به عنوان کسی که زندگی خوبی داره و با کسی ازدواج کرده که دوستش داشته، پیشنهادم اینه: ازدواج نکنید .
حتی اگه همسرت هیچی ازت نخواد و با کمترین امکانات بمونه کنارت و تو خداش باشی ،
باز یه تعهداتی بوجود میاد یا انتظاراتی ازت میره که اگه تا 70 سالگی هم مجرد بمونی این تعهدات و انتظارات محدودت نمی کنن .
به اندازه کافی توی ایران محدودیت داریم، چرا یه نفر باید وضعشو از اینی که هست بدتر کنه .
مهریه در مقابل بقیه چیزا یه مساله بی ارزشه اگه دو طرف با هم بسازن و زندگی کنن .
من الان خیلی سعی کردم ازدواج نکنم و مجرد بمونم ولی زندگی با پدر و مادر و خانواده تا یه سنی قابل تحمله بعدش دیگه یا باید ازدواج کنی یا باید خونه مستقل بگیری جدا بشی اگه بخای باهاشون زندگی کنی میشی سربار خانواده مخصوصا اگه خانواده پر جمعیت داشته باشی
از یه طرف مشکل خورد و خوراکت و میل جنسی هم باید تحمل کنی حالا بخای مستقل زندگی کنی شب بری خونه باید غذا درست کنی اگه خسته نباشی یا از بیرون غذا بگیری کارای خونه هم باید انجام بدی واقعا سخته بخای تنهایی اداره کنی تمام کارهارو
از یه طرف توی پیری هم تنها کسی که بتونه به دادت برسه زنت هست و گرنه بچه درگیر زندگی خودش میشه
ازدواج نکردن و مجرد موندن به درد آدمای پولدار میخوره که تا ۴۰ سالگی عشق و حالشون رو کنن بعد هم‌میرن یه دختر ۲۵ ساله میگیرن و گرنه ماها بخایم مجرد بمونیم عاقبت خوبی نداریم نمونش هم توی دوستای خودم دارم میبینم که الان ۳۶ سالشه طرف کار داره خونه هم داره ولی وقتی باهاش هم صحبت میشی هیچ انگیزه ای نداره انگار افسرده شده یا طرف دیدم ۴۰ سالشه یه ازدواج ناموفق داشته الان میاد توی محل میشینه عین پیرمردا تا شب بشه بره خونه و روزش شب بشه سرکار هم نمیره انگار هیچ انگیزه ای واسه زندگی نداره
من ترجیح میدم ازدواج کنم با تمام مشکلات و محدودیت هایی که داره تا اینکه بخام مجرد بمونم مطمئنم از یه سنی به بعد آدم افسردگی میگیره و میل به ادامه دادن نداره و توی دوران سالمندی هم کسی نیست به دادت برسه به خصوص وقتی پولدار هم نیستی که بخای با پولت تفریح کنی
