اگه کسی انقدر اعصابش ضعیفه خوب بهتر طرف اینجور چیزا نره. هممون میدونیم که گیمرها به دوسته Casual و Hardcore تقسیم میشن. دسته ی هاردکور بیشتر سمت اینجور بازی ها میرند. اینا کاملا نظرات و علایق شخصیه. یه مثال میزنم. توی بازی Max Payne 3 یک اچیومنت هست که شما باید کل بازی را روی بالاترین درجه ی سختی بدون اینکه حتی یه بار بمیرید برید! به نظر غیر ممکن میاد اما دوست بنده اینکارو انجام داده و شدیدا هم ازش لذت میبره. پروفایلش هم توی XBL هست خواستید نشون بدم. خود بنده عاشق ساخته های استاد بزرگ میازاکی هستم و دیوانه وار علاقه مند به بازی های سری Souls و Bloodborne هستم. میتونم بگم بهترین تجربه ی زندگیم Dark Souls 1 بوده که حداقل این سری رو 200 ساعت پلی کردم و هنوزم براش اشتیاق دارم. چرا؟ چون از چالشش لذت میبرم. چون جوری نیس که فقط یه چی بگیری دستت و از نقطه A بری به نقطه B و هرکی جلوت اومد رو تیکه پاره کنی. چون Loreـش بی نظیره. چون چیزی نیس که حتی یه بچه ی 7 ساله هم بتونه تمومش کنه!
از طرف دیگه هم یه بنده خودم علاقه مند به سری FF هستم و کارکتر محبوبم هم Vincent Valentine هست اما این باعث نمیشه از چالشی که ازش لذت میبرم توی بازی هایی مثل BB ذره ای کاسته باشه.
داداش چالش یعنی این که مثلا بری تو metal gear solid 3 رو بالاترین درجه سختی یعنی europen extreme بدون کشتن کسی بازی رو تموم کنی که واقعا هم سرگرم میشی
چون خودم با این مدل بازی کردن متال۳ واقعا سرگرم شدم و خیلی هم لذت بخشه
در مورد odin sphere هم قضیه همینطوره یعنی بازی یکم سخته اما این سختی مانعی برای لذت بردن از بازی نمیشه فقط سرگرمیه نه خورد کردن اعصاب بازی کننده ی بی نوا
اما بلادبورن...
من خودم super meat boy رو بارها تموم کردم با تمام راه های مخفیش سرگرم شدم و اصلا اعصابم خورد نشد
ولی وقتی میبینم طرف داره تو بلادبورن فقط حرس میخوره قضیه فرق داره
