جریان نوبل ادبیات و کلا جایزه های ادبی جهانی چیه؟

[nasimparsi]

با درود

دوستان گرامی جریان نوبل ادبیات چیه و به چه آثاری تعلق می گیره و اون آثار باید چه ویژگی هایی داشته باشند؟

کلا چه جایزه های ادبی در جهان وجود داره و شیوه ی ارائه به اونها چیه و آیا باید زبان ویژه ای داشته باشه یا شعر باشه و داستان باشه یا فرقی نداره در کل؟

 

[lilyrose]

درود

من تا مدت ها فکر میکردم که جایزه ی نوبل ادبی رو به خاطر یک اثر خاص به نویسنده اش میدن ولی بعدها متوجه

شدم که این جایزه در واقع برای تقدیر از یک نویسنده به خاطر کل فعالیت های ادبیش هستش. شاید دلیل این طرز

تفکر من به این خاطر بود که معمولا می بینیم که روی جلد یک کتاب برجسته و شاهکار درج شده : اثری از ... برنده

ی جایزه ی نوبل ادبی سال...

مثلا حتما دیدید که روی جلد کتاب صدسال تنهایی اثر مارکز و یا کوری ساراماگو این عنوان چاپ شده.

دیدن این تاپیک باعث شد که من یه سرچ کوچولو توی نت انجام بدم .البته کمی صبر کردم تا اگر دوست دیگه ای

اطلاعات بهتری داره ارائه بده ولی ظاهرا باید آستینا رو بالا بزنم! :happy:

*******************************************************

نگاه آماري به تاريخچه نوبل ادبيات

جایزه نوبل ادبیات هرساله از سوی آكادمی نوبل برای تقدیر از یك عمر دستاورد ادبی به یك شاعر، نویسنده و یا نمایش نامه نویس اعطا می شود كه به دلیل قدمت و ارزش مادی، با دیگر جایزه های ادبی در جهان قابل مقایسه نیست.


جایزه ی نوبل ادبی برای اولین بار در سال 1901 برگزار شد و «سولی پرودوم» فرانسوی نام خود را به عنوان اولین برنده این جایزه به ثبت رساند. این جایزه تاكنون به 105 شخصیت ادبی اعطا شده است و البته هفت بار در سال های 1914، 1918، 1935، 1940، 1941، 1942 و 1943 آكادمی نوبل موفق به برگزاری و اعطای این جایزه نشد. صرف نظر از سال های جنگ جهانی اول و دوم، آكادمی نوبل در سال هایی كه اعضای آن برای انتخاب برنده ی نوبل به اجماع نظر نمی رسیدند، از برگزاری آن خودداری كرد.

جایزه ی نوبل ادبیات طی بیش از یك قرن برگزاری، همواره با جنجال های كوچك و بزرگ همراه بوده است. بسیاری از كارشناسان و منتقدان ادبی معتقدند آكادمی نوبل به دلایل سیاسی و غیرادبی، نویسندگان بزرگی را از دریافت این جایزه محروم كرده است كه مارسل پروست، جیمز جویس، ولادیمیر ناباكوف و خورخه لوئیس بورخس سرشناس ترین آن ها هستند.

هرچند بزرگانی چون لئو تولستوی، هنریك ایبسن، امیل زولا و مارك تواین نیز به دلایلی كه مغایر وصیت های بنیان گذار آكادمی نوبل بودند، از كسب این افتخار بازماندند.


از دیگر نویسندگان سرشناس به «آسترید لیندگرن»، نویسنده ی سوئدی خالق «پی پی جوراب بلند» می توان اشاره كرد كه به اعتقاد برخی منتقدان، چون آكادمی نوبل به ادبیات كودك توجهی ندارد، از قافله ی برندگان جایزه ی نوبل جا ماند.


توجه ویژه ی آكادمی نوبل به نویسندگان اروپایی در نوع خود جالب و البته اعتراض آمیز بوده است. از مجموع 105 برنده ی نوبل ادبیات در سال های گذشته، تنها 27 نفر غیراروپایی بوده اند و حتا كشوری چون سوئد بیش تر از همه ی قاره ی آسیا سابقه ی كسب نوبل ادبیات را دارد. اظهارات سال گذشته ی هوراس انگداهل - دبیر وقت آكادمی نوبل - كه اروپا را محور اصلی جهان ادبیات دانسته بود، به نظر توجیهی برای این جهت گیری های جغرافیایی است.


نویسندگان فرانسوی با 15بار كسب نوبل ادبیات، پیشتاز بلامنازع هستند. ژان ماری گوستاو لوكلزیو آخرین نماینده ی ادبیات فرانسه بود كه سال گذشته موفق به دریافت این جایزه شد. رومن رولان، آناتول فرانس، آندره ژید، آلبر كامو، ژان پل سارتر و كلود سیمون از سرشناس ترین فرانسوی های این فهرست هستند.


پس از فرانسه، آمریكا و انگلستان هریك با 10 جایزه ی نوبل مشتركا در رتبه ی دوم قرار دارند. آمریكا برای كسب اولین جایزه ی نوبل ادبیات سه دهه انتظار كشید تا سینكلر لوئیس در سال 1930 آن را كسب كرد. تونی موریسون نیز آخرین آمریكایی بود كه 17 سال قبل این جایزه را به دست آورد.


آلمان (8)، سوئد (7)، ایتالیا (6)، اسپانیا (5)، لهستان (4)، ایرلند (4) و شوروی سابق (3) دیگر كشورهایی هستند كه به دفعات جایزه ی نوبل ادبیات را كسب كرده اند. این در حالی است كه قاره ی پهناور آسیا تنها در سه دوره كه دوبار آن توسط ژاپن در سال های 1968 و 1944 و یك بار آن توسط هند در سال 1913 بود، این افتخار را كسب كرده است.


جوان ترین برنده جایزه ی نوبل ادبیات طی چند دهه گذشته، رودیارد كیپلینگ انگلیسی است كه در سال 1907 در حالی كه 42 سال داشت، این جایزه را به دست آورد. در سوی مقابل، دوریس لسینگ انگلیسی در سال 2007 در حالی كه 88ساله بود، نوبل ادبیات را كسب كرد تا پیرترین برنده ی این جایزه نام بگیرد.


یكی از موارد قابل توجه در تاریخ برگزاری جایزه ی نوبل ادبیات، شمار معدود نویسندگان زن است؛ به طوری كه طی 101 سال برگزاری این جایزه، فقط 12 نویسنده ی زن نوبل ادبیات را كسب كرده اند. سلما لاگرلوف سوئدی اولین زنی بود كه در سال 1909 موفق به كسب نوبل ادبیات شد. دیگر نویسندگان و شاعران زن برنده ی نوبل ادبیات عبارت اند از: گراتزیا دلدا (ایتالیا/1926)، زیگرید اوندست (نروژ/1928)، پرل باك (آمریكا/1938)، گابریلا میسترال (شیلی/1945)، نلی ساچز (سوئد/1966)، نادین گوردیمر (آفریقای جنوبی/1991)، تونی موریسون (آمریكا/1993)، ویسلاوا شیمبورسكا (لهستان/1996)، الفریده جلینك (اتریش/2004) و دوریس لسینگ (انگلیس/2007)، هرتا مولر (آلمان/2009)


تاكنون فقط یك بار در سال 1931، جایزه ی نوبل ادبیات بعد از مرگ یك نویسنده به وی اعطا شده است. اریك آكسل كارلفلدت در این سال در حالی كه در قید حیات نبود، برنده ی نوبل ادبیات انتخاب شد. البته آكادمی نوبل پس از آن در سال 1974 اعلام كرد دیگر هیچ نویسنده ای بعد از مرگ، برنده ی این جایزه نخواهد بود؛ مگر آن كه بعد از اعلام آكادمی نوبل درگذشته باشد.



در تمام دوره های برگزاری جایزه ی نوبل ادبیات، تنها دو نفر از دریافت این جایزه ی ارزشمند خودداری كرده اند. بوریس پاسترناك، خالق كتاب «دكتر ژیواگو» در سال 1958، تحت فشار مقامات شوروی سابق از سفر به استكهلم برای دریافت جایزه امتناع ورزید. ژان پل سارتر فرانسوی نیز در سال 1964 به علت این كه به هیچ جایزه و عنوان رسمی اعتقاد نداشت، نوبل ادبیات را نپذیرفت.


تاكنون تنها در چهار دوره از جوایز نوبل ادبیات، هم زمان بیش از یك نفر به عنوان برنده معرفی شده اند كه البته وقوع آن بیش تر در دیگر شاخه های جایزه ی نوبل متداول است. در سال 1904، فردریك میسترال فرانسوی و خوزه اچه گارای اسپانیایی، در سال 1917 كارل آدولف گیلروپ و هنریك پونتوپیدان هر دو از دانمارك، در سال 1966 شموئل یوسف آنیون اسراییلی و نلی ساچز سوییسی و در سال 1974 ایویند جانسون و هری مارتینسون هردو از سوئد مشتركا جایزه ی نوبل ادبیات را دریافت كرده اند. با این حال، هیچ نویسنده یا شاعری بیش از یك بار این جایزه را كسب نكرده است.


شگفت انگیزترین انتخاب آكادمی نوبل در شاخه ی ادبیات، به عقیده ی بسیاری، وینستون چرچیل است كه در سال 1953 به این عنوان دست یافت. او درواقع برای جایزه ی صلح نوبل نامزد بود كه به عنوان برنده ی نوبل ادبیات معرفی شد.

** فهرست برندگان جایزه نوبل ادبیات از ابتدا تا امروز:

1901-سولی پرودوم (فرانسه)؛ 1902- تئودور مومزن (آلمان)؛ 1903- بیورنسترنه بیورنسن (نروژ)؛ 1904- فردریك میسترال (فرانسه) و خوزه اچه خارای ای ایزاگیزه (اسپانیا)؛ 1905- هنریك سینكیه ویچ (لهستان)؛ 1906- جوسوئه كاردوچی (ایتالیا)؛ 1907- رودیارد كیپلینك (انگلیس)؛ 1908- رودولف كریستف یوكن (آلمان)؛ 1909- سلما لاگرلوف (سوئد)؛ 1910- پال هیزه (آلمان)؛ 1911- كنت موریس مترلینك (بلژیك)؛ 1912- گرهارد هاپتمان (آلمان)؛ 1913- رابیندرانات تاگور (هند)؛ 1915- رومن رولان (فرانسه)؛ 1916- ورنر فون هایدنشتام (سوئد)؛ 1917- كارل آدولف گیلروپ و هنریك پونتوپیدان (دانمارك)؛ 1919- كارل اشپیتلر (سوییس)؛ 1920- كنوت هامسون (نروژ)؛ 1921- آناتول فرانس (فرانسه)؛ 1922- خاسینتو بناونته (اسپانیا)؛ 1923- ویلیام بوتلر ییتس (ایرلند)؛ 1924- ولادسیلاو ریمونت (لهستان)؛ 1925 - جورج برنارد شاو (ایرلند)؛ 1926- گراتزیا دلدا (ایتالیا)؛ 1927- هانری برگسون (فرانسه)؛ 1928- زیگرید اوندست (نروژ)؛ 1929- توماس مان (آلمان)؛ 1930- سینكلر لوییس (آمریكا)؛ 1931- اریك آكسل كارلفلدت (آلمان)؛ 1932- جان گلسورتی (انگلیس)؛ 1933- ایوان بونین (روسیه)؛ 1934- لوییجی پیراندلو (ایتالیا)؛ 1936- یوجین اونیل (آمریكا)؛ 1937- روژه مارتن دوگار (فرانسه)؛ 1938- پرل باك (آمریكا)؛ 1939- فرانس امیل سیلانپا (فنلاند)؛ 1944- یوهانس ویلهلم ینسن (دانمارك)؛ 1945- گابریل میسترال (شیلی)؛ 1946- هرمان هسه (سوییس)؛ 1947- آندره ژید (فرانسه)؛ 1948- تی.اس الیوت (آمریكا/انگلیس)؛ 1949- ویلیام فاكنر (آمریكا)؛ 1950- برتراند راسل (انگلیس)؛ 1951- پار لاگركویست (سوئد)؛ 1952- فرانسوا موریاك (فرانسه)؛ 1953- وینستون چرچیل (انگیس)؛ 1954- ارنست همینگوی (آمریكا)؛ 1955- هالدور لاكسنس (ایسلند)؛ 1956- خوان رامون خیمنس (اسپانیا)؛ 1957- آلبر كامو (فرانسه)؛ 1958- بوریس پاسترناك (روسیه/ جایزه را نپذیرفت)؛ 1959- سالواتوره كازیمودو (ایتالیا)؛ 1960- سن ژون پرس (فرانسه)؛ 1961- ایو آندریچ (یوگسلاوی)؛ 1962- جان اشتاین بك (آمریكا)؛ 1963- گیورگوس سفریس (یونان)؛ 1964- ژان پل سارتر (فرانسه/جایزه را نپذیرفت)؛ 1965- میخاییل شولوخوف (روسیه)؛ 1966- شموئل یوسف آنیون (اسراییل) و نلی زاكس (سوییس/آلمان)؛ 1967- میگل آنخل آستوریاس (اسپانیا)؛ 1968- یاسوناری كاواباتا (ژاپن)؛ 1969- ساموئل بكت (ایرلند)؛ 1970- الكساندر سولژ نیتسین (روسیه)؛ 1971- پاپلو نرودا (شیلی)؛ 1972- هاینریش بل (آلمان)؛ 1973- پاتریك وایت (استرالیا)؛ 1974- ایویند جانسون و هاری مارتینسون (سوئد)؛ 1975- یوجنیو مونتاله (ایتالیا)؛ 1976- سال بلو (كانادا/آمریكا)؛ 1977- ویسنته آله ایخاندره (اسپانیا)؛ 1978- ایساك باشویس زینگر (آمریكا/لهستان)؛ 1979- اودیساس الیتیس (یونان)؛ 1980- چسلاو میلوش (لهستان/آمریكا)؛ 1981- الیاس كانتی (انگلیس)؛ 1982- گابریل گارسیا ماركز (كلمبیا)؛ 1983- ویلیام گلدینگ (انگلیس)؛ 1984- یاروسلاو زایفرت (چكسلاواكی)؛ 1985- كلود سیمون (فرانسه)؛ 1986- اولووله سوینكا (نیجریه)؛ 1987- جوزف برادسكی (روسیه/آمریكا)؛ 1988- نجیب محفوظ (مصر) ؛ 1989- كامیلو خوزه سلا (اسپانیا)؛ 1990- اكتاویو پاز (مكزیك)؛ 1991- نادین گوردیمر (آفریقای جنوبی)؛ 1992- درك والكوت (سنت لوسیا)؛ 1993- تونی موریسون (آمریكا)؛ 1994- كنزابورو اوئه (ژاپن)؛ 1995- شیموس هینی (ایرلند)؛ 1996- ویسلاوا شیمبورسكا (لهستان)؛ 1997- داریو فو (ایتالیا)؛ 1998- خوزه ساراماگو (پرتغال)؛ 1999-گونتر گراس (آلمان)؛ 2000- گائو تسینگجیان (چین/فرانسه)؛ 2001- ویدیادار سوراجپراساد نایپال (ترینیداد و توباگو/انگلیس)؛ 2002- ایمره كرتس (مجارستان)؛ 2003- جان مكسول كوئتزی (آفریقای جنوبی)؛ 2004- الفرید جلینك (اتریش)؛ 2005- هارولد پینتر (انگلیس)؛ 2006- اورهان پاموك (تركیه)؛ 2007 - دوریس لسینگ (انگلیس)؛ 2008 - ژان ماری گوستاو لوكلزیو (فرانسه)؛ 2009- هرتا مولر (آلمان)؛ 2010- ماریو بارگاس یوسا (پرو)

منبع:hipersian.com

 

[lilyrose]

این مطلب هم جالبه:

مروری بر ویژگی های برندگان نوبل ادبی

سال ۱۹۸۷ داستان پکو نوشته لرى هیمن جایزه ملى کتاب داستانى را برد. مدعیان فریاد برآوردند که انتخاب جامعى نبود. البته تقصیر هیمن بى چاره هم نبود چون درست همان سال رمان «معشوق» تونى موریسون که مورد توجه عموم قرار گرفته بود، نامزد نهایى دریافت جایزه ملى کتاب بود. شدت ناراحتى موریسون را مى شد حدس زد، چون دوستان دیگر او نیز درهمان فهرست بودند. بعد از آن، جایزه ملى منتقدان نیز به فیلیپ راث رسید.

بیست و هشت نفر از نویسندگان اعتراض خود را در تایمز بوک ریویو نوشتند. آنها با وجود قدر و منزلت تونى موریسون شکایت کرده بودند که چرا موریسون با پنج اثر هنوز شایسته دریافت جایزه کتاب ملى یا پولیتزر نیست. همچنین در زیر نامه بلند بالاى خود امضا کرده بودند که ما منتقدین و نویسندگان سیاه پوست اعتراض خود را نسبت به این اهمال اعلام مى داریم.

چند ماه بعد «معشوق» تونى موریسون جایزه پولیتزر و پنج سال بعد نویسنده جایزه نوبل ادبى را برد. اما جیمز انگلیش(اسم فامیل اش English است) در کتاب «اقتصاد منزلت اجتماعى » مطالب زیادى براى گفتن دارد و با زیرکى تمام تاریخچه و بنیاد اجتماعى جوایز ادبى را تجزیه و تحلیل مى کند. او معتقد است که دفاع و پشتیبانى از موریسون به طور ضمنى خلاف عقیده نویسندگان معترض را به اثبات مى رساند. چرا که آن قصور به این دادخواهى که جایزه سهواً به شخص دیگرى تعلق گرفته منجر نشد.

بنابراین آن انتقاد به اندازه خود جوایز ادبى منسوخ شد. وقتى اولین نوبل ادبى در سال ۱۹۰۱ به سولى پرودهوم رسید، آن انتخاب به عنوان مفتضح ترین انتخاب در خاطره ها ماند، چون در آن زمان لئو تولستوى هنوز زنده بود. منتقدین ادبى از این که با این انتخاب، تولستوى نادیده گرفته شد از آکادمى سوئد دلسرد شدند.

وقتى اولین نوبل ادبى در سال ۱۹۰۱ به سولى پرودهوم رسید، آن انتخاب به عنوان مفتضح ترین انتخاب در خاطره ها ماند، چون در آن زمان لئو تولستوى هنوز زنده بود.در هر حال تا زمانى که اعطاى جوایز هنرى در کاراست، اعتراض مردم نیز بلند است که اعطاى جوایز جنبه سیاسى دارد؛ زیرا محبوبیت یک هنرمند یا به طور کلى هنر مقوله رقابت برانگیزى نیست. جمیز انگلیش معتقد است که تحقیر جوایز به سیستم جایزه دهندگان صدمه اى نمى رساند، بلکه برعکس، کل سیستم را زیر سؤال مى برد.

وى در کتاب خود اشاره کرده که،
«ننگ و رسوایى این تهدید منجر به مشروعیت جوایز فرهنگى مى شود.» او بر این باور است که وقتى مردم اعتراض خود را به ماهیت این جوایز اعلام مى کنند، در واقع از عقیده اى حمایت مى کنند که معتقد است هنر حقیقى با سیاست، سلائق جمعى، اعتبار مالى و از میان به در بردن دیگران برابر نیست.

زیرا تا آنجایى که مى دانیم موفقیت خلق یک اثر هنرى روندى بسیار خاص و پیچیده است. اثر هنرى، کالایى نیست که خود را براى مصرف در بازار عرضه کند. تا زمانى که به جوایز نیاز داریم، باید نسبت به حماقت هایمان معترض باشیم. چون تنها این برایمان مهم است که بدانیم جایزه به چه کسى تعلق گرفت، به کسى که لیاقتش را داشت یا بر عکس کسى که هیچ کس تصورش را نمى کرد. البته، هیچ کس به این فکر نمى کند که تولستوى نویسنده کم ارزشى است، چون نوبل ادبى نگرفت.حتى مى توان گفت که نگرفتن نوبل به بزرگى و عظمتش افزود.

البته، هیچ کس به این فکر نمى کند که تولستوى نویسنده کم ارزشى است، چون نوبل ادبى نگرفت.حتى مى توان گفت که نگرفتن نوبل به بزرگى و عظمتش افزود. جایزه نوبل ادبى اولین و مهم ترین جایزه فرهنگى عصر مدرن است، چون بلافاصله بعد از جایزه گنکور فرانسه که اولین بار در سال ۱۹۰۳ اعطا شد و نیز جایزه پولیتزر که سابقه آن به ۱۹۱۷ برمى گردد، تأسیس گردید. در حقیقت، آکادمى هنر تصاویر متحرک و علوم مربوط به آن اولین جوایز خود را در سال ۱۹۲۹ اعطا کرد و از سال ۱۹۷۰ جوایز فرهنگى هنرى تازه اى به رسمیت شناخته شدند.

جوایزى که به فیلم هاى سینمایى تعلق مى گیرد روز به روز رو به افزایش است. حتى مى توان به طعنه گفت که امروزه تعداد جوایز ادبى که به کتاب ها تعلق مى گیرند بیش تر از خود کتاب هایى است که چاپ مى شوند. وقتى جلوه هاى برجسته اى در دنیاى فرهنگ و هنر رخ مى دهد، یا استادى مى میرد، معمولاً دوستان، خانواده او، بانیان خیر و منتقدین، براى گرامیداشت یاد و خاطره اش بزرگداشتى را برپا مى کنند و به یاد و نام او طرح جایزه اى را بنا مى گذارند.

انگلیش در کتاب خود به این نکته اشاره مى کند که دوستان یا اقوام ارزش هزینه اى را که یک هماهنگ کننده چنین مراسمى مى پردازد، درک نمى کنند. چون هزینه هماهنگ کننده آن به مراتب بسیار بیش از خود جایزه است. به طور مثال هزینه برگزارى جایزه بین المللى پیانو ون کلیبرن سالانه چیزى در حدود سه میلیون دلار است در حالى که برنده چنین جایزه اى بیست هزار دلار دریافت مى کند.

هزینه برگزارى جایزه بین المللى پیانو ون کلیبرن سالانه چیزى در حدود سه میلیون دلار است در حالى که برنده چنین جایزه اى بیست هزار دلار دریافت مى کند.این موضوع به این معنا نیست که هر چیزى که مى درخشد طلا است. در واقع، در چنین معامله اى آن که ثروتمند تر است ثروتمندتر خواهد شد. به طور مثال ، استیون اسپیلبرگ تا کنون نود جایزه را برده است. وى براى ساخت سومین فیلم سه گانه خود، بازگشت پادشاه و ارباب حلقه ها سى و نه جایزه را از آن خود کرد. در میان شاعران جان اشبرى بیشتر از همه جایزه برده است. او تاکنون چهل و پنج جایزه را از آن خود کرده است. پله بعدى متعلق به جان آپدایک، با سى و نه جایزه است. بنابراین، افزایش تعداد جایزه ها نوعى رقابت قدرت و به رخ کشیدن اعتبار و منزلت اجتماعى است، به این معنى که قدرت به ارزشى اعطا مى شود که مالک او شایستگى تملک ارزش واقعى آن را ندارد.


در میان شاعران جان اشبرى بیشتر از همه جایزه برده است. او تاکنون چهل و پنج جایزه را از آن خود کرده است. پله بعدى متعلق به جان آپدایک، با سى و نه جایزه است. در زبان اقتصاد به این معنى است که سمبل و نشانه اعتبارِ اعطا شده از نظر مادى ارزش چندانى ندارد. آنچه آن را با ارزش مى کند اعتبارى است که از آن پس به رسمیت شناخته مى شود. این شناخت خود به خود و مستقیماً از طریق حس ذاتى به وجود نمى آید، مى بایست بر پایه اصولى بنا شود. به طورى که یک اثر هنرى مى بایست به نوعى در چرخه اقتصادى میان ناشران، کتابداران و موزه داران، تولید کنندگان، تبلیغاتى ها، بشر دوستان، مسؤولین بنیاد ها، منتقدان، استادان و خیلى هاى دیگر مبادله شود. مجموع کسانى که سیستم اعطا جایزه را به عنوان واسطه هایى در این میان تشکیل مى دهند، اعم از منتقدین، داوران و مسؤولین؛ خود وزنه ارزشمندى هستند که به کل سیستم بها مى دهند. البته ما دوست داریم فکر کنیم که شناخت یک اثر هنرى متعالى از روى بصیرت انجام مى گیرد. نمى خواهیم این طور فکر کنیم که ارزش فرهنگى که واسطه ها به آن نیاز دارند، آنهایى که خودهنرمند نیستند، در این میان نمود و جلوه پیدا مى کند، بلکه ترجیح مى دهیم ادبیات حقیقى، موسیقى عالى یا فیلم برجسته خود موجودیت شان را ابراز کنند.

این ادعا دلیل دیگرى است که نیاز به جایزه را بدون در نظر گرفتن یک سیستم و مجموعه پیچیده، موجه مى کند. به عقیده نویسنده، طرفداران تونى موریسون از این که وى به موقع مفتخر به دریافت جایزه کتاب ملى نشد، ناراحت نیستند؛ آنها به این مى اندیشند که آن جایزه به موقع خود مى توانست کتاب و نویسنده اش را اعتبار جهانى بخشد. به عبارت ساده تر، آنچه بیش از خود اثر مورد اهمیت قرار مى گیرد، بازار ادبى اى است که به وجود مى آید و همه از آن بهره مند مى شوند. نویسنده کتاب اقتصاد منزلت اجتماعى بر این باور است که اهمیت جایزه و نشان هاى افتخارمى تواند تولید یا عدم تولید کالاهاى فرهنگى و یا کل سیستم را مورد انتقاد قرار دهد و رو به زوال برد.
به عبارت ساده تر، آنچه بیش از خود اثر مورد اهمیت قرار مى گیرد، بازار ادبى اى است که به وجود مى آید و همه از آن بهره مند مى شوند. او مى گوید:

«گویى با این کار توانایى ها و تمایلات مان را براى بى اساس جلوه دادن چنین وضعیتى اعلام کنیم و به طور کلى آن را یک رسوایى بزرگ بدانیم. رسوا به این دلیل که هنر با بردن یا باختن، چیزى بدست نمى آورد.» یکى دیگر از نکاتى که سیستم اعطاى جایزه را دچار مشکل مى کند، امتناع از دریافت آن است. ژان پل سارتر کسى است که از دریافت جایزه امتناع کرد، اما در عوض قیمت بازار کتاب هایش را افزایش داد. مارلون براندو و وودى آلن هم با امتناع از دریافت جایزه اسکار و بى حرمتى به آن، به اعتبار و شهرت هنرى شان افزودند. البته امروزه رفتار هاى دور از نزاکتى این چنین، نوعى بى احترامى و نادرست شمرده مى شود. زیرا روند ساخت فیلم هاى هالیوود تجارت بزرگى به حساب مى آید، این مسأله دیگر شوخى بردار نیست. دیگر کسى نمى تواند انتظار داشته باشد که با امتناع از قبول جایزه یا عدم شرکت در مراسم، بار دیگر بتواند براى شرکت هاى بزرگ هالیوودى کار کند.

بى دلیل نیست که هنرمندانى که به سیستم هاى اقتصادى این چنین اعتراض داشتند از آن مراکز بیرون آمدند، هنرمندانى چون جیمز جویس، ساموئل بکت، ریچارد رایت و میلان کوندرا. آنها به کشور هاى اروپایى پناه آوردند تا از بازار تبلیغاتى دور باشند. چه بسا این حرکت، آنها را به نویسندگانى جهانى تبدیل کرد.

اقبال دیگر ترجمه آثارشان به زبان هاى دیگر بود. به طور مثال تأثیر ترجمه آثار
ویلیام فاکنر به زبان فرانسوى یا گابریل گارسیا مارکز یا ماریو بارگاس یوسا به زبان هاى مختلف، آنها را به نویسندگانى بین المللى و جهانى بدل کرد. هدف تونى موریسون یا فاکنر از بیان ادبیات بومى یا آمریکاى جنوبى توجه کامل به منطقه خاص خود نبوده است، چه بسا که زبان آن دو براى درک ادبیات جهانى به مراتب شیوا تر از ادبیات خاص و نخبه است. از این رو هدف غایى ادبیات که همانا نزدیک کردن انسان ها به یکدیگر، شناخت و زیبایى شناسى آن است، به این طریق میدان مى گیرد و مردم سراسر جهان را تحت تأثیر خود قرار مى دهد.


مجله نیویورکر – ترجمه : رؤیا بشنام

 

[my7xN]

شما یه سرچ توی گوگل کنید نود و هفت هزارتا نتیجه میاد براش
ولی هفته نامه چلچراغ این هفته بخش ادبیاتش کلاً در مورد این جوایز بود و توضیحات و ...
بخرید ضرر نداره :happy:

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزه هانس کریستین اندرسن

اهدای جایزه هانس کریستین اندرسن(Hans Christian Andersen Award) از سال 1956 به مجموعه آثار یک نویسنده و از سال 1966 به مجموعه آثار یک تصویرگر آغاز شده است

این جایزه که به نوبل کوچک معروف است، یکی از معتبرترین جوایز ادبی و هنری در حوزه ادبیات کودکان به شمار می‌رود.

جایزه هانس کریستین اندرسن از سوی دفتر بین‌المللی کتاب برای نسل جوان به منظور بالا بردن سطح ادبی و هنری کتاب‌های کودکان هر 2 سال یک بار، به مجموعه آثار یک نویسنده و یک تصویرگر تعلق می‌گیرد.

مارگریت دوم ملکه دانمارک حامی و مشوق ویژه اهدای این جایزه و شرکت نیسان موتور پشتیبان مالی این جایزه است. این جایزه شامل یک مدال طلا و یک دیپلم افتخار است که طی مراسمی در کنگره دو سالانه به برندگان اهدا می‌شود.

نامزدهای جایزه هانس کریستین اندرسن از سوی دفاتر ملی کاندید می‌شوند و داوران بین المللی که از کارشناسان برجسته ادبیات کودکان هستند، برندگان این جایزه را از میان نامزده‌های معرفی شده برمی‌گزینند.

معیاری‌های گزینش برندگان جایزه هانس کریستین اندرسن:

•کیفیت بالای زیبایی شناختی آثار نویسنده و تصویر گر
•در نظر گرفتن مخاطب کودک
•خلاقیت و نوآوری و اصالت
•داشتن سهم جاودان در ادبیات کودکان جهان

فرشید مثقالی تصویرگر ایرانی، تا سال 2010 تنها برنده این جایزه جهانی از کشورمان است. مجموعه آثار او در سال ۱۹۷۴ این جایزه را از آن خود کرد. هوشنگ مرادی کرمانی نیز در سال ۱۹۹۲ از سوی هیئت داوران این جایزه مورد تشویق قرار گرفت.

همچنین از ایران محمد رضا یوسفی در سال۲۰۰۰ و محمد هادی محمدی در سال ۲۰۰۶ و احمد رضا احمدی در سال 2010 در بخش نویسندگان و نسرین خسروی در سال ۲۰۰۲ در بخش تصویرگران کاندید این جایزه شدند.

احمد رضا احمدی نویسنده کتاب‌های کودک و نوجوان، نامزد ایران برای جایزه هانس کریستین اندرسن در سال ۲۰۱۰ بود که در میان ۵ فینالیست بخش نویسندگی این جایزه ادبیات کودک جهان قرار داشت.

از ایران تا سال 2010 توران میرهادی (۱۹۷۶ ،۱۹۷۸،۱۹۸۶ ،۱۹۸۸)، ثریا قزل ایاغ (۱۹۹۲)، ‌ منصوره راعی (۱۹۹۸ ،۲۰۰۰)، زهره قایینی (۲۰۰۲، ۲۰۰۴) و پرناز نیری (2006) عضو هیئت داوران بوده‌اند.

زهره قایینی سرپرست موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان ایران و عضو شورای کتاب کودک ایران در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ در جایگاه رییس هیئت داوران این جایزه قرار داشت.

منبع: همشهری

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزه پولیتزر

سال‌هاست که نام پولیتزر و روزنامه نگاری با یکدیگر پیوند خورده است. نمی‌توان دنیای روزنامه نگاری و ادبیات را بدون پایه‌گذار اصلی این جایزه معتبر یعنی- ژوزف پولیتزر- به یاد آورد.

ژوزف پولیتزر که مظهر روزنامه‌نگاری حرفه‌ای در آمریکاست، در اصل مجاری تبار بود و در 10 آوریل 1847 از پدری بازرگان و مادری آلمانی و کاتولیک به دنیا آمد. او از عنفوان جوانی به‌دنبال استخدام در ارتش بود ولی به‌دلیل دید کم و وضعیت نامناسب جسمی، هرگز تقاضای او برای ورود به ارتش اتریش پذیرفته نشد. او در سال 1864 به آمریکا مهاجرت کرد تا در جنگ داخلی آمریکا وارد میدان شود و به‌رؤیای خود برای حضور در ارتش، جامه عمل بپوشاند.

پولیتزر پس از پایان گرفتن جنگ، کار خود را در روزنامه سنت لوئیس میسوری آغاز کرد و پس از چند سال کار و تلاش در این عرصه سرانجام سال 1869 در یک روزنامه آلمانی زبان به نام وست لیش استخدام شد.

در این زمان او به حزب جمهوریخواه آمریکا گرایش یافت و برای پیروزی هوراس گریلی در انتخابات ریاست‌جمهوری تلاش فراوانی کرد؛ ولی با شکست این کاندیدا در انتخابات سال 1869، حزب جمهوریخواه منحل شد و پولیتزر پس از مدتی به دمکرات‌ها پیوست.

او پس از مدتی تلاش در عرصه روزنامه نگاری و کسب تجربه‌های تازه، موفق شد در سال 1872 امتیاز روزنامه پست را به مبلغ 3 هزاردلار خریداری کند که البته سهم خود در این روزنامه را بسیار افشاگرانه و جنجالی کار می‌کرد و پرده از بسیاری از رازها برمی داشت و یک سال بعد با سودی سرشار فروخت.

در 1879 نیزبه‌طور همزمان 2 روزنامه سنت لوئیس دیسپچ و سنت لوئیس پست را به‌طور همزمان خریداری کرد و پس از ادغام این 2 در یکدیگر، روزنامه سنت لوئیس پست- دیسپچ را پایه گذاری کرد که هنوز هم این نشریه به نام سنت لوئیس فعالیت دارد.

این روزنامه، جایگاه و تریبونی مناسب برای او فراهم کرد تا بتواند عقاید پوپولیستی خود را به راحتی ابراز کند.

در 1882 پولیتزر به مردی متمول و ثروتمند تبدیل شده بود و موفق شد امتیاز روزنامه نیویورک ورلد را به مبلغ 346هزار دلار از جی گولدخریداری کند. این روزنامه که پیش از آن، سالانه
40 هزار دلار ضرر به بار می‌آورد، با درایت و مدیریت علمی پولیتزر به روزنامه‌ای پرتیراژ تبدیل شد.

او با دقت، خلأهای موجود در دنیای روزنامه نگاری را پیداکرد و داستان‌های مورد علاقه مردم را در آن به چاپ رساند. از سوی دیگر، او بسیار افشاگرانه و جنجالی کار می‌کرد و پرده از بسیاری رازها برمی داشت. کمی بعد با استخدام روزنامه نگار و محقق معروف، نلی بلای در 1887 کار خود را به اوج رسانید.

روزنامه ورلد در سال 1895 میلادی، نخستین روزنامه کمدی رنگی به نام یلو کید را به مردم معرفی کرد. این روزنامه نیز بسیار مورد توجه مردم قرار گرفت و شمارگان آن در مدت زمان کوتاهی از 15 هزار به 600 هزار نسخه رسید.

موفقیت‌های پی در پی پولیتزر، حسادت رقبای او را برانگیخت و بسیاری از آنها برای خراب کردن وجهه اجتماعی او دست به کار شدند. سردبیر روزنامه نیویورک سان مدعی بود که پولیتزر از دین برگشته است و مردم نباید با خرید روزنامه یک کافر، از او حمایت کنند.

هر چند او در این زمان به‌دلیل عود بیماری و طی دوران نقاهتش در روزنامه حضور نداشت ولی این مجموعه را از دور مدیریت می‌کرد. در 1895 ویلیام راندولف هارست امتیاز روزنامه نیویورک ژورنال را از آلبرت - برادر پولیتزر- خریداری کرد و در پوشش دادن اخبار جنگ آمریکا و اسپانیا، رقابتی شدید بین این 2 روزنامه درگرفت. این جنگ با انفجار یک رزم ناو آمریکایی در خلیج هاوانا در سال 1898 آغاز شد.

هارست با برانگیختن احساسات مردم تلاش می‌کرد اسپانیا را در این ماجرا مقصر قلمداد کند و سرانجام نیز رئیس‌جمهور وقت، علیه این کشور اعلام جنگ کرد؛ ولی از آنجا که پولیتزر به‌دنبال کشف حقیقت بود، تلاش می‌کرد نشان دهد در این حادثه هیچ تعمدی در کار نبوده و این انفجار، ناشی از اختلال در موتورخانه بوده است.

همین اختلاف نظر یک جنگ تمام عیار بین این 2روزنامه به راه‌انداخت و سرانجام در سال 1909 به اتهام توهین به تئودور روزولت و جی.پی.مورگان ، علیه پولیتزر اعلام جرم کردند و او به پرداخت 40 میلیون دلار غرامت محکوم شد. البته افشاگری‌های او در سال 1911 نتیجه داد و پس از اعلام نتیجه نهایی کمیسیون تحقیق مبنی بر عمدی نبودن حادثه، او نیز از این اتهام مبرا شد.

پولیتزر به‌دلیل عشق و علاقه اش به روزنامه نگاری، مدرسه‌ای را در ایالت کلمبیا تأسیس کرد که هنوزهم یکی از معتبرترین مراکز آموزش روزنامه نگاری در سراسر جهان محسوب می‌شود.البته تأسیس این مدرسه برای او کار دشواری بود؛ چراکه ابتدا در سال‌‌1892 با پیشنهاد مبلغی پول به ست لو رئیس دانشگاه کلمبیا، از او درخواست کرد نخستین مدرسه روزنامه نگاری جهان را پایه گذاری کند؛ ولی او هیچ علاقه‌ای به این درخواست نشان نداد.

با تعویض و جابه‌جایی رئیس این دانشگاه در سال 1902، نیکلاس موری باتلر رغبت بیشتری برای ساخت این مدرسه از خود نشان داد؛ اما این‌رؤیا عملا تا بعد از مرگ پولیتزر عملی نشد. این اسطوره روزنامه نگاری، در وصیتنامه خود، 2 میلیون دلار برای دانشگاه کلمبیا در نظر گرفت.

ژوزف پولیتزر سال 1911 میلادی در بندر چارلستون کارولینای جنوبی دیده از جهان فرو بست و در گورستانی واقع در برونکس نیویورک به خاک سپرده شد. یک سال پس از مرگ او دانشگاه کلمبیا اقدام به ساخت مدرسه علمی روزنامه نگاری کرد؛ ولی در آن زمان مدرسه روزنامه نگاری دیگری در دانشگاه میسوری تاسیس شده بود.

با وجوداین، هنوز هم مدرسه روزنامه نگاری کلمبیا یکی از معتبرترین مراکز آموزش روزنامه نگاری در سراسر جهان محسوب می‌شود و بسیاری از روزنامه نگاران برجسته در این محل آموزش می‌بینند.

پس از تاسیس این مدرسه، در سال 1917 آرزوی پولیتزر به تحقق پیوست و نخستین جوایز پولیتزر به منتخبان خبرنگاری، ادبیات، نمایشنامه، تاریخ و بیوگرافی اعطا شد. ولی به مرور زمان این جایزه نیز دستخوش تغییر و تحولاتی شد، هیات نظارت به انجمن جایزه پولیتزر تغییر نام داد و اکنون تعداد جوایز آن به 21 رسیده است.

 

[lilyrose]

شما یه سرچ توی گوگل کنید نود و هفت هزارتا نتیجه میاد براش
ولی هفته نامه چلچراغ این هفته بخش ادبیاتش کلاً در مورد این جوایز بود و توضیحات و ...
بخرید ضرر نداره :happy:

این که به روی چشم :happy:

ولی بد نیست یه آرشیو کوچولو هم تو پی تی داشته باشیم. نه؟

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزه ادبی ‌بوکرمن

جایزه ادبی مَن‌بوکر یا همان بوکرمن، هر سال به بهترین رمان جدید انگلیسی‌زبان سراسر دنیا داده می‌شود.

اما جایزه اصلی بوکر تنها به نویسندگان انگلستان و مستعمرات گذشته این کشور، نظیر ایرلند، استرالیا، هند و... اهدا می‌شود.

درواقع رقم اصلی جایزه‌ای که با نام بوکر می‌شناسیم تا سال 2002، 21 هزار پوند بود، اما از این سال تا کنون با پشتیبانی گروه «من» به 50 هزار پوند افزایش یافت و به این ترتیب کلمه «من» نیز به ابتدای آن اضافه شد. بوکر هر 2 سال یک بار برگزار می‌شود و رقم آن 60 هزار پوند است.

علاوه بر این در سال ۲۰۰۵، جایزه دیگری که هر نویسنده زنده‌ای از هر جای دنیا واجد شرایط گرفتن آن است، با نام جایزه‌ بین‌المللی بوکر معرفی شد و نسخه روسی‌اش نیز با نام جایزه‌ بوکر روسی در سال ۱۹۹۲ آغاز به کار کرد.

اما بوکر که به‌نظر می‌رسد قصد دارد تمام دنیا را پوشش دهد، به همین جا قناعت نکرد و جایزه بوکر آسیایی را نیز راه انداخت و پس از نوبت به جالب‌ترین نوع آن یعنی بوکر عربی رسید. راه‌اندازی بوکر عربی، همان طور که انتظار می‌رود، زیر سر امارات است. امارات که در سال‌های اخیر هر چه در توان دارد برای مطرح کردن خود در عالم فرهنگ و هنر به کار گرفته است این بار نیز با همکاری مؤسسه جایزه بوکر مجموعه تازه‌ای را تشکیل داد که هدفش اعطای جایزه به بهترین نویسندگان عرب است.

بوکر عربی 13 تیر امسال رسما با انتشار بیانیه‌ای اعلام موجودیت کرد. جالب این که در این مؤسسه، مشهورترین و مهم‌ترین نویسندگان عرب عضویت دارند و هنوز راه نیفتاده، مهم‌ترین جایزه ادبی جهان عرب محسوب می‌شود. اما ارزش مالی‌اش از بوکر اصلی کمتر و معادل 50 هزار دلار آمریکاست.

هرچند که علاوه بر برنده اصلی، قصد دارد هر سال 6 نویسنده دیگر نیز معرفی کند و به هر کدام 10 هزار دلار بدهد؛ یعنی مجموعا همان رقمی که به برنده بوکر انگلیسی اهدا می‌شود. قرار است نخستین برنده جایزه بوکر عربی در فوریه 2008 به‌طور رسمی در یک مراسم وی‍ژه در ابوظبی، پایتخت امارات متحده عربی معرفی شود.

روند تعیین برنده

مثل همه جوایز دیگر در تمام دنیا، در جایزه بوکر نیز به جز برگزارکننده، نقش ناشران بیش از همه است و از ابتدا، همه کسانی که به نوعی به دنیای کتاب مربوط می‌شوند در آن نقش دارند. هر سال ابتدا کمیته‌ای در مؤسسه بوکر تشکیل می‌شود که به نام کمیته مشاوران معروف است. اعضای این کمیته عبارتند از: یک نویسنده، 2 ناشر، یک کارگزار ادبی، یک کتاب‌فروش، یک کتابدار، نماینده گروه من (که پشتوانه مالی جایزه را تأمین می‌کند) و 3 نماینده بنیاد بوکر که یکی از آنها رئیس کمیته است.

مهم‌ترین وظیفه این کمیته، انتخاب اعضا و رئیس هیأت داوران است. یعنی اعضای داوری آثار، بیش از آن که تحت نظر نویسندگان تعیین شوند، توسط کسانی انتخاب می‌شوند که وظیفه‌شان ارائه کتاب به مردم است. جالب‌تر از این، ترکیب هیات داوران است.

کمیته مشاوران، یک منتقد ادبی، یک استاد دانشگاه، یک ویراستار ادبی، یک نویسنده و یک چهره برجسته ادبی را به‌عنوان اعضای هیات داوری معرفی می‌کنند و کارشان تمام می‌شود. اما پس از این مرحله نیز که مهم‌ترین قسمت کار است، ناشران نقش اصلی را بازی می‌کنند، چرا که این ناشران هستند که باید حداکثر 2 عنوان کتاب جدید خود(یعنی کتابی که در سال مورد داوری منتشر شده است) را به بنیاد بوکر معرفی کنند.

البته کتاب نویسندگانی که قبلاً جایزه بوکر را گرفته‌اند یا در ۱۰ سال گذشته جزو فهرست نهایی آن بوده‌اند نیز بدون معرفی ناشر، بررسی می‌شود. علاوه بر این، ناشران می‌توانند تا 5 عنوان کتاب دیگر را به تشخیص خود برای بررسی معرفی کنند و تمام این فهرست، کاملا محرمانه است.

داوران ابتدا یک فهرست اولیه و سپس یک فهرست نهایی شامل 6 عنوان کتاب را معرفی می‌کنند. برای عضویت در فهرست نهایی باید حداقل یکی از داوران از کتاب حمایت کند و همه نویسندگانی که کتابشان به فهرست نهایی راه پیدا کرده است، یک نسخه جلد چرمی از کتابشان به همراه ۲۵۰۰ پوند پول نقد دریافت می‌کنند.

 

[lilyrose]

آشنایی با مدال نیوبری

مدال نیوبری (Newbery Medal) نخستین جایزه ادبی کتاب کودکان در دنیاست که به نام جان نیوبری،‌ ناشر قرن 18، نامگذاری شده است

این جایزه از سال ۱۹۲۲ به پیشنهاد فردریک میلچر، مدیر موسسه انتشارات آر. آر. باکر، از سوی انجمن کتابخانه‌های امریکا اهدا می‌شود.

این مدال هر سال به نویسنده‌ای تعلق می‌گیرد که برجسته‌ترین اثر داستانی را در حوزه ادبیات کودکان امریکا پدید آورده باشد.

وظیفه انتخاب اثر برتر برعهده اعضای انجمن خدمات کتابخانه‌ای کودکان است. افزون بر کتاب برتر سال، فهرستی از کتاب‌های برگزیده نیز هر سال از سوی کمیته جایزه نیوبری اعلام می‌شود. اسامی برندگان نیز هر سال در ماه ژانویه اعلام می‌شود.

این جایزه همراه با مدال کالدکات، از با ارزش‌ترین جوایز ادبی در حوزه ادبیات کودک در امریکا به شمار می‌آید.

هدف از اهدای این جایزه، تشویق پدیدآورندگان برتر کتاب کودک، تشویق کتابداران به خدمات‌رسانی بهتر برای کودکان و علاقه مند کردن کودکان به ادبیات است.

تا اکنون تنها ای ال کوئینزبرگ، ژوزف کروم گلد، لوئیس لوری، کاترین پاترسون و الیزابت جورج اسپیر توانسته اند دو بار این مدال را از آن خود کنند.

آثار لورا اینگالز وایلدر نیز پنج بار در فهرست کتاب‌های برگزیده نیوبری قرارگرفته است اما تا کنون موفق به دریافت مدال نیوبری نشده است.

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزه مدال کارنگی

جایزه مدال کارنگی (Carnegie Medal) در سال ۱۹۳۶ بنیان نهاده شد

این جایزه برای بزرگداشت یاد اندرو کارنگی، انسان بشر دوستی که متولد اسکاتلند بود و بیش از ۲۸۰۰ کتابخانه در سراسر دنیای انگلیسی زبان ساخت در انگلستان بنیاد نهاده شد.

این مدال هر سال از سوی انجمن کتابخانه بریتانیا به برجسته‌ترین اثر در حوزه ادبیات کودک و نوجوان تعلق می‌گیرد.

برنده این جایزه یک مدال طلا و کتاب‌هایی به ارزش ۵۰۰ پوند برای اهدا به یک کتابخانه عمومی یا آموزشگاهی دریافت می‌کند.

هیئت داوران کارنگی شامل ۱۲ کتابدار کودک و نوجوان هستند. کتاب‌های نامزد، از سوی دانش آموزان بسیاری از مدرسه‌ها نیز خوانده می‌شوند و بازخوردشان به هیئت داوران کارنگی فرستاده می‌شود.

آراء دانش آموزان در تصمیم‌گیری نقشی ندارد و تنها برای برانگیختن کودکان برای خواندن، لذت بردن و بحث و گفتگو کردن درباره بهترین کتاب‌های معرفی شده از سوی کتابداران برنامه‌ریزی شده است.

نام برندگان در ماه جون سال آینده اعلام می‌شود. کتاب‌های نامزد دریافت مدال باید به زبان انگلیسی نوشته و برای نخستین‌بار در سال گذشته در انگلستان منتشر شده باشد.

جایزه کارنگی اولین بار به «آرتور رنسم» برای نوشتن کتاب «کبوتر پست چی» رسید

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزه ادبی گنکور

جایزه ادبی گنکور (prixGoncourt) معتبرترین، قدیمی‌ترین، مشهورترین و بحث برانگیزترین جایزه ادبی کشور فرانسه است

این جایزه در پی وصیت ادموند دو گنکور، نویسنده و مورخ فرانسوی در سال ۱۸۹۶ برای یادبود برادرش ژول بنیان گذاشته ‌شد. مجمع ادبی گنکور در سال ۱۹۰۲ به طور رسمی تأسیس و نخستین دوره این جایزه در روز ۲۱ دسامبر سال ۱۹۰۳ اهدا شد.

جایزه گنکور معمولاً به یک رمان اعطا می‌شود، این جایزه هر سال نصیب بهترین کتاب داستانی می‌شود که در طول همان سال منتشر شده باشد.

آلفونسو دوده، مسئول اجرایی این جایزه، جان انتوان نائو را به خاطر کتاب نیروی دشمن به عنوان اولین نویسنده‌ای که موفق به دریافت جایزه گنکور شده بود، معرفی کرد.

بر اساس نظر مؤسسان گنکور که امروزه به آکادمی گنکور مشهورند، اثری موفق به دریافت این جایزه خواهد بود که اصالت ادبی، تلاش‌های نوجویانه و به لحاظ شکل و محتوا، جسارت در آن وجود داشته باشد.

اعضای آکادمی گنکور 10 نفر هستند و سه‌شنبه‌های اول ماه در تالار مخصوص خود که در طبقه نخست رستوران دروان پاریس واقع شده گرد‌هم جمع می‌شوند. اگر یکی از اعضا استعفا دهد یا فوت کند، اعضای دیگر جانشین او را تعیین می‌کنند و عضو جدید در رستوران دروان صاحب چاقو و چنگالی می‌شود که نامش بر آن حکاکی شده است.

برنده جایزه ادبی گنکور فقط یک چک نمادین 10 یورویی دریافت می‌کند، اما این ظاهر ماجراست چون در واقع این جایزه فروش 300 هزار نسخه از کتابش را برای او تضمین می‌کند. هر نویسنده در زندگی ادبی خود تنها یک بار می‌تواند برنده این جایزه ‌شود، البته این قانون هم مثل همه قوانین استثناهایی هم دارد.

استثناء این قانون هم «رومن گاری» نویسنده فرانسوی است که یک بار در سال ۱۹۵۶ برای رمان «ریشه‌های آسمان» و یک بار هم در سال ۱۹۷۵ به خاطر رمان «زندگی در پیش رو» و با نام مستعار «امیل آژار» برنده جایزه گنکور شد.

در سال‌های اخیر به خاطر اهمیتی که این جایزه در محافل ادبی پیدا کرده، گنکور را به گونه‌های دیگر ادبی که در واقع زیرمجموعه‌های همان جایزه گنکور اصلی هستند نامگذاری کرده‌اند. این زیرمجموعه‌ها عبارتند از: گنکور اولین رمان (که از سال 1990 برگزار می‌شود)، گنکور نول، گنکور بیوگرافی، گنکور جوانان و گنکور شعر که از سال 1999 آغاز به کار کرده‌اند.

این زیرمجموعه‌ها در ماه «می» هر سال برپا می‌شود. مهمترین زیرمجموعه گنکور، «گنکور دانش آموزان دبیرستانی» است که هر سال چند روز بعد از گنکور اصلی در ماه نوامبر برگزار می‌شود و هیأت داوری که از میان 1500 دانش‌آموز از 55 دبیرستان فرانسه و چند دبیرستان خارجی انتخاب شده‌اند، بهترین اثر را معرفی می‌کنند.
این جایزه به همت کتابفروشی زنجیره‌ای «فنک»، دفتر نظارتی آموزش و همیاری آکادمی گنکور برگزار می‌شود.

برخی از مهم‌ترین جوایز ادبی فرانسه

•جایزه تئوفراست رنودو:

جایزه تئوفراست رنودو (Prix Théophraste-Renaudot) رقیب اصلی گنکور است و در همان روز و همان محلی که مراسم گنکور برگزار می‌شود، اهدا می‌شود.

این جایزه برگزار می‌شود تا بی‌عدالتی گنکور را جبران کند. رنودو، در سال 1925 توسط 10 منتقد ادبی که منتظر اعلام نتایج گنکور بودند به ***** تئوفراست رونودو، مؤسس اولین مجله فرانسوی به وجود آمد تا نوعی مخالفت با گنکور باشد.

•جایزه فمینا:

نام دیگر جایزه فمینا (Prix Femina) «انتخاب زنان» است و به اندازه گنکور سابقه دارد. هیأت داوران این جایزه فقط زنان هستند.

فمینا اولین بار در سال 1904 و توسط 20 خبرنگار زن مجله «زندگی خوش» که بعدها به «فمینا» تغییر نام داد، تأسیس شد.

این جایزه به اثر ادبی خیالی تعلق می‌گیرد و در اواخر اکتبر در هتل کریون پاریس اهدا می‌شود.

•جایزه مدیسی:

مدیسی (Prix Médicis) هنری‌ترین جایزه ادبی فرانسه است که همزمان با جایزه فمینا و در همان محل اهدا می‌شود.

این جایزه در سال 1958 توسط گالا باربیزان و ژان‌پل ژیرودو که تمایل داشتند جایزه ادبی متفاوتی به وجود آورند، بنیان گذاشته شد.

برنده مدیسی نویسنده‌ای جوان است که سبک نگارش منحصر به فرد و تازه‌ای داشته باشد.

•جایزه فرهنگستان فرانسه:

جایزه فرهنگستان فرانسه از سال 1918 توسط فرهنگستان ادب فرانسه به رمانی که نشان‌دهنده نبوغ ادبی بالای نویسنده‌اش است اهدا می‌شود.

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزه بوک تراست

بنیاد بوک تراست انگلستان برگزار کننده جایزه بوک تراست (Booktrust Early Years Awards) است

جایزه کتاب‌های خردسالان هر ساله به بهترین کتاب‌های منتشره در انگلستان برای نوزادان، نوپایان و کودکان پیش دبستانی تعلق می‌گیرد.

این جایزه بخشی از پروژه بوک استارت انگلستان به شمار می‌رود و در سه بخش، بهترین کتاب برای نوزادان زیر یک سال، بهترین کتاب تصویری برای کودکان پیش دبستانی تا پنج سال و بهترین تصویرگر تازه کار کتاب‌های کودکان پیش دبستانی تا 5 ساله را برمی‌گزیند.

هدف از برگزاری این جایزه تقدیر و اطلاع رسانی درباره کتاب‌های منتشر شده برای نوزادان، نوپایان و کودکان پیش دبستانی و ترویج و هر چه دسترس پذیرتر کردن آن ها برای مخاطبانشان است.

برندگان هر بخش، جایزه‌ای برابر ۲۰۰۰ پوند به همراه یک نشان ویژه دریافت می‌کند. افزون براین، تصویرگر برگزیده هم یک جایزه ویژه از یک تصویرگر مشهور دریافت می‌کند.

از سال ۲۰۰۹ به ناشران کتاب‌های برنده هم از سوی بوک تراست انگلستان یک گواهینامه اهدا می‌گردد که آن ها را در میان ناشران سال جایزه کتاب‌های خردسالان قرار می‌دهد.

این جایزه پیش از سال ۲۰۰۴ به نام جایزه کتاب های خردسالان سینزبری شناخته و از سوی فروشگاه های زنجیره‌ای سینزبری پشتیبانی می‌شد.

 

[lilyrose]

برخی از جوایز ادبی ایران:


•جایزه کتاب سال ایران
•جایزه ادبی هوشنگ گلشیری ( تا سال 1388 نه دوره جایزه مرحوم هوشنگ گلشیری تشکیل شده و از قدیمی‌ترین جوایز ادبی هم محسوب می‌شود)
•جایزه نویسندگان و منتقدان مطبوعات
•روزی روزگاری (تنها جایزه ادبی است که در فصل بهار اهدا می‌شود. سومین دوره جایزه روزی روزگاری اردیبهشت سال 88 برگزار شد)
•جایزه‌ ‌ادبی‌ ‌اصفهان‌ (زمستان سال گذشته هفتمین دوره‌اش هم برگزار شد)
•جایزه ادبی جلال آل‌احمد

•جشنواره ملی داستان‌های ایرانی
•جایزه ادبی صادق هدایت
•قلم زرین
•جایزه ادبی مهرگان (این جایزه مهرماه هر سال برگزار می‌شد)
•جایزه ادبی یلدا
•جایزه شهر کتاب
•داستان‌ علمی تخیلی و فانتزی
•جشنواره شعر فجر
•اهدای نشان هنری وزارت ارشاد
•جایزه ادبی «واو» (رمان متفاوت)
•جایزه ادبی پروین اعتصامی ( اولین دوره جایزه پروین اعتصامی در سال 1383 یرگزار شد)
•جایزه مهرگان
•جشنواره داستان انقلاب
•تکنیکی‌ترین رمان سال (فردا)
•جایزه ادبی یوسف
•جایزه کتاب سال دفاع مقدس
•کنگره سراسری شعر دفاع مقدس
•جایزه کتاب سال شعر جوان (قیصر امین‌پور)
•جایزه کتاب فصل
•مسابقه داستانک‌نویسی کشف لحظه
•شهید حبیب غنی‌پور (شهید غنی‌پور یکی از نویسندگان مسجد جوادالائمه بود که در عملیات کربلای 5 و در منطقه شلمچه به شهادت رسید. جایزه ادبی شهید حبیب غنی‌پور همه ساله همزمان با ایام شهادت این نویسنده، اسفندماه برگزار می‌شود)
اینها عناوین برخی از جوایز ادبی هستند که کماکان بعضی از آنها هنوز به کار خود ادامه می‌دهند.


آشنایی با جایزه کتاب سال ایران
کتاب > مناسبت - ایرج فرجی:
جایزه کتاب سال در ایران از سال 1332 مطرح شده است

این جایزه که نخست با عنوان جایزه سلطنتی کتاب سال آغاز شد، از سال 1332 با هدف تشویق خادمان دانش و فرهنگ ایران رواج یافت. ارزشیابی کتاب سال برعهده هیأتی متشکل از برخی استادان زُبده کشور بود که به پیشنهاد شورای عالی دانشگاه انتخاب شده بودند.

تعداد جوایز بهترین کتاب در رشته‌های مختلف:

•رشته علوم و فنون: سه جایزه
•رشته ادبی: دو جایزه، یکی برای تحقیقات ادبی و یکی برای تألیف و تصنیف
•رشته علوم انسانی و اجتماعی و تربیتی: دو جایزه
•ترجمه: دو جایزه، یکی برای بهترین ترجمه علمی و یکی برای بهترین ترجمه ادبی
•کودکان و نوجوانان: دو جایزه، یکی برای بهترین تألیف و یکی برای بهترین ترجمه
جایزه سلطنتی کتاب سال جایزه‌ای نقدی همراه با فرمان شاهنشاهی بوده که هر سال در روز اول فروردین و در مراسم سلام نوروز، توسط شخص شاه اعطا می‌شد.

مبلغ جایزه نقدی برحسب نوع کتاب:

•تصنیف: یکصدهزار ریال
•تألیف: هشتادهزار ریال
•ترجمه: پنجاه هزار ریال
نخستین جایزه مربوط به کتاب‌های چاپ اول سال 1332 بود که در سال 1334 به پدیدآورندگان یازده کتاب برگزیده اهدا شد.
***************************************************
جایزه کتاب سال در جمهوری اسلامی ایران

این جایزه با عنوان جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران از سال 1362 و با هدف ارتقای فرهنگ جامعه اسلامی؛ حفظ استقلال و هویت فرهنگی؛ و حمایت و تشویق مؤلفان، مترجمان، و مصحّحان کشور آغاز شده و تاکنون ادامه یافته است.

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که عهده‌دار این انتخاب است، هر سال از طریق وسایل ارتباط جمعی از کلّیه ناشران، مؤلفان، مترجمان، و مصحّحان کشور درخواست می‌کند تا نسخه‌ای از کتاب‌هایی که برای نخستین بار در طی سال قبل منتشر کرده‌اند، به دبیرخانه کتاب سال ارسال کنند.

این کتاب‌ها در رشته‌های مختلف و در 3 بخش تألیف، ترجمه، و تصحیح مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. ارزشیابی کتاب‌ها در دو مرحله انجام می‌شود و سرانجام رأی نهایی صادر می‌گردد.

برخی از ضوابط ارزشیابی:

•ارتقابخشی به سطح علمی و فرهنگی کشور
•سلیس بودن زبان اثر و رعایت قواعد دستور زبان فارسی
•داشتن کیفیت مطلوب از نظر صورت طبع و نکات فنّی چاپ
هیأت داوران از میان استادان حوزه و دانشگاه و سایر صاحب‌نظران علمی و فرهنگی کشور به پیشنهاد اداره کل مراکز و روابط فرهنگی، تصویب معاون فرهنگی، و تأیید وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دعوت می‌شوند.

این جایزه شامل لوح تقدیر مقام ریاست جمهوری و سکّه‌های بهار آزادی است که هر سال در دهه فجر (12-22 بهمن) توسط شخص رئیس جمهور به برندگان اعطا می‌گردد. در نخستین دوره، وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی این جایزه را اعطا کرد.

گاه، بنابه تشخیص هیأت داوران، آثاری نیز به‌عنوان کتاب شایسته یا قابل تقدیر معرفی می‌شوند.

نخستین دوره جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در بهمن سال 1362 برگزار شد که برخلاف دوره‌های بعدی، شامل کتاب‌های نخستین چاپ بود که از تاریخ 22 بهمن 1357 تا پایان سال 1361 منتشر شده بودند.

از سال 1372 جایزه دیگری نیز در سیاست‌های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گنجانده شد. این جایزه با عنوان جایزه جهانی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، همزمان با جایزه کتاب سال و در همان مراسم اعطا می‌گردد.

نوع این جایزه نیز لوح تقدیر رئیس جمهوری و سکّه‌های بهار آزادی است که با هدف شناسایی و معرفی آثار برگزیده جهانی در دو حوزه مطالعات اسلامی و مطالعات ایرانی و بزرگداشت پدیدآورندگان آنها اعطا می‌شود.

بر طبق این طرح، فقط کتاب‌هایی بررسی می‌شوند که برای نخستین بار در طی سال میلادی قبل، در خارج از کشور (با هر زبانی)، منتشر شده‌اند.

در سال 1379 وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی طرح دیگری را با نام معرفی آثار برگزیده ترجمه و تألیف به زبان‌های غیرفارسی برگزار کرد.

هدف این طرح شناسایی و معرفی این آثار و بزرگداشت پدیدآورندگان آنهاست و در مراسم کتاب سال اجرا می‌گردد.

بر اساس آن، همه‌ساله کتاب‌هایی که برای نخستین بار، در سال قبل، و به زبان‌های غیرفارسی ترجمه یا تألیف شده‌اند بررسی و به پدیدآورندگان آنها لوح تقدیر و سکّه‌های بهار آزادی اهدا می‌شود.

 

[lilyrose]

آشنایی با جایزهٔ هوشنگ گلشیری

جایزهٔ هوشنگ گلشیری، جایزه‌ ادبی سالیانه‌ای است که به آثار انتشار یافته در زمینه ادبیات داستانی به زبان فارسی در ایران توسط بنیاد هوشنگ گلشیری اعطا می‌شود

در هفتمین روز درگذشت هوشنگ گلشیری؛ در امامزاده طاهر اعلام شد بنیادی به نام او تأسیس خواهد شد و این بنیاد هر سال جایزهٔ به‌نام هوشنگ گلشیری در زمینهٔ ادبیات داستانی، به زبانی فارسی و انتشار یافته در ایران اهدا خواهد کرد.

جایزهُ هوشنگ گلشیری شامل تندیس، لوح تقدیر و جایزهُ نقدی است که در مراسمی به برندگان اهدا می‌شود. مبلغ نقدی بهترین رمان و بهترین مجموعه داستان هر یک 10 میلیون ریال و جایزهُ نقدی بهترین رمان اول و بهترین مجموعه داستان اول هر یک 5 میلیون ریال است.

این بنیاد در پاییز هر سال جایزهُ هوشنگ گلشیری را در 4 بخش به آثار منتشر شده در سال قبل اهدا می‌کند:

•بهترین رمان
•بهترین مجموعه داستان
•بهترین رمان اول
•بهترین مجموعه داستان اول


آشنایی با جشنوارۀ ادبی پروین اعتصامی

جشنوارۀ ادبی پروین اعتصامی در سال 1383 به همت معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در دفتر مجامع و فعالیت‌های فرهنگی آغاز به کار کرد

مراسم نخستین دورۀ جایزۀ پروین 15 مرداد ماه همان سال، همزمان با میلاد بانوی دو عالم حضرت فاطمه (س) برگزار شد.

در این دوره آثاری که برای نخستین‌بار در سال1381 در دو ردۀ سنی بزرگسال و کودک و نوجوان توسط بانوان نویسنده به طبع رسیده بود مورد ارزیابی قرارگرفت و ازمیان آن آثار از 6 اثر برگزیده در ردۀ سنی بزرگسال و 9 اثر برگزیده در ردۀ سنی کودک و نوجوان تقدیر شد.

دومین دورۀ این جشنوارۀ ادبی نیز به همت دبیرخانۀ پروین در دفتر مجامع و فعالیت‌های فرهنگی و همکاری معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مؤسسه خانه کتاب، 15 اسفندماه سال 1385 همزمان با یکصدمین سال تولد بانو پروین اعتصامی برگزار شد.

در این دوره نیز آثاری مورد ارزیابی قرارگرفت که برای نخستین‌بار در سال‌های 1382 و 1383 به طبع رسیده بود.

از میان این آثار 4 اثر در ردۀ سنی بزرگسال و 6 اثر در ردۀ سنی کودک و نوجوان برگزیده اعلام شد.

از اردیبهشت ماه سال 86 دبیرخانۀ جشنوارۀ پروین به مؤسسۀ خانۀ کتاب واگذار شد.


آشنایی با جایزه ادبی جلال آل احمد

اولین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد با تصویب شوراى عالى انقلاب فرهنگى در سال 1387 انجام شد

جایزه ادبی جلال آل احمد به‌منظور معرفی آثار برگزیده ادبیات داستانی پایه‌گذاری شده است و هدف از اهدای آن، ارتقای زبان و ادبیات ملی- دینی از رهگذر بزرگداشت پدید آورندگان آثار برجسته، بدیع و پیشرو است.

اولین دوره این جایزه در آذر سال 87 و در سالروز تولد این نویسنده برگزار شد. بر اساس مصوبه هیأت امنای این جایزه برای اولین بار جایزه ادبی جلال حوزه آثار سال‌های 85 و 86 را به صورت یکجا بررسی کرد.

موسسه خانه کتاب موظف شد در آذر ماه هر سال مقارن با تولد جلال آل احمد (2 آذر) جشنواره جایزه ادبی جلال آل احمد را برگزار ‌کند.

ابتدا قرار بود این جایزه به برگزیدگان خود ۱۱۰ سکه بدهد که در اولین دوره برگزاری خود، اعلام کرد در هیچ کدام از رشته‌های داستان کوتاه، رمان، نقد ادبی و تاریخ، برگزیده ندارد و به اعلام آثار شایسته تقدیر اکتفا کرد.

مهمترین نکته در این جایزه ادبی، تدوین اساسنامه جایزه ملی جلال آل احمد و تصویب آن توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی است که توسط ریاست جمهوری اسلامی برای اجرا به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ابلاغ شد.

دبیرخانه جایزه ادبی جلال آل احمد واقع در تهران، خیابان انقلاب اسلامی، بین فلسطین جنوبی و برادران مظفر، ساختمان شماره 108 طبقه دوم است.

 

[nasimparsi]

با سپاس از آگاهی های فراگیری که دادید

من پرسشی که دارم اینه که آیا جشنواره یا مسابقه یا ... در بیرون از ایران وجود داره که از سراسر جهان آثار رو دریافت کنه و جایزه بده؟

 

[atsign_m]

این که به روی چشم :happy:

ولی بد نیست یه آرشیو کوچولو هم تو پی تی داشته باشیم. نه؟

یه آرشیوه کوجولو درسته؟


یک ساعت داشتم می خوندم
دستت درد نکنه
منبع رو هم ذکر می کنی؟

 

[lilyrose]

یه آرشیوه کوجولو درسته؟


یک ساعت داشتم می خوندم
دستت درد نکنه
منبع رو هم ذکر می کنی؟

خواهش میکنم!

ببخشید منبع جا افتاد!

تقریبا تمام پستها از همشهری آنلاین تهیه شدن.

 

[nasimparsi]

دوستان بنده درباره ی جایزه های ادبی جهانی پرسش داشتم اینجا به جایزه های ادبی ایرانی پرداخته شده!×

 

[lilyrose]

با سپاس از آگاهی های فراگیری که دادید

من پرسشی که دارم اینه که آیا جشنواره یا مسابقه یا ... در بیرون از ایران وجود داره که از سراسر جهان آثار رو دریافت کنه و جایزه بده؟

از این جور مسابقات در سطح جهانی حتما هست. ولی اینکه تو ایران چه جوری در موردشون اطلاع رسانی میشه من اطلاعی ندارم.این موضوع برای خودم هم جالب شد! حتما پرس و جو و پیگیری میکنم.

دوستان بنده درباره ی جایزه های ادبی جهانی پرسش داشتم اینجا به جایزه های ادبی ایرانی پرداخته شده!×

دست شما درد نکنه! فقط 2 تا از پست های این تاپیک به جوایز ادبی ایران اختصاص داشت. بقیه ی مطالب که در مورد جوایز ادبی معتبر و مشهور دنیا بود.

نکنه سرکار گذاشتی ما رو؟! :lol: