با سلام
دردوران خفقان آن زمانی که نه اینترنت داشتیم ونه اینهمه مجله و روزنامه ونه دسترسی به فروشگاه عرضه آثار موسیقی به همان نسبت هم خواننده کم داشتیم آن موقع من با صدای استاد شجریان و سراج و ناظری روزگار را سرمیکردیم هر آلبومی که میامد تهیه وگوش میکردیم گاهی اوقات بعضی خوانندگان بقول معروف لس آنجلسی مثل هایده ستار یا ابی و... تا چیزی میخواندند متوجه خبر آن میشدیم وحتما گوش میکردیم.
دردوره ای به یکباره موسیقی پاپ متولد وشروع به شکل گرفتن در ایران کرد (فکر میکنم با خواننده هایی مثل اعتمادی وعصار شروع شد ) در مدت کوتاهی صدها خواننده با آلبومهای عجیب و غریب پیدا شد کمبود موسیقی نداشتیم هر روز یک آلبوم جدید ، یه جورایی خوب بود (تنوع+ یه سبک نو ) ولی به ناگاه از شنیدن این نوع موسیقی اصلا احساس خوبی نداشتم وتقریبا مرا ناراحت میکرد.
موسیقی ما در حال تبدیل شدن به یک نوع موسیقی منفی و مشکی که درآن صدای ناله و نفرین وفحش یک پیرزن بیسواد را تحت عنوان موسیقی پاپ میشنیدم ، قربون صدقه ها و جملات عاشقانه تبدیل شد به یه مشت نفرین و تهدید وفحش مثل :
عمرت الهی کم نشه اما پر از غصه باشه...... الهی یه روز خوش از گلوت پایین نره ......
خدا الهی بزنه تو کمرت ........... بیاد الهی خبرت
یا:
آهایی شمایی که روتون اسم دختر میزارن چقدر قشنگ میشه اگر بجاش اسم خر بزارن ...(ترجیح میدم مثال بیشتری نزنم )
این نواها برای من بسیار غریب بود چراکه با صدای استاد شجریان (گلهای تازه شماره 77-133-107-15-77 ) و آمد اما استاد بنان (بعنوان موسیقی سنتی ) و قربون صدقه های ترانه های پاپ باصدای عارف و اصلانی و ویگن و...با موسیقی اشنا شده واین اشعار ؟ برای من بسیار غریب بود.
البته این مطالب تنها به متن و شعر اهنگها محدود نمیشود چرا که خود آهنگها هم بسیار ضعیف شده و بسیاری از این دسته خوانندگان اصلا صدا ندارن به کمک یکسری نرم افزار و سازهای الکترونی آلبوم بیرون میدهند، و کانالهایی مثل ایران موزیک هم مبلغ این خواننده ها میشود.
در همان زمانی که برنامه گلهای رادیو اجرا میشد و اساتیدی چون بنان ، شجریان، و... و نوازندگانی مثل یاحقی ، معروفی، ملک و...برنامه اجرا میکردند ترانه لب حوضی و بی محتوا هم اجرا میشد ولی آیا این ترانه های سبک وبی معنی امروزی را با آن ترانه های ضعیف آن موقع میتوان قیاس کرد آیا این امر طبیعیست ؟
آنچه مسلم است اینان هم زود فراموش میشوند و هرگز جاودانه نمیشوند ولی آیا ما حق داریم به صرف آزادی که یکباره داده شده همه خواننده شویم بی هیچ مسئو لیتی ؟ آیا این امر به زیان ادبیات و موسیقی ماست ؟
برای اعتلای موسیقی وظیفه ما چیست ؟
نکته :
مطالب عنوان شده تنها نظر شخصی من بوده و قصد توهین به هیچ شخص یا گروهی را ندارم حتی نام خوانندگان مورد بحث را هم نیاوردم.
دردوران خفقان آن زمانی که نه اینترنت داشتیم ونه اینهمه مجله و روزنامه ونه دسترسی به فروشگاه عرضه آثار موسیقی به همان نسبت هم خواننده کم داشتیم آن موقع من با صدای استاد شجریان و سراج و ناظری روزگار را سرمیکردیم هر آلبومی که میامد تهیه وگوش میکردیم گاهی اوقات بعضی خوانندگان بقول معروف لس آنجلسی مثل هایده ستار یا ابی و... تا چیزی میخواندند متوجه خبر آن میشدیم وحتما گوش میکردیم.
دردوره ای به یکباره موسیقی پاپ متولد وشروع به شکل گرفتن در ایران کرد (فکر میکنم با خواننده هایی مثل اعتمادی وعصار شروع شد ) در مدت کوتاهی صدها خواننده با آلبومهای عجیب و غریب پیدا شد کمبود موسیقی نداشتیم هر روز یک آلبوم جدید ، یه جورایی خوب بود (تنوع+ یه سبک نو ) ولی به ناگاه از شنیدن این نوع موسیقی اصلا احساس خوبی نداشتم وتقریبا مرا ناراحت میکرد.
موسیقی ما در حال تبدیل شدن به یک نوع موسیقی منفی و مشکی که درآن صدای ناله و نفرین وفحش یک پیرزن بیسواد را تحت عنوان موسیقی پاپ میشنیدم ، قربون صدقه ها و جملات عاشقانه تبدیل شد به یه مشت نفرین و تهدید وفحش مثل :
عمرت الهی کم نشه اما پر از غصه باشه...... الهی یه روز خوش از گلوت پایین نره ......
خدا الهی بزنه تو کمرت ........... بیاد الهی خبرت
یا:
آهایی شمایی که روتون اسم دختر میزارن چقدر قشنگ میشه اگر بجاش اسم خر بزارن ...(ترجیح میدم مثال بیشتری نزنم )
این نواها برای من بسیار غریب بود چراکه با صدای استاد شجریان (گلهای تازه شماره 77-133-107-15-77 ) و آمد اما استاد بنان (بعنوان موسیقی سنتی ) و قربون صدقه های ترانه های پاپ باصدای عارف و اصلانی و ویگن و...با موسیقی اشنا شده واین اشعار ؟ برای من بسیار غریب بود.
البته این مطالب تنها به متن و شعر اهنگها محدود نمیشود چرا که خود آهنگها هم بسیار ضعیف شده و بسیاری از این دسته خوانندگان اصلا صدا ندارن به کمک یکسری نرم افزار و سازهای الکترونی آلبوم بیرون میدهند، و کانالهایی مثل ایران موزیک هم مبلغ این خواننده ها میشود.
در همان زمانی که برنامه گلهای رادیو اجرا میشد و اساتیدی چون بنان ، شجریان، و... و نوازندگانی مثل یاحقی ، معروفی، ملک و...برنامه اجرا میکردند ترانه لب حوضی و بی محتوا هم اجرا میشد ولی آیا این ترانه های سبک وبی معنی امروزی را با آن ترانه های ضعیف آن موقع میتوان قیاس کرد آیا این امر طبیعیست ؟
آنچه مسلم است اینان هم زود فراموش میشوند و هرگز جاودانه نمیشوند ولی آیا ما حق داریم به صرف آزادی که یکباره داده شده همه خواننده شویم بی هیچ مسئو لیتی ؟ آیا این امر به زیان ادبیات و موسیقی ماست ؟
برای اعتلای موسیقی وظیفه ما چیست ؟
نکته :
مطالب عنوان شده تنها نظر شخصی من بوده و قصد توهین به هیچ شخص یا گروهی را ندارم حتی نام خوانندگان مورد بحث را هم نیاوردم.