m/javid
کاربر افتخاری ادبیات
- تاریخ عضویت
- 12 آگوست 2005
- نوشته‌ها
- 398
- لایک‌ها
- 5
این سروده ام را به حکیم توس تقدیم می کنم:
بـــسی رنـــج بـــــردی در ایــــن ســـالِ سـی/ عــجـــم زنــــــده کـــــردی بــــدیــــن پـــارسی
چو تاریخ ایران بنازد به تو/ خداوندِ حکمت برازد به تو
چــو سِــنّت فــزون گشت از شصت و پـنج / نماند از برایت بجز درد و رنج
به تاریخ شاهان مروری دگر/ نمودی ، فکندی تو شوری دگر
تو شهنامه ات گنجِ ایران بُوَد/ سخنهای پر مغز در آن بُوَد
حماسه سرایی چو تو کس ندید/ به بعد تو هم کس نیامد پدید
تو در خلق آثار پر نغز خود/ نهادی دل و دیده و مغز خود
تو شهنامه را با دلی پرز شور/ ز ایران سرودی و دادی غرور
چو این گنج پر رنج دادی به او/ به محمود آن شاه بی آبرو
تو را راند از درگه اش چون عدو/ چنان کو نبودی بتو گفتگو
تو راوعده دینار دادو دِرم/ نکرد او وفا وعده را،لاجرم
زغزنین بیرون به عزم هرات/ شدی تا که گردی ز دامش نجات
چو او لایق این چنین زر نبود/ ندانست قدرش به پستی فزود
چنان خلق کردی به مکتوب خود/ یلان و دلیرانِ محبوب خود
که گویی همو راست باد و درست/ بزادند از مادر خود نخست
چنان صحنه جنگ آراستی/ که گویی تو خود نیز آنجاستی
زمردی ایرانیان دلیر/ ز گردان و آن پهلوانان شیر
براندی سخنهای زیبا به شعر/ تو گفتی ز مردانگی و ز مهر
ز بهرام گفتی و از گور او/ ز رستم که سهراب بُد پور او
ز اسفندیار خطا کار دون/ که آنسان بشد واله و سر نگون
زگرگین میلاد و کشواد و گیو/ زهفت خوان رستم ز اکوانِ دیو
چنان آفریدی به این نامه ات/ به سی سال واندی به شهنامه ات
که «جاوید» شد نامِِ نام آوران/ دلیران و گردان و جنگ آوران
بـــسی رنـــج بـــــردی در ایــــن ســـالِ سـی/ عــجـــم زنــــــده کـــــردی بــــدیــــن پـــارسی
چو تاریخ ایران بنازد به تو/ خداوندِ حکمت برازد به تو
چــو سِــنّت فــزون گشت از شصت و پـنج / نماند از برایت بجز درد و رنج
به تاریخ شاهان مروری دگر/ نمودی ، فکندی تو شوری دگر
تو شهنامه ات گنجِ ایران بُوَد/ سخنهای پر مغز در آن بُوَد
حماسه سرایی چو تو کس ندید/ به بعد تو هم کس نیامد پدید
تو در خلق آثار پر نغز خود/ نهادی دل و دیده و مغز خود
تو شهنامه را با دلی پرز شور/ ز ایران سرودی و دادی غرور
چو این گنج پر رنج دادی به او/ به محمود آن شاه بی آبرو
تو را راند از درگه اش چون عدو/ چنان کو نبودی بتو گفتگو
تو راوعده دینار دادو دِرم/ نکرد او وفا وعده را،لاجرم
زغزنین بیرون به عزم هرات/ شدی تا که گردی ز دامش نجات
چو او لایق این چنین زر نبود/ ندانست قدرش به پستی فزود
چنان خلق کردی به مکتوب خود/ یلان و دلیرانِ محبوب خود
که گویی همو راست باد و درست/ بزادند از مادر خود نخست
چنان صحنه جنگ آراستی/ که گویی تو خود نیز آنجاستی
زمردی ایرانیان دلیر/ ز گردان و آن پهلوانان شیر
براندی سخنهای زیبا به شعر/ تو گفتی ز مردانگی و ز مهر
ز بهرام گفتی و از گور او/ ز رستم که سهراب بُد پور او
ز اسفندیار خطا کار دون/ که آنسان بشد واله و سر نگون
زگرگین میلاد و کشواد و گیو/ زهفت خوان رستم ز اکوانِ دیو
چنان آفریدی به این نامه ات/ به سی سال واندی به شهنامه ات
که «جاوید» شد نامِِ نام آوران/ دلیران و گردان و جنگ آوران
