مهدي اخوان ثالث - شاعر حماسه سراي معاصر

[ibest]

زمستان . سترون
ﺳﻴﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﮐﺎﻫﺪﻭﺩ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ
ﺑﺮ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ، ﺑﺎ ﺍﺷﮑﯽ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺳﻴﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ
ﺑﮕﺴﺘﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﻋﻄﺸﺎﻥ ﻗﻴﺮﮔﻮﻥ ﺩﺍﻣﺎﻥ
ﺳﻴﺎﻫﯽ ﮔﻔﺖ
ﺍﻳﻨﮏ ﻣﻦ، ﺑﻬﻴﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ، ﺍﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ، ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ
ﭼﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﻭ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﺍﺳﺖ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺮﻗﻪ ﺩﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ
ﺑﭙﻮﺷﺪ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻦ
ﺯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﻳﻢ ﻣﯽ ﻣﮑﺪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺭﺍ
ﻧﺒﻴﻨﻢ ... ﻭﺍﯼ ... ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺧﮏ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ
ﺳﻴﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻣﺴﻠﻂ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺻﺤﺮﺍ
ﺯﺑﺮﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﻳﻢ ﻣﯽ ﻣﮑﺪ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺭﺍ
ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺮ ﺩﺭﻭﻏﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ
ﻣﻪ ﺍﺯ ﻗﻌﺮ ﻣﺤﺎﻗﺶ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺰﻭﻳﺮ
ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻏﺎﺭ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺎﺯﻩٔ ﺟﺎﻭﻳﺪ
ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﭻ ﭘﭻ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ
ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ
ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﻧﺪﺭ ﭘﯽ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺩﺍﺭﺩ
ﻭﻟﯽ ﭘﻴﺮ ﺩﺭﻭﮔﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ:
ﻓﻀﺎ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺭﺩ
ﺧﺮﻭﺵ ﺭﻋﺪ ﻏﻮﻏﺎ ﮐﺮﺩ، ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻏﻮﻝ ﺁﺳﺎ
ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ... ﻫﯽ! ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﻫﺮﮔﺰ ... ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ... ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺪ ﻧﺸﺪ ﺁﺧﺮ
ﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﻕ ﺳﺮﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ
ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻧﺎﻭﺩﺍﻥ ﻫﺎ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ، ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺕ
ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﻴﻦ ﮐﻒ ﻫﺎ ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺭﺍ
ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ ﭘﺪﺭ ... ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺭﺍ
ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪ
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ؟
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺳﺖ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﺑﺒﺎﺭ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ! ﺑﺒﺎﺭ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻟﺒﺎﻥ ﺧﺸﮏ ﻋﻄﺸﺎﻧﻢ
ﺷﻤﺎ ﺭﺍ، ﺍﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ! ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ
ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﺎﺯ، ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻏﻮﻝ ﺁﺳﺎ
ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪ
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺍﻳﺪ؟
ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺻﺤﺮﺍ
ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺸﻦ ﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﭻ ﭘﭻ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ
ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ
ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﻧﺪﺭ ﭘﯽ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﻭ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﻫﺮﺁﮔﻴﻦ
ﻓﻀﺎ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺭﺩ

 

[ibest]

زمستان . در میکده

ﺩﺭ ﻣﻴﮑﺪﻩ ﺍﻡ، ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺴﯽ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ
ﻣﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﻮﻳﺶ ﺩﺳﺖ
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺒﻮﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻗﯽ ﺭﺍ
ﮐﻨﻮﻥ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﺖ
ﺩﺭ ﻣﻴﮑﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ
ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺟﺎﻣﻢ ﺩﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺻﻬﺒﺎ ﻧﻴﺴﺖ
ﻣﺠﺮﻭﺣﻢ ﻭ ﻣﺴﺘﻢ ﻭ ﻋﺴﺲ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ
ﻣﺮﺩﯼ، ﻣﺪﺩﯼ، ﺍﻫﻞ ﺩﻟﯽ، ﺁﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟

 

[ibest]

زمستان . هر کجا دلم بخواهد

ﭼﻮﻥ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻩٔ ﭘﺮ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﯽ
ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻭﺻﻞ ﺧﻮﺩﯼ ﭘﺮﯼ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ
ﺩﻳﮕﺮ ﻣﮕﻮ: ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ
ﺑﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﻣﮕﻮﯼ: ﺑﻨﻮﺵ ﺍﻳﻦ، ﻣﻨﻮﺵ ﺁﻥ
ﺍﯼ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﺮ ﮔﻞ ﻧﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﺮﺕ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻨﻮﺷﻢ ﺯ ﺳﺎﻏﺮﺕ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺁﺭﯼ، ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺣﺠﺎﺏ
ﺑﺎﻳﺪ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﻭﺻﻞ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ
ﮔﻪ ﻣﯽ ﭼﺮﻡ ﭼﻮ ﺁﻫﻮﯼ ﻣﺴﺘﯽ، ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻟﺐ
ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﮔﻴﺴﻮﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺻﺎﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺷﮑﻦ
ﮔﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﻡ ﭼﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ
ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻮ ﮔﻞ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻫﻦ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺁﺭﯼ ﺑﻪ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺷﻮﻕ
ﺩﺳﺘﻢ ﺧﺰﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻧﺮﻡ ﺗﻮ
ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺻﺪ ﮔﻞ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ
ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﻨﻢ ﺁﻥ ﺩﻭ ﮔﻮﻧﻪٔ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺯ ﺷﺮﻡ ﺗﻮ
ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻥ ﭼﻮ ﮐﺒﮏ، ﮔﺮﻳﺰﻧﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻏﺰﺍﻝ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﺖ ﭼﻮ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻫﻮ ﭘﻠﻨﮓ ﻣﺴﺖ
ﻭﺍﻧﮕﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻭﻧﺪ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﺭﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﺩﻭﺩ ﺣﺮﻳﺺ
ﺑﺮ ﭘﻴﮑﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪٔ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺻﺎﻑ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﻣﺮﻣﺮ ﻣﻼﻳﻢ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ ﮔﺮﻡ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺭﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻑ ﺗﻮ
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺩﺳﺖ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺸﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ
ﮔﻠﺪﻳﺲ ﭘﺎﮎ ﻭ ﭘﺮﺩﮔﯽ ﻧﺎﺯﭘﺮﻭﺭﺕ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ
ﺍﯼ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﺮ ﮔﻞ ﻧﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﺮﺕ
ﺗﻮ ﺷﻮﺥ ﭘﻨﺪﮔﻮﯼ، ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺧﻮﺵ
ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﭘﻨﺪ ﻧﺸﻨﻮ، ﺑﯽ ﺭﺣﻢ، ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ
ﻭ ﺁﻧﮕﻪ ﺩﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﻦ، ﻭﻳﻦ ﺷﺐ ﺷﮕﻔﺖ
ﻭﻳﻦ ﮐﻨﺞ ﺩﻧﺞ ﻭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭ

 

[ibest]

زمستان . نظاره 1

۱
ﺑﺎ ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﻬﻨﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ
ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯼ ﺳﭙﻴﺪ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﻳﮏ ﭘﻠﻪ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﺁﺷﻔﺘﻪ، ﺩﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺪ
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭ، ﺑﯽ ﺷﺘﺎﺏ
ﺩﺭ ﺧﻂ ﺯﻧﺠﻴﺮ، ﻳﮑﯽ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻣﻮﺭ
ﻧﺎﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﯽ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻫﺎ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺯ ﻣﺪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺩﻭﺭ
ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻣﻮﺭﺛﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ
ﺩﻭﺧﺘﻪ ﮐﺲ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻭﺍﺭﯼ ﻧﺨﺶ ﺳﻴﺎﻩ
ﻳﺎ ﻭﺳﻂ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﭙﻴﺪ
ﺑﺎ ﺧﻂ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﻗﻠﻤﯽ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ
ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺍﺯ ﻗﺎﻓﻠﻪٔ ﻣﻮﺭ ﺩﻭﺭﺗﺮ
ﺗﺎﺭ ﺗﻨﻴﺪﻩ ﻳﮑﯽ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﭘﻴﺮ
ﻣﯽ ﭘﻠﮑﺪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ
ﭼﺸﻢ ﻓﺮﻭ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﻪ ﺍﯼ ﺣﻘﻴﺮ
ﺧﻮﺵ ﺗﺮ ﺍﺯﻳﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻓﻀﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ، ﻫﻴﭻ
ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯﻳﻦ ﭘﺸﻪ ﻏﺬﺍ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﮔﻔﺖ
ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻭﺯﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﯼ
ﻋﻴﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ: ﮐﺎﺭ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺧﻔﺖ
ﺍﺯ ﭼﻤﻦ ﺩﻟﮑﺶ ﻭ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺩﻟﮕﺸﺎ
ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺵ ﺍﻟﺤﺎﻥ ﻣﮕﺴﯽ ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﺧﻮﺵ ﺗﺮ ﺍﺯﻳﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻓﻀﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ، ﻫﻴﭻ
ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ
۲
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻴﭗ
ﻗﺎﻓﻠﻪٔ ﻧﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﺍﻳﻦ ﭘﻠﻪ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﻗﺎﻓﻠﻪٔ ﻣﻮﺭ ﻫﻤﯽ ﺁﻳﺪﻡ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ
ﭘﻨﺪ ﺩﻫﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻴﺎ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﺷﻮ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺟﻮﻻﻫﮕﺎﻥ ﭘﻴﺮ
ﮐﻪ ﺍﺕ ﺯﻧﺪ ﺁﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻗﺪﺳﯽ ﺑﺴﯽ ﺻﻼ
ﮐﻪ ﺍﺕ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﯼ ﺳﺮﻭﺷﯽ ﺑﺴﯽ ﺻﻔﻴﺮ
ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﺎ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﺷﺪ
ﮐﻮﻟﯽ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﺳﺮﻡ ﻣﻦ، ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻡ
ﺯﻳﻦ ﮔﻨﻪ، ﺍﯼ ﺭﻭﺑﻬﮑﺎﻥ ﺩﻏﻞ! ﻣﺮﺍ
ﻣﺮﮒ ﺩﻫﺪ ﺗﻮﺑﻪ، ﮐﻪ ﮔﺮﮒ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﺎﺯ ﻓﺘﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ
ﻏﻤﺰﺩﻩ، ﺧﺎﻣﻮﺵ، ﻓﺮﻭﺧﻔﺘﻪ، ﺧﺼﻢ ﮐﺎﻣﻞ
ﺩﺯﺩﯼ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺣﻼﻝ
ﺣﺮﻳﺖ ﻭ ﻣﻮﺳﻘﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺍﻡ
۳
ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺯ
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺍﻭ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻣﻮﺭ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﻳﮏ ﭘﻠﻪٔ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﺑﺎ ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﻭﺭ

 

[ibest]

زمستان 2

۱
ﺣﻴﻒ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ، ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﺘﺎﺑﯽ
ﻭﺯ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮔﻴﺮﯼ ﺳﺮﺍﻍ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ
ﺍﻓﺴﻮﺱ، ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ، ﻧﻴﺎﺑﯽ
ﻳﮏ ﺷﻬﺮ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺻﻔﺖ، ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ، ﺧﺎﻣﻮﺵ
"ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﺭﻃﻞ ﻭ ﺟﺎﻡ ﻣﯽ" ﺳﺠﺎﺩﻩٔ ﺯﺭﻕ
"ﮔﻮﺭﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﺳﺘﻨﺪ ﭘﯽ" ﺩﺭ ﻣﻬﺪ ﺷﻴﺮﺍﻥ
"ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﭼﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﯼ ﻭ ﻧﯽ" ﻫﻮ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺍﻟﻔﻀﻞ
ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪٔ ﺟﺎﻥ ﺳﻮﺯ ﻣﺴﮑﻴﻨﺎﻥ، ﻓﻘﻴﺮﺍﻥ
ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﺎ، ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻫﺎ، ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﻫﺎ
۲
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺰﻭﻥ "ﺯﻧﯽ" ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ
ﮐﺰ ﮔﻮﺷﻪٔ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ
ﺁﺭﯼ "ﺯﻧﯽ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ" ﺑﺸﻨﻮ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ
ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ
ﻭﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻧﺒﻴﻨﯽ
ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻣﺪ
ﺍﺯ ﻳﮏ ﺩﻩ ﮔﻴﻼﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺯﻳﺎﺭﺕ
ﺁﻥ ﻣﺎﺩﺭﮎ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻣﺎﻧﺪ
ﻭ ﺍﻳﻨﮏ ﺷﺪﻩ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪٔ ﮐﺴﺐ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ
ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺪﺍﺩ، ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ، ﻧﻔﺮﻳﻦ
ﺑﻴﻨﯽ ﮔﺪﺍﻳﯽ، ﻫﺮ ﺑﻪ ﮔﺎﻣﯽ، ﺭﻗﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ
ﻳﺎﺩ ﻫﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﯽ، ﻋﺎﺟﺰﯼ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺰﺍﺭ
ﻳﺎ ﺯﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺎﺭﺗﺮ ﺷﻴﺦ ﺭﻳﺎﻳﯽ
ﻫﺮ ﻳﮏ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺳﺮﺑﺎﺭ
ﭼﻮﻥ ﻟﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﻫﻤﺮﻧﮓ ﻭﺻﻠﻪ
۳
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯽ؟ ﺍﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ، ﺑﺮﮔﺮﺩ
ﺍﻳﻦ ﮐﻬﻨﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺩﻳﺪﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ
ﺟﻨﺒﻴﺪﻥ ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺮﺳﻨﺪ
ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻳﮏ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺯﺭﻳﻦ، ﺩﻳﺪﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ
ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ
ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺧﺴﺒﻨﺪ
ﺑﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﮐﻬﻨﺴﺎﻝ ﻧﻘﺎﺭﻩ
ﺩﺍﻳﻢ ﻭﺿﻮ ﺭﺍ ﻧﻮ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻬﻨﻪ
ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ، ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ
ﻭﺯ ﺣﺎﺻﻞ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﺮﻭﻡ
ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﻭﻏﯽ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻟﮏ
ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺁﻥ ﺯﻧﺠﻴﺮﻳﺎﻥ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ
ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩﻫﺎﺷﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ
ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﻫﺎﺷﺎﻥ ﺷﮑﺴﺘﻪ
ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﻳﺸﺎﻥ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺳﺖ
ﺯﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺮﺍﻭﺩ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﺎ ﺑﺴﯽ ﻧﺠﻮﺍﯼ ﻟﺐ ﻫﺎ
ﺑﺎ ﻟﺮﺯﺵ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻟﻐﺰﺩ ﺑﺮ ﺳﮑﻮﺕ ﻧﻴﻤﺸﺒﻬﺎ
ﻭﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﻓﺮﺩﺍ
۴
ﺍﯼ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺤﺒﻮﺱ! ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ ﻏﻠﻴﻆ ﺍﺳﺖ
ﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﻣﺸﻌﻞ ﮐﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﺭﺍﻩ
ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪٔ ﺻﺒﺤﻢ ﮐﻪ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺷﻮﺩ ﻏﺮﻕ
ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻫﺎﯼ ﺯﻻﻝ ﻣﺸﺮﺑﺶ، ﺁﻩ
ﺯﻳﻦ ﻣﺮﮒ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺗﻠﺦ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺁﻣﺪ

 

[sky 1]

جالب بود من اخوان رو خیلی دوست دارم و سال ها پیش (هنوز اینترنت نبود)خیلی از کتاب شعرهاش رو می خوندم و با تشکر از شما . یکسری خاطرات زنده شد