مشاعره!!!

[Giba]

دوش ما را در خراباتی شب معراج بود
آنکه مستغنی بد از ما هم به ما محتاج بود

 

[dobeyti]

دو سرو ای دو بازوی چرخ بلند

کزو نیمه شادب و نیمی نژند

برو مرغ پران چو خورشید دان

جهان را ازو بیم و امید دان

 

[hossein1376]

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

 

[L.i.o.N]

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز________چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

 

[strawberrym]

دل من رفت به هر سو و نیابید مثالش
به که ماند ؟ به که ماند ؟ به که ماند ؟

 

[dobeyti]

در این درگه که گه گه که که و که که شود نا گه
مشو غره ز امروزت که از فردا نآیی آگه

 

[kyle]

همه جا به بي وفايي مثلند خوبرويان

تو ميان خوبرويان مثلي به بي وفايي

هاتف اصفهاني

 

[hossein1376]

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
میسپارم به تو از دست حسود چمنش

 

[kyle]

شبی در خواب او را با رقیبان در سخن دیدم
نبیند هیچ کس در خواب یارب آنچه من دیدم

 

[hossein1376]

من و باد صبا مسکین دو سر گردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

 

[ibest]

تو بر مایه ی دانش خود مایست

که بالای هر دانشی دانشی است

فردوسی

 

[kyle]

من و باد صبا مسکین دو سر گردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم غلط

باختم جان در هوای او غلط کردم غلط

 

[hossein1376]

طره ی شاهد دنیی همه بند است و فریب
عارفان بر سر این رشته نجویند نزاع

 

[L.i.o.N]

عرضه کردم دو جهان بر دل کار افتاده________به جز از عشق تو باقی همه فانی دانست

 

[kyle]

تا شده سست مهِ سخت دلم پیمانش

می خورم خونِ دل از دست غم هجرانش

 

[dobeyti]

شاه فلک چو بنگرد طلعت ماه پیکرت
ذره صفت در او فتد بر سربامت از هوا
ای شده آب زمزم از خاک در سرای تو
کعبه ز تست با شرف مروه زتست با صفا

 

[kyle]

الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را

كه از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ریز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد

برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را

 

[dobeyti]

اگر آن نور تجلیست که من می‌بینم
روشنم گشت چو خورشید که طورست اینجا
آنکه در باطن ما کرد دو عالم ظاهر
ظاهر آنست که در عین ظهورست اینجا

 

[Cya]

ای عشق نگویم که به جای خوشم انداز
یکبار دگر در تف آن آتشم انداز

 

[kyle]

ز لب دوختن غنچه را زندگي ست

چو بشکفت زان پس پراکندگي است

امير خسرو