به یاد قیصر

[ibest]

قطار می رود
-تو می روی
-تمام ایستگاه میرود
-و من چقدر ساده ام
-كه سالهای سال
-در انتظار تو
-كنار این قطار رفته ایستاده ام
-و همچنان
-به نردهای ایستگاه رفته
-تكیه داده ام

 

[ibest]

این قرار داد

تا ابد میان ما

برقرار باد

چشمهای من به جای دست های تو!

من به دست تو

آب می دهم

تو به چشم من

آبرو بده!

من به چشم های بی قرار تو

قول می دهم

ریشه های ما به آّب

شاخه های ما به آفتاب می رسد

ما دوباره سبز می شویم!

 

[ibest]

حرف های ما هنوز ناتمام
تا نگاه میکنی وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی
پیش از ان که باخبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر میشود
آی..........................
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان چه قدر زود دیر میشود

قیصر امین پور

 

[ibest]

در این زمانه هیچ‌کس خودش نیست


کسی برای یک نفس خودش نیست


همین دمی که رفت و بازدم شد


نفس ـ نفس، نفس ـ نفس خودش نیست


همین هوا که عین عشق پاک است


گره که خود با هوس خودش نیست


خدای ما اگر که در خود ماست


کسی که بی‌خداست، پس خودش نیست


دلی که گرد خویش می‌تند تار


اگرچه قدر یک مگس، خودش نیست


مگس، به هرکجا، به‌جز مگس نیست


ولی عقاب در قفس، خودش نیست


تو ای من، ای عقاب ِ بسته‌بالم


اگرچه بر تو راه ِ پیش و پس نیست


تو دست‌کم کمی شبیه خود باش


در این جهان که هیچ‌کس خودش نیست


تمام درد ِ ما همین خود ِ ماست


تمام شد، همین و بس: خودش نیست




قیصر امین پور

 

[ibest]

.. اما
اعجاز ما همين است :
ما عشق را به مدرسه برديم
در امتداد راهرويي کوتاه
در آن کتابخانهء کوچک
تا باز اين کتاب قديمي را
که از کتابخانه امانت گرفته ايم
- يعني همين کتاب اشارات را -
با هم يکي دو لحظه بخوانيم

ما بي صدا مطالعه مي کرديم
اما کتاب را ورق مي زديم
تنها
گاهي به هم نگاهي ...
ناگاه
انگشتهاي (( هيس ! ))
مارا
از هر طرف نشانه گرفتند

انگار
غوغاي چشمهاي من و تو
سکوت را
در آن کتابخانه رعايت نکرده بود ! ...

قيصر *امين*پور

 

[ibest]

ای روزهای خوب که در راهید!
‌ای جاده‌‌های گم شده در مه‌!
ای روزهای سخت ادامه!
از پشت لحظه‌ها به در آیید!
این روزها که می‌گذرد،هر روز
در انتظار آمدنت هستم!
اما
با من بگو که آیا، من نیز
در روزگار آمدنت هستم؟
قیصر امین پور

 

[ibest]

نه گندم و نه سیب
ادم فریب نام تو را خورد

از بی شمار نام شهیدانت
هابیل را که نام نخستین بود

دیگر

این روزها به یاد نمی اوری

هابیل
نام دیگر من بود

یوسف.برادرم نیز
تنها به جرم نام تو

چندین هزار سال
زندانی عزیز رلیخا بود

 

[ibest]

نام تو را
روزی تمام غارنشینان
بر سنگ ها نوشتند
و سنگ ها از ان روز
جنگل شدند
امروز هم

از کیمیای نام تو
این واژه های خام
در دست های خسته ی من
شعر میشوند
من در ادای نام تو
دم میزنم
شعرم حرام باد
اگر روزی
تا بوده ام
جز با طنین نام تو
شعری سروده ام

 

[ibest]

نام تو نام مجنون
نام تو بیستون
نام تو نام دیگر شیرین
نام تو هند
نام تو چین است


و شاعران عاشق
در عهد جاهلیت
ویرانه های نام تو را میگریستند


نام تو نام دیگر لیلا
نام تو نام دیگر سلماست
نام تو نام اهرام
نام تو باغ های معلق
نام تو فتح قیصر و کسری است

 

[ibest]

نام تو
رازی نوشته بر پر پروانهاست
گلها همه به نام تو مشهورند
ایینه
از انعکاس نام تو میخندند

در کوچه های خاطره باران
وقتی که خوشه های اقاقی
از نرده های حوصله ی دیوار
سرریز

و در مشام باد
عطر بنفش نام تو می پیچید
نامت
طلسم((بسم))اقاقی هاست

بی نام تو جذام خلا
ده کوره ی جهان را
خواهد خورد

 

[ibest]

نام تو چیست؟
غوغای رودخانه ی همسایگی است
وقتی شیب دره
سرازیر میشود
نام تو روستاست
شب ها که سقف خواب مرا
قورباغه ها
هاشور میزنند

وقتی که طبل تب را
پیشانی تفکر و تردید
می کبد

نام تو شیشه
نام تو شبنم
نام تو دستمال نسیم است

 

[ibest]

طار میرود
تو میروی
تمام ایستگاه میرود
ومن چقدر ساده ام
که سال های سال
درانتظار تو
کنار این قطار رفته ایستاده ام
وهمچنان
به نرده های ایستگاه رفته
تکیه داده ام!

 

[ibest]

روز مبادا

وقتی تو نیستی نه هستهای ما چونان که بایدند
نه باید ها
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف اخرم را با بغض می خورم
عمریست لبخندهای لاغر خود را در دل ذخیره می کنم
باشد برای روز مبادا
اما در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
هر روز بی تو روز مباداست

 

[ibest]

لحظه هاي کاغذي
خسته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاري
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري

لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري

آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري

با نگاهي سر شکسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري

صندلي هاي خميده،ميزهاي صف کشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري

عصر جدول هاي خالي، پارک هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمکت هاي خماري

رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق کردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري

عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري

روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري

 

[ibest]

غزل دلتنگی
هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم

 

[ibest]

یک رباعی

ای غم ، تو که هستی از کجا می آیی؟
هر دم به هوای دل ما می آیی
باز آی و قدم به روی چشمم بگذار
چون اشک به چشمم آشنا می آیی!

 

[ibest]

ای عشقدستی به کرم به شانه ی ما نزدی
بالی به هوای دانه ی ما نزدی
دیر است دلم چشم به راهت دارد
ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی

 

[ibest]

اگر دل دلیل است
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم
چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم
اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم
اگر دشنه دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده ایم
گواهى بخواهید، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم!
دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم

 

[ibest]

روز ناگزیر

این روزها که می گذرد ، هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده های مه آلود
یک آشنای دور صدا می زند
آهنگ آشنای صدای او
مثل عبور نور
مثل عبور نوروز
مثل صدای آمدن روز است
آن روز ناگزیر که می آید
روزی که عابران خمیده
یک لحظه وقت داشته باشند
تا سربلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببینند
روزی که این قطار قدیمی
در بستر موازی تکرار
یک لحظه بی بهانه توقف کند
تا چشم های خسته ی خواب آلود
از پشت پنجره
تصویر ابرها را در قاب
و طرح واژگونه ی جنگل را
در آب بنگرند
آن روز
پرواز دستهای صمیمی
در جستجوی دوست
آغاز می شود
روزی که روز تازه ی پرواز
روزی که نامه ها همه باز است
روزی که جای نامه و مهر و تمبر
بال کبوتری را
امضا کنیم
و مثل نامه ای بفرستیم
صندوقهای پستی
آن روز آشیان کبوترهاست
روزی که دست خواهش ، کوتاه
روزی که التماس گناه است
و فطرت خدا
در زیر پای رهگذران پیاده رو
بر روی روزنامه نخوابد
و خواب نان تازه نبیند
روزی که روی درها
با خط ساده ای بنویسند :
" تنها ورود گردن کج ، ممنوع ! "
و زانوان خسته ی مغرور
جز پیش پای عشق
با خاک آشنا نشود
و قصه های واقعی امروز
خواب و خیال باشند
و مثل قصه های قدیمی
پایان خوب داشته باشند
روز وفور لبخند
لبخند بی دریغ
لبخند بی مضایقه ی چشم ها
آن روز
بی چشمداشت بودن ِ لبخند
قانون مهربانی است
روزی که شاعران
ناچار نیستند
در حجره های تنگ قوافی
لبخند خویش را بفروشند
روزی که روی قیمت احساس
مثل لباس
صحبت نمی کنند
پروانه های خشک شده ، آن روز
از لای برگ های کتاب شعر
پرواز می کنند
و خواب در دهان مسلسلها
خمیازه می کشد
و کفشهای کهنه ی سربازی
در کنج موزه های قدیمی
با تار عنکبوت گره می خورند
در دست کودکان
از باد پر شوند
روزی که سبز ، زرد نباشد
گلها اجازه داشته باشند
هر جا که دوست داشته باشند
بشکفند
دلها اجازه داشته باشند
هر جا نیاز داشته باشند
بشکنند
آیینه حق نداشته باشد
با چشم ها دروغ بگوید
دیوار حق نداشته باشد
بی پنجره بروید
آن روز
دیوار باغ و مدرسه کوتاه است
تنها
پرچینی از خیال
در دوردست حاشیه ی باغ می کشند
که می توان به سادگی از روی آن پرید
روز طلوع خورشید
از جیب کودکان دبستانی
روزی که باغ سبز الفبا
روزی که مشق آب ، عمومی است
دریا و آفتاب
در انحصار چشم کسی نیست
روزی که آسمان
در حسرت ستاره نباشد
روزی که آرزوی چنین روزی
محتاج استعاره نباشد
ای روزهای خوب که در راهید!
ای جاده های گمشده در مه !
ای روزهای سخت ادامه !
از پشت لحظه ها به در آیید !
ای روز آفتابی !
ای مثل چشم های خدا آبی !
ای روز آمدن !
ای مثل روز ، آمدنت روشن !
این روزها که می گذرد ، هر روز
در انتظار آمدنت هستم !
اما
با من بگو که آیا ، من نیز
در روزگار آمدنت هستم ؟

 

[ibest]

ینجا همه هر لحظه میپرسند:
« حالت چطور است؟ »
اما کسی یک بار
از من نپرسید
« بالت . . . »
*****

تقصیر من نبودکه با این همه . . .
که با این همه امید قبولی
در امتحان سادهی تو رد شوم
اصلاً نه تو ، نه من!
تقصیر هیچ کس نیست
از خوبی تو بود
که من
بد شدم