کتاب
پادشاه عاشق پیشه (زندگی دوک ویندسور - نوشته امیل لودویگ - ترجمه عبدالرضا (هوشنگ) مهدوی) رو تازگی تموم کردم. یکی از بدترین، کسل کننده ترین و بی مزه ترین کتاب هایی بود که به عمرم خونده بودم
سبک نگارشش ضعیف و خام بود، بیشتر به یه تز لیسانس می خورد تا کتاب حرفه ای. جا داره از ترجمه افتضاحش که در بدتر کردن کتاب نقش مهمی رو ایفا می کرد یادی بکنیم
الان هم کتاب
بیابان (ژان ماری گوستاو لوکلزیو - آزیتا همپارتیان) رو دارم می خونم. خیلی پیش نرفتم (کشش نداره هنوز) از برنده نوبل 2008 تا اینجا انتظارم بیشتر از اینا بوده
کم کم آدم به این باور می رسه که ادبیات هم مثل هنرهای دیگه داره نفسای آخرش رو می کشه