ببین حقوق یه فیلم یا موسیقی یا اثر هنری ، معمولا متعلق به یه کمپانیه ( یعنی سازنده این حقوق رو در اختیار کمپانی میذاره ، چون اونا دارن بهش پول میدن که بسازه !!
) ... این کمپانی میاد و این حقوق رو تفکیک می کنه ... یعنی اون رو به بخش های مختلف تقسیم می کنه ... مثلا حقوق پخش تلویزیونی – حقوق ساخت بازی – حقوق ساخت اسباب بازی – soundtrack و .... بعد میاد این حقوق رو میفروشه ... حالا هنگام معامله ، دو طرف میشینن پشت میز مذاکره و شرایط قرارداد رو تنظیم می کنن ...
توی این قراردادها یه اصولی هست که همیشه رعایت میشه ، مخصوصا درباره مدت قرارداد و تعداد نمایش ها ... اساسا حق پخش تلویزیونی برای دوره های کوتاه بسته میشه ، مخصوصا اگه فیلم یا موسیقی مذکور ، تازه از سینما و فروش برداشته شده باشه ...
طبیعتا کاملترین قانون در این زمینه مال امریکاس : 6 هفته اول بعد از اکران ، حق نمایش وجود نداره ... بعد از اون ، براساس قرارداد با شبکه های کابلی یا ماهواره ای pay per view ( یعنی مثلا زنگ میزنی ، بعد فیلم رو روی یه سیگنال خاص میبینی ) ، میره برای پخش تلویزیونی اختصاصی... اینجوری که اون شبکه ها ، حقوق نمایش فیلم رو برای 2 هفته تا 3 ماه در اختیار می گیرن و البته باید سهم بالایی از درآمد رو به کمپانی بدن ( مثلا 50% ) ... طبیعیه که حقوق فیلم در این مدت گرونه و فقط شبکه های اصلی می تونن برنده بشن ...
بعد از این دوره کوتاه ( که بهش میگن نمایش اختصاصی ) ، فیلم میره برای نمایش در شبکه های پولی پایین تر ، مثلا همین package های ماهواره ای که خودمون هم تو ایران بهشون دسترسی داریم ، مثل multivision یا showtime ... در اینجا هم براساس فاکتورهایی مثل درآمد فیلم توی مراحل قبل ( یعنی سینما و نمایش اختصاصی ) ، تعداد دفعات نمایش در این شبکه ها و مدت زمان قرارداد ، مبلغ بالایی مثلا بین 4 تا 20 میلیون نصیب کمپانی میشه ...
بعد از حدود 2 سال ، میره برای نمایش تو شبکه های پایین تر ( که دیگه خیلی اشتراکی نیستن ، یعنی همه می تونن بگیرن این شبکه ها رو ) ... قراردادهای این دوره هم مدت زمان طولانی تری دارن و هم ارزش کمتری ( مثلا 2-10 میلیون ) ... مثلا حقوق یه قسمت هری پاتر برای 10 سال آینده دست ABC هستش ... :blink:
بعد از این چند سال هم فیلم برای شبکه های سطح پایین عمومی آزاد میشه ... البته باز هم باید پول بدن که طبیعتا خیلی کمتره ... مثلا 2-3 میلیون ...
