شعر های تاریک

[Geronimo]

عنوان شاید زیاد واضح نباشه .. ! برای همین بیشتر توضیح میدم
تو این تاپیک شعر هایی رو قرار بدیم که مضمون و مفهومشون با غم امیخته شده و از جدایی ها یا نرسیدن ها میگه !
یا هر شعری که معنایی از تنهایی ها و سختی ها داشته باشه توش !

پ ن : اگه از دوستان کسی تاپیکی با این محتوا دیده تو بخش شعر بگه ! .. من ندیدم تو دو سه صفحه چنین چیزی !

 

[Geronimo]

زورق شکسته وجودم را

در ساحل نگاهت

به گل نشانده ام

افسوس

زورق شکسته هم

در ساحل بی مهریت

غرق می شود

 

[Geronimo]

نمی دانم چه میخواهم بگویم
زبانم در دهان باز بسته است

در تنگ قفس باز است وافسوس
که بال مرغ آوازم شکسته است

نمی دانم چه میخواهم بگویم
غمی در استخوانم می گدازد

خیال نا شناسی آشنا رنگ
گهی می سوزدم گه می نوازد

پریشان سایه ای آشفته آهنگ
ز مغزم می تراود گیج وگمراه

چو روح خوابگردی مات و مدهوش
که بی سامان به ره افتد شبانگاه

درون سینه ام دردیست خونبار
که همچون گریه میگیرد گلویم

غمی آشفته دردی گریه آلود
نمی دانم چه می خواهم بگویم

نمی دانم چه می خواهم بگویم...

هوشنگ ابتهاج

 

[Geronimo]

نبسته ام به کس دل ...
نبسته کس به من دل ...
چو تخته پاره بر موج ...
رها رها، رها، من ...

ز من هر آن که او دور ...
چو دل به سینه نزدیک ...
به من هر آنکه نزدیک ...
از او جدا، جدا من ...

نه چشم دل به سویی ...
نه باده در سبویی ...
که تر کنم گلویی ...
به یاد آشنا ،من ...



ستاره ها نهفته ...
در آسمان ابری ...
دلم گرفته، ای دوست ...
هوای گریه با من ...
هوای گریه با من...

 

[Geronimo]

آدمک آخر دنیاست بخند
آدمک مرگ همین جاست بخند
دست خطی که توراعاشق کرد
شوخی کاغذی ماست بخند
آدمک خر نشوی گریه کنی
کل دنیا سراب است بخند

 

[Geronimo]

دردهاي من​

جامه نيستند​

تا زتن درآورم​

‹‹چامه وچكامه››نيستند​

تا به ‹‹رشته سخن››درآورم​

نعره نيستند​

تا ز‹‹ناي جان››برآورم​

دردهاي من نهفتني​

دردهاي من نگفتني​

دردهاي من​

گرچه مثل دردهاي مردم زمانه نيست​

درد مردم زمانه است​

مردمي كه چين پوستينشان​

مردمي كه رنگ روي آستينشان​

مردمي كه نام هايشان​

جلد كهنه شناسنامه هايشان​

درد مي كند​

من ولي تمام استخوان بودنم​

لحظه هاي ساده سرودنم​

درد مي كند​

انحناي روح من​

شانه هاي خسته غرور من​

تكيه گاه بي پناهي دلم شكسته است​

كتف گريه هاي بي بهانه ام​

بازوان حس شاعرانه ام​

زخم خورده است​

دردهاي پوستي كجا؟​

درد دوستي كجا؟​

اين سماجت عجيب​

پافشاري شگفت دردهاست​

دردهاي آشنا​

دردهاي بومي غريب​

دردهاي خانگي​

دردهاي كهنه لجوج​

اولين قلم​

حرف حرف درد را​

در دلم نوشته است​

دست سرنوشت​

خون درد را​

با گِلم سرشته است​

پس چگونه سرنوشت ناگزير خويش را رها كنم؟​

درد​

رنگ وبوي غنچهً دل است​

پس چگونه من​

رنگ وبوي غنچه را زبرگ هاي تو به وتوي آن جدا كنم؟​

دفتر مرا​

دست درد ميزند ورق​

شعر تازه مرا​

درد گفته است​

درد هم شنفته است​

پس در اين ميانه من​

از چه حرف مي زنم؟​

درد،حرف نيست​

درد،نام ديگر من است​

من چگونه خويش را صدا كنم؟...​

 

[Geronimo]

چه سکوتی
وچه تاریکی دهشتناکی
عمق کوچه باغ برفیست
ردٌ پایی بر تن ِ برفِ سفید
رفته تا تهِ تاریکی کوچه
ردٌ پای عابری خسته وتنها
عابری بی خبراز سردی ِ این شب
بی خبراز سردی ِ این برف
عابری که به ما پشت کرده
می رود تا گم شود
تا به رنگِ تاریکی ِ تهِ آن کوچه شود
بی توجه به نگاه من وتو
به آن تابلوی برفی
سالهاست که می رود
و نمی رسد به مقصدی
او اسیر است
اسیر تابلویی برفی...

گفته بودی، از غرورم، از سکوتم، خسته ای
من شکستم هر دو را
گفته بودم،از سکوتت،از غرورت خسته ام
به خاموشی مغرورانه ات
شکستی تو مرا
با تو گفتم
از همه تنهایی ام، خستگی ام
با تو گفتم تا بدانی
با همه ناجیگری، بی ناجی ام
تو، سکوتت خنجریست
بر قلب من
و حضورت، مرهمی
بر زخم من
پس، باش
تا همیشه با من باش
حتی اگر خاموشی...​

 

[Geronimo]

من گمان میکردم دوستی همچو سروی سبز
چهار فصلش همه آراستگیست
من چه می دانستم هیبت باد زمستانیست.........؟
من چه میدانستم سبزه می پژمرد از بی آبی .......
یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم دل هر کس دل نیست
قلب ها از آهن و سنگند
" قلب ها بی خبر از عاطفه اند"

من چه می دانستم...

 

[Geronimo]

الفبای درد از لبم می تراود ............................. نه شبنم که خون از شبم می تراود

سه حرف است مضمون سی پاره ی دل............ الف. لام. میم از لبم می تراود

چنان گرم هذیان عشقم که آتش................... به جای عرق از لبم می تراود

ز دل بر لبم تا دعایی برآید............................. اجابت ز هر " یا رب " م می تراود

ز دین ریا بی نیازم, بنازم.............................. به کفری که از مذهبم می تراود

بنازم به کفری که از مذهبم می تراود....

قیصر امین پور

 

[Geronimo]

آنچنان سوزانم
که نگاهم
هر احساسی را به آتش می کشد



آنچنان محزون ، آنچنان غمگین
که صدایم
بغض سنگ را می شکند


افسونی که بر من نشسته است
تا مرگ مرا بدرقه می کند
تا تابوتم را در هم شکند

 

[Geronimo]

هیچ احساسی نیست
که مرا
بر زخم عمیق خویش طاقتم دهد
آه ای سیاه بارانی ای ابر
ببار.......
بر اندوه بی شمار من ببار
طاقت فرسوده ام را
ذهن غم آلوده ام را
شستشو ده

 

[Geronimo]

من از غصه،من ازاندوه،نه از خاک و که از گردم
من از وحشی مه آلود،من ازاسطوره غربت،من ازآلاله زردم
شبم غمگین،شبم خاموش،شبم افسانه وحشت
پر از احساس تنهایی ، پر از گریه ، پر از دردم

 

[Geronimo]

نه بسته ام به کس دل
نه بسته کس به من دل
چو تخته پاره بر موج
رها رها رها من

ز من هر آن که او دور
چو دل به سينه نزديک
به من هر آنکه نزديک
از او جدا جدا من

نه چشم دل به سويي
نه باده در سبويي
که تر کنم گلويي
به ياد آشنا من

ستاره ها نهفته
در آسمان ابري
دلم گرفته اي دوست
هواي گريه با من

هوای گریه با من...

سیمین بهبهانی

 

[Geronimo]

چرا وقتی که آدم تنها میشه، غم وغصش قدریک دنیا می شه؟
می ره یک گوشه پنهون می شینه،اونجا رو مثل یه زندون می بینه
غم تنهایی اسیرت می کنه،تا بخوای بجنبی پیرت می کنه
وقتی که تنها می شم اشک تو چشام پر می زنه
غم میاد یواش یواش خونه دل در می زنه
یاد اون شبها می یفتم زیر مهتاب بهار
توی جنگل لب چشمه می نشستیم من و یار....
میگن این دنیا دیگه مثل قدیما نمی شه،
دل این آدما زشته دیگه زیبا نمی شه
اون بالا باز داره زاغ ابرارو چوب می زنه
اشک این ابرا زیاده ولی دریا نمی شه

 

[Geronimo]

قاصدک!هان چه خبر آوردی؟
از کجا وز که خبر آوردی؟
خوش خبر باشی اما اما
گردبادم و در من بی ثمر میگردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری-باری
برو انجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو انجا که ترا منتظرند
قاصدک!
در دل من همه کورند وکرند!
دست بردار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم میگوید
که دروغی تو دروغ
که فریبی تو فریب!


قاصدک!هان ولی ...آخر...ای وای!
راستی آیا رفتی با باد؟
با توام آی!کجا رفتی؟آی...!
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی جایی؟
در اجاقی-طمع شعله نمی بندم-خردک شرری هست هنوز؟
قاصدک!
ابرهای همه غالم شب و روز
در دلم می گریند......

 

[Geronimo]

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست
غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصلها را
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست
حوای من بر من مگیر این خودستانی را که بی شک
تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست
ایینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم
تا روشنم شد : در میان مردگانم همدمی نیست
همواره چون من نه : فقط یک لحظه خوب من بیندیش
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست
من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم
شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر آن را
دردستهای بی نهایت مهربانش مرهمی نیست
شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر اگرچه
اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست

 

[Geronimo]

ناگهان دیدم که دورافتاده ام از همرهانم
منانده با چشمان من دودی بجای دودمانم
ناگهان آشفت کابوسی مرا از خواب کهفی
دیدم آوخ قرنها راه است از من تا زمانم
ناشناسی در عبور از سرزمین بی نشانی
گرچه ویران خکش اما آشنا با خشت جانم
ها ... شناسم این همان شهر است شهر کودکی ها
خود شکستم تک چراغ روشنش را با کمانم
می شناسم این خیابان ها و این پس کوچه ها را
بارها این دوستان بستند ره بر دشمنانم
آن بهاری باغها و این زمستانی بیابان
ز آسمان می پرسم آخر من کجای این جهانم ؟
سوز سردی می کشد شلاق و می چرخاند و من
درد را حس می کنم در بند بند استخوانم
می نشینم از زمین سرزمین بی گناهم
مشت خکی روی زخم خونفشانم می فشانم
خیره بر خکم که می بینم زکرت زخمهایم
می کشوفد سرخ گلهایی شبیه دوستانم
می زنم لبخند و برمیخیزم از خک و بدینسان
می شود آغاز فصل دیگری از داستانم

 

[Geronimo]

تیکه بر جنگل پشت سر
روبروی دریا هستم
آنچنانم که نمی دانم در کجای دنیا هستم
حال دریا آرام و آبی است
حال جنگل سبز سبز است
من که رنگم را باران شسته است
در چه حالی ایا هستم ؟
قوچ مرغان را می بینم موج ماهی ها را نیز
حیف انسانم و می دانم
تا همیشه تنها هستم
وقت دل کندن از دیروز است یا که پیوستن بر امروز
من ولی در کار جان شستن
از غبار فردا هستم
صفحه ای ماسه بر می دارم
با مداد انگشتانم
می نویسم
من آن دستی که
رفت از دست شما هستم
مرغ و ماهی با هم می خندند
من به چشمانم می گویم
زندگی را میبینی
بگذار

این چنین باشم تا هستم

 

[Geronimo]

دادند قلم به دست ما ناشی ها ........... افتاد خطی به صورت کاشی ها
پاشید به روی بوم تنهایی و مرگ ........... رفتند به خواب رنگ نقاشی ها

ای کاش که درد و داغ می آوردی ........ یک پنجره رو به باغ می آوردی
وقتی که به دیدن دلم میآیی ............ ای کاش کمی چراغ می آوردی

می خواهم از این شکسته بالی بروم ....... آهسته شبی از این حوالی بروم
اکنون که بلیط مرگ در دست من است .... با زندگی . این قطار خالی بروم

خسته شدم از توالی زندگیم ...... از این همه ماست مالی زندگیم
انگار فقط سکوت اندوخته اند ...... بر روی نوار خالی زندگیم ​

 

[Geronimo]

شب را نوشيده ام

و بر اين شاخه هاي شكسته مي گريم.

مرا تنها گذار

اي چشم تبدار سرگردان!

مرا با رنج بودم تنها گذار.

مگذار خواب وجودم را پرپر كنم.

مگذار از بالش تاريك تنهايي سر بر دارم

و به دامن بي تار و پود رؤياها بياويزم.

***

سپيدي هاي فريب

روي ستون هاي بي سايه رجز مي خوانند.

طلسم شكسته خوابم را بنگر

بيهوده به زنجير مرواريد چشمم آويخته.

او را بگو

تپش جهنمي مست!

او را بگو: نسيم سياه چشمانت را نوشيده ام.

نوشيده ام كه پيوسته بي آرامم.

جهنم سرگردان!

مرا تنها گذار