BİZ ÜÇ KİŞİYDİK
Biz üç kişiydik; Bedirhan, Nazlıcan ve ben
Üç ağız, üç yürek, üç yeminli fişek...
Adımız bela diye yazılmıştı dağlara taşlara
Boynumuzda ağır vebal, koynumuzda çapraz tüfek.
El tetikte kulak kirişte ve sırtımız toprağa emanet
Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi
Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık
Deniz çok uzaktaydı ve dokunuyordu yalnızlık.
Gece uçurum boylarında, uzak çakal sesleri
Yüzümüze, ekmeğimize, türkümüze çarpar geçerdi
Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan, tüterdi buram buram
Gizlice ona bakardık, yüreğimiz göçerdi.
Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan' ı,
Ateşböcekleriyle bir oldu kırpışarak tükendi.
Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza,
Kurşun gibi, mayın gibi tutuşarak tükendi...
Oy Nazlıcan vahşi bayırların maralı
Nazlıcan saçları fırtınayla taralı
Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine
Oy Nazlıcan... oy canevinden yaralı.
Nazlıcan serin yayla çiçeği
Nazlıcan deli dolu heyecan
Göğsümde bir sevda kelebeği
Nazlıcan ah Nazlıcan...
Artık yenilmiş ordular kadar eziktik, sahipsizdik
Geçip gittik, parka ve yürek paramparça
Gerisi ölüm duygusu, gerisi sağır sessizlik,
Geçip gittik, Nazlıcan boşluğu aramızda.
Bedirhan'ı bir gedikte sırtından vurdular
Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları
Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca
Titredi ve iki yana düştü kolları.
Ölüm bir ısırgan otu gibi sarmıştı her yanını
Devrilmiş bir ağaçtı ay ışığında gövdesi
Uzanıp bir damla yaş ile dokundum kirpiklerine
Göğsümü çatlatırken nabzımın tükenmiş sesi.
Sanki bir şakaydı bu, birazdan uyanacaktı,
Birazdan ateşi karıştırıp bir cigara saracaktı
Oysa ölüm sadık kalmıştı randevusuna ah
O da Nazlıcan gibi bir daha olmayacaktı.
Ey Bedirhan; katran gecelerin heyulası,
Ey Bedirhan; kancık pusuların belası
Sen de böyle bitecek adam mıydın, konuşsana...
Ey Bedirhan ey mezarı kartal yuvası.
Bedirhan mor dağların kaçağı
Bedirhan mavi gözleri şahan
Zulamda suskun gece bıçağı
Bedirhan ah Bedirhan.
Biz üç kişiydik
Üç intihar çiçeği
Bedirhan, Nazlıcan ve ben
Suphi...
Söz: Yusuf Hayaloğlu
Müzik: Ahmet Kaya
ما سه تن بوديم
بدير خان، نازلی جان و من
سه دهان، سه دل، سه فشنگ سوگند خورده
و نام‌مان چونان بلايی بر کوه‌ها و سنگ‌ها نوشته،
گناهی سنگين بر گردن‌مان
تفنگی قيقاجی در آغوش‌مان
دست بر ماشه و گوش خوابانيده بر صداهای دور و نزديک
و پشت، بر خاک امانت سپرده…
دست‌های سردمان را
با گلپرهای تلخ گرم می‌کردیم
در زير لحاف ستارگان در
آغوش هم فرو می‌رفتيم
دريا در دور دست‌ها بود
و تنهايی نگران‌مان می‌ساخت…
شب در بلندای پرتگاه‌ها
زوزه شغال‌های فراسو
بر صورت‌مان
نان‌مان
و ترانه‌مان می‌کوفت ومی‌گذشت…
نازلی جان آويشن را چون سیگاری می‌پیچید
دودش را فرو می‌بلعید
و ما پنهانی نگاه می‌کرديم و دلریسه می‌رفتیم
شايد نازلی جان را
درنوای نی چوپانی
جا گذاشتيم
شبيه کرم شبتابی که آرام آرام خاموش می‌شود
او پروانه کوچکی شد
و نعشش در ميان‌مان افتاد
شبيه گلوله ای ، شبيه مينی شعله کشيد وتمام شد
آی نازلی جان!
آهوی بيابان‌های وحشی !
نازلی جان که گيسوانت را توفان‌ها شانه می‌زدند
تو هم بايد اينگونه به سرزمين ستارگان می‌رفتی
آی نازلی جان!
ای زخم خورده از جان خويش!
نازلی جان هيجان سراسيمه!
پروانه يک عشق در سينه من !
شکوفه ييلاق‌های خنک !
نازلی جان!
آه نازلی جان!
ديگر شبيه اردوهای شکست خورده
پايمال شديم
بی پناه گشتيم
و با دلی شکسته به مخفی گاه‌مان برگشتيم
باقی همه حس مرگ بود، باقی همه سکوتی گنگ
رفتيم با جای خالی نازلی جان در ميان‌مان
بدير خان را
در حالي که چندين محاصره بزرگ را شکسته بود
در گذرگاهی از پشت زدند
او چونان تفنگی آويزان از شانه
لرزيد و دستهايش به دو طرف اوفتاد
مرگ مانند گياهان گزنه اطرافش را گرفته بود
و سايه‌اش در زير نور ماه
شبيه درختی واژگون اوفتاده بود
کنارش دراز کشيدم، با قطره‌ای اشک پلک‌هايش را لمس کردم
در حاليکه طنين ضربان تمام شده قلبم
سينه‌ام را می‌ترکاند
دارد انگار شوخی می‌کند
او کمی بعد بيدار خواهد شد
کمی بعد آتش را به هم خواهد زد
و سيگاری خواهد پيچيد
اما مرگ صادقانه در ملاقاتش پايداربود
او هم ديگر چون نازلی جان اينجا نخواهد بود
آی بدير خان!
غول شبهای تاريک!
آی بدير خان!
بلای
پرتگاههای وحشی!
چنينت خواهم خواند
وقتی از تو سخن می‌گويم
آی بدير خان!
آشيانه شاهين مزار توست
بدير خان
گريز پای کوه‌های کبود!
بدير خان!
که چشم‌های آبی‌ات
چونان چاقويی در ظلمت شب می‌درخشيد
بدير خان!
آه بدير خان
ما سه تن بوديم
سه شکوفه انتحار
بدير خان، نازلی جان و من ـ صوفی ـ
