یاد پست نیمار افتادم
99%امید داریم[emoji58] [emoji58]
چه بازی بود
خب میمردین بازی رفت 1دونه گله میزدین یا کمتر گل میخوردین
اینجور سکتم نمیکردیم[emoji13] [emoji13]
بعضی چیزها محض روی گل تاریخه.
اگر بازی رفت کمتر خورده بودیم یا بیشتر زده بودیم یا حتی اون گل کاوانی در کمپ نو زده نشده بود این برگشت این اندازه تاریخی نمی شد. اتفاقاً مزه ش بیشتره الان هرچند در طول بازی استرس و فشارش شدید بود. یعنی انصافا بازی با پی اس جی همه چی داشت.
از اون خیال جمعی اولیه قبل از بازی رفت که صعود میکنیم. بعدش اون ناامیدی وحشتناک در حین بازی رفت تا یک هفته ی بعدش. از بازی با اتلتیکو کم کم تیم بهتر شد و امیدها برگشت. بعد بازی با سلتا به اوج رسید. بعد گل سوارز دیوانه وار شد شرایط در دقیقه ی دو بازی و ادامه پیدا کرد تا گل کاوانی که همه چیز رو برگردوند سرجای اول.
کار در ناامیدی رفت تا اونجایی که مسی رفت توپ رو از وسط گرفت دریبل کرد و خطا گرفت و هیجان و امید رو برگردوند و تیم رو از خواب بیدار کرد. بعد نیمار کوبید توی گل و دیگه اون پایان دراماتیک دیوانه وار. برای یک عده ای درام و برای عده ای تراژدی.
یک رفیق کاری دارم اهل کاتالونیا. دیشب بهش پیام دادم فقط تو میتونی درک کنی امشب رو از بین رفقام. گفت مگه بارسایی هستی. گفتم از 93. گفت این همه خوشحالم که از الان دعوتی باهم بریم نیوکمپ. میگفت شهر اصلا دیوانه شدند و دارم میرم بیرون. از بس صدا میاد و...
خیلی خاص بود. یه چیزی در این حد که هیچ کدوم فینال های سی ال هم این طوری کیف نداشته تا الان.