هر روز يك شعر تازه

[Even Star]

آسمان را بنگر
چشمهای تو امروز
به رنگ همه غمهای غروب است
قلب تو یک دریا
سخنانت چه لطیف
بودنش یک رویاست
و چه دنیای غریبی داریم
من چو باد میگذرم
تو صبورانه منتظر میمانی
و او
چون دیوانه به راه می افتد...
راه پُر پیچ و خم زندگی آخر
مرا
به کجا خواهد برد؟

 

[Even Star]

و آسمان
که همیشه به داستان زندگیم آشناست
همچون دلِ آشوب زده ام
...می گرید
و سپس بس می کند
ابرهایش را در هم فرو می برد
:می اندیشد
"ای کاش همیشه در خواب بودم"

 

[Even Star]

گر در تابستان چون بید بلرزم
و در روز تولدم نالهء غم سر بدهم
در بهار شقایقم پژمرده شود
و در کودکی موهایم سپید
در تنهایی دنبال یک همدل باشم
و برای زنده ماندن دنبال یک دلیل
از سرابهای عشق سیر باشم
و از خستگی خسته...
وای بر من!

 

[Even Star]

آسمان را بنگر
چشمهای تو امروز
به رنگ همه غمهای غروب است
قلب تو یک دریا
سخنانت چه لطیف
بودنش یک رویاست
و چه دنیای غریبی داریم
من چو باد میگذرم
تو صبورانه منتظر میمانی
و او
چون دیوانه به راه می افتد...
راه پُر پیچ و خم زندگی آخر
مرا
به کجا خواهد برد؟

 

[علی آبادانی]

هنگامی كه آوازه كوچت
بی محابا در دل شب می پيچد
سكوت
داغی است بر زبان سايه ها
باز هم يادت
شرری می شود بر قامت باران های اشک
اين جا ميان غم آباد تنهايی
به اميد احيای خاطره ای متروك
روزها گريبان گير آفتابم
و شب ها
دست به دامن مهتاب
نمی گويم فراموشم نكن هرگز
ولي گاهی به ياد آور
رفيقی را كه ميدانم نخواهی رفت از يادش....

 

[علی آبادانی]

دیوارهای دانشگاه را بلندتر از
دیوارهای زندان ساخته بودند
حق داشتند
نگهبانی از فكرها خیلی دشوارتر
از نگهبانی از جرم است

 

[shabgard 10]

مي خواستم كه از تو بگويم نفس نبود
آتش گرفته بود و̕ مرا ‘ راه پس نبود
بعد از هجوم وحشي آن تند باد زشت
دور و برم جز تلي از خار و خس نبود
ديدم كه از جماعت ياران نيمه راه
حتي براي طعنه زدن ‘ هيچ كس نبود
در ‘ باز بود و وسعت پرواز ‘ دل فريب
اما مجال پر زدنم از قفس نبود
سوزانده بود روح مرا ̕هرمي از عطش
از جام چشم هاي تو يك جرعه بس نبود

شايد كه اشتباه و عجولانه بود عشق
شايد كه كودكانه ولي هوس نبود
مي ترسم از ادامه ي راهي كه ديگران
رفتند و در نهايت آن هيچ كس نبود

 

[shabgard 10]

وقتي محبت كم رفاقت كم صداقت كم تو ميابي
وقت تولد غم جهانت غم به وقت خنده هم جز غم نميابي.


خواننده : گلپا

 

[shabgard 10]

دلت را خانه ی ما کن مصفا کردنـــــش با من به ما درد خود افشـا کن مداوا کردنش با من
بیا برقطره ی اشکی که من هستم خریدارش بیا بر قــــطره اخـــلاص دریا کردنــــش با من
بخواهی حاجـت خود را اجابت می کنم آنـــی طلب کن هرچه میخواهی مهیا کردنش بامن
بیا قبل از طــــلوع مرگ روشن کن حسابت را بیا بر نیک و بد را جـمع ، منها کردنـش با من
اگر گم کرده ای ای دل کلیـــــــد استجابت را بیا یک لحظه با ما بـاش پیدا کردنـــش با من
اگر عمری گنه کـردی مشو نومــید از رحـــمت تو توبـه نامه را بنویـــس امضا کردنــــش بامن

این یه شعر خیلی قدیمیه(وزیبا) اگه شاعرشو پیدا کردید لطفا بگید تا همه بدونن

 

[roje_aria79]

سلام
سلام اي كهنه عشق من كه ياد تو چه پا بر جاست
سلام بر روي ماه تو عزيز دل سلام از ماست
تو يه رويايي كوتاهي دعاي هر سحرگاهي
شدم خواب عشقت چون مرا اينگونه مي خواهي
من آن خاموش خاموشم كه با شادي نمي جوشم
ندارم هيچ گناهي جز كه از تو چشم نمي پوشم
بوم در شكل آوازي شكوه اوج پروازي
نداري هيچ گناهي جز كه بر من دل نمي بازي
مرا ديوانه ميخواهي ز خود بيگانه ميخواهي
مرا دلباخته چون مجنون زمن افسانه ميخواهي
شدم بيگانه با هستي زخود بي خودتر از مستي
نگاهم كن نگاهم كن شدم هر آنچه مي خواستي
بكش دل را شهامت كن مرا از غصه راحت كن
شدم انگشت نماي خلق مرا تو درس عبرت كن
بكن حرف مرا باور نيابي از من عاشقتر
نمي ترسم من از اقرار گذشت آب از سرم ديگر

 

[roje_aria79]

دلت را خانه ی ما کن مصفا کردنـــــش با من
به ما درد خود افشـا کن مداوا کردنش با من
بیا برقطره ی اشکی که من هستم خریدارش
بیا بر قــــطره اخـــلاص دریا کردنــــش با من
بخواهی حاجـت خود را اجابت می کنم آنـــی
طلب کن هرچه میخواهی مهیا کردنش بامن
بیا قبل از طــــلوع مرگ روشن کن حسابت را
بیا بر نیک و بد را جـمع ، منها کردنـش با من
اگر گم کرده ای ای دل کلیـــــــد استجابت را
بیا یک لحظه با ما بـاش پیدا کردنـــش با من
اگر عمری گنه کـردی مشو نومــید از رحـــمت
تو توبـه نامه را بنویـــس امضا کردنــــش بامن

این یه شعر خیلی قدیمیه(وزیبا) اگه شاعرشو پیدا کردید لطفا بگید تا همه بدونن

سيه زنجير گيسو را باز كن ديوانه اش با من
............................................
من دقيقا خاطرم نيست ولي فكر مي كنم وزن شعر شبيه شعرهاي ديوان شمس مولاناست بايد بگردم تا اصل شعر را پيدا كنم

 

[Even Star]

می خواهم با تو بمانم
می خواهم از تو بگریزم
میان این همه دیوار
نه راهی در پیش
نه راهی در پس
زمین به هم دردی با من تکانی می خورد
همه جا باد است و لرزش
سکوت را هم یارای هم دردی با من نیست
به کجا بگریزم ای یار
ای یگانه ترین یار
جستجوی بی پایانی در اندرونم
ترا آن جا هم خواهم یافت
ترا در مخفی ترین خلوت درون
ترا ای فرشته کوچک انتظار
ترا ای فرشته عذاب زندگیم
با یافتن تو
جستجوی دوباره ای آغاز خواهم کرد
به درون تو
این راه را برگشتی هست؟

 

[Even Star]

دلتنگی هایم را با تو تسهیم کردن
چه زیبا خواهد بود
اگر ترا دلتنگی هایی باشد
از نوع من
دلم می خواهد احتیاجم
نیازم
درد خفه شده ی سینه ام را
همان قدر احساس کنی
که گویی احتیاج توست
نیاز توست
درد ریشه دوانده در وجود توست
کوتاه سخن
دلم می خواست
" تویی " نبودی
تو ، من
و
من ، تو بودیم

شاید آن وقت این روح سرکش آرام می گرفت
و
جای تمام دلتنگی ها را یک چیز پر می کرد
" بی نیازی"
نیازی از همه چیز و از همه کس
حتی از اندیشیدن
اندیشیدن به خوبی ها و عشق ها
آری حتی به عشق ها
چرا که وصل من و تو
حادثه ای خواهد آفرید
در فراسوی واژه ی عشق !

 

[Even Star]

زمستان است
و
ره می سپارم در جاده ی زندگی
دانه های برف بر گیسوانم
و
اندیشه ای سرد بر ...


زمان جدایی من و تو،
به اندازه ی ذوب برف ها خواهد بود
و
تو آن لحظه را به خاطر نخواهی سپرد
چرا که
ترا شتابی در کار خواهد بود
و
مرا رنجی در دل...

 

[Even Star]

در آن گوشه سال ها
خکستری خاموش
و
کنون دودی برپاست
زمان تنفس به پایان رسیده
ریه ها به زندگی وداع می گویند
و
لب های ورم کرده
مرگ را بوسه می زنند
مرگ در یک قدمی ست
آتش خاموشی زیر خکستر سالیان،
زبانه می کشد کنون
ما را باوری بایست باشد
با او
و
زندگی
این دروغ مکرر

وداعی ست جانگداز
اما
معلوم

 

[Even Star]

حجم زمان سنگین است
دایره های سکوت،
در کش و قوس بی نظم زمان
فریاد عصیان را در خطوط شعاع های خود
به خط نشسته اند

مثلث شک و تردید
طغیان را در مرتفع ترین نقطه ی خود
به آماده باش گذاشته است
سینه ی خشم مالامال از انفجار است
و کوچه باغ ذهن
دانه های مرگ می افشاند

زندانی درب تابوت بر خویش می بندد
هوا بوی تعفن می دهد
کبوتر مرده ای در راه است

بچه ی نازای طبیعت
در درد زایمان بچه ی متولد نشده
به خود می پیچد

هراس متولد می شود
و
در قهقرای حادثه
زندگی شکل می گیرد!

 

[علی آبادانی]

همره باد از نشیب و فراز کوهساران
از سکوت شاخه های سرفراز بیشه زاران
از خروش نغمه سوز و ناله ساز آبشاران
از زمین ، از آسمان ، از ابر و مه ، از باد و باران
از مزار بیکسی گمگشته در موج مزاران
می خراشد قلب صاحب مرده ای را سوز سازی
سازنه ، دردی ، فغانی ، ناله ای ،‌اشک نیازی
مرغ حیران گشته ای در دامن شب می زند پر
می زند پر بر در و دیوار ظلمت می زند سر
ناله می پیچد به دامان سکوت مرگ گستر
این منم ! فرزند مسلول تو ... مادر، باز کن در
باز کن در باز کن ... تا ببینمت یکبار دیگر
چرخ گردون ز آسمان کوبیده اینسان بر زمینم
آسمان قبر هزاران ناله ، کنده بر جبینم
تا رغم گسترده پرده روی چشم نازنینم
خون شده از بسکه مالیدم به دیده آستینم
کو به کو پیچیده دنبال تو فریاد حزینم
اشک من در وادی آوارگان ،‌آواره گشته
درد جانسوز مرا بیچارگیها چاره گشته
سینه ام از دست این تک سرفهها صد اره گشته
بر سر شوریده جز مهر تو سودایی ندارم
غیر آغوش تو دیگر در جهان جایی ندارم
باز کن ! مادر ، ببین از باده ی خون مستم آخر
خشک شد ، یخ بست ، بر دامان حلقه دستم آخر
آخر ای مادر زمانی من جوانی شاد بودم
سر به سر دنیا اگر غم بود ، من فریاد بودم
هر چه دلمی خواست در انجام آن آزاد بودم
صید من بودند مهرویان و من صیاد بودم
بهر صد ها دختر شیرین صفت و فرهاد بودم
درد سینه آتشم زد ، اشک تر شد پیکر من
لاله گون شد سر به سر ، از خون سینه بستر من
خک گور زندگی شد ،‌ در به در خکستر من
پاره شد در چنگ سرفه پرده در پرده گلویم
وه ! چه دانی سل چها کرده است با من ؟ من چه گویم
هنفس با مرگم و دنیا مرا از یاد برده
ناله ای هستم کنون در چنگ یک فریاد مرده
این زمان دیگر برای هر کسی مردی عجیبم
ز آستان دوستان مطرود و در هر جا غریبم
غیر طعن و لعن مردم نیست ای مادرنصیبم
زیورم ، پشت خمیده ، گونه های گود ، زیبم
ناله ی محزون حبیبم ، لخته های خون طبیبم
کشته شد ، تاریک شد ، نابود شد ، روز جوانم
ناله شد ،‌افسوس شد ، فریاد ماتم سوز جانم
داستانها دارد از بیداد سل سوز نهانم
خواهی از جویا شوی از این دل غمدیده ی من
بین چه سان خون می چکد از دامنش بر دیده ی من
وه ! زبانم لال ، این خون دل افسرده حالم
گر که شر توست ، مادر ... بی گناهم ، کن حلالم
آسمان ! ای آسمان ... مشکن چنین بال و پرم را
بال و پر دیگر چرا ؟ ویران که کردی پیکرم را
بسکه بر سنگ مزار عمر کوبیدی سرم را
باری امشب فرصتی ده تا ببینم مادرم را
سر به بالینش نهم ، گویم کلام آخرم را
گویمش مادر 1 چه سنگین بود این باری که بردم
خون چرا قی می کنم ، مادر ؟ مگر خون که خوردم
سرفه ها ، تک سرفه ها ! قلبم تبه شد ، مرد. مردم
بس کنین آخر ، خدارا ! جان من بر لب رسیده
آفتاب عمر رفته ... روز رفته ، شب رسیده
زیر آن سنگ سیه گسترده مادر ، رختخوابم
سرفه ها محض خدا خاموش ، می خواهم بخوابم
عشقها ! ای خاطرات ...ای آرزوهای جوانی !
اشکها ! فریادها ای نغمه های زندگانی
سوزها ... افسانه ها ... ای ناله های آسمانی
دستتان را میفشارم با دو دست استخوانی
آخر ... امشب رهسپارم سوی خواب جاودانی
هر چه کردم یا نکردم ، هر چه بودم در گذشته
کرچه پود از تار دل ،‌تار دل از پودم گسسته
عذر می خواهم کنون و با تنی درهم شکسته
می خزم با سینه تا دامان یارم را بگیرم
آرزو دارم که زیر پای دلدارم بمیرم
تالیاس عقد خود پیچید به دور پیکر من
تا نبیند بی کفن ،‌فرزند خود را ، مادر من
پرسه می زد سر گران بر دیدگان تار ،‌خوابش
تا سحر نالید و خون قی کرد ، توی رختخوابش
تشنه لب فریاد زد ، شاید کسی گوید جوابش
قایقی از استخوان ،‌خون دل شوریده آبش
ساحل مرگ سیه ، منزلگه عهد شبابش
بسترش دریای خونی ، خفته موج و ته نشسته
دستهایش چون دو پاروی مج و در هم شکسته
پیکر خونین او چون زورقی پارو شکسته
می خورد پارو به آب و میرود قایق به ساحل
تا رساند لاشه ی مسلول بیکس را به منزل
آخرین فریاد او از دامن دل می کشد پر
این منم ، فرزند مسلول تو ، مادر ،‌باز کن در
باز کن، ازپا فستادم ... آخ ... مادر
م... ا...د...ر

 

[Even Star]

سلاام علی اقا خوبی؟!کم به ما سر میزنید؟!



دختر غزل تباری تو ، مشرقی ترین بانو
شعر تو اهورایی شاید از زمین با نو
تو « تولدی دیگر» تو سرود « عصیانی»
مثل طرح نیمایی بین شاعرین، بانو
تکیة جزامی ها تکیه گاه اندوه‌شان
تو چطور نترسیدی از مزاحمین؟ با نو
چشم پر فروغ تو مملو از تمنا بود
نه تو را نفهمید ند آخر آن و این، بانو
واژه های پر دردت اهل این حوالی نیست
شعر تو چه آبی وار خوب و بهترین، بانو
دل‌سوخته بودی تو از کسالت ماهی
باد باغچه ات را بُرد تو خودت ببین ، بانو
تو مقدسی خاتون مثل سیب و آزادی
تو شبیه ایینه، تو، تو نازنین بانو

 

[Even Star]

می شود فقط یک بار بی خیال و بد باشید؟
شکل این همه مردم بی غمی بلد باشید؟
چشمتان پر از اعجاز مثل سورة نور است
شکل این عروسک ها می شود جسد باشید؟
شعر من شما را کاش بی سبب نلرزانَد
می شود شما مثل ضربِ صفر و صد باشید؟
امشب از هوای شعر چشمه چشمه بی تابم
روی حس و حال من می شود که صد باشید؟
مَردِ ایلِ آزادی! ای همیشگی عاشق
می شود فقط یک بار نفرت ابد باشید؟
بر تجسم عصیان یا که حس رخوتنک
می شود فقط در خواب لحظه ای سند باشید؟
بر گذشتن از این عشق من بهانه می خواهم
خوبِ بی نهایت خوب! می شود که بد باشید؟

 

[Even Star]

نگاهت را بردار
هر چه باشدتو از من بلندتری
لااقل قَدَت می رسد
که از آسمان هفتم انگور بچینی
وقتی صدایت
چابک تر از باد
از گوش دخترکان ایل می آویزد
نیازی به هجای گم شدة من نداری
صدای خش خشِ قدم های رادیو
وجدیدترین خبر:
برمودا کشف شد!...
نگاهی که غرق می کند از آنِ توست
تو حتماً میانِ آدم های یک بار مصرف جایی نداری
دلت را چشمانی پُف کرده لو می دهند
یادش بخیر!
یادش بخیر آخرین راهی را که با هم می رفتیم
و جِن ها ما را می پاییدند
وتو با آرامی
خیره بر جادة دودی سرِ سیگارت
مشق شب های مرا
به دَمِ باد سپردی
راحت...