بازی
Rainbow Six Siege محصول
یوبیسافت، بعد از مدت‌ها طرفداران سری Rainbow و علاقه‌مندان به شوترهای تاکتیکی را دور هم جمع کرده و تجربه‌ای منحصربه‌فرد را برای علاقه‌مندان به این سبک فراهم آورده است. با زومجی و بررسی Rainbow Six Siege همراه باشید.
سری Rainbow Six یکی از بازیهای پرطرفدار یوبیسافت و مجموعه‌ی Tom Clancy به شمار می‌رفت و عجیب بود که چرا در سال‌های اخیر، شاهد معرفی و انتشار نسخه‌ی جدید آن نبوده‌ایم. گرچه یک نسخه‌ی جدید معرفی و سپس کنسل شد، اما سر انجام نوبت به این سری پرطرفدار رسید و Siege در جریان E3 2014 معرفی شد. در این مدت و تا زمان انتشار بازی یوبیسافت عملا دست به تبلیغات گسترده‌ای برای Siege نزد تا این بازی زیر سایه‌ی آثار بزرگ یوبیسافت قرار بگیرد. غافل از اینکه Siege یکی از بهترین و با کیفیت‌ترین بازیهای یوبیسافت در سال‌های اخیر به شمار می‌رود. این بازی دقیقا همان چیزی است که بازیکنان‌های حرفه‌ای به دنبالش هستند و خوشبختانه همه چیز دست به دست هم داده تا از این شوتر چند نفره‌ی آنلاین لذت ببریم. اما چه مسائلی باعث شده تا نقاط منفی بازی کمتر به نظر برسند و شاهد یک بازی موفق باشیم؟ چرا با وجود این بخش چند نفره‌ی خوب، Siege در بین شوترهای بزرگ دیگر به آن شکل که باید دیده نشد؟ پاسخ این سوالات را در ادامه خواهیم داد.
اولین چیزی که با ورود به بازی به چشم می‌آید، نبود یک بخش داستانی در Siege است که مسلما بسیاری از مخاطبان را ناامید خواهد کرد. مخاطبانی که به این موضوع عادت کردند و توقع دارند تا یک بخش داستانی کامل و صحنه‌های سینمایی و پر از انفجار را ببینند و در نهایت و پس از اتمام آن، وارد بخش چندنفره شوند و به تجربه‌ی بازی ادامه دهند. Siege هدفی متفاوت دارد. ما بازیهای زیادی را می‌بینیم که به دلیل تمرکز کامل سازنده بر روی بخش تک‌نفره و داستانی، فاقد بخش چند نفره هستند و معمولا ایرادی به این موضوع گرفته نمی‌شود. پس چرا باید نبود بخش داستانی در یک بازی چندنفره را به عنوان یک نکته‌ی منفی در نظر بگیریم؟ آن هم یک شوتر تاکتیکی که مخاطب خاص خود را دارد. تیم سازنده تمام توان خود را برای پدید آوردن بستری برای بازیکنان علاقه‌مند به بازیهای تیمی و تاکتیکی خرج کرده است. وجود یک بخش داستانی، مخاطب بیشتری را جذب بازی می‌کرد، اما ممکن بود کیفیت بخش چندنفره نیز تحت تاثیر این موضوع قرار گیرد و همه چیز متفاوت از چیزی باشد که در حال حاضر شاهدش هستیم. در نبود بخش داستانی، یک تجربه‌ی کوتاه و در قالب تمرین را خواهید داشت. در بخش شبیه‌ساز با تمام مکانیزم‌های بازی آشنا خواهید شد. این بخش در چند مرحله، شما را با تمام نقشه‌های بازی نیز آشنا می‌کند. در شبیه‌ساز، طعم بی‌رحم بودن بازی را خواهید چشید، چرا که هیچ‌گونه Checkpoint برای مراحل در نظر گرفته نشده است. در واقع نوعی آزمون و خطا در این بخش وجود دارد، چرا که مکان قرار گیری دشمن‌ها را یاد گرفته و در دفعات بعد سعی در جبران اشتباه قبلی خواهید داشت. برای هر مرحله سه چالش در نظر گرفته شده که با انجام هر کدام از آن‌ها، ۲۰۰ امتیاز هدیه می‌گیرید.
همان‌طور که اشاره کردیم، این بازی مخاطب خاص خود را دارد و قبل از تجربه‌ی آن، باید به سلیقه‌ی خود رجوع کنید. آیا بخش داستانی برای شما اولویت اصلی محسوب می‌شود؟ پس Rainbow Six Siege انتظارات شما را برآورده نخواهد کرد! آیا به بخش چند نفره‌ی بازی‌هایی همانند Call of Duty یا Battlefield علاقه دارید؟ باید گفت هسته مرکزی بخش چندنفره سیج به خوبی پایه ریزی شده است، اما شاید کمبود زیرساخت‌های مناسب برای بخش مودها و البته عدم وجود مودهای پرمحتوا و معنی‌دار، از جمله عواملی باشند که باعث شکست این بازی در مقابل دیگر نام‌های بزرگ این سبک شوند. اما در مقابل باید بگویم که Siege تجربه‌ای کاملا متفاوت است و حتی اگر یک بازیکن حرفه‌ای در بازیهای چندنفره‌ی دیگر باشید، با ورود به دنیای Siege، مدتی را درگیر یادگیری خواهید بود و کمی طول می‌کشد تا به آن عادت کنید. اولین باری که وارد بخش MultiPlayer شدم به قدری بازی سخت بود که از انجام دوباره آن ناامید شده بودم! در این بخش دو تیم پنج نفره در مقابل هم قرار می‌گیرند. اگر دوستانتان در دسترس نیستند، مجبور به همراه شدن با نفرات غریبه خواهید بود و این در یک بازی مثل Siege قطعا به ضرر شما خواهد بود. تنها در صورتی این موضوع به تیم شما لطمه وارد نمی‌کند که تیم مقابل نیز به همین شکل گزینش شده باشد. اما در هر صورت در دفعات اول، لطمه‌ی جدی به شخص شما وارد خواهد شد! بازی هیچ ایده‌ای برای قرار دادن افراد هم سطح در مقابل یکدیگر ندارد. ممکن است در همان بار اول، رقبای بسیار با تجربه‌ای را ملاقات کنید که قبل از شما با Siege زندگی کرده‌اند. بازیکنانی که با تمامی امکانات بازی آشنا هستند و هر شخصیت را به خوبی می‌شناسند.
در نقطه‌ی مقابل شما قرار دارید که یک سرباز ساده هستید و عملا هیچ‌گونه تجهیزات خاصی به همراه ندارید! تمام شخصیت‌های بازی در ابتدا قفل هستند و شما مجبور به جمع آوری امتیاز برای آزاد کردن آن‌ها هستید. این پایان کار نیست و هنوز هم بازی برای یک بازیکن تازه وارد، سورپرایزهای بی‌رحمانه‌ای خواهد داشت که در کنار تمام موارد ذکر شده، به تجربه‌ی شما در ساعات ابتدایی به شدت لطمه وارد خواهد کرد. هیچ‌گونه Respawn یا بازیابی سلامتی در حین مراحل وجود ندارد. همه چیز به میزان سلامتی شما بستگی دارد. سلامتی شما در بازی در بازه‌ای ۱۰۰ تایی عددگذاری شده که معمولا با یکی دو بار برخورد گلوله به شما به صفر می‌رسد و بر زمین می‌افتید. اگر خوش شانس باشید، هم تیمی شما به کمکتان خواهد شتافت و کمی از میزان سلامتی خود را بازخواهید یافت. اگر بدشانس باشید با یک شلیک دقیق Headshot می‌شوید و همه چیز برای شما به پایان می‌رسد و باید منتظر راند بعدی بمانید! سخت بودن بازی در همین موضوعات خلاصه نمی‌شود! هیچ نقشه‌ای نیز در نظر گرفته نشده تا حداقل مکان دشمنانی نزدیک‌تر یا آن‌هایی که مشغول نبرد رودررو با هم‌تیمی‌هایتان هستند را برای لحظاتی مشاهده کنید. شما در تمام مدت فقط و فقط هم تیمی‌های خود را خواهید دید و این بهترین فرصت برای اعضای تیم مقابل است تا در هر نقطه‌ای مخفی شوند و شما را غافلگیر کنند. تنها راه پیدا کردن دشمنان به صورت غیر مستقیم، استفاده از دوربین‌های متحرک یا نصب شده در محیط خواهد بود. با این دوربین‌ها، امکان علامت‌گذاری دشمنان هم وجود دارد، اما با تغییر مکان آن‌ها، دیگر اطلاعی از مکان آن‌ها نخواهید داشت.
اشاره کردیم که در ابتدای بازی، با وجود تمام سختی‌های یاد شده، دسترسی به شخصیت‌های بازی نخواهید داشت و با یک سرباز معمولی به استقبال تیم‌های مقابل خواهید رفت. با پیشروی در بازی و کسب امتیاز در پایان هر دور مسابقه، علاوه بر بالا رفتن سطح، امتیازاتی هم به دست می‌آورید که با آن‌ها می‌توانید شخصیت‌های بازی را خریداری کنید و سلاح‌های آن‌ها را ارتقا دهید. امکان خرید امتیاز نیز از همان ابتدای بازی وجود دارد. آن هم برای محصولی که برای تجربه‌ی ان هزینه‌‌ای کامل پرداخت کرده‌اید. اگرچه نمی‌توان بخش فروشگاه و خرید از آن را به عنوان عامل پیروزی افراد در بازی دانست، اما این موضوع برای Siege که هدف آن ایجاد توازن در هر مبارزه است، کمی غیر عقلانی به نظر می‌رسد. شخصیت‌های بازی در پنج دسته‌ی متفاوت تقسیم‌بندی شده‌اند. در هر دسته شخصیت‌هایی وجود دارند که در دو دسته‌ی مدافع و مهاجم تقسیم بندی شده‌اند. متاسفانه امکانات مربوط به ارتقا محدود هستند و حتی امکان تغییر سلاح برای برخی از شخصیت‌ها وجود ندارد و مجبور به استفاده از سلاح تعیین شده برای آن‌ها خواهید بود. با این وجود تنوع بالای شخصیت‌های بازی، دست شما را باز گذاشته تا تجارب متفاوتی از گیم‌پلی Siege داشته باشید. تمامی مراحل بازی دو تیم پنج نفره را در مقابل یکدیگر قرار می‌دهد. یک تیم حمله می‌کند و آن یکی وظیفه‌ی دفاع از گروگان یا بمب‌ها را بر عهده دارد. در حالت حمله کمتر از یک دقیقه فرصت دارید تا دوربین‌های متحرک را به سمت ساختمان‌ها بفرستید و اتاق به اتاق به جستجوی آن گروگان یا بمب‌ها بپردازید. با پیدا کردن محل مورد نظر، با استراتژی بهتری می‌توانید به حمله بپردازید و اگر هیچ‌کدام از اعضای تیم موفق به این کار نشوند، به شدت ضرر خواهید کرد. در این حالت تیم مدافع فرصت بیشتری برای مخفی شدن خواهد داشت و مسلما موقعیت بهتری برای غافلگیر کردن تیم مهاجم به دست خواهد آورد. در صورتی که شما در نقش تیم مدافع قرار بگیرید، همه چیز فرق خواهد کرد.
تمام اعضای تیم وظیفه دارند تا محل مورد نظر را به شیوه‌های مختلف مقاوم یا تله گذاری کنند. این کار به شیوه‌های مختلفی انجام می‌شود. هر شخصیت ابزاری متفاوت برای تله‌گذاری یا کمک به هم‌تیمی‌ها در اختیار دارد. مثلا سیم‌خاردار که در کنار درها قرار گرفته و باعث گیر کردن و کند شدن دشمنان می‌شود. شخصیتی دیگر با استفاده از نوعی مین که روی چارچوب درها نصب می‌شود به کمک اعضای تیم می‌آید. دیگری با گذاشتن وسیله‌ای در اطراف آن اتاق، باعث اختلال در دوربین‌های تیم مهاجم می‌شود و از لو رفتن مکان مورد نر جلوگیری می‌کند. بعضی شخصیت‌ها هم توانایی تله‌گذاری ندارند و در عوض به هم‌تیمی‌های خود جلیقه‌ی اضافی یا یک نوع سپر محافظ هدیه می‌دهند. تنوع بسار بالایی بین این شخصیت‌ها وجود دارد و به هیچ‌وجه نمی‌توان دو شخصیت یکسان را برای یک راند انتخاب کرد. باید سرعت عمل داشته باشید تا شخصیت مورد علاقه‌ی خود را زودتر از دیگران انتخاب کنید. در طرف مقابل شخصیت‌های حمله‌کننده نیز تفاوت‌های عمده‌ای با هم دارند. بعضی مانند پلیس‌های ضدشورش سپر در دست دارند. بعضی ابزار متفاوتی برای حمله به سمت تیم مدافع و حتی خنثی کردن تله‌های ان‌ها در اختیار دارند. بعضی هم توانایی فوق‌العاده‌ای در تخریب دیوارها دارند. دیوارها نقشی بسیار مهم در Siege ایفا می‌کنند. اکثر دیوارها با چند گلوله یا مشت سوراخ می‌شوند و می‌توان از همین سوراخ‌های کوچک برای غافلگیر کردن دشمنان استفاده کرد. تمام اعضای تیم مدافع توانایی این را دارند تا دو قسمت از دیوار‌های مورد نظر خود را در برابر حملات تیم مهاجم مقاوم کنند. اما بعضی از شخصیت‌های مهاجم، حتی توانایی تخریب این دیوارها را نیز دارند. بهتر است اینطور بگویم که هر شخصیت مدافع، حداقل یک شخصیت مهاجم دارد که این دو توانایی خنثی کردن امکانات همدیگر را دارند.
پس انتخاب کاراکتر‌ها با توجه به خصوصیات آن‌ها، می‌تواند بسیار مهم باشد و خود به تنهایی یک نکته‌ی تاکتیکی تلقی شود. نکته‌ی مهم این‌جاست که چگونه از امکانات استفاده کنید. اگر کمی خلاقیت به خرج دهید و باهوش باشید، با همکاری اعضای تیم یا به تنهایی، می‌توانید دست به کارهای شگفت‌انگیزی بزنید. هر کاری که فکرش را بکنید با استفاده از ابزارهای بازی ممکن می‌شود. به طور مثال تله‌ی انفجاری را روی ستون دیوار و به سمت داخل نصب کنید و از بیرون یک دیوار موقت روی در ایجاد کنید. اعضای تیم مقابل هیچ دیدی به این دوربین ندارند و کافیست برای ورود به محل مورد مورد نظر، دیوار را شکسته و قصد ورود داشته باشند تا به همین سادگی و بر اثر انفجار از بین بروند. این ترفند حتی برای پنجره‌ها هم کاربرد دارد. چرا که شما در بازی توانایی بالا رفتن از دیوار به وسیله‌ی قلاب و ورود به محل دلخواه از طریق پنجره‌ها را نیز خواهید داشت. هیچ نقطه‌ی امنی برای تیم مقابل وجود ندارد و درواقع مخفی شدن در بسیاری از شرایط هیچ فایده‌ای نخواهد داشت. ممکن است دیوار پشت سر شما منفجر شود و به همین سادگی همه چیز تمام شود. ممکن است یکی از اعضای تیم مقابل از فاصله‌ای دور ساختمان شما را هدف قرار داده باشد. می‌توان یک بمب را بر روی یکی از دیوارها کار گذاشت و پس از قرار گرفتن در موقعیت دیگری، دیوار را منفجر کرد تا توجه همه به محل انفجار جلب شود و در ادامه به راحتی و از پشت سر دشمن را غافلگیر کنید. همه چیز ممکن است و پس از مدت‌ها انجام بازی، باز هم ابتکارات و اتفاقات تازه‌ای خواهید دید.
شناخت نقشه‌ها بسیار مهم است و با توجه به اینکه روی Hud بازی نقشه‌ای وجود ندارد، باید نقاط مختلف آن از جمله اتاق‌ها و راه‌های نفوذ را به خاطر بسپارید. محیط‌های بازی تنوع خوبی دارند و حتی شامل یک کشتی گرفتار شده در یخبندان یا یک هواپیما نیز می‌شوند. همچنین هماهنگی بین اعضای تیم نیز بسیار مهم است. اگر با دوستان خود یک تیم را تشکیل دهید، بیشترین لذت را خواهید برد و نتایج بسیار خوبی نیز خواهید گرفت. اگر قرار باشد هر کسی بدون توجه به دیگری، کار دلخواه خود را انجام دهد، احتمال شکست بسیار بالا می‌رود. این در حالی است که اگر با استفاده از میکروفون برای حمله یا دفاع برنامه ریزی داشته باشید، همه چیز فرق می‌کند و تیم حریف به سختی می‌تواند شما را شکست دهد. حتی امکان مارک کردن نقاط مختلف نیز وجود دارد و می‌توانید دقیقا به دوست خود اشاره کنید تا در چه مکانی قرار بگیرد و به نوعی به هم‌تیمی خود پیشنهاد ارایه کنید. یکی از نکات بسیار جالب بازی، امکان کمک و راهنمایی هم‌تیمی‌ها، حتی پس از کشته شدن است. بعد از کشته شدن می‌توانید با استفاده از دوربین‌های محیط یا دوربین‌های متحرکی که در محیط جامانده‌اند، تمام نقاط نقشه را بررسی کنید و با علامت زدن دشمن، برای چند ثانیه آخرین محل حضور او را به هم تیمی خود اطلاع دهید. ضمن اینکه امکان از بین بردن این دوربین‌ها نیز وجود دارد و با این کار، افراد بازمانده‌ی تیم حریف را کاملا تنها خواهید گذاشت و فرصت غافلگیر کردن آن‌ها را خواهید داشت.
همواره چالش‌هایی وجود دارند که در کنار نبرد شما و تیم مقابل، می‌توانند بازی را تحت تاثیر خود قرار دهند. به طور مثال اگر در هنگام حمله بتوانید گروگان را نجات و به بیرون از آن محل برسانید، پیروز خواهید شد و دیگر نیازی به کشتن هر پنج نفر تیم مقابل نخواهد بود. در حالت دفاع نیز کافیست تا از آن گروگان مراقبت کنید. ممکن است تعداد اعضای تیم شما کمتر از تیم مقابل شده باشد، اما اگر فقط یک نفر از تیم شما زنده مانده باشد و بتواند تا آخرین ثانیه دوام بیاورد و در کنار این موضوع تیم حریف اقدام به نجات گروگان نکند، تیم شما برنده خواهد شد. مراحل بازی بسیار جمع و جور طراحی شده‌اند تا سرعت بالای بازی نیز حفظ شود. فرصتی بسیار کوتاه برای مجهز کردن محیط یا فرستادن دوربین به سمت تیم مدافع و در نهایت فرصتی کمتر از پنج دقیقه برای اتمام ماموریت که باعث می‌شود به سرعت مسابقات بیشتری را تجربه کنید
از طرفی حتی در صورت کشته شدن، زمان زیادی را صرف انتظار نخواهید کرد و خیلی زود و با اتمام کار، راند بعدی آغاز می‌شود. به جز حالت چند نفره بازی، حالتی به نام Ranked هم وجود دارد که از ساختاری مشابه بخش اصلی پیروی می‌کند و البته قوانین سخت‌گیرانه‌تری دارد. این بخش کمی بیشتر از بخش اصلی زمان می‌برد و جذابیت خاص خود را دارد. به غیر از آن بخشی به نام Terrorist Hunt نیز وجود دارد که بسیار لذت بخش است و موقعیت خوبی را برای بازی در کنار دوستانتان فراهم می‌کند. نکته‌ی عجیب در بخش Terrorist Hunt این است که این بخش با ۳۰ فریم بر ثانیه اجرا می‌شود و این در مقایسه با سایر بخشهای بازی اصلا جالب نیست! بازی از لحاظ فنی و بصری نیز قابل قبول است. همان‌طور که در صحبت‌ها اشاره داشتیم، امکان تخریب دیوارها در بازی وجود دارد. تقریبا هر دیواری قالب تخریب است و همین موضوع تاثیر بسیار زیادی در روند بازی خواهد داشت. بعد از گذشت چندین ساعت، باز هم از تماشای انفجار و تخریب دیوارها خسته نشدم. این انفجارها را با یک صداگذاری خوب تصور کنید تا به منظور من پی ببرید. صداگذاری به شکل دقیقی انجام شده و بعضی اوقات لازم است با گوش دادن به صدای اطراف خود، تصمیم بهتری برای موقعیت خود بگیرید. توجه خوبی به به بافت‌ها شده و طراحی محیط‌ها با دقت خوبی صورت گرفته است. شخصیت‌ها هم با همین دقت بالا طراحی شده‌اند. بازی معمولا فریم ریت ثابتی دارد و در بخشهای مختلف دیگر، تجربه‌ای روان و راحت برای مخاطب فراهم شده است. اما گاهی نقص در فریم ریت بازی برای شما دردسر بسیار زیادی ایجاد می‌کند. از طرفی بعضی اختلالات مربوط به اینترنت، ممکن است به تجربه‌ی شما خدشه وارد کند. اما در مجموع شاهد یک بازی انلاین قابل قبول هستیم. در مراحل تست بازی، حتی با پینگ ۲۱۵ نیز به مشکلی برنخوردیم. سرور‌های بازی واقعا فوق‌العاده عمل می‌کنند و حتی با یک اینترنت معمولی هم می‌توانید به راحتی بازی کنید. نه دردسری برای پیدا کردن بازیکنان و ورود به مبارزات داشتیم و نه شاهد مشکلات پی‌درپی در اتصال بودیم.
در نهایت باید دوباره به این موضوع اشاره کرد که Rainbow Six Siege یک شوتر متفاوت با دیگر محصولات سال‌های اخیر بود. اگر به دنبال این هستید که با خیال راحت به دل دشمن بزنید و همه را به رگبار ببندید، Siege گزینه‌ی مناسبی برای شما نخواهد بود. استراتژی مناسب در کنار فکر باز، سرعت عمل بالا و کاری تیمی حرف اول را می‌زند. در Rainbow Six Siege اولین اشتباه آخرین اشتباه شماست!
