخ داده که مهم‌ترین آنها پس از اتفاق تکراری و تاریخیِ تلاش برای جا‌ دادن خود در میان حامیان رئیس جمهور منتخب و سهم خواهی، نفی کامل دولت رو به پایان، آن هم از سوی اشخاصی است که بیشترین منافع را در همین گذشته نزدیک برده‌اند.

مسأله تأسف آور اما ‌قرار گرفتن فرهنگیان در رده سیاسیون و تکرار رفتارهای سیاسیون توسط اهالی این حوزه به خصوص اهالی سینماست؛ رفتارهایی که متأسفانه این بار تکرار شد و تکرارش جای تأمل دارد. نخست، حامد کمیلی بود که در نامه‌ای سرگشاده به رئیس جمهور منتخب متنی بلندبالا در تحسین مردمی که برای جشن پیروزی به خیابان آمده بودند، نوشته‌ و آورده بود: «من امروز در خیابان لبخند را دیدم، به دنبال لب‎ها می‎گشت... پایی پینه بسته را که گویی رمق یافته بود... و مردی خسته را که زیر چشمی به کلید شما نگاه می‎کرد...».

البته شاید کمیلی را بتوان فردی دارای زاویه با موضع دولت دهم تلقی کرد، ولی دیگر شخصی نمی‌تواند شک کند که حامد کلاهداری جزو آثار دولت دهم است؛ جوانی که فیلم‌های پرهزینه شکلات داغ (۱۳۸۸)، پایان نامه (۱۳۸۹) و فرار از کمپ (۱۳۹۰) را در شرایطی با هزینه‌های سنگین با حمایت شدید شمقدری و سجادپور ساخت و لابد رانتی نصیبش نشد که در دوره گوشه نشینی کارگردانان پرسابقه و کارکشته، توانست برای خود کارنامه کارگردانی با بودجه وزارت ارشاد و دیگر نهادها ایجاد نماید.

حال چنین شخصی در گفت وگویی باورنکردنی با تأکید بر عملکرد فارغ از جناح‌بندی وزارت ارشاد دولت آینده گفت: «وزیر بعدی ارشاد از نخبگان‌ سینما و فرهنگ بهره ببرد و افراد را با یکسونگری فراری ندهد. به عقیده من در دوره اصلاحات بهترین وزرا را داشتیم. امیدواریم در این دوره، شاهد مدیران یکسویه با نگاه‌های یک طرفه نباشیم. وزیر ارشاد از نخبگان سینما و فرهنگ بهره ببرد و هنرمندان را با یک سو نگری فراری ندهد».

وی در ادامه گفت: «متأسفانه باید بگویم بدترین دوره فرهنگ و هنر کشور را در این دوره تجربه کردیم! وزیر باید فارغ از جناح‌بندی‌ها و سیاسی‌کاری‌ها عمل کند و از عملکردهای سلیقه‌ای پرهیز کند!» و در واقع به نوعی سر مدیرانی را که فرصت کارگردانی ‌برایش فراهم کرده بودند، در طبق تقدیم مدیران تازه کرد تا در دوران تازه نیز مبرا از عملکرد گذشته اش که بر هیچ کس پوشیده نیست، بتواند همچنان به فعالیتش ادامه دهد. این در حالی است که همین شخص در گذشته گفته بود: «خط فکری آقای سجادپور در کار موجود است و بدون حمایت‌های معنوی ایشان، ساخت این فیلم غیرممکن بود» و حامی اصلی فیلم بعدی نیز همین مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد بودند!

سوای اینکه کارکرد وزارت فرهنگ و ارشاد تا چه اندازه ناشیانه است و چنین دوردرجاهای ناشیانه‌ پس از انتخاب روحانی تا چه میزان شعر «نان به نرخ روز خوردید ای دریغ» را یادآوری می‌کند، این پرسش اساسی مطرح است که وقتی فرهنگ که همچون متر و معیار اخلاق است، با چنین آفت‌هایی مواجه می‌شود، تکلیف اخلاق و فرهنگ سیاسی چیست؟ آیا نباید اندکی در رفتارمان بیندیشیم و اگر قصد تغییر رفتار داریم، حداقل با شیب کمتر چنین انجام دهیم و ظاهر ماجرا را حفظ کنیم؟!

 

[ioncube]

مخلص کلام:خاک تو سر همشون
این فیلم پایان نامه رو من دارمش،مزخرفه