:happy: سلام حالتون خوبه
من میخام اینجا یه سوال رو که برام پیش اومد بپرسم . اونم اینه که آیا برای ما ایرانی ها امکان گرفتم اقامت در دبی وجود داره و اینکه کلا برای رفتن به دبی و زندگی در اون چه کار هایی باید انجام داد ؟
در ضمن من فقط زبان انگلیسی بلدم . مشکلی برام پیش نمی یاد ؟
هر زبانی که داشته باشی اونجا مشکلی واست پیش نمیاد
در دبی به ایرانی‌ها ویزای كارگری نمی‌دهند و ایرانی‌ها صرفا می توانند پس از ثبت شركت در دبی اقامت بگیرند (درباره ویزای تحصیلی و خرید مسكن اطلاعاتی ندارم). برای ثبت شركت لازم سات شما یك شریك تبعه امارات داشته باشید كه البته این شریك صوری است و شریك شما تنها مبلغی حدود 8 تا 12 هزار درهم در سال از شما بابت ثبت اسمش در اساسنامه شركت شما می‌گیرد و دیگر كاری به كار شما ندارد. در اساسنامه شركت شما حداقل باید سرمایه 000/300 درهم را اعلام و آنرا در بانك سپرده بگذارید كه البته افرادی هستند كه در قبال دریافت مبلغی از شما این سپرده را برای شما در بانك می‌گذارند. در مقابل هر 000/70 درهم سرمایه شركت یك نفر می‌تواند از طرف شركت به عنوان شریك شركت اقامت بگیرد. اگر شما حداقل سپرده كه همان 000/300 درهم است را ثبت كنید با توجه به آنكه 51% سهام شركت متعلق به شریك بومی شما است 000/147 درهم سهم شما است كه با آن 2 نفر می توانند اقامت بگیرند. این اقامت‌ها 3 ساله و قابل تمدید است خانواده افراد سهیم در شركت شامل همسر، فرزندان و پدر و مادر نیز می توانند اقامت بگیرند كه البته برای پدر و مادر 1 ساله و قابل تمدید است.خوب، چرا به ایرانی ها ویزای كارگری نمی‌دهند
خوب، چرا به ایرانی ها ویزای كارگری نمی‌دهند؟!! به نظر من چون روحیه ایرانی‌ها را شناخته‌اند و می دانند با توجه به درآمد حقوق كارگری در دبی اگر ایرانی برای كارگری به دبی بیاید سالم كار نمی كد و دنبال كارهای خلاف می‌رود به طور مثال درآمد یك كارگر نه چندان ساده هندی و یا سایر كشورهای مشابه برای كار تمام وقت كه شامل اضافه كار هم می‌شود 2000 درهم ماهیانه است. كارگر هندی هر 2 سال یكبار و كارگرهای پولدارترشان یك سال یك بار به كشورشان بر‌میگردند اكثرا به صورت مجردی و گروهی یك اتاق اجاره می كنند و 10 ، 20 نفر در آن اتاق به استراحت می‌پردازند. از امكانات اولیه زندگی مثل تلویزیون هم محروم هستند به طوریكه مثلا مواقع مسابقات كریكت كه به شدت مورد علاقه هندی ها و پاكستانی هاست مغازه هایی كه تلویزیون می‌فروشند با ازدحام جمعیت در مقابلشان روبرو هستند. به ندرت با خانواده‌شان در كشورشان تماس تلفنی دارند. یكبار شاهد بودم كه در رستورانی تلویزیون اعلام كرد كه در یكی از شهرهای بنگلادش زلزله آمده است و شدت خرابی و كشته بسیار زیاد بوده است صاحب رستوران كه ایرانی بود از كارگر بنگلادشی‌اش سوال كرد از خانواده‌ات خبری داری یا نه و پس از جواب منفی او به او گفت كه از تلفن مغازه به آنها تلفن كن ولی او باز هم امتناع می كرد تا اینكه بالاخره صاحب مغازه خودش شماره را گرفت و گوشی را به وی داد. خوب به نظر شما ایرانی اگر به دبی بیاید چه مدت یكبار می خواهد به ایران برگردد. چند شب یكبار می خواهد به خانواده‌اش تلفن كند. آیا حاضر است هر روز هفته حتی جمعه ها را در طی كل سال كار كند. و در صورتی كه خیلی خوب كار كند حقوقش حدود 2000 درهم در كل ماه شامل حقوق و اضافه كار و مزایا باشد و این در صوتی است كه اگر بخواهد یك سویئت در دبی اجاره كند اجاره آن حداقل 2500 درهم در ماه است. تاكسی فقط باید دربست گرفته شود و اگر بخواهی با تاكسی رفت و آمد كنی حداقل ماهیانه 1000 درهم هزینه حمل و نقل است و سایر هزینه‌ها نیز به همین ترتیب.
البته مواردی كه بیان كردن نه مزیت و نه عیب ماست بلكه خصوصیت فرهنگی و نوع زندگی ما چنین است و دولت امارات با درك خصوصیات فرهنگی ایرانی ها فقط به عنوان ثبت شركت یا به عبارتی فقط جهت سرمایه‌گذاری در دبی به ایرانی ها ویزا می‌دهد و ویزاهای كارگری برای افراد كم‌توقع تر مثل هندی، پاكستانی، بنگلادشی و فیلیپینی است. تازه حقوقی كه گفتم برای مردها است و بسیاری از زنانی كه در فروشگاهها فروشنده هستند و یا در خانه‌ها خانه‌داری و یا پرستاری بچه را به عهده دارند و از كشورهایی كه نامشان را ذكر كردم می‌باشند حقوق حدود 700 تا 800 درهم می‌گیرند البته غذا و محل خواب نیز با كارفرماست.
اگر می خواهید یاداشت بالا را دوباره بخوانید برای آنكه بهتر نتیجه‌گیری كنید یادآوری می‌كنم كه درهم حدود 240 تومان است
)
