امام علی علیه السلام در نامه شان به عبد اللّه ابن عبّاس، و عبد اللّه مى گفت «بعد از سخن پيامبر خدا ، از هيچ سخنى به اندازه اين سخن ، بهره نبردم»
امّا بعد؛ آدمى گاه ، از رسيدن به چيزى شادمان مى شود كه حتماً به او مى رسيده است، و از نرسيدن به چيزى ناراحت مى شود كه هرگز به آن دست نمى يافت. پس، شادمانى تو ، بايد براى رسيدن به چيزى باشد كه به آخرتت مربوط مى شود، و اندوهت نيز بايد براى از دست دادن چيزى از آخرتت باشد. براى آنچه از دنيايت به دست آورده اى ، زياد شاد مشو، و براى آنچه از آن از دست داده اى ، ناراحتى و بى تابى مكن؛ بلكه بايد غمت ، براى پس از مرگ باشد.
"حضرت امیر (ع)"