راه فرار خیلی سادست اول اینکه به هیچ وجه حق طلاق رو به زن ندید در غیر این صورت رسما دخل خودتون رو آوردید دوم اینکه تو دوران عقد یه کمی خویشتن دار باشید تا حداقل اگه تو عقد به مشکل خوردید نصف بیشتر پاتون نیفته :دی
بعد اولین چیزی که تو دادگاه و امثال اون بگید اینه که بگید من زنم رو دوست دارم و طلاقش نمیدم و دادگاه هم زن رو مجبور میکنه که تمکین کنه در کل احتمالش کمه باهاتون زندگی کنه و در این حالت شمما هم یه برگ برنده هر چند ضعیف تر دستتون هست اگه چیزی به نامتون هست سعی کنید به نام مادر یا پدرتون بکنید تا دادگاه نگیردش همیشه مجبورش کنید که باهاتون زندگی کنه و این رو از راه قانونی پیگیری کنید شاید این جوری کوتاه بیاد اگه به احتمال کم حاظر شد برا مدتی باهاتون زندگی کنه زندگی رو بهش سخت بگیرید اگه هم مقاومت کرد و باهاتون زندگی نکرد که این احتمال بیشتره مثل بچه مثبت ها سر ماه نرید مهریه رو بپردازید بزارید وقتی مجبور شدید این کارو بکنید و وقتی بعد از چند ماه یک سکه دادید دوباره معطل کنید تا مجبور بشه دوباره بره دادگاه بعد از چند بار خودش خسته میشه این رو هم بگم وقتی دادگاه احضارتون کرد پشت هم بگید من دوسش دارم و باید باهام زندگی کنه تا برگ برندتون حفظ بشه در کل اولش چشماتون رو باز کنید تا تو حچل نیفتید
این الآن راه حل بود دادی دوست عزیز؟
زندگی رو بهش سخت بگیریم و ال و بل؟
خب این‌جوری هم که باز باید پول رو بدیم و ضمناً باید نفقه هم بدیم و ضمنآ کسی که باهاش احساس راحتی نمیکنیم رو در زندگی‌مون تحمل کنیم. تازه این کارها موجب افزایش نفرت میشه که معلوم نیست نتیجه‌اش چی باشه!!
ضمنآ زنه که چلاق نیست. پا میشه میره خونه باباش...
