اول بگم که یک کم تو این بخش گیج شدم. نمیدونم اینجا جای درستی برای این پست هست یا نه. اگه نبود ببخشید.
================
منبع: http://www.wired.com/
تاریخ خبر: جمعه 23 تیر 85
ترجمه: www.internetonline.mihanblog.com
این هفته شاتل فضایی ناسا همراه هوای تازه، دستگاه جدیدی را به ایستگاه بین المللی فضایی میبرد که ادرار فضانوردان را به اکسیژن تبدیل میکند.
دستگاه مولد اکسیژن ناسا که کپی برداری از دستگاه روسی به نام "الکترون" میباشد، با استفاده از الکترولیز، ادرار تصفیه شده را به هوای تازه تبدیل میکند.
این دستگاه که به اندازه یک یخچال معمولی میباشد فعلا مورد استفاده قرار نمیگیرد تا زمانی که شاتل در ماموریت بعدی خود دستگاه دیگری را که مخصوص تصفیه ادرار میباشد را به ایستگاه حمل کند. دستگاه دوم وظیفه جداسازی جامدات از ادرار و آماده سازی آن برای استفاده در مبدل را بر عهده دارد.
دستگاه نامبرده میتواند راهگشایی برای هموار سازی مسافرتهای طولانی مدت فضایی باشد. این مسافرتها اخیرا کانون توجه "استفان هاوکینگ" فیزیک دان و "جان یانگ" فضانورد بازنشسته قرار گرفته است. آنها میگویند که بشر باید فرار از کره خاکی را در برنامه داشته باشد تا در هنگام بلاهای طبیعی قادر به جلوگیری از انهدام نوع بشر باشد.
حمل اکسیژن به فضا پر هزینه است.
آدمی هر روزه به 680 گرم اکسیژن نیاز دارد. برای مأموریتهای فضایی زیر 3 هفته، بهترین گزینه اکسیژن مایع است. اما برای مأموریتهای طولانی مدت نگهداری میزان زیادی از اکسیژن مایع زیر دمای 183- سانتی گراد (نقطه جوش اکسیژن) تقریبا غیرممکن است.
در اوایل دهه هفتاد روسیه شروع به استفاده از دستگاهی به نام "مولد اکیسژن با سوخت جامد" (SFOGs) در ایستگاه فصایی "سالیوت" کرد. همین دستگاه در زیردریایی های غیر هسته ای نیز استفاده میشد. این کانتینرها با "پرکلرات لیتیوم" (ترکیبی از لیتیوم و کلر – مترجم) سوخت گیری میشدند. وقتی که این شمع میسوزد شعله های اکسیژن ایجاد میشود و حدود 800 گرم اکسیژن تولید میشود. در خاتمه از این شمع خاکستر کلراید لیتیوم باقی میماند. تصور میشد که این روش بسیار قابل اطمینان باشد ولی شعله غیر قابل کنترل آن در ایستگاه فضایی میر در 23 فووریه 1993 که 15 دقیقه به طول انجامید نظرها را تغییر داد.
در مصاحبه ای که بعد از بازگشت فضانورد ایستگاه میر، "جری لیننگر" شد وی شعله های آتش فوق را "مشعل یک متری" نامید چرا که این آتش خود منبع اکسیژن خود بود و کاملا غیرقابل کنترل بود. تنها کاری که لیننگر و فرمانده "کوزون" میتوانستند انجام دهند این بود که کپسولهای آتش خاموش کن را روی دیواره نزدیک شعله بپاشند تا آن را خنک نگهدارند و امیدوار باشند که فرو نریزد.
جایگزین خوبی برای SFOGs ها انتقال کپسولهای اکسیژن به فضا بود. ولی این کپسولها خود بسیار سنگین هستند و مقدار قابل توجهی اکسیژن حمل نمیکنند. دستگاه "الکترون"ی که روسیه ساخته است جایگزین بسیار خوبی برای هر دو مورد نامبرده است. این دستگاه آب مصرف شده فضاپیما را با استفاده از الکترولیز به هیدروژن و اکسیژن تبدیل میکند. هیدروژن به فضا آزاد و اکسیژن به کابین پمپ میشود.
================
منبع: http://www.wired.com/
تاریخ خبر: جمعه 23 تیر 85
ترجمه: www.internetonline.mihanblog.com
این هفته شاتل فضایی ناسا همراه هوای تازه، دستگاه جدیدی را به ایستگاه بین المللی فضایی میبرد که ادرار فضانوردان را به اکسیژن تبدیل میکند.
دستگاه مولد اکسیژن ناسا که کپی برداری از دستگاه روسی به نام "الکترون" میباشد، با استفاده از الکترولیز، ادرار تصفیه شده را به هوای تازه تبدیل میکند.
این دستگاه که به اندازه یک یخچال معمولی میباشد فعلا مورد استفاده قرار نمیگیرد تا زمانی که شاتل در ماموریت بعدی خود دستگاه دیگری را که مخصوص تصفیه ادرار میباشد را به ایستگاه حمل کند. دستگاه دوم وظیفه جداسازی جامدات از ادرار و آماده سازی آن برای استفاده در مبدل را بر عهده دارد.
دستگاه نامبرده میتواند راهگشایی برای هموار سازی مسافرتهای طولانی مدت فضایی باشد. این مسافرتها اخیرا کانون توجه "استفان هاوکینگ" فیزیک دان و "جان یانگ" فضانورد بازنشسته قرار گرفته است. آنها میگویند که بشر باید فرار از کره خاکی را در برنامه داشته باشد تا در هنگام بلاهای طبیعی قادر به جلوگیری از انهدام نوع بشر باشد.
حمل اکسیژن به فضا پر هزینه است.
آدمی هر روزه به 680 گرم اکسیژن نیاز دارد. برای مأموریتهای فضایی زیر 3 هفته، بهترین گزینه اکسیژن مایع است. اما برای مأموریتهای طولانی مدت نگهداری میزان زیادی از اکسیژن مایع زیر دمای 183- سانتی گراد (نقطه جوش اکسیژن) تقریبا غیرممکن است.
در اوایل دهه هفتاد روسیه شروع به استفاده از دستگاهی به نام "مولد اکیسژن با سوخت جامد" (SFOGs) در ایستگاه فصایی "سالیوت" کرد. همین دستگاه در زیردریایی های غیر هسته ای نیز استفاده میشد. این کانتینرها با "پرکلرات لیتیوم" (ترکیبی از لیتیوم و کلر – مترجم) سوخت گیری میشدند. وقتی که این شمع میسوزد شعله های اکسیژن ایجاد میشود و حدود 800 گرم اکسیژن تولید میشود. در خاتمه از این شمع خاکستر کلراید لیتیوم باقی میماند. تصور میشد که این روش بسیار قابل اطمینان باشد ولی شعله غیر قابل کنترل آن در ایستگاه فضایی میر در 23 فووریه 1993 که 15 دقیقه به طول انجامید نظرها را تغییر داد.
در مصاحبه ای که بعد از بازگشت فضانورد ایستگاه میر، "جری لیننگر" شد وی شعله های آتش فوق را "مشعل یک متری" نامید چرا که این آتش خود منبع اکسیژن خود بود و کاملا غیرقابل کنترل بود. تنها کاری که لیننگر و فرمانده "کوزون" میتوانستند انجام دهند این بود که کپسولهای آتش خاموش کن را روی دیواره نزدیک شعله بپاشند تا آن را خنک نگهدارند و امیدوار باشند که فرو نریزد.
جایگزین خوبی برای SFOGs ها انتقال کپسولهای اکسیژن به فضا بود. ولی این کپسولها خود بسیار سنگین هستند و مقدار قابل توجهی اکسیژن حمل نمیکنند. دستگاه "الکترون"ی که روسیه ساخته است جایگزین بسیار خوبی برای هر دو مورد نامبرده است. این دستگاه آب مصرف شده فضاپیما را با استفاده از الکترولیز به هیدروژن و اکسیژن تبدیل میکند. هیدروژن به فضا آزاد و اکسیژن به کابین پمپ میشود.