هر روز يك شعر تازه

[Even Star]

برای تو که آسمان دلت همیشه ابری و بارانی است...




غم نگاهت
دیده ام را به کوری می نشاند
چشمهایت را که می بندی
احساس می کنم
دنیا تاریک شده است
و غم تو پایان یافته
لبخند بزن!

 

[Even Star]

وقتی بغض هایم
به گریه نمی نشینند
بگذار عشق با تو بودن
آنها را تعبیر کند.

 

[Even Star]

تقدیم به تو...




ای نگاهت نخی از مخمل و ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو آری به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور
به همان زل زدن از فاصله های دور به هم
یعنی آن شیوه ی فهماندن منظور به هم
به سخن های توبا لهجه ی شیرین سکوت
به نفس های تو در سایه ی سنگین سکوت
به همان سایه همان وهم همان تصویری
که سراغش ز غزل های خودم می گیرم
شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول نام کسی ورد زبانم شده است
در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم تشنه به دیدار من است
یک نفر ساده چنان ساده که از سادگی اش
می توان یک شبه پی برد به دلدادگی اش
یک نفر سبز چنان سبز که از سر سبزیش
میشود پل زد از احساس خدا تا دل خویش
آی بی رنگ تر از آیینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟
آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود
اینک از پشت دل آیینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است
حتم دارم که توئی آن شبح آیینه پوش
عاشقی جرم قشنگی است به انکار مکوش...

 

[پری]

کمم برایت
می دانم
وقتی ستاره ای

وقتی ستاره ای ، کهکشان میخواهی

انگار کاری جز انکار نداری

دلیلی روشن خواستی
ماه را نشانت دادم
تو فقط انگشت اشاره مرا می دیدی

دلیلی روشن خواستی
بال گشودم
برایت قطره ای روشن از خورشید بازآوردم

گفتی : چون در دست تو است ،
خورشید نیست

دستان سوخته ام را پنهان میکنم
بی دلیل
می روم

 

[پری]

نامه ات که رسيد

ديدم هنوز کال است

آن " دوستت دارمی"

که دوست داشتم برايم بنويسی





حالا آنقدر از هم دوريم

که ديگر می توانيم بنشينيم

و هرچه دلمان خواست به هم بگوييم



وقتی اينجا همه چيز برای من شب است

و آنجا برای تو روز



وقتی که هق هق مرا قهقهه می شنوی



نمی دانم

وقتی می گويم " دوستت دارم "

بعد از گذر از آن همه سوراخ و سيم

بر آن نوار چه چيز ضبط می شود



انگار اينبار هم فراموش کردم نامم را بگويم

شايد نفهمی

چه کسی برايت سلامی

به آن دستگاه سپرده

 

[پری]

وقتی می آيی

برای من کتاب نياور

وقتی بياور

برای همه کتابهای ناخوانده



وقتی شيرين

مزه همه اوقات تلخی هايم



وقتی به نام

پدر

پسر

مهربانی

پسرم

پدر پاره وقتش را دوست ندارد

 

[پری]

گلی برايت آورده ام

نه به رنگ گلی که بر سينه برادرت روئيد

دستانت کو ؟



می خواهم برايت قصه ای بخوانم

تا بخوابی

اگر اين صداها بگذارند



اينجا که آسمان اين همه ابری ست

زير اين همه رگبار

تو چرا می باری ؟



اينجا که تو نمی توانی

ميان مردن و کشته شدن

انتخاب کنی

کفتارها حق انتخاب دارند



امروز

کدام روبان را به موهايت می بندی؟

 

[پری]

هرچه شکفتم تو ندیدی مرا

رفتی و افسوس نچیدی مرا

ماندم و پژمرده شدم ریختم

تا که به دامان تو آویختم

دامن خود را نتکان ای عزیز

این منم ای دوست به خاکم نریز

وای..مرا ساده سپردی به باد

حیف که نشناخته بردی ز یاد

همسفر بادم ازآن پس مدام

می گذرم بی خبر از بام و شام

می رسم اما به تو روزی دگر

پنجره را باز گذاری اگر...

 

[Even Star]

زانو نمیزنم,
حتی اگر سقفِ آسمان کوتاهتر از قدِ من باشد

 

[Even Star]

وقتی غريب می شوی انگار مرده ای

سهمی از آسمان و خدايش نبرده ای

حتما تو هم برای نمونه فقط دو روز

کش ضربه های نحس زمان را شمرده ای

وقتی شبانه غم به دلت خانه می کند

مثل من از زمين و زمان زخم خورده ای

کوچه صدا نمی کندت خانه خالی است

رويای خود به بستر بی جان سپرده ای

فکرت سياه می شود و خسته از همه

در مشت خود چه نرگس زردی فشرده ای

غربت به جاده های خدا هم نمی رسد

سهمی از آسمان و خدايش نبرده ای

 

[آرشیتکت]

دل من دیر زمانی است که می پندارد:
"دوستی" نیز گلی است،
مثل نیلوفر و ناز،
ساقه ترد و ظریفی دارد.
بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد
جان این ساقه نازک را
- دانسته -
بیازارد!

در زمینی که ضمیر من و توست،
از نخستین دیدار ،
هر سخن ، هر رفتار ،
دانه هایی است که می افشانیم.
برگ و باری است که می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش " مهر" است .

گر بدانگونه که بایست به بار آید ،
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید .
آنچنان با تو درآمیزد این روح لطیف ،
که تمنای وجودت همه او باشد و بس.
بی نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس .

زندگی ، گرمی دلهای به هم پیوسته ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است .

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز،
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت!
آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان
خرج می باید کرد .
رنج می باید برد ،
دوست می باید داشت !

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد
با سلامی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر
جام دلهامان را
مالامال از یاری ، غمخواری
بسپاریم به هم
بسراییم به آواز بلند :
- شادی روی تو !
ای دیده به دیدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه ،

عطرافشان

گلباران باد .

 

[آرشیتکت]

كاش می شد سرزمین عشق را
در میان گامها تقسیم كرد
كاش می شد با نگاه قاصدک
عشق را بر آسمان تفهیم كرد
كاش می شد با دو چشم عاطفه
قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش می شد با پری از برگ یاس
تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش میشد با نسیم شامگاه
برگ زرد یاس ها را رنگ كرد
كاش می شد با خزان قلبها
مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش میشد در سكوت دشت شب
ناله غمگین باران را شنید
بعد دست قطره هایش را گرفت
تا بهار آرزو ها پر كشید
كاش می شد مثل یك حس لطیف
لا به لای آسمان پر نور شد
كاش میشد چادر شب را كشید
از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش می شد از میان ژاله ها
جرعه ای از مهربانی را چشید
در جواب خوبها جان هدیه داد
سختی و نامهربانی را ندید
كاش میشد با محبت خانه ساخت
یك اطاقش را به مروارید داد
كاش می شد آسمان مهر را
خانه كرد و به گل خورشید داد
كاش میشد بر تمام مردمان
پیشوند نام انسان را گذاشت
كاش می شد كه دلی را شاد كرد
بر لب خشكیده ای یك غنچه كاشت
كاش میشد در ستاره غرق شد
در نگاهش عاشقانه تاب خورد
كاش می شد مثل قوهای سپید
از لب دریای مهرش آب خورد
كاش میشد جای اشعار بلند
بیت ها راساده و زیبا كنم
كاش می شد برگ برگ بیت را
سرخ تر از واژه رویا كنم
كاش میشد با كلامی سرخ و سبز
یك دل غمدیده را تسكین دهم
كاش میشد در طلوع یاس ها
به صنوبر یك سبد نسرین دهم
كاش میشد با تمام حرف ها
یك دریچه به صفا را وا كنم
كاش میشد در نهایت راه عشق
آن گل گم گشته را پیدا كنم

 

[آیناز]

هنوز عكسات رو ديواره همه جا بوي تو داره
تو كه نيستي ولي يادت از در و ديوار مي باره
به چه عشقي ديگه امشب تن خستم بره خونه
خونه اي كه هر يه گوشش داره از تو يه نشونه
توي خونه اي كه تو نيستي مگه ميشه من بمونم
يادته آروم نداشتم
خودما تا نرسونم
به چه عشقي شبا مهتاب بزاره سر به بيابون
اگه بشنوه بدونه قصه اين دل داغون
به چه عشقي روزا بارون بزنه سر به خيابون
اگه بشنوه بدونه قصه اين دل داغون
هنوزعكسات رو ديواره همه جا بوي تو داره
تو كه نيستي ولي يادت از درو ديوار ميباره
به چه عشقي ديگه امشب واكنم دري كه بسته
وقتي پشت دريه عالم گرد خاطره نشسته

 

[آیناز]

از غم عشق چه مي بايد كرد
به دمي ديداري مي توان راضي شد
به تمناي نگاهي مي توان تشنه جانبازي شد
مي توان دلخوش كرد به كلامي كه شنيد
از دو خط نامه سرد مي توان داغ شد و شعله كشيد
از جهنم گذري كرد و گذشت
به گذرگاه رسيد
به گذرگاه تباهي به جنون
وز عطش فرياد زد
فرياد زد

 

[Even Star]

كي شود بينم رخ ماه دل آراي ترا تا كشم بر ديدگان خاك كف پاي تر
سر به بالين با اميد ديدن رويت نهم تا مگر در خواب بينم روي زيبا ترا
گاهگاهي گر شوم بيدار اندر نيمه شب از خدا پيوسته بنمايم تمناي ترا
زخم ها دارم به دل از داغ هجران رخت كي شود شامل شوم لطف و تسلاي ترا
از خدا خواهم فزون گرداند از لطف و كرم بر دل مسكين من مهرو و تولاي ترا
با دلي سوزان براهت منتظر بنشسته ام تا خدا قسمت كند روزي تماشاي ترا

 

[آرشیتکت]

پاییز و بهار

بانوی شعر من امشب توی فکر آسمونه /خسته از زمین سنگی، زخمیه باد خزونه

دل اون بدجوری تنگه ،چشمای خستشو بسته/ یار بی وفای نامرد ،دل آبی شوشکسته

بانوی تنهای شعرم ،فکر بارون بهار بود/ پشت پنجره همیشه، کار چشماش انتظار بود

غافل از پاییز وحشی که کمین اون نشسته/ نمی دونست که زمونه، خیلی بیش از اینها پسته

پاییزه حیله گر اونروز لباس بهار رو پوشید/ پر گلهای بنفشه پر سبزی پر امید

ساده بود بانوی شعرم، پاییز سیاهو نشناخت/ عاشق بنفشه ها شد ،به گل کاغذی دلباخت

باغ سبز دل رو آسون توی باد شب رها کرد/ پاییزم قلبشو خالی ،از طراوت گلا کرد

حالا بانو توی قلبش یه بغل تجربه داره/ حالا می دونه ،چه فرقی بین پاییز و بهاره

 

[roje_aria79]

هنوز عكسات رو ديواره همه جا بوي تو داره
تو كه نيستي ولي يادت از در و ديوار مي باره
به چه عشقي ديگه امشب تن خستم بره خونه
خونه اي كه هر يه گوشش داره از تو يه نشونه
توي خونه اي كه تو نيستي مگه ميشه من بمونم
يادته آروم نداشتم
خودما تا نرسونم
به چه عشقي شبا مهتاب بزاره سر به بيابون
اگه بشنوه بدونه قصه اين دل داغون
به چه عشقي روزا بارون بزنه سر به خيابون
اگه بشنوه بدونه قصه اين دل داغون
هنوزعكسات رو ديواره همه جا بوي تو داره
تو كه نيستي ولي يادت از درو ديوار ميباره
به چه عشقي ديگه امشب واكنم دري كه بسته
وقتي پشت دريه عالم گرد خاطره نشسته

همه رفتند کسی دور و برم نیست
چنین بی کس شدن در باورم نیست
نگار من رفتی تو از کنار من
وای از من و اون دل بی قرار من
رحمی کن ای خدا به روزگار من
دل ناگرونم که زیادت برم
نمی ره این غصه از سرم
یادم بمون ای مهربون
یه وقت نشی نامهربون
همه رفتند کسی با ما نموندش
کسی خط دل ما را نخوندش
همه رفتند ولی این دل ما را
اونی که فکر نمی کردیم سوزوندش
شبا که تنها توی راهی
محو نگاه اون ستاره هایی
یادش باشه که یارت یه گوشه ای نشسته تو تنهایی
حرفات همش حرف از دوست دارم بود
چشات می گفت دلت گرفتارم بود
یادم بمون یه وقت نرم ز یادت
یادت باشه کی بود که هی عشقو نشون می دادت

 

[roje_aria79]

از غم عشق چه مي بايد كرد
به دمي ديداري مي توان راضي شد
به تمناي نگاهي مي توان تشنه جانبازي شد
مي توان دلخوش كرد به كلامي كه شنيد
از دو خط نامه سرد مي توان داغ شد و شعله كشيد
از جهنم گذري كرد و گذشت
به گذرگاه رسيد
به گذرگاه تباهي به جنون
وز عطش فرياد زد
فرياد زد

می خشکه آب دریاها
خراب می شه همه راه ها
اگه کشتیم ما امروزا
میمیرن همه فردا ها
قیامت می شه ما با هم نباشیم
نمی چرخه فلک از هم جدا شیم
دیگه روزی نمی مونه که شب شه
دیگه عاشق کجاست تا جون به لب شه
همه رود خونه ها بی آب
شکسته قامت مهتاب
برای این دل عاشق
تموم زندگی در خواب
تموم جنگلا خالی
یا سیل برده یا خشک سالی
غم گلهای خشکیده
زهم دنیا را پاشیده
می افته چرخ از گردون
میره خورشید توی زندون
میریزن سنگا از کوهها
بوی غم میده شب بوهها
قیامت می شه ما با هم نباشیم
نمی چرخه فلک از هم جدا شیم
زمین و آسمون دور می شن از هم
میشینه گرد غم بر روی عالم
زمان و ساعتش وامیسته از کار
طبیعت از طبیعت میشه بیکار
دیگه روزی نمیمونه که شب شه
دیگه عاشق کجاست تا جون به لب شه
نمی بینم دیگه قشنگیا را
سیاه میبینه چشمام رنگی ها را
به چشم من که اینجوره
تو که نیستی چشام کوره
مثه آبه رو آتیشه
تو باشی دنیا خوب میشه

 

[roje_aria79]

تقدیم به...
پرنده
سبزترین پرنده روزگار و زمانم
نغمه ای دارم زیباتر از هر نغمه ای
ولی حیف نمی دانم
و ندانستم
که چسان صدایم در قار قار پرندگان زمان گم شد
و چرا تو ای همنشین همه روزه ام
صدایم را از یاد بردی
و این روزها
دیگر درختی برای نشستن و خواندن نیست!

 

[Even Star]

"]تلنگر می زند بر شیشه ها سر پنجه ی باران
نسیم سرد می خندد بر اندوه خیابان ها
دهان کوچه پر خون می شود از مشت خمپاره
فشار درد می دوزد لبانش را به دندان ها
زمین گرم است از باران بی پایان خون امروز
زمین از اشک خون آلوده ی خورشید سیراب است


ببین آن گوش از بن کنده را در موج خون مادر
که همچون لاله از لالای نرم جوی در خواب است
بمان مادر
بمان در خانه ی خاموش خود مادر
که باران بلا می باردت از آسمان بر سر
در ماتم سرای خویش را بر هیچ کس مگشا
که مهمانی به غیر از مرگ را بر در نخواهی دید نخواهی دید


زمین گرم است از باران بی پایان خون امروز
ولی دل های خونین جامه گان در سینه ها سرد است
مبند امروز چشم منتظر بر حلقه ی این در
که قلب آهنین حلقه هم آکنده از درد است
بمان مادر
بمان در خانه ی خاموش خود مادر
که باران بلا می باردت از آسمان بر سر


نگاه خویش را از سنگفرش کوچه ها بردار
که اکنون برق خون می تابد از آیینه خورشید
دو چشم منتظر را تا به کی بر آستان خانه می دوزی
تو دیگر سایه ی فرزند را بر در نخواهی دید نخواهی دید
بمان مادر
بمان در خانه ی خاموش خود مادر
که باران بلا می باردت از آسمان بر سر

ببین آن مغز خون آلوده را
آن پاره ی دل را
که زیر قد مها می تپد بی هیچ فریادی
سکوتی تلخ در رگ های سردش زهر می ریزد

که بعد از مرگ آزادی


زمین می جوشد از خون زیر این خورشید عالم سوز
بمان مادر بمان در خانه ی خاموش خود مادرB]COLOR]