یعنی اگر فرانسه یا ژاپن هم باشه قبول نیست؟
نمیدونم. شاید بهتر باشه اینجوری گفت که: ببینیم شرایط چجوری میشه.
همه جا از ایران بهتره. ولی یه چیزی هست. به ازای رفتن، یه سری چیزا رو از دست میدیم، حالا باید دید اون چیزایی که بدست میاریم، ارزشش رو داره یا نه.
نمیدونم واضح تونستم بگم یا نه.
مثلا فکر میکنم فرانسه جای خوبی برای پول دراوردن نیست. در عین اینکه مالیات زیاد داره مثل بقیه اروپا، آزادی اقتصادی کمتری نسبت به بقیه داره. یا مثلا امنیتش هم جالب نیست، به خاطر مهاجرای زیادی که از خاورمیانه و آفریقا ریختن اونجا و کسی جمع و جورشون نکرده.
ژاپن هم آدم اگر بره برای همیشه یه غریبه و خارجی میمونه. من بشخصه دوست دارم تو جامعه کشور مقصد ادغام بشم. حل بشم. ژاپن نه درست و حسابی اقامت میده؛ و نه جمعیت اینترنشنال قابل توجهی داره.
با این اوضاع دوتا راهکار میمونه. اولیش اینه که آدم تلاشش رو زیاد کنه تا اون گزینه های ایده آل (از نظر خودش) رو اوکی کنه و برسه اونجا.
دومیش هم اینه که از واقعگراتر بشه و لیست کشورا رو طولانی تر کنه.
من ترجیحم راهکار اوله.
حالا البته این خوب یا بد بودن کشورا، آدم به آدم فرق میکنه. مثلا یکی شاید رشته یا کارش جوری باشه که فرانسه بهترین گزینه است براش. هرجای دیگه هم بره به اندازه فرانسه موفق نمیشه. یا یکی عاشق اتمسفر ژاپنه و با زبانشون هم مشکل نداره، خوب هرجای دیگه بره اشتباه کرده.