با این نگاه که اکثر کشور ها باید تولید رو تعطیل کنن چون چین و ... دارن با تعداد بالا و قیمت پایین میسازن .
همین چین هم با هواوی و شیائومی و ... شروع نکرد . سی سال پیش اجناس وارداتی اکثرا آلمانی و ژاپنی و کره ای بودن . چین هم یک همچین چیزهایی تولید میکرد :
از مهم ترین مولفه های اقتصاد ریسک سرمایه گذاری هست
چین و کشورهای توسعه یافته فضایی را برای سرمایه گذارها و فعالان اقتصادی فراهم کردن که
تولید به شکل صنعتی به صرفه باشه, به این معنی که فرض کنید من 10 میلیارد تومن سرمایه گذاری میکنم تا یک محصول با کیفیت و قابل رقابت با نمونه های خارجی را در یک بازه زمانی مثلا 5 ساله در داخل تولید کنم, این کار هزینه هایی داره : هزینه های بدست اوردن دانش فنی ساخت محصول مثل پرداخت حقوق افراد متخصص تا زمانی که محصول به درامد زایی برسه, مکان تولید(سوله یا ...) ماشین آلات و دیگر تجهیزات, مواد اولیه, اموزش پرسنل و ...
در ایران با توجه به اینکه هر روز ارزش پول ملی کاهش پیدا میکنه برنامه ریزی میان مدت و بلند مدت به صرفه نیست به همین خاطر همه مجبورن روی مسکن ,طلا و ارزهای خارجی سرمایه گذاری کنن.
مجوزها و دخالت دولت و دیگر نهاد ها در اقتصاد که باعث رانتی شدن اقتصاد شده هم باید در نظر گرفت.